Η εσωτερική μάχη
(Μέρη αυτού του άρθρου είναι κλειδωμένα και προσβάσιμα μόνο με προσωπικό κωδικό.)
Αν μας παραλύει, τότε «Ναι!», είναι όχι απλά κακό, είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ! Αν μας κάνει να ριχτούμε σε δράση τότε όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά αποδεικνύεται ΣΩΤΗΡΙΟ.
Και οι δύο εκβάσεις εξαρτώνται από ΕΜΑΣ. Ο δρόμος που θα υιοθετήσουμε, είναι δική μας επιλογή. Η κατάρτιση Απευαισθητοποίησης στο Φόβο, κατά τη εμπειρία και την γνώμη των Εκπαιδευτών του Combatives Group, είναι απολύτως απαραίτητη.
Πολλές φορές σε συγκρούσεις στο δρόμο, ο δράστης βρίζει και φωνάζει στο «θύμα» του, σε μια προσπάθεια να το υποτάξει ψυχολογικά. Αυτό, από μόνο του δεν στοιχειοθετεί απειλή. Είναι απλά κάποιος που ξεκίνησε άσχημα η ημέρα του και ξεσπάει επάνω μας. Αν, όμως, παράλληλα κλείνει και τη μεταξύ μας απόσταση με απειλητική συμπεριφορά, τότε υπάρχει ενδεχόμενη απειλή που πρέπει να μας θέσει σε κατάσταση «συναγερμού» και ψυχοσωματικής ετοιμότητας.
Γιατί;
Επειδή
Πολλοί άνθρωποι σε αυτό το σημείο συγχύζονται και κατακλύζονται από αβεβαιότητα, φοβούμενοι ότι δε μπορούν να αντεπεξέλθουν. Και κάνουν ακριβώς αυτό.
Ελέγχονται από το φόβο τους και την αβεβαιότητα της κατάληξης της σύγκρουσης, παραλύουν πέφτοντας στην αδράνεια, και φαίνονται «δειλοί» χωρίς αυτό να ισχύει απαραίτητα. Σε σημαντικότερη απειλή (για παράδειγμα κατά των μελών της οικογένειάς μας) η αντίδρασή μας και η δυναμικότητά μας μπορεί να μας εκπλήξει. Αυτός είναι ο λόγος που εκπαιδευόμαστε για τέτοια περιστατικά στις σχολές μας και μαθαίνουμε στους ασκητές του Combatives να παρακολουθούν
Συχνά έρχονται σε εμάς άνθρωποι που έχουν βιώσει λεκτική επίθεση ή υπέστησαν σωματική επίθεση ή ζουν μόνιμα με το φόβο ότι θα τους συμβεί.
Οι κοινότερες προκλήσεις τους είναι:
- Ο έλεγχος του φόβου τους
- Η ανάκτηση του ελέγχου των συναισθημάτων τους
Τέτοιοι άνθρωποι, πιθανά έχουν βιώσει μια ή περισσότερες καταστάσεις όπου η «άσχημη» πλευρά της ζωής αποκαλύφθηκε μπροστά τους με απροσδόκητη (γι’ αυτούς) αγριότητα. Δεν ξέρουν πώς να χειριστούν το θέμα, έτσι ώστε να μπορούν και πάλι να ανακτήσουν τη αίσθηση της ασφάλειας και της αξιοπρέπειάς τους. Το ατυχές είναι ότι συγχέουν το φόβο με τον κίνδυνο. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του να παλεύει κανείς με τους φόβους του και του να διαχειρίζεται τον πραγματικό κίνδυνο. Επίσης, συχνά εσφαλμένα πιστεύουν ότι επειδή διδάσκονται μια «πολεμική τέχνη» προετοιμάζονται κατάλληλα να αντιμετωπίζουν το φόβο και τον πραγματικό κίνδυνο. Αυτό μπορεί όντως να τους κάνει να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους και να έχουν αυτοπεποίθηση (εσφαλμένα). Αλλά, αυτή η προσέγγιση δεν ασχολείται καθόλου αποτελεσματικά με το θέμα της αντιμετώπισης ΟΥΤΕ του φόβου, ΟΥΤΕ του κινδύνου.
Λέξεις και έννοιες όπως Αξιολόγηση Απειλής, Έλεγχος Φόβου, Διαχείριση Φόβου και Διαχείριση Κινδύνου συζητιούνται και δοκιμάζονται σε τακτική βάση. Έτσι οι μαθητές μας προετοιμάζονται για επικίνδυνες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Δεν το κάνουμε αυτό με στερεότυπο τρόπο, αλλά πάντα με την ευρεία έννοια, ώστε να μην παρασυρθούμε στην «λεπτομερίτιδα».
Γιατί;
Διότι, για άλλη μια φορά, όπως πάντοτε τονίζουμε…, υπάρχουν άπειρες μεταβλητές!
Όταν ήμουν έφηβος ρώτησα το δάσκαλό μου Mickey Davidow τί καθιστά έναν άνθρωπο ήρωα ή δειλό. Η απάντησή του ήταν, όπως πάντα, λακωνική. Συγκεκριμένα δύο λέξεις, «Κατάσταση, Περίσταση» (Situation, Circumstance). Ο Mick ποτέ δεν κατηγορήθηκε για μακρηγορία ή για την χρήση δυσνόητων λέξεων.
Ας κάνουμε πιο εύκολη την ερμηνεία των λέξεών του με ένα παράδειγμα.
Το παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα υπνοδωμάτιο στο σπίτι μας έχει πιάσει φωτιά!! Αφόρητη ζέστη, οι φλόγες μας πλησιάζουν και ο καπνός είναι αποπνικτικός και παχύς. Πόσο σημαντικό είναι να μπούμε σε αυτό το δωμάτιο για να σώσουμε την αγαπημένη μας συλλογή CD & DVD; Κανείς δεν θα πει ότι είμαστε ήρωας επειδή σώσαμε τη μουσική μας συλλογή! Τώρα, ας υποθέσουμε η φωτιά είναι στο ίδιο δωμάτιο, αλλά είναι παγιδευμένα μέσα τα παιδιά μας… τι θα κάνουμε για να μπούμε σε εκείνο το δωμάτιο…;
Όπως είπε ο Mick… «Κατάσταση, Περίσταση».
Τις περισσότερες φορές ο φόβος είναι αποκύημα της φαντασίας, ειδικά όταν δεν υπάρχει πραγματικός φυσικός κίνδυνος. Αλλά, όταν πρόκειται για ωμή βία που εκτυλίσσεται μπροστά μας ή για κάτι που μπορεί να αποτελέσει απειλή για τη ζωή μας, ο φόβος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, δεδομένου ότι δεν είναι μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ του να φανταζόμαστε τον κίνδυνο και να φοβόμαστε τον κίνδυνο, όταν τον βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας με σουρεαλιστικό τρόπο. Όλα αυτά αναφέρονται περισσότερο για να μπορέσει κανείς να εκτιμήσει το πόσο καλό ή κακό μπορεί να προκαλέσει η αλλοίωση της πραγματικότητας. Όπως και να’ χει, γνωρίζουμε ότι το μυαλό είναι ένα ισχυρό εργαλείο το οποίο, όταν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να επιτύχει τα πάντα.
Ο Χένρι Φόρντ (Henry Ford) κάποτε είπε:
«Αν πιστεύεις ότι μπορείς ή δεν μπορείς, έχεις δίκιο!» – Henry Ford
Το επικροτούμε!! Το λέμε για παράδειγμα στους μαθητές μας όταν πιστεύουν ότι τα έχουν «δώσει όλα» στην προπόνηση και μας λένε:
«Δεν μπορώ άλλο!»
Δεν είναι επειδή προσποιούμαστε ότι είμαστε σκληροί. Θεωρούμε όμως απαραίτητο να βοηθήσουμε τον κάθε ασκούμενο combatives, να εκτιμήσει τη δύναμη του νου του και να επιβληθεί στο σύστημα πεποιθήσεων του, ώστε να επικρατήσει πολύ πιο πέρα από τις εκτιμώμενες σωματικές του αντοχές.
Γιατί;
Διότι σε επιθέσεις του δρόμου μπορεί να χρειαστεί να «τα δώσεις όλα» και περισσότερα για να σώσεις τον εαυτό σου από το κακό.
