Από τους τέσσερις ιδρυτές των Combatives, ο Rex Applegate (Ρεξ Άπλγκεϊτ) ήταν ο μόνος ο οποίος δεν είχε Ιαπωνικό ή Κινέζικο τεχνικό υπόβαθρο από την αρχή. Είχε επιλεχθεί από τον Μπιλ Ντονοβαν (Bill Donovan) διότι ήταν ευφυής, εξαιρετικός σκοπευτής, μεγαλόσωμος και δεν φοβόταν την βία. Το μεγαλύτερο μέρος των τεχνικών που ασκούσε, με ελάχιστες διαφορές, ήταν αντιγραφή των τεχνικών των William Fairbairn (Φέρμπερν) και Eric Anthony Sykes (Σάικς).

Ο Άπλγκεϊτ εξέδωσε βιβλίο βασιζόμενος στις τεχνικές που διδάχθηκαν και που περιγράφονταν στα βιβλία άοπλης μάχης σώμα-με-σώμα του Φέρμπερν, μετά το πέρας της συνεργασίας του με τον Φέρμπερν. Στο βιβλίο αυτό ανέπτυσσε και κάποιες δικές του τεχνικές (παραλλαγές αυτών που είχε διδαχθεί).

Ο Φέρμπερν στο παρελθόν είχε αναπτύξει δικές του τεχνικές ενώ εργαζόταν για την Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάη (Δ.Α.Σ. – Shanghai Municipal Police – S.M.P.) από το 1907 έως το 1940. Είχε φυσικά αντλήσει σε μεγάλο βαθμό τεχνικές από δύο Ιαπωνικά και δύο Κινέζικα συστήματα, τα οποία απλοποίησε και προσάρμοσε στις ανάγκες της εκπαίδευσης αστυνομικών σε αυτό που θεωρείτο την εποχή εκείνη «η πόλη με τον μεγαλύτερο δείκτη εγκληματικότητας στην κόσμο». Το αποτέλεσμα ήταν η ανάπτυξη του «Ντιφέντου» (Defendu), που αποτελεί σήμερα το «Σύγχρονο Δυτικό Combatives». Το σύστημα και οι τεχνικές του Άπλγκεϊτ σε μεγάλο βαθμό βασίζονται σε αυτές του Φέρμπερν στο «Ντιφέντου». Η ύλη του «Ντιφέντου» εμπλουτιζόταν διαρκώς με πληροφορίες πρακτόρων του O.S.S. που έβαζαν σε δράση αυτές τις τεχνικές κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Rex Applegate – Point Shooting

Ήταν αποδεδειγμένο γεγονός ότι ο Άπλγκεϊτ ήταν πολύ καλός σκοπευτής υπό πίεση με το σύστημα του “Point Shooting”, το οποίο βασίζεται σε βολές με γρήγορη απόκριση και, με ιδιαίτερη έμφαση στις κοντινές αποστάσεις. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής αυτού του συστήματος σκόπευσης που αργότερα περιέγραψε στο “Kill or Get Killed”.

Το σύστημα “Point Shooting” βρίσκεται σε αντίθεση με ένα άλλο γνωστό σύστημα που αναπτύχθηκε και προωθήθηκε πολύ πιο πρόσφατα από τον Τζεφ Κούπερ (Jeff Cooper), σύστημα που ο ίδιος αποκάλεσε «Η σύγχρονη τεχνική του πιστολιού».

Ενώ και τα δύο συστήματα έχουν πολλούς οπαδούς, είναι το σύστημα του Κούπερ (Cooper) που χρησιμοποιείται συχνότερα (με διάφορες παραλλαγές). Υποστηρικτές των μεθόδων Κούπερ (Cooper) είναι ως επί το πλείστον μέλη της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Πρακτικής Σκοποβολής (I.P.S.C.) και άλλες μορφές δράσης με πυροβόλο όπλο (η πιθανότερη εξήγηση για τον αριθμό οπαδών του καθενός είναι ότι οι αγώνες σκοποβολής προσελκύουν περισσότερο κόσμο). Οι υποστηρικτές του Applegate από την άλλη πλευρά, υποδεικνύουν περιστατικά αστυνομικών που εκπαιδεύτηκαν στις μεθόδους του Κούπερ (Cooper) που έχουν ρίξει πολλές σφαίρες υπό πίεση σε κοντινή απόσταση (3μ ή λιγότερο) με συγκρητικά λίγες επιτυχίες! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι παγκόσμιες στατιστικές χρήσης του πιστολιού είναι το 80% κάτω από 10μ εκ των οποίων το 80% είναι κάτω των 3ων μέτρων με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών σχεδόν εξ επαφής! Σε αυτές τις αποστάσεις το εντικτώδες “Point Shooting” αποδεικνύεται σωτήριο.

Ο Άπλγκεϊτ (Applegate) τα τελευταία χρόνια της ζωής του προωθούσε τη μέθοδο σκοποβολής του σε διάφορες υπηρεσίες της αστυνομίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της “International Close Combat Instructors Association” και συν-έγραψε το βιβλίο “The Close-Combat Files of Colonel Rex Applegate” με τον Chuck Melson.

Applegate – Fairbairn, σχεδιασμός μαχαιριού

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Άπλγκεϊτ (Applegate) κυκλοφόρησε ένα νέο σχέδιο μαχαιριού που ονομάζεται το “Applegate/Fairbairn fighting knife” («Μαχαίρι μάχης Applegate-Fairbairn» μια βελτιωμένη έκδοση του Fairbairn / Sykes μαχαιριού – κατά τον ίδιο). Η σχεδίαση αυτού του νέου μαχαιριού προωθήθηκε από τον ίδιο ως μια συλλογική προσπάθεια του ιδίου και του Φέρμπερν κατά τη διάρκεια του πολέμου (δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο για αυτό που να το αποδεινύει, ούτε καν σκαρίφιμα), η οποία εξάλειψε τις «σημαντικές αδυναμίες» του μαχαιριού Fairbairn/Sykes. Η αμερικανική εταιρεία “Camillus” που έφτιαξε το αντίγραφό του μαχαιριού για τις αμερικανικές δυνάμεις δεν χρησιμοποίησε το σωστό κράμα μετάλλου με αποτέλεσμα να σημειωθούν πολλά προβλήματα, μεταξύ των οποίων ήταν η αδύναμη άκρη της λεπίδας (που ήταν επιρρεπής σε θραύση – υποψιάστηκε και έγινε έρευνα για σαμποτάζ) και η δυσκολία προσανατολισμού της κοπής της λεπίδας λόγο της στρογγυλής λαβής με σχήμα πούρου. Για τα αντίστοιχα Αγγλικής κατασκευής δεν αναφέρθηκαν προβλήματα.

Ανάλογα με τις έρευνες του κυρίου Κάσσιντι στις προσωπικές συναντήσεις του με την κόρη του Φέρμπερν, για να μπορέσει να πουληθεί το μαχαίρι μάχης Applegate-Fairbairn ο Άπλγκεϊτ ζήτησε την άδεια της κόρης του Φέρμπερν. Αυτή συμφώνησε να φέρει το όνομα και υπογραφή του Φέρμπερν παρότι δεν υπήρχαν στοιχεία ή τεκμήρια ότι ο Φέρμπερν είχε συμμετάσχει ποτέ στην σχεδίασή του. Η συμφωνία έδωσε ως αντάλλαγμα στην κόρη του Φέρμπερν ένα ποσοστό από κάθε μαχαίρι που πουλήθηκε.

Κατά τον Άπλγκεϊτ, στο μαχαίρι Applegate-Fairbairn, το πρώτο πρόβλημα «διορθώθηκε» με την προσθήκη περισσότερου χάλυβα στην άκρη του κάνοντάς τη φαρδύτερη και με μια ελαφρώς παχύτερη λεπίδα. Το τελευταίο «πρόβλημα» βελτιώθηκε με την αντικατάσταση του στρογγυλού, σε σχήμα πούρου, σχήματος της λαβής με δύο επίπεδες πλευρές για να ταιριάζει με τον προσανατολισμό του «σταυρού» (που προφυλάσσει τα δάκτυλα). Έγινε επίσης και αλλαγή στο υλικό της λαβής από μπρούνζο σε θερμοπλαστικό. Άλλες αλλαγές ήταν ο μπρούτζινος σταυρός του οποίου τα “quillion” είναι και τα δύο λυγισμένα πρός την λεπίδα.

Η δεκαετία του 1980 είδε την πώληση από τον Άπλγκεϊτ μιας επίσης κατά τον ίδιο βελτιωμένης έκδοσης του Σμάτσετ (“Smatchet”) του Φέρμπερν το οποίο όμως εικάζουν οι ιστορικοί ότι ήταν μάλλον αντίγραφο μαχαιριού Ουαλού πολυβολητή. Άλλοι δε, στηρίζουν ότι η ανάπτυξη αυτού του όπλου είχε αρχίσει κατά τη διάρκεια του πολέμου ως μια προσπάθεια συνεργασίας μεταξύ των Άπλγκεϊτ και Φέρμπερν (ούτε για αυτό δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο να το αποδεινύει, ούτε καν σκαρίφιμα). Το Σμάτσετ (“Smatchet” – που αρχικά ονομάστηκε Fair-sword – πάλι μάλλον οικοιοποίηση του Φέρμπερν) είχε χρησιμοποιηθεί τόσο από την S.A.S. (οι οποίοι ποτέ δεν το αναγνώρισαν ως σχέδιο του Φέρμπερν) όσο και το O.S.S. κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Άπλγκεϊτ ονόμασε το δίκοπο μαχαίρι 25 εκατοστών του “Applegate-Fairbairn Combat Smatchet” μάλλον οικοιοποίηση του ονόματος του Φέρμπαιρν από τον Άπλγκεϊτ για να βοηθήσει τις πωλήσεις.

Το 1994 στην έκθεση μαχαιριών στην Ατλάντα, της πολιτείας της Γεωργίας, στις ΗΠΑ, ο Ρεξ Άπλγκεϊτ (Rex Applegate) εγγράφηκε στο περιοδικό “Blade Magazine Cutlery Hall of Fame” σε αναγνώριση για τα γραπτά του έργα, για τη δημιουργία του μαχαιριού μάχης και τον αντίκτυπο που έχουν κάνει τα σχέδια του στη βιομηχανία μαχαιριών.

Η κυβέρνηση του Μεξικό του απένειμε τον βαθμό του «Επίτιμου Στρατηγού» μετά το πέρας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ως τότε είχε περάσει 15 χρόνια εκεί σαν σύμβουλος.