ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ: ΙΑΠΩΝΙΑ
ο Καράτε ξεκίνησε ως ένα κοινό σύστημα μάχης γνωστό ως «Τε» (te – στην Οκινάουα: ti) της κάστας Πετσιν (Pechin) των Ριου Κιου (Ryukyu). Αφού δημιουργήθηκαν εμπορικές σχέσεις με τη δυναστεία Μινγκ (Ming) της Κίνας από τον Βασιλιά Σαττο (Satto) του Τσουζαν (Chūzan) το 1372, ορισμένες μορφές των κινεζικών πολεμικών τεχνών εισήχθησαν στα νησιά Ριου Κιου (Ryukyu) με επισκέπτες από την Κίνα, ιδιαίτερα από την επαρχία Φουτζιαν (Fujian). Μια μεγάλη ομάδα Κινεζικών οικογενειών κινήθηκαν προς την Οκινάουα περίπου το 1392 για τους σκοπούς της πολιτιστικής ανταλλαγής, όπου ίδρυσαν την κοινότητα των Κουμεμουρα (Kumemura) και μοιράστηκαν τις γνώσεις τους σε μια ευρεία ποικιλία των κινεζικών τεχνών και επιστημών, συμπεριλαμβανομένων των Κινεζικών Πολεμικών Τεχνών. Η πολιτική συγκέντρωση της Οκινάουα από τον βασιλιά Σο Χασι (Sho Hashi) το 1429 και την «πολιτική της απαγόρευσης των όπλων», επιβλήθηκαν στην Οκινάουα μετά την εισβολή των φατριών Σιμαζου (Shimazu) το 1609, είναι επίσης παράγοντες που ενίσχυσαν την ανάπτυξη των άοπλων τεχνικών μάχης στην Οκινάουα.
Υπήρχαν ελάχιστες επίσημες μορφές του «τε» (te), αλλά πολλοί ασκούμενοι με τις δικές τους μεθόδους. Μια που έχει επιζήσει για παράδειγμα είναι η σχολή Μοτομπου Ριου (Motobu-Ryu) που κληροδοτήθηκε στην οικογένεια Μοτομπου (Motobu) από τον Σεϊκιτσι Ουεχαρα (Seikichi Uehara). Πρώιμα συστήματα Καράτε συχνά γενικεύονται ως Σουρι Τε (Shuri-te), Ναχα Τε (Naha-te) και Τομαρι Τε (Tomari-te), το όνοματα τών τριών πόλεων από τις οποίες προήλθαν. Κάθε περιοχή και δάσκαλος είχε της ιδιαίτερες τεχνικές, κάτα, τις αρχές που τις διέκριναν και την τοπική εκδοχή Τε (te) από τις άλλες.
Τα μέλη των ανώτερων τάξεων της Οκινάουα εστάλησαν στην Κίνα τακτικά για να μελετήσουν διάφορες πολιτικές και πρακτικές επιστήμες. Η ενσωμάτωση του Κινεζικου Κουνγκ Φου με άδεια χέρια στις Πολεμικές Τέχνες της Οκινάουα συνέβη εν μέρει εξαιτίας αυτών των ανταλλαγών και εν μέρει λόγω των αυξανόμενων νομικών περιορισμών για τη χρήση των όπλων. Παραδοσιακά Κάτα συστημάτων Καράτε μοιάζουν πολύ με αυτα σε έγγραφα που βρέθηκαν σε πολεμικές τέχνες της περιοχής Φουτζιαν (Fujian), όπως το Λευκός Γερανός Φουτζιαν (Fujian White Crane), το (Πέντε Πρόγονοι – Five Ancestors) και το Γκάνγκρου-Κουάν (Gangrou-quan) ή Σκληρή – Μαλακιά Γροθιά που προφέρεται «Γκότζουκεν» (Gōjūken) στα ιαπωνικά. Περαιτέρω επιρροή προήλθε από τη Νοτιοανατολική Ασία – Ιδιαίτερα τη Σουμάτρα, τη Ιάβα, και τη Μέλακα. Πολλά όπλα της Οκιναουα, όπως το Σαϊ (Sai), το Τονφα (Tonfa) και το Νουντσακου (Nunchaku) μπορεί να είχαν δημιουργηθεί εντός και περιφεριακά της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Ο Σακουκαουα Κανγκα (Sakukawa Kanga – 1782-1838) είχε σπουδάσει Κινέζικη πυγμαχία και το Μακρύ ραβδί (Μπο – bo) στην Κίνα (σύμφωνα με ένα μύθο, υπό την καθοδήγηση του Κοσοκουν (Kosokun), ο δημιουργός του Κάτα Κουσανκου (Kusanku). Το 1806 άρχισε να διδάσκει ένα μαχητικό σύστημα στην πόλη Σουρι (Shuri) που το ονόμασε Τουντι Σακουκαουα (Tudi Sakukawa), που σήμαινε «το χέρι της Κίνας Σακουκαουα». Αυτή ήταν η πρώτη γνωστή αναφορά που καταγράφεται στην τέχνη του «Τουντι» (Tudi). Γύρω στο 1820 ένας από τους σημαντικότερους φοιτητές του Σακουκαουα (Sakukawa) ο Ματσουμουρα Σοκον (Matsumura Sōkon, 1809-1899) δίδαξε μια σύνθεση του «Τε» (te) Σουρι τε (Shuri-te) και Τομαρί τε (Tomari-te) και Κινέζικα Σαολιν (Shaolin) συστήματα. Τα σύστημα του Ματσουμουρα (Matsumura) θα γινόταν αργότερα το Σοριν Ριου (Shorin-ruy).
Ο Ματσουμουρα (Matsumura) δίδαξε την τέχνη του στον Ιτοσου Ανκο (Itosu Αnko, 1831-1915) μεταξύ άλλων. Ο Ιτοσου (Itosu) προσάρμοσε δύο μορφές που είχε μάθει από τον Ματσουμουρα (Matsumura). Αυτές είναι οι Κουσανκου (Kusanku) και η Τσιανγκ Ναν (Chiang Nan). Δημιούργησε τα κατα Πινγκαν (kata “Ping’an” – “Heian” ή “Pinan” στα ιαπωνικά), το οποία είναι απλουστευμένες μορφές κατα (kata) για αρχάριους μαθητές. Το 1901 ο Ιτοσου (Itosu) βοήθησε το Καράτε να εισαχθεί σε δημόσια σχολεία της Οκινάουα. Τα κατα (kata) αυτά διδάχτηκαν στα παιδιά στο δημοτικό επίπεδο σχολείου. Η επιρροή του Ιτοσου (Itosu) στο Καράτε είναι ευρεία διότι τα κατα (kata) που δημιούργησε είναι κοινά σε σχεδόν όλα τα συστήματα του Καράτε. Οι μαθητές του έγιναν μερικοί από τους πιο γνωστούς δασκάλους Καράτε, συμπεριλαμβανομένων και των Γκίτσιν Φουνακόσι (Gichin Funakoshi – Shotokan), Κενουα Μαμπούνι (Kenwa Mabuni – Shito ruy) και Μοτομπου Τσοκι (Motobu Chōki – Motobu ryu). Ο Ιτοσου (Itosu) μερικές φορές αναφέρεται ως «ο Παππούς του Σύγχρονου Καράτε».
Το 1881 o Χιγκαονα Κανριο (Higaonna Kanryo) επέστρεψε από την Κίνα μετά από χρόνια διδασκαλίας σε Ριου Ριου Κο (Ryu Ryu Ko ή Ryo ko) και ίδρυσε αυτό που θα γινόταν το Ναχα Τε (Naha-te). Ένας από τους μαθητές του ήταν ο ιδρυτής του Γκοτζου Ριου (Goju-Ryu), ο Τσοτζουν Μιγιαγκι (Chojun Miyagi). Ο Τσοτζουν Μιγιαγκι (Chojun Miyagi) δίδαξε άλλους γνωστούς Καρατέκα όπως τους Σεκο Χιγκα (Seko Higa) ο οποίος επίσης εκπαιδεύτηκε με τον Χιγκαονα (Higaonna), τον Μειτοκου Γιαγκι (Meitoku Yagi), τον Μιγιαζατο Εϊτσι (Miyazato Ei’ichi) και τον Σεϊκιτσι Τογκουτσι (Seikichi Toguchi) και για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κοντά στο τέλος της ζωής του, τον Ανιτσι Μιγιαγκι (An’ichi Miyagi) δάσκαλος του Μοριο Χιγκαονα (Morio Higaonna).
Εκτός από τα τρία πρώτα συστήματα te του Καράτε, μία τέταρτη επιρροή από την Οκινάουα είναι αυτή του Κανμπουν Ουετσι (Kanbun Uechi, 1877-1948) ο οποίος στην ηλικία των 20 ετών πήγε στην Φουζχου (Fuzhou) στην επαρχία Φουτζιαν (Fujian) της Κίνας, να ξεφύγει από την Ιαπωνική επιστράτευση. Ενώ ήταν εκεί, μελέτησε κάτω από το δάσκαλο Σουσιουα (Shushiwa) ο οποίος ήταν ηγετική φυσιογνωμία της κινεζικής Ναναπα Σοριν Κεν (Nanpa Shorin-ken) την εποχή εκείνη. Ανέπτυξε αργότερα το δικό του σύστημα Ουετσι Ριου Καράτε (Uechi-Ryu Karate) με βάση τα kata Σαντσιν (Sanchin), Σεισαν (Seisan) και Σανσεϊριου (Sanseiryu) που είχε σπουδάσει στην Κίνα.
Ο Γκιτσιν Φουνακοσι (Gichin Funakoshi), ιδρυτής του Shotokan karate, γενικά πιστώνεται με την εισαγωγή και διάδοση Καράτε σχετικά με τα κύρια νησιά της Ιαπωνίας. Επιπλέον, πολλοί δάσκαλοι της Οκινάουα ήταν ενεργοί στην διδασκαλία, και ως εκ τούτου, επίσης υπεύθυνοι για την ανάπτυξη του Καράτε στα κύρια ιαπωνικά νησιά. Ο Φουνακοσι (Funakoshi) ήταν μαθητής του Ασατο Ανκο (Asato Αnko) και του Ιτοσου Ανκο (Itosu Αnko) ο οποίος είχε αγωνιστεί για την εισαγωγή του Καράτε στα σχολεία στην Οκινάουα το 1902. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συμπεριλαμβάνονται εξέχοντες καθηγητές που επηρέασαν επίσης την εξάπλωση του Καράτε στην Ιαπωνία όπως οι Κενουα Μαμπούνι (Kenwa Mabuni), Τσοτζουν Μιγιαγκι (Chojun Miyagi), Μοτομπου Τσοκι (Motobu Chōki), Κανκεν Τογιαμα (Kanken Toyama), και Κανμπουν Ουετσι (Kanbun Uechi). Αυτή ήταν μια ταραχώδη περίοδο στην ιστορία της περιοχής η οποία περιλάμβανε την προσάρτηση του συμπλέγματος νησιού Οκινάουα στην Ιαπωνία το 1872, τον πρώτο Σινο-ιαπωνικό πόλεμο (1894-1895), τον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο (1904-1905), την προσάρτηση της Κορέας και την άνοδο του ιαπωνικού μιλιταρισμού (1905 – 1945).
Την περίοδο εκείνη η Ιαπωνία εισέβαλε στην Κίνα και ο Funakoshi γνώριζε ότι η τέχνη της China δεν θα γίνοταν δεκτή, γι΄αυτό άλλαξε και την ονομασία σε «άδειο/κενό χέρι» και κατά συνέπεια η αλλαγή της επωνυμίας της τέχνης σε karatedo (με την κατάληξη ντο) συνεπάγεται ότι το ΚΑΡΑΤΕ ΝΤΟ είναι ένας δρόμος / μονοπάτι όχι μόνο για την αυτογνωσία αλλά και μια μελέτη των τεχνικών πτυχών της μάχης. Όπως και οι περισσότερες Πολεμικές Τέχνες που ασκούνται στην Ιαπωνία, το Καράτε έκανε τη μετάβασή της από -jutsu- γύρω στις αρχές του 20ου αιώνα ‘οπου το “do” στο “Karate-Do” το ξεχωρίζει από το Καράτε – Jutsu, όπως το Αϊκίντο διακρίνεται από Αϊκιτζούτσου, Τζούντο από Jujutsu, Kendo από Kenjutsu και Iaido από Iaijutsu κ.ο.κ.
Στην συνέχεια ο Funakoshi άλλαξε τα ονόματα πολλών kata και το όνομα της ίδιας της τέχνης (τουλάχιστον στην ηπειρωτική Ιαπωνία), όστε να το κάνει το Καράτε δεκτό από την ιαπωνική οργάνωση μπούντο το Dai Nippon Butoku Kai. Ο Funakoshi έδωσε επίσης ιαπωνικά ονόματα σε πολλά από τα kata. Οι πέντε μορφές Pinan έγιναν γνωστές ως Heian, οι τρεις naihanchi μορφές που έγιναν γνωστές ως tekki, το Seisan έγινε hangetsu, το Chintō έγινε gankaku, το wanshu έγινε empi, και ούτω καθεξής. Αυτές ήταν κυρίως «πολιτικές» αλλαγές, παρά αλλαγές στο περιεχόμενο των kata, αν και ο Funakoshi είχε εισαγάγει κάποιες αλλαγές. Ο Funakoshi είχε εκπαιδευτεί σε δύο από τα δημοφιλή καταστήματα του Καράτε της Οκινάουα, το Shorin-ρίου και Shōrei-Ryu. Ενώ στην Ιαπωνία επηρεάστηκε από το kendo, ενσωματώνοντας μερικές ιδέες απ΄αυτό για αποσταση και χρονισμό στο σύστημά του. Πάντα αναφερόταν σ΄αυτό που δίδασκε απλώς ώς «Καράτε», αλλά το 1936 έχτισε ένα ντότζο στο Τόκιο και το σύστημα που κληροδότησε συνήθως ονομάζεται Shotokan το οποίο ήταν το «Χαίδευτικό» του όνομα – “Shoto” και “kan” δηλ. «Η σχολή του Σότο».
Ο εκσυγχρονισμός και η συστηματοποίηση του Καράτε στην Ιαπωνία περιλαμβάνει και την ιυοθέτηση της λευκής στολής που αποτελείται από το κιμονό και το Ντογκι ή keikogi – το οποίο ως επί το πλείστον καλείται απλά karategi – και την έγχρωμη ιεραρχία ζώνης. Και οι δύο αυτές καινοτομίες προήλθαν και διαδόθηκαν από Jigoro Kano τον ιδρυτή του τζούντο ο οποίος ήταν ένας από τους ανθρώπους με τους οποίους ο Funakoshi συμβουλεύτηκε στις προσπάθειές του να εκσυγχρονίσει το Καράτε.
Το 1922, Hironori Ohtsuka παρακολούθησε το Τόκιο Sports Festival, όπου είδε το Καράτε του Funakoshi. Ο Ohtsuka ήταν τόσο εντυπωσιασμένος που επισκέφτηκε τον Funakoshi πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παραμονής του. Ο Funakoshi ήταν, με τη σειρά του, εντυπωσιασμένος από τον ενθουσιασμό και την αποφασιστικότητα του Ohtsuka να κατανοήσει Καράτε, και έτσι συμφώνησε να τον διδάξει. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ohtsuka δημιούργησε μια ιατρική πρακτική που ασχολείτο με τους τραυματισμούς στις Πολεμικές Τέχνες. Το «ταλέντο» του στις Πολεμικές Τέχνες, τον οδήγησαν να γίνει ο αρχιεκπαιδευτής του Shindo Yoshin-Ryu Jujutsu μόλις στην ηλικία των 30, και ένας βοηθός εκπαιδευτής στο ντότζο του Funakoshi.
Μέχρι το 1929, Ohtsuka είχε εγγραφεί ως μέλος της Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Πολεμικών Τεχνών. Το Καράτε της Οκινάουα τότε ασχολείτο μόνο με kata. Ο Ohtsuka θεωρούσε ότι το «πλήρες πνεύμα» του budo, το οποίο επικεντρώνεται σε άμυνα και επίθεση, έλειπε, και ότι οι τεχνικές των κάτα δεν λειτουργούσαν σε ρεαλιστικές συνθήκες μάχης. Πειραματίστηκε με άλλα, πιο μαχητικά συστήματα, όπως το τζούντο, το kendo και το Αϊκίντο. Ανάμειξε τα πρακτικά και χρήσιμα στοιχεία του Καράτε της Οκινάουα με τις παραδοσιακές ιαπωνικές πολεμικές τεχνικές με τεχνικές από το Ζίου Ζίτσου και το kendo, το οποίο οδήγησε στη γέννηση του Καράτε kumite, ή σε ελεύθερη μάχη. Ο Ohtsuka θεωρούσε ότι υπήρχε ανάγκη γι ‘αυτό το πιο δυναμικό είδος του Καράτε να διδαχθεί, και αποφάσισε να αφήσει Funakoshi να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη δικό του συστήματος Καράτε, το Wado-Ryu. Το 1934, το Wado-Ryu Karate αναγνωρίστηκε επίσημα ως ανεξάρτητο σύστημα του Καράτε. Η αναγνώριση αυτή σήμαινε και την αναχώρηση από την ιατρική πρακτική του για τον Ohtsuka και την εκπλήρωση της φιλοδοξίας της ζωής του να γίνει πλήρους απασχόλησης δάσκαλος πολεμικών τεχνών.
Το εξατομικευμένο ύφος του Καράτε του Ohtsuka καταχωρήθηκε επίσημα το 1938 αφού τιμήθηκε ο ίδιος με το αξίωμα του Renshi-go. Παρουσίασε μια επίδειξη του Wado-Ryu Karate στην Ομοσπονδία Ιαπωνικών Πολεμικών Τεχνών η οποία εντυπωσιάστηκε τοσο με το ύφος και τη δέσμευσή του που τον αναγνώρισαν ως έναν «ανώτερο» εκπαιδευτή. Το επόμενο έτος η Ομοσπονδία Ιαπωνικών Πολεμικών Τεχνών ζήτησε από όλα τα διαφορετικά συστήματα να καταχωρίζουν τα ονόματά των συστημάτων τους και ο Ohtsuka καταχώρισε το όνομα του Wado-Ryu. Το 1944, ο Ohtsuka διορίστηκε Προϊστάμενος εκπαιδευτής Karate της Ιαπωνίας.
Μια νέα μορφή του Καράτε που ονομάζεται Kyokushin ιδρύθηκε επίσημα το 1957 από Masutatsu Oyama (που γεννήθηκε Κορεάτης, – Choi Yeong-Eui). Το Kyokushin είναι σε μεγάλο βαθμό μια σύνθεση των συστημάτων του Shotokan και του Goju-Ryu. Διδάσκει ένα πρόγραμμα σπουδών που δίνει έμφαση στην ζωντάνια την φυσική αντοχή και την πλήρη επαφή. Επειδή δίνεται έμφαση στη πλήρη επαφή με ισχύ, το Kyokushin τώρα συχνά αποκαλείται «Καράτε πλήρους επαφής», ή «Knockdown Καράτε» (από το όνομα των κανόνων ανταγωνισμού του). Πολλές άλλες οργανώσεις και Καράτε στυλ προέρχονται από το πρόγραμμα εκπαίδευσης του Kyokushin.
