Τι είναι το αμβλύ τραύμα;
Στο Combatives το αμβλύ τραύμα, αποτελεί όρο συνδεδεμένο με ΒΑΡΙΑ και ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ επίθεση με σκοπό την αποτροπή ενός επιτιθέμενου.
Έχουμε ακούσει μερικές φορές για περιστατικά που αφορούν τη φυσική σύγκρουση που έλαβε χώρα μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων, όπου υπέστη ένα ή περισσότερα από τα εμπλεκόμενα μέρη αμβλύ τραύμα.
Πιστεύω ότι αυτό που οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να κατανοήσουν, είναι τι ακριβώς είναι το αμβλύ τραύμα και τότε να πάμε σε περισσότερες λεπτομέρειες και σε διάφορες κατευθύνσεις από εκεί και πέρα.
Σύμφωνα με τη Wikipedia:
«Αμβλύ τραύμα ή αμβλύς τραυματισμός: μη-διεισδυτικό τραύμα αναφέρεται σε φυσικό τραύμα σε ένα μέρος του σώματος, είτε με αντίκτυπο, τραυματισμό (που συνήθως αναφέρεται ως αμβλύ τραύμα) ή σωματική επίθεση.»
Το Free dictionary το περιγράφει ως:
Βλάβη, κάκωση, τραυματισμός, τραύμα – περιγράφει κάθε σωματική βλάβη στο σώμα που προκαλείται από τη βία, ατύχημα ή κάταγμα κ.ο.κ.
Για τους σκοπούς του Combatives φυσικά θα συζητήσουμε το αμβλύ τραύμα στο πλαίσιο της ΒΙΑΣ.
Το Αμβλύ Τραύμα λοιπόν είναι ένα σοβαρό τραυματικό επεισόδιο που προκαλείται στο σώμα, στα άκρα ή στο κεφάλι, με την ξαφνική χρήση ενός αμβλέως αντικειμένου που χρησιμοποιείται με μεγάλη δύναμη (δυνατό χτύπημα).
Αυτό μπορεί μερικές φορές να προκληθεί από έναν επιτιθέμενο που χτυπάει ένα θύμα με τα άκρα του ή ένα αμβλύ όπλο. (Ένα κλομπ, ένα σωλήνα, ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ ή με άλλα παρόμοια αντικείμενα). Όπλο που θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλες ζημιές στο σώμα, στα άκρα ή στο κρανίο αν δεχόταν χτύπημα βαριά και με ταχύτητα.
Ποιες είναι οι εφαρμογές του;
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου, είναι ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων που μπορούν να χρησιμοποιήσουν αντικείμενα που δημιουργούν τέτοιο τραύμα σε τρίτους.
Φυσικά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την περίπτωση, που μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε ένα τέτοιο αντικείμενο εμείς οι ίδιοι, ενάντια σε ένα άλλο πρόσωπο.
Για τους πολίτες, ο σκοπός της χρήσης ενός τέτοιου όπλου είναι να χτυπηθεί ο επιτιθέμενος μέχρι να διακόψει την βίαιη επίθεση ή να καταστεί ανίκανος να συνεχίσει.
Κατά την έννοια της αστυνόμευσης, το αμβλύ τραύμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξαναγκάσει το θύμα να απέχει από μια δράση που δεν επιτρέπεται (π.χ. Να ξεφύγει της σύλληψης). Να τον καταστήσει ανίκανο να συνεχίσει την αντίσταση (για τους σκοπούς της σύλληψης) ή σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, να σκοτώσει. (π.χ. Για τους σκοπούς της πρόληψης ανεπανόρθωτης σωματικής βλάβης ή θάνατο του αστυνομικού ή τρίτου προσώπου.)
Με στρατιωτική έννοια, το αμβλύ τραύμα μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί, για να αναγκάσει ένα θύμα να απέχει από μια δράση που δεν του επιτρέπεται (απόδρασης), να το καταστήσει ανίκανο να συνεχίσει την αντίσταση (για τον σκοπό της σύλληψης και της ανάκρισης) ή να σκοτώσει.
Από κάθε άποψη το όπλο που χρησιμοποιείται πρέπει να έχει κάποιο ικανό «βάρος» για να καταστεί πιο αποτελεσματικό.
Είναι μάλλον απίθανο ότι ένα ελαφρύ και μαλακό ξύλο, για παράδειγμα, μπορεί να σκοτώσει, ακόμα και αν χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα.
Ένα τέτοιο αντικείμενο μπορεί ωστόσο να είναι θανατηφόρο, εάν χρησιμοποιηθεί καρφώνοντας δυνατά με τις άκρες συγκεκριμένους μαλακούς στόχους του σώματος, όπως τη τραχεία και τον αυχένα.
Αυτοί είναι οι στόχοι που παραδοσιακά αποφεύγονται από αστυνομικούς (οι οποίοι χρησιμοποιούν κλομπ) και γίνονται «στόχος» από στρατιώτες (οι οποίοι χρησιμοποιούν το τυφέκιό τους).
Όσον αφορά τους πολίτες, ΔΕΝ συνιστούμε επίθεση σε αυτούς τους συγκεκριμένους στόχους, εκτός εάν η ζωή τους είναι σε κίνδυνο (κάτι που θα κληθούν να αποδείξουν ενώπιον του εισαγγελέα. ότι δηλαδή ήταν αναγκαίο να το πράξουν).
Παραδοσιακά η αστυνομία αποφεύγει να κάνει ζημιά στους πολίτες, δεδομένου ότι δεν είναι η αρμοδιότητά τους να το πράξουν. Συχνά οι αστυνομικοί φέρουν ένα κλομπ από σκληρό ξύλο, καουτσούκ ή συνθετικό υλικό, αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση προς το πτυσσόμενο κλομπ από χάλυβα ή ανθρακονήματα.
Στην Ελλάδα είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ για έναν πολίτη να κυκλοφορεί δημοσίως με τέτοιο αντικείμενο.
Για τους σκοπούς της αστυνόμευσης, οι σωστά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί συνήθως εκπαιδεύονται για να αποφευχθεί αρχικά πλήγμα στο κεφάλι, στη σπονδυλική στήλη ή στις αρθρώσεις, καθώς και ανάμεσα στο νοητό τρίγωνο από τις θηλές μέχρι τον ξιφοειδή. (Ακριβώς πάνω από το ηλιακό πλέγμα.)
Όσο μεγαλύτερη είναι η απειλή που αντιμετωπίζουν, τόσο «υψηλότερος» ο βαθμός της επιλογής δραστικού στόχου (που ενέχει κινδύνους κατά της υγείας ή ζωής).
Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν ξεκινήσει αστυνομικός χτυπώντας μυϊκές ομάδες (μαλακό ιστό), η αυξανόμενη κλίμακα της απειλής και της βίας πιθανά να τον αναγκάσουν να αρχίσει αυτόματα το «κυνήγι» πιο ευάλωτων στόχων, όπως τις αρθρώσεις των άκρων.
Εάν μια σχετικά μικρή άρθρωση χτυπηθεί δυνατά (καρπός, αστράγαλος), μπορεί να υποστεί κάταγμα προκαλώντας αρκετά σοβαρό τραυματισμό και έντονο πόνο, εξουδετερώνοντας ακόμη και έναν αρκετά βίαιο άνθρωπο.
Ο τελευταίος στόχος που ένας εκπαιδευμένος αστυνομικός θα πρέπει να στοχεύσει, είναι το κεφάλι ή το θωρακικό τρίγωνο. Ό λόγος είναι ότι δεν μπορεί να γνωρίζει εάν το πρόσωπο που έπληξε, έχει προβλήματα υγείας τα οποία είναι άγνωστα ακόμα και στον ίδιο (π.χ. ένα ανεύρυσμα στον εγκέφαλο ή προβλήματα καρδιάς που μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο από εμβολή).
Η στρατιωτικοί φυσικά δεν έχουν τέτοιου είδους περιορισμούς στο πεδίο της μάχης. Στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο από την κλίμακα της βίας που χρησιμοποιείται από την αστυνομία, η οποία είναι υποχρεωμένη να την χρησιμοποιήσει.
Σε αντίθεση με ό, τι προωθούν πολλοί δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών, η άοπλη μάχη δεν είναι ψηλά στην λίστα των δραστηριοτήτων που θα πρέπει να επιδιώξει ένας στρατιώτης, ακόμη και αν έχει ξεμείνει από πυρομαχικά.
Ας υποθέσουμε ότι (για χάρη της συζήτησης), δεν έχει πια ξιφολόγχη ούτε και σκαπτικό εργαλείο και ούτε πυρομαχικά. Εξακολουθεί όμως να έχει το όπλο του, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με επιτυχία, ακόμα και για να σκοτώσει από κοντά.
Πώς;
Για να επιτευχθεί αυτό, συνήθως ο στρατιώτης διδάσκεται μερικές πολύ ΒΑΣΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ οπλομαχίας, δοκιμασμένες για μερικούς αιώνες και αποτελεσματικές με τις οποίες θα αντιμετωπίσει ή θα σκοτώσει τον εχθρό του. (Μερικές πολύ βασικές τεχνικές – διότι και πάλι ο νομός Hick-Hyman υπερισχύει – το Παράδοξο της Επιλογής.)
Σε καμία περίπτωση δεν διδάσκεται να πετάξει το όπλο του στον αντίπαλό και να το ακολουθήσει τρέχοντας με μια όμορφη χορογραφημένη μάχη ένας-προς-έναν, στήθος-με-στήθος. Ούτε διδάσκει κανένας σοβαρός στρατός περίτεχνες τεχνικές αφοπλισμού για να εντυπωσιάσουν τους ανίδεους ή και χαζούς.
Κανένας Αθλητικός Σύλλογος Πολεμικών Τεχνών δεν (θα έπρεπε να) διδάσκει μεθόδους μάχης με τους μαθητές οπλισμένους με τυφέκιο. Αυτό θα ήταν πρακτικά και νομικά παρεξηγήσιμο.
Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το κάνουν, ακολουθούν μεθοδολογίες που συνορεύουν με το άκρως σουρεαλιστικό. Η ακόλουθη δήλωση αποτελεί αναμφισβήτητο κομμάτι αλήθειας για εκείνους που είναι πρόθυμοι να το ακούσουν…
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οποιαδήποτε στρατιωτική διδαχή περί τακτικών και τεχνικών σίγουρα δεν είναι ποτέ περίπλοκη, δεδομένου ότι εκτιμούν την αξία των αληθειών που έχουν μάθει και τις εμπειρίες που αποκτήθηκαν μέσα από αιώνες συγκρούσεων.
Που το χρησιμοποιεί το Combatives;
Το Combatives (η φιλοσοφία, μεθοδολογία που αποτελούν το σύστημα εκπαίδευσης) είναι εγγενώς μέρος των ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ και των ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ υπηρεσιών. Στις αρχές του περασμένου αιώνα διδάχθηκε σε πολίτες σε μια «ήπια» εκδοχή.
Αρχικά η αστυνομία στη Σαγκάη διδάχθηκε ένα συμπαγές πρόγραμμα σπουδών, το οποίο περιελάμβανε μια απλή, άμεση και αποτελεσματική μέθοδο μάχης. Ένοπλη ΚΑΙ άοπλη, μέχρι και στήθος-με-στήθος, για χρήση ενάντια στα εγκληματικά στοιχεία της πόλης.
Αυτά τα στοιχεία λειτουργούσαν την περίοδο που η Σαγκάη θεωρήθηκε η «πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο». Η μέθοδος που διδάχθηκε στην αστυνομία της Σαγκάης περιέλαβε επίσης μια μικρή ποικιλία από όπλα.
Σημειώστε ότι την ίδια εποχή στις ΗΠΑ υπήρχαν δραστήριοι ο Al Capone, Frank Nitto, Dutch Schultz, Lucky Luciano, Umberto “Albert” Anastasia, Carlo Gambino, Frank Costello, Vito Genovese κλπ.
Οι δημιουργοί του συστήματος (W.E. Fairbairn και Α.Ε. Sykes) ήταν επιφορτισμένοι με το καθήκον της κατάρτισης 9.000 αστυνομικών στη μεθοδολογία και το σύστημα Combatives. Στη συνέχεια, το ίδιο σύστημα, με αξιοσημείωτη αύξηση της επιθετικότητας και άλλες μικρές αλλαγές, μεταφέρθηκε στο Β’ ΠΠ και τον ψυχρό πόλεμο με τεράστια επιτυχία.
Η χρήση των αμβλέων αντικειμένων είναι βασικά ένα μέρος της μεθοδολογίας/προτύπου της Κλιμάκωσης Μέσων Άσκησης Ελέγχου ή πιο απλά «Κλιμάκωσης ισχύος».
Force Continuum – το οποίο η Wikipedia περιγράφει ως – ένα πρότυπο που παρέχει σε αστυνομικούς και πολίτες κατευθυντήριες γραμμές ως προς το πόση ισχύς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε έναν άνθρωπο που αντιστέκεται σε μια δεδομένη κατάσταση.
Με απλά λόγια, αν κάποιος μεταβεί από τη χρήση των ΧΕΡΙΩΝ του στη χρήση ΚΛΟΜΠ και στη συνέχεια, στη χρήση ΜΑΧΑΙΡΙΟΥ κ.ο.κ. βρίσκεται σε διαδικασία Κλιμάκωσης. Συγκεκριμένα, της «Κλιμάκωσης ισχύος». (Στο σύστημα Combatives του Combatives Group, το αποκαλούμε Σχέση Αναλογίας Απειλής:Βίας)
Ιδανικά, ένας αστυνομικός θα πρέπει να ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ τις αντιδράσεις του σε αυτό το πρότυπο, ανάλογα με τον ΒΑΘΜΟ της ΒΙΑΣ που ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ. Το ίδιο ισχύει και για έναν πολίτη αφού και οι ΔΥΟ υπόκεινται στο ΝΟΜΟ. Αυτός είναι ο λόγος που στα Σεμινάρια Combatives αναφερόμαστε συνεχώς στην Σχέση Απειλής-Βίας.
Αυτό ισχύει σε χώρες όπου τα όπλα απαγορεύονται στους πολίτες, καθώς και σε εκείνες στις οποίες μέχρι και τα πυροβόλα όπλα επιτρέπονται.
Στην ιδανική περίπτωση, το ΑΟΠΛΟ Combatives αποτελεί μέσο για να κερδηθεί αρκετός χρόνος ώστε να οπλιστεί κανείς, προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν ένοπλο επιτιθέμενο ή να διαφύγει.
Ένα ακραίο παράδειγμα Civilian Combatives στην περίπτωση που ο επιτιθέμενος ΕΙΝΑΙ οπλισμένος, θα ήταν να ΟΠΛΙΣΤΕΙ κανείς (αν δεν είναι δυνατόν η διαφυγή), με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έχει στη διάθεσή του (δείτε – Πρόσφορο όπλο).
Επειδή σε μια άοπλη κοινωνία είναι μάλλον απίθανο ότι θα βρει εύκολα κανείς ένα μαχαίρι στο άμεσο περιβάλλον του, θα αρπάξει πιθανότατα το επόμενο αντικείμενο που θα του έρθει στο χέρι (π.χ. ποτήρι, τασάκι σε μπαρ… λέμε…).
Πιθανόν οτιδήποτε μακρύ ή αρκετά βαρύ για να απειλήσει τον επιτιθέμενο ή να του κάνει ζημιά. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να αλλάξει όπλο σε κάποια φάση, ώστε να οπλιστεί με κάποιο αποτελεσματικότερο αντικείμενο (π.χ. καρέκλα).
Εδώ είναι όπου το αμβλύ τραύμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με επιτυχία. Ειδικά αν μπορείτε να εκτιμήσετε τι είναι αυτό που πρέπει να κάνετε, προκειμένου να σταματήσει η επίθεση ΑΜΕΣΩΣ!
Πώς μπορεί ένας πολίτης να το χρησιμοποιήσει;
Αρπάζοντας οτιδήποτε για να «σκληρύνει» το χέρι του, ώστε να απειλήσει τον επιτιθέμενο ή να τον βλάψει αρκετά ώστε να τον αναγκάσει να επανεξετάσει τη στάση του, λειτουργεί καλά. Όμως, ένας πολίτης στην Ελλάδα είναι ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ στα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του νόμιμα. Πρέπει να αρκεστεί σε αντικείμενα του περιβάλλοντος χώρου ή ότι ΝΟΜΙΜΟ φέρει πάνω του.
Εμείς στις Αίθουσες του Combatives Group κάνουμε χρήση των εν λόγω νόμιμων αντικειμένων που μπορούν να προσφέρουν σημαντικό «αμβλύ τραύμα».
Πού είναι η παγίδα για ανθρώπους που δεν κάνουν τακτική χρήση αυτών;
Θα πρέπει να γνωρίζουν ΤΙ πρέπει να χρησιμοποιήσουν και ΠΩΣ να το χρησιμοποιήσουν. Αλλά το πιο σημαντικό είναι το ΠΟΤΕ να τα χρησιμοποιήσουν και πότε να ΜΗΝ τα χρησιμοποιήσουν.
Οι ίδιοι νόμοι που ισχύουν για τους αστυνομικούς, ισχύουν ΚΑΙ για τους πολίτες όταν πρόκειται για την εφαρμογή του πρότυπου της Κλιμάκωσης Μέσων Άσκησης Ελέγχου. Η κύρια διαφορά βέβαια είναι, ότι οι αστυνομικοί είναι συνήθως ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ.
Αν ξαφνικά δεχθούν επίθεση από ένοπλο επιτιθέμενο, είναι εντός των δικαιωμάτων τους να τον καταπολεμήσουν, έστω και αρχικά άοπλοι, δίνοντας στον εαυτό τους χρόνο να αρπάξουν το όπλο της επιλογής τους (κλομπ, πυροβόλο).
Σε εκείνο το σημείο είναι υποχρεωμένοι και να εξετάζουν την Σχέση Απειλής-Βίας και να ενεργήσουν αναλόγως. Αστυνομικοί που αγνοούν αυτή της Σχέση Αναλογίας και πάνε κατευθείαν στον πυροβολισμό ενός ανθρώπου, ελέγχονται και ανακρίνονται εξουθενωτικά από το σύστημα δικαιοσύνης. Δεδομένου ότι το τελευταίο πράγμα που θέλει το σύστημα δικαιοσύνης, είναι να δημιουργηθεί το προηγούμενο του:
«Πυροβολήστε πρώτα, ρωτήστε αργότερα.»
Από πολλές απόψεις ο νόμος είναι πολύ σκληρότερος για τους αστυνομικούς από ό, τι είναι για τους πολίτες. Ειδικά σε θέματα χρήσης όπλων που προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημιές.
Σε περίπτωση που ο πολίτης χρησιμοποιήσει αμβλύ όπλο, πρέπει να φροντίσει να ακολουθήσει την ίδια Σχέση Αναλογίας Απειλής : Βίας, ανάλογα με την αυξημένη ή μειωμένη κλίμακα της βίας και με την κατάλληλη επιλογή στόχου που απαιτείται από το νόμο.
Πώς το χρησιμοποιεί καλλίτερα ένας στρατιώτης;
Η δουλειά του στρατιώτη είναι να επιβιώσει για να πολεμήσει.
Οι άνθρωποι τείνουν να έχουν ρομαντικές αντιλήψεις στα πιστεύω τους, π.χ. ότι είναι το καθήκον του στρατιώτη να:
«Ακολουθήσει τις διαταγές με απειλή θανάτου ή να σκοτώσει τον εχθρό πάση θυσία ή να πεθάνει για την πατρίδα του» κ.λπ.
Η αλήθεια του θέματος είναι, ότι πρέπει να είναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ για να τα κάνει αυτά. Ο νεκρός στρατιώτης δεν έχει καμία χρήση! Πρέπει να συνεχίσει να μάχεται τόσο οπλισμένος όσο ΚΑΙ άοπλος. Και για να το πράξει άοπλος, ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ όπλο που μπορεί να βάλει στα χέρια του, πρέπει να είναι δυνητικά θανατηφόρο όπλο.
Αυτό συνδέεται με το δεδομένο ότι το πρότυπο της Κλιμάκωσης Μέσων Άσκησης Ελέγχου δεν εφαρμόζεται από τον ίδιο στο πεδίο της μάχης.
Οι σημερινοί πόλεμοι λαμβάνουν χώρα όλο και συχνότερα σε πόλεις, όπου το περιβάλλον είναι πλούσιο σε κάθε είδους όπλο (χαλάσματα κλπ.). Σε περίπτωση που ο στρατιώτης είναι στη δυσάρεστη θέση να έχει χάσει ή να δυσλειτουργεί το όπλο του για οποιοδήποτε λόγο, δεν πρόκειται να έχει σημαντικό πρόβλημα να οπλίσει τον εαυτό του.
Εικάζουμε όμως ότι το πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίσει, είναι το πώς να χρησιμοποιήσει το όπλο του αποτελεσματικά… «Το σωστό εργαλείο για την δουλειά» όπως λέγανε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η υφαρπαγή (Stealth) συνήθως παίζει σημαντικό ρόλο, όσον αφορά τη χρήση ενός αμβλέος όπλου κατά τη διάρκεια ανταρτοπολέμου εντός των πόλεων.
Δεδομένου ότι είναι εξαιρετικά απίθανο ένας στρατιώτης να μπει στη μάχη ρίχνοντας πέτρες ή κραδαίνοντας ένα σπασμένο σκουπόξυλο ψηλά πάνω από το κεφάλι του. Πρέπει να βρεθεί κοντά για να χρησιμοποιήσει το «όπλο» πάνω στον εχθρό του, πολύ κοντά, δηλαδή στην ίδια απόσταση που θα χρησιμοποιούσε μαχαίρι.
Η ρίψη του όπλου δεν αποτελεί επιλογή. (Όπως και το σκεπτικό ότι θα πετάξει κανείς μαχαίρι είναι γελοίο.)
Πρέπει να είναι κοντά, να έχει άμεση επαφή σε κάποιο τμήμα του άνω μέρους του σώματος, το οποίο την στιγμή της επίθεσης, δεν θα προστατεύεται από το σύνολο του εξοπλισμού ή του κράνους.
Ακόμη και αν ο στρατιώτης έχει το τυφέκιό του και έχει βρεθεί χωρίς πυρομαχικά και χωρίς ξιφολόγχη ή σκαπτικό εργαλείο, εξακολουθεί να είναι σε ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ θέση με τεχνικές με το τυφέκιο του, παρά τα γυμνά του χέρια.
Τα αναφερόμενα στις προηγούμενες παραγράφους όχι μόνο αποτελούν την αλήθεια, αλλά με λίγη αντικειμενική σκέψη, είναι προφανώς και θέματα κοινής λογικής.
Παρά ταύτα, είναι ευκολότερο και πιο κερδοφόρο για τους κομάντο της πολυθρόνας να πουλήσουν τις «πολυθρονάτες» θεωρίες τους, σε ελπιδοφόρους μελλοντικούς κομάντο της πολυθρόνας, πρόθυμους να πληρώσουν για φανταχτερές μπούρδες.
Το πρόβλημα είναι, ότι αυτό έχει την τάση να γίνεται αυτο-διαιωνιζόμενη μπούρδα μεταξύ των αμάχων. Πολίτες οι οποίοι για κάποιο μυστήριο λόγο, φαίνεται να θεωρούν τους εαυτούς τους φονικές μηχανές, έτοιμες να σπείρουν τον όλεθρο στους άμαχους συμπολίτες τους.
Αυτό δεν είναι υγιής σκέψη ή τρόπος να ζει κανείς… είναι αξιοθρήνητος.
Η επαγγελματική εκπαίδευση αφήνεται καλλίτερα σε επαγγελματίες που έχουν τη γνώση και εκτιμούν την αξία του τι γνωρίζουν και, πιο σημαντικά, έχουν τα κότσια να παραδεχτούν το τι ΔΕΝ γνωρίζουν.