Φίλε/η Φ. Σ.,
Καταλαβαίνουμε την απορία σου και η τοποθέτησή σου μας δείχνει ότι μάλλον από αθλητικό χώρο προέρχεσαι για να επιμένεις στην θέση σου. Η ερώτησή σου, αν καταλαβαίνουμε σωστά, είναι ότι αφού λέμε ότι οι τεχνικές που χρησιμοποιούμε στο Σύστημα Αυτοάμυνας Combatives μας είναι «τόσο επικίνδυνες και επίπονες», πώς τις δοκιμάζουμε χωρίς αγώνες ή sparring; Δηλαδή πως γνωρίζουμε ότι δουλεύουν στη πραματικότητα;
Η σύντομη απάντηση είναι, με σεβασμό στον ασκούμενο και με προσοχή στον ανεγκέφαλο και άσκοπο περίσσιο ζήλο!
Παρότι πολλές φορές φοράμε διάφορα προστατευτικά, εμφανή και αφανή, τα κτυπήματα που κάνουμε σε καίρια σημεία γίνονται πάντα με έλεγχο (δηλαδή σεβασμό). Όταν οι μαθητές μας ΔΕΝ φοράνε βαριά προστασία τα χτυπήματα γίνονται περισσότερο αισθητά, όχι όμως επικίνδυνα («δαγκώνουν» αλλά δεν τραυματίζουν). Στα σημεία που είναι προστατευμένα καλά, η προπόνηση και δοκιμές τεχνικών γίνονται με πλήρη επαφή. Άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι κατά κανόνα, δεν στοχεύουμε σε ανθεκτικούς στόχους (κορμί ή μηρούς) αλλά μόνο σε ευάλωτους. Δηλαδή, ο σκοπός μας είναι τελείως αντί-αθλητικός και αντίθετος με κάθε αθλητικό πνεύμα. Εξάλλου όταν δίνει κανείς μάχη για την υγεία και ζωή του δεν έχει περιθώρια λάθους ούτε αθλητικής προσέγγισης.
Άλλο στοιχείο της διδασκαλίας μας είναι ότι δεν περιέχει καθόλου την χορογραφία (ή «κάτα») όπως πολλά άλλα κυρίως ανατολικά συστήματα. Δεν περιέχει ούτε το σπάρινγκ ή την πάλη που βλέπουμε στην πυγμαχία, στο Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου και στο Τζούντο και μάλιστα ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ. Δεν απορρίπτουμε τα παραπάνω σαν μέθοδο σκληρής άσκησης, αντιθέτως τα θεωρούμε εξαιρετικά για τον σκοπό αυτό. Απλά κάνουμε τα πάντα για να μην «προγραμματίζουμε» τους εκπαιδευόμενούς μας να μπαίνουν στην νοοτροπία της χρονικά παρατεταμένης πάλης ή αντιπαράθεσης. Οι «επιθέσεις» που ασκούμε είναι είτε με κλιμακούμενη βία είτε με ενέδρα και πολλές φορές οπλισμένοι (πάντα με καθημερινό αντικείμενο πάνω μας ή γύρω μας). Οι χρόνοι μιας «αντιπαράθεσης» είναι εξαιρετικά σύντομοι, μερικά δευτερόλεπτα το πολύ, διότι στην διαδικασία της αντιμετώπισης του κάθε περιστατικού, ασκούμε με αρκετά βίαιο τρόπο ό,τι πιο αντιαθλητικό. Δεν σκοπεύουμε δηλαδή στο “sparring” αλλά περισσότερο στο “hit and run to safety”.
Δηλαδή, παρ’ ότι οι χρόνοι είναι τόσο σύντομοι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ασκούμαστε στα κτυπήματα ή την πάλη. Όμως, η προσέγγισή μας στην αντιμετώπιση της βίας είναι χωρίς τους κανόνες που διέπουν την άθληση. Με άλλα λόγια, θίγει το αθλητικό πνεύμα. Αντίθετα, λοιπόν με τον αθλητισμό, και στο πνεύμα των ιδρυτών του Combatives, όλοι οι μαθητές μας μαθαίνουν να προστατεύουν τα καίρια/ευάλωτα σημεία τους συνέχεια. Παράλληλα, δεν έχουν κανένα λόγο να χτυπήσουν τον αντίπαλο σε σημεία ανθεκτικά στον πόνο. Αντιθέτως, στοχεύουν πάντα στα πιο ευαίσθητα σημεία του ανθρώπινου σώματος. Στην καθημερινότητά τους και στις ασκήσεις μας προσέχουν πολύ να μην εκτίθενται ή να βάζουν τον εαυτό τους σε δύσκολη θέση. Αν συμβεί αυτό ο «αντίπαλος – μαθητής» θα το δείξει με τρόπο που δεν σηκώνει καμία αμφιβολία και αναδεικνύοντας την αδυναμία.
Σε συνδυασμό με την προσέγγιση της «αυτοσυντήρησης», ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ την άμεση και συνεχόμενη επίθεση στους ευάλωτους στόχους του ασκούμενου, αναγκάζοντάς τον να μάθει να προστατεύεται με “νύχια και δόντια”. Είναι πολύ σημαντικό κατά την γνώμη και εμπειρία μας να ξεπεράσουν οι μαθητές μας τα «ταμπού» (αυτά που επιβάλει το αθλητικό πνεύμα) που περιορίζουν την δυνατότητα της επιβίωσης όταν απειλείται η υγεία και η ζωή τους.
Τα βίντεο που ανεβάζουμε κατά καιρούς στο YouTube, είναι όλα κατά κανόνα μη στημένα, αυτοτελή περιστατικά τέτοιων επιθέσεων. Σε αυτά πολλές φορές δείχνουμε και αποδεικνύουμε γιατί πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά που διδάσκονται ΔΕΝ λειτουργούν στην πραγματικότητα. Δείχνουμε δηλαδή γιατί ο «στημένος» τρόπος επίθεσης είναι λάθος και τί μπορεί να συμβεί σε μια πραγματική επίθεση. Αυτές τις πραγματικές επιθέσεις εξαπίνης είναι αυτό που καλούμε τους ασκούμενους στο Combatives να αντιμετωπίσουν.
Ευχόμαστε να έχουμε απαντήσει επαρκώς στη απορία σου.
Με εκτίμηση
Η ομάδα του Combatives Group
