Με επιθετικό πνεύμα…
«Πρέπει να σκέπτεστε επικίνδυνα επιθετικά!» – W.E. Fairbairn (ο πατέρας των σύγχρονων Combatives)
Προτού προχωρήσουμε σε αυτό το θέμα, είναι σημαντικό να καταστεί σαφές ότι εάν σε οποιοδήποτε σημείο παρουσιαστεί μια διέξοδο από μια επικείμενη απειλητική για τη ζωή μας κατάσταση, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε!
Ως πολίτης, ένα γρήγορο 800άρι θα πρέπει να είναι ψηλά στην λίστα των πραγμάτων να κάνουμε. Κατά τη γνώμη μας όσο αφορά την Αυτοάμυνα, μέχρι εδώ και λίγο παραπάνω χρειάζεται η φυσική κατάσταση. Η επιλογή της αποφυγής ή απόδρασης, μας επιτρέπει να «σωθούμε» δίνοντάς μας άλλες επιλογές. (Π.χ. Αν επιδιώξουμε την ευκαιρία να πολεμήσουμε σε δεύτερο χρόνο… υπό τους δικούς μας όρους…)
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει διέξοδος και η επίθεση είναι τώρα μια βεβαιότητα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, είναι ζωτικής σημασίας αλλά ο νόμος είναι ο νόμος και δεν είναι σοφό να τον προκαλούμε.
Σε ένα δικαστήριο όταν η περίπτωση σχετίζεται με βίαιες συγκρούσεις ακραίου τύπου και χωρίς μάρτυρες, είναι ο «λόγος σου εναντίον του λόγου του» και στη Νότιο Αφρική, όπου μεγάλωσα, το ρητό ήταν:
«Είναι καλύτερα να κριθείς από έξι παρά να σε μεταφέρουν έξι.»
Αυτή είναι μια καλή στρατηγική για εκείνη τη χώρα, επειδή το νομικό πλαίσιο είναι τελείως διαφορετικό (αν και πιστεύω ότι θα αλλάξει). Φυσικά, οι καταστάσεις ζωής και θανάτου ήταν και εξακολουθούν να είναι πολύ πιο διαδεδομένες εκεί. Αλλά για εμάς που ζούμε με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, ας ελέγξουμε τι επιτρέπουν ή απαγορεύουν οι νόμοι στην Ευρώπη και ας μην τους «δοκιμάζουμε».
Αν υπάρχουν μάρτυρες και έχουμε ακολουθήσει όλα τα παραπάνω βήματα σταδιακά, τότε έχουμε ισχυροποιήσει την θέση μας. Και είμαστε εντός των ορίων των δικαιωμάτων μας, ώστε να «υπερασπιστούμε» τον εαυτό μας στα μάτια των μαρτύρων. Το μόνο που θα πρέπει να έχουμε κατά νου είναι η σχέση βίας και απειλής, πιο γνωστό ως Συνετή Χρήση Βίας.
Να θυμάστε πάντα:
Το μόλις αρκετό αρκεί!
Ιστορικά το Combatives, όπως αρχικά διδάχτηκε, προορίσθηκε για χρήση και σκοπούς της αστυνομίας και των πολιτών και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, για τις Στρατιωτικές Δυνάμεις και τις Μυστικές Υπηρεσίες. Σε ένα τέτοιο απειλητικό για τη ζωή «ιδανικό» περιβάλλον για Combatives, ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τη βία δεν είναι να σκέπτεται κανείς το αποτέλεσμα ή τις συνέπειες του αποτελέσματος. Βέβαια, για αστυνομικούς και πολίτες αυτό δεν αποτελεί μια επιλογή. Είναι πολύ πιο συνετό να κρατήσει κανείς τους παραπάνω κανόνες στο μυαλό του, γιατί δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο με κανέναν.
Σε περίπτωση επικείμενων ή εν εξελίξει επιθέσεων, κατά κανόνα, είναι
Αυτό που κάνουμε εξαρτάται από το τι μας κάνει ο επιτιθέμενος.
Σύμφωνοι, ΠΟΤΕ δεν είμαστε σίγουροι αν αυτός που έχουμε απέναντι μας είναι ένας «λύκος», ένας «λύκος με προβιά» ή ένα «πρόβατο» που φοράει «γούνα λύκου» όπως είναι οι περισσότεροι άνθρωποι (χρειάζεται κανείς πολύ τριβή με την βία ή πολύ ξεχωριστή εκπαίδευση να το ερμηνεύσουμε σωστά). Αλλά η ζωή μας δεν μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο προσπαθώντας να το μαντέψουμε εκείνη τη στιγμή, ειδικά όταν βρισκόμαστε ήδη στα σκατά! Αυτό που λέω, είναι ότι αν κλιμακώνουμε καθώς κλιμακώνει ο επιτιθέμενος, παίζουμε το δικό του παιχνίδι για να «προλάβουμε». Είναι σχεδόν βέβαιο ότι καθώς το κάνουμε αυτό, δίνουμε στον επιτιθέμενο το χρόνο που χρειάζεται για να κλιμακώσει περεταίρω και πιο επικίνδυνα την κατάσταση.
Γιατί;
Διότι κατά τη διάρκεια αυτής της ανταλλαγής κλιμάκωσης ο επιτιθέμενος μπορεί να οπλιστεί.
Fight turns to knife assault
Αυτό σημαίνει ότι η ζωή μας μπορεί τώρα να βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, μια κατάσταση που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχαμε «πνίξει» το περιστατικό από την αρχή. Αυτό το είδος της κλιμάκωσης σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλουμε να λάβει χώρα.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ ότι αν έχουμε την συνήθεια να προπονούμαστε σε επίπεδο έντασης 40%, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε πραγματική και αχαλίνωτη βία στο δρόμο δεν θα είμαστε σε θέση να αναβαθμίσουμε την απάντησή μας στο 100% διότι δεν το έχουμε κάνει συνήθεια.
«Μάχεσαι όπως προπονείσαι.» – Στρατηγός George S. Patton Jr.
Αν αντίθετα έχουμε τη συνήθεια να προπονούμαστε σε επίπεδο έντασης 100%, θα είμαστε σε θέση να αποδώσουμε σε αυτό το επίπεδο ανταπόκρισης λόγω της συνηθισμένης μας εργασιακής ηθικής (work ethic). Σε περίπτωση που η κατάσταση δεν δικαιολογεί όμως ένα τόσο βίαιο επίπεδο ανταπόκρισης, μπορούμε πάντα να αποκλιμακώσουμε για να ανταποκριθούμε αναλόγως στην πρόκληση.
(Διαβάστε – Αρχές Combatives)
