ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ: ΙΑΠΩΝΙΑ
Το Αϊκίντο διαμορφώθηκε ως επί το πλείστον κατά τη διάρκεια του 1920 και του 30 από τον Μοριχέϊ Ουεσίμπα στην Ιαπωνία. Ο Μοριχέι Ουεσίμπα (Morihei Ueshiba) γεννήθηκε στην Τάνμπε (Tanbe), του νομού Ουακαυάμα (Wakayama), στην Ιαπωνία στις 14 Δεκεμβρίου του 1883. Ο πατέρας του ένας πλούσιος γαιοκτήμονας που συναλλάσσονταν ξυλεία, αλιεία, καθώς αναμειγνύονταν και στην πολιτική. Ο Ουεσίμπα (Ueshiba) ο οποίος ήταν μάλλον ένα μικρό αδύναμο παιδί ενθαρρύνεται από τον πατέρα του να συμμετέχεο στον αθλητισμό και, συχνά, του έλεγε για τον παππού του τον Κίτσιεμον (Kichiemon) ο οποίος ήταν μια μεγάλος Σαμουράι.
Λέγεται ότι ο Ουεσίμπα (Useshiba) ήταν μάρτυρας όταν ο πατέρας του δέχθηκε επίθεση λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων του και τις φιλοδοξίες του. Αυτό έπεισε τον Ουεσίμπα να θέλει να γίνει αρκετά ικανός στις Πολεμικές Τέχνες για να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ο Ουεσίμπα άρχισε να εκπαιδεύεται στο Τζού Τζούτσου (Ju Jutsu) και συγκεκριμμένα στο Τέντζιν Σίνγιο ρίου (Tenjin Shin’yo-Ryu) υπό Τοζαόυα Τοκουσαμπούρο (Tozawa Tokusaburo) το 1901, και στο Γκότο-Χα Υάγκυα Σίνγκαν Ρίου (Goto-Ha Yagya Shingan-Ryu) υπό τον Νακάϊ Ματσακάτσου (Nakai Matsakatsu) μεταξύ το 1903-08, και στο τζούντο κάτω από τον Κιγιόϊτσι Τακάγκι (Kiyoichi Takagi) το 1911.
Έγινε πολύ σοβαρός στην κατάρτισή του το 1915, ενώ σπούδαζε Ντάιτο-Ρίου Αϊκι Τζού Τζούτσου (Daito-Ryu Aiki-Jujutsu) κάτω από τον Τακέντα Σοκάκου (Takeda Sokaku). Ήταν συνδεδεμένος με το Ντάιτο-Ρίου (Daito-Ryu) για τα επόμενα 22 χρόνια που άρχισε να το αποκαλεί «Aiki Μπούντο» (Aiki Budo), η τέχνη που θα γινόταν γνωστή ως «Αϊκίντο» το 1942, το οποίο επηρεάστηκε πολύ από δύο πράγματα, την εκπαίδευση του Ουεσίμπα η οποία περιήλθε στο Ντάιτο-Ρίου και τη θρησκεία Ομοτόκιγιο (Omotokyo).
Οι ιδέες του Ομοτοκιο (Omotokyo) ήταν η ενοποίηση όλης της ανθρωπότητας σε ένα «ουράνιο βασίλειο επί της γης», η οποία έχει και φιλοσοφικές επιδράσεις και στο αϊκίντο. Ο Ουεσίμπα αναφέρετο από τους μαθητές του ως Ο Σενσεϊ (μεγάλος δάσκαλος) (Osensei), λόγω της εκπληκτικής συνεισφοράς του στην τέχνη. Οι Πρώτοι μαθητές του Ουεσίμπα (Ueshiba) φέρουν έγγραφα την ένδειξη Αϊκι Τζού Τζούτσου (Aiki-jujutsu). Πολλοί από τους ανώτερους μαθητές του Ουεσίμπα (Ueshiba) έχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις στο αϊκίντο, ανάλογα με το πότε σπούδασε μαζί του. Το Αϊκίντο σήμερα βρίσκεται σε όλο τον κόσμο με μια σειρά από διαφοροποιημένα «στυλ», με ευρύτατη σειρά ερμηνείας και έμφασης. Ωστόσο, όλες τα «στύλ» που μοιράζονται απο΄το αρχικό σύστημα του Ουεσίμπα (Ueshiba) έχουν υπ΄όψιν τους την σωματική ακαιρεότητα του επιτηθέμενου.
Το 1951 το αϊκίντο «συστήθηκε» για πρώτη φορά στη Δύση από Minoru Mochizuki, όταν επισκέφθηκε τη Γαλλία για να την διδάξει σε μαθητές του τζούντο.
Ο Κισομάρου Ουεσίμπα (Kissomaru Ueshiba) το τρίτο παιδί του, Κισομάρου έγινε ο διεθνής ηγέτης του αϊκίντο όταν ο πατέρας του απεβίωσε. Αυτό τον έκανε τον δεύτερο Ντόσου (doshu), ή «κάτοχος του τρόπου» για την τέχνη. Ο Κισομάρου (Kissomaru) επηρέασε ένα μεγάλο μέρος του αϊκίντο με την εισαγωγή του αϊκίντο στον υπόλοιπο κόσμο διεθνώς. Ο Μοριτερου Ουεσίμπα (Moriteru Ueshiba), γιος του εκλιπόντος Κισομάρου τώρα είναι ο τρίτος Ντόσου του αϊκίντο.
Το Aikido είναι μια γιγενής ιαπωνική πολεμική τέχνη που αναπτύχθηκε από τον Μοριχέι Ουεσίμπα (Morihei Ueshiba) ως μια σύνθεση των πολεμικών σπουδών που έκανε ο ίδιος, τη φιλοσοφία του, και των θρησκευτικών πεποιθήσεων του. Το Αϊκίντο συχνά μεταφράζεται ως «ο τρόπος της ενοποίησης (με) την ενέργεια της ζωής» ή ως «ο δρόμος της αρμονίας πνεύμα». Στόχος του Ουεσίμπα (Ueshiba) ήταν να δημιουργήσει μια τέχνη όπου οι ασκούμενοι θα μπορούσαν να την χρησιμοποιήσουν για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, ενώ θα προστατεύεται ο επιτηθέμενος τους από του σοβαρούς τραυματισμούς.
Το αϊκίντο «δημιουργείται» από αρμονική συνεργασία με την κίνηση του αντιπάλου και τον επαναπροσανατολισμό της δύναμης της επίθεσης του αντί να είναι αντικρουόμενες οι δυνάμεις του καθενός. Αυτό απαιτεί πολύ λίγη σωματική δύναμη, καθώς η αϊκιντόκα (ασκητής αϊκίντο) «οδηγεί» την ορμή του επιτηθέμετου με την ευθεία «είσοδο» και την περιστροφική δύνη των κινήσεων. Οι τεχνικές ολοκληρώνεται με διάφορες ρίψεις ή λαβές. Το αϊκίντο μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σύμφωνα με τη γενική κατηγορία των τεχνών της πάλης.
Η λέξη Αϊκίντο (Aikido) διαμορφόνεται από 3 Κάντζι (Ιδεογαφικούς χαρακτήρες)
αϊ – αυτό που ενώνει, ενωτική, συνδυάζμός, κάτι που ταιριάζει
κι – πνεύμα, ενέργεια, διάθεση, ηθικό
ντό – ο τρόπος, η διαδρομή
Ο όρος «Αϊκί» δεν φαίνεται συχνά στην ιαπωνική γλώσσα έξω από το πεδίο εφαρμογής του Μπούντο (Budo). Αυτό έχει οδηγήσει σε πολλές πιθανές ερμηνείες της λέξης. Το ιδεόγραμμα «Αί» χρησιμοποιείται κυρίως σε ενώσεις για να σημάνει «συνδυάσει, να ενωθούν, σμίγουν, να πληρούν.
Ο όρος «Ντό» συνδέει την πρακτική του αϊκίντο με την φιλοσοφική έννοια του Τάο, το οποίο βρίσκεται στις πολεμικές τέχνες, όπως το τζούντο και το Κέντο (Kendo), και τις «ειρηνικές» τέχνες, όπως η ιαπωνική καλλιγραφία Σόντό (shodō), σύνθεση λουλουδιών Κάντό (Kado) και η τελετή του τσαγιού Τσάντό (chadō ή Sado).
Ως εκ τούτου, από καθαρά γλωσσική άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε Το αϊκίντο είναι «τρόπος συνδυασμού των δυνάμεων».
Ο όρος «Αϊκί» αναφέρεται στήν αρχή των ιαπωνικών πολεμικών τεχνών, η τακτική της αρμονίας με τις κινήσεις του επιτηθέμενου για τον σκοπό του ελέγχου του με ελάχιστο κόπο. Κανείς εφαρμόζει το «Αϊκί» κατανοόντας τον ρυθμό και τον σκοπό του επιτηθέμενου ώστε να βρεί την καλύτερη θέση και χρόνο να εφαρμόσει την κατάλληλη αντι-τεχνική. Αυτό είναι παρόμοιο με τις αρχές που εκφράστηκαν από τον Jigoro Kano, ιδρυτή του Judo.
