Το Combatives ως «σύστημα», φιλοσοφία, έννοια και μεθοδολογία όπως το ασκούσαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ΔΕΝ είναι το ίδιο με άλλα παλαιά ή σύγχρονα συστήματα πολεμικών τεχνών.
Οι άνθρωποι που ασκούν ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ παρόμοια συστήματα μπορούν να ισχυρίζονται ότι ασκούν τις ίδιες τεχνικές Combatives. Είναι λογικό, δύο χέρια, δύο πόδια κ.ο.κ. και περιορισμένο τρόπο χρήσης τους… Όμως, υπάρχουν και αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα έχουν ΒΕΛΤΙΩΣΕΙ κιόλας.
Το ερώτημα που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι:
«Πώς;»
Τα πυροβόλα όπλα πυροβολούν ακόμα σφαίρες, τα μαχαίρια κάνουν ότι κάνουν από αρχαιοτάτων χρόνων για να μην επεκταθούμε στη προϊστορία. Κανείς δεν έχει αποκτήσει επιπλέον χέρια ή πόδια, οι άοπλες τεχνικές είναι περίπου οι ίδιες και έχουν δοκιμαστεί σε απειλητικές για τη ζωή συνθήκες σε περίοδο χιλιετιών.
Εξ’ άλλου, όλα αυτά δοκιμάστηκαν και στέφτηκαν με επιτυχία πρόσφατα, σε συνθήκες ενός απάνθρωπου Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όχι σε θεωρίες του Dojo και του σκοπευτηρίου.
Και αν αυτό δεν τους αρκεί διότι θεωρούν ότι είναι «μοντέρνες» τεχνικές, αυτές τις ίδιες υποτιθέμενες «νέες» άοπλες και ένοπλες τεχνικές μπορεί να τις δει κανείς να ασκούνται σε ευρωπαϊκές μεσαιωνικές εκδόσεις. Όπως το «Opus Amplissimum de Arte Athletica» του 1542, το «Codex Wallerstein» που χρονολογείται από το 1450 και, το “Shooting to Live” από το 1942, συνεπώς, δεν είναι κάτι καινούριο.
Να θυμόμαστε ότι στην μάχη ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ σώμα-με-σώμα από την αρχή του ανθρώπινου είδους, ο στόχος είναι η ΕΠΙΒΙΩΣΗ.
Συνεπώς, δεν μιλάμε ούτε για καυγά, ούτε για «αρπαχτοκλοτσομπουνίδι», ούτε για συναινετική προπόνηση, ούτε για βραβεία και έπαθλα…
Ένας απλός ΠΟΛΙΤΗΣ, για να επιβιώσει είτε είναι ΑΟΠΛΟΣ ή ΕΝΟΠΛΟΣ, θα πρέπει να εφαρμόσει ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ και κάποιες ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ σε κάθε ΤΑΚΤΙΚΗ και ΤΕΧΝΙΚΗ.
Θα πρέπει να ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ από τα γνωστά επικίνδυνα σημεία, να τα ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ όταν τα βρει μπροστά του ή αν είναι ήδη «μπλεγμένος», να ΑΠΟΔΡΑΣΕΙ στην πρώτη ευκαιρία.
Πολύ πιο συνετό και εφικτό για τους μέσω όρο νεαρούς και μεσήλικες που αναφέραμε νωρίτερα. Η δε δυναμική αντιμετώπιση με τακτικές και τεχνικές αυτοάμυνας απαιτούν πολύ δουλειά και ρεαλιστική αντιμετώπιση ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει ο κάθε άνθρωπος και η ηλικία του.
Σε περίπτωση που όλα τα παραπάνω δεν τηρηθούν θα πρέπει να:
- ΚΛΕΙΣΕΙ την απόσταση, να ΧΤΥΠΗΣΕΙ (όσο χρειάζεται για να δημιουργήσει δίοδο διαφυγής) και να ΑΠΟΔΡΑΣΕΙ.
Σε πιο σοβαρή κατάσταση, θα πρέπει να:
- ΚΛΕΙΣΕΙ την απόσταση, να ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ τον επιτιθέμενο στο έδαφος, να τον ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ και να τον «ΚΟΠΑΝΙΣΕΙ»! (ή «σκοτώσει» σε περίπτωση που αναφερόμαστε σε πεδίο μάχης πολέμου).
Ούτε εδώ υπάρχει κάτι νέο!
Οι ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ που απαιτούνται εξακολουθούν να είναι ΑΠΛΕΣ, ΑΜΕΣΕΣ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ. Πρέπει να υποστηρίζονται από μια επίθεση η οποία εξαπολύεται ΕΞΑΠΙΝΗΣ με ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ, να είναι αναμφισβήτητα ΣΦΟΔΡΗ, ΛΥΣΣΑΛΕΑ και με ΠΡΟΘΕΣΗ να κάνει ζημιά ή ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
Αυτό επίσης δεν είναι κάτι καινούργιο… (Όμως, ποιός αθλητικός σύλλογος της γειτονιάς εκπαιδεύει τους αθλητές του να τα κάνει όλα αυτά;)
Αυτά ισχύουν εδώ και αιώνες σε όλες τις κοινωνίες και, εφόσον αυτό ισχύει, τότε ποια διαφορά έχουν να επιδείξουν τα νέα συστήματα «πολεμικών τεχνών»;
Επομένως, πού είναι η πραγματική διαφορά…;
Η Νοοτροπία (Mindset -Attitude) είναι το βασικό στοιχείο που κάνει την διαφορά. Η πραγματική Τέχνη του Πολέμου εφαρμόζεται με ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ ΒΙΑ, ΑΚΡΑΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΚΑΚΙΣΤΗ ΠΡΟΘΕΣΗ.
Μην γελιέστε, η επιβίωση από μια επίθεση που αναζητά να κάνει ανεπανόρθωτο κακό, έτσι αντιμετωπίζεται!
Δεν περιέχει αθλητικό πνεύμα και νοοτροπία. (Στοιχεία που καλλιεργούνται στις προπονήσεις όλων των συλλόγων – ανεξαιρέτως.)
Όταν εξετάζουμε τις ΤΑΚΤΙΚΕΣ, τις ΤΕΧΝΙΚΕΣ, τις ΕΝΝΟΙΕΣ και τις ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ, δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ στο πέρασμα των αιώνων.
Είπαμε, τα έχουμε ξαναδεί όλα!!
Εδώ όμως υπάρχει και μια σημαντική διαφορά…
ΌΛΑ τα συστήματα έχουν ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΤΕΙ για να συμπεριλάβουν ένα ΕΥΡΥΤΑΤΟ φάσμα τεχνικών και εννοιών, αλλά ΚΑΝΕΝΑ δεν έχει ΣΥΜΠΙΕΣΤΕΙ σε σημείο που έχει το Combatives του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στα απολύτως λιτά, βάρβαρα και εξαιρετικά αποτελεσματικά. Δηλαδή, αυτά που μπορεί ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ βάση επισταμένων μελετών διάρκειας 200 ετών πάνω στην ανθρώπινη ψυχοφυσιολογία να εφαρμόσει κανείς σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ συνθήκες ΣΤΡΕΣ και ΑΠΕΙΛΗΣ και ΚΙΝΔΥΝΟΥ κατά της ζωής του.
«Λίγες και καλά δουλεμένες τεχνικές εφαρμοσμένες με αποφασιστικό πνεύμα, αδίστακτα και αδυσώπητα.» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Όλα αυτά τα συστήματα «πολεμικών τεχνών» ξεκινάνε με ΑΜΥΝΤΙΚΗ τεχνική και μετά αντεπιτίθενται, αλλά όχι το Combatives του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Όλα έχουν την ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ «πυρρών» οπού υπάρχει αντιμαχία με «εσύ-εγώ-εσύ-εγώ-εσύ-εγώ» και ούτω καθεξής, αλλά όχι το Combatives του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Όλα διδάσκονται με σκοπό τον αθλητικό ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ και το πνεύμα του ευ αγωνίζεσθαι, αλλά όχι το Combatives του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνεπώς…
Το αυθεντικό Combatives χαρακτηρίζεται από τη Νοοτροπία του ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΥ Πολεμιστή και την ακατάλυτη θέληση ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ (mindset) είναι το σημείο που οι μοντερνιστές «χάνουν την μπάλα». Το Combatives στο μυαλό των ιδρυτών του, δεν ήταν ποτέ θέμα ΤΕΧΝΙΚΩΝ ή ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ. Όλα αυτά έχουν λυθεί εδώ και αιώνες… με την έννοια του «ΛΙΓΑ ίσον ΠΟΛΛΑ» (Less is more).
Δύο άνθρωποι ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ ότι δεν ήταν απολύτως αναγκαίο σε σύστημα μάχης προσαρμοσμένο στον σύγχρονο δυτικό τρόπο ζωής μας. Ο ένας εκ των δύο είχε άρτια εκπαίδευση στα κλασικά συστήματα της μεσαιωνικής μάχης σώμα-με-σώμα. Ο άλλος προσέθεσε το ένοπλο στοιχείο βάσει δικών του εμπειριών στον ‘Α ΠΠ.
Αυτά τα μοναδικά άτομα, ο William Ewart Fairbairn, και ο Eric Anthony Sykes είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του αόπλου και ένοπλου Δυτικού Combatives. Οι ίδιοι και η μικρή ομάδα αδελφών τους, ευθύνονται για τα θεμέλια στα οποία βασίζονται ΌΛΑ τα δυτικά στρατιωτικά συστήματα μάχης σώμα-με-σώμα.
Τους οφείλονται πολλά…
Μια ανάγνωση στο ιστορικό αυτών των ανθρώπων (διαθέσιμη στο ιντερνέτ) θα επιβεβαιώσει ότι ίσως κανείς στη σύγχρονη εποχή δεν είχε τόσο μεγάλη εμπειρία σχετικά με τις καταστάσεις βίας, απειλής και κίνδυνου κατά της ζωής τούς. Η δοκιμασμένη μεθοδολογία που προσφέρει το Combatives του Fairbairn και του Sykes όσον αφορά την πραγματική γνώση ως προς το τι λειτουργεί και τι όχι, είναι ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ.
Από την σκοπιά του Combatives Group ο απλός έλληνας πολίτης –ανεξαρτήτου επαγγέλματος πλην στρατιωτικών και σωμάτων ασφαλείας, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη εκμάθησης μιας «πολεμικής τέχνης», έτσι όπως ο όρος έχει καθιερωθεί στη σύγχρονη κοινωνία. Οφείλει όμως να μάθει να ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ και ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ να ασκήσει ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, για τον ίδιον και για τους ανθρώπους που αγαπά και πιθανόν να προστατεύει.
Όσοι χρειάστηκε να αμυνθούν σε περιστατικά κατά της σωματικής ακεραιότητας ή / και της ζωής τους (δεν μιλάμε για χαλαρά καβγαδάκια) σίγουρα ανακάλυψαν ότι το πεζοδρόμιο έχει τους δικούς του κανόνες.
Αυτοί οι «ακανόνιστοι» κανόνες, δεν συμπίπτουν με του κανόνες των αθλητικών τους συλλόγων.
Το μόνο σίγουρο σχετικά με θέματα που αφορούν τη βία και τα φυσικά επακόλουθα της βίας (νομικά, ψυχολογικά ή θέματα υγείας) ότι καλύτερο είναι η ρήση:
«Ου μπλέξεις!»