Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτό ΔΕΝ ισχύει μόνο για «άλλους ανθρώπους», ισχύει επίσης για ΕΜΑΣ! Η ειρωνεία είναι ότι όταν χρησιμοποιούμε βία στα όρια της ζώνης άνεσης μας, δεν το θεωρούμε βία.
Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ της ΒΙΑΣ και της ΔΥΝΑΜΗΣ. Η ΒΙΑ είναι πάντα αντιληπτή ως ΑΡΝΗΤΙΚΗ δύναμη, ενώ η ΔΥΝΑΜΗ μπορεί επίσης να εκληφθεί ως ΘΕΤΙΚΗ ή τουλάχιστον ΟΥΔΕΤΕΡΗ εφόσον όμως, δεν συνδέεται με πράξεις βίας.
Ο ορισμός της βίας για τους περισσότερους ανθρώπους είναι μια ζημιογόνος πράξη ή τραχιά σωματική συμπεριφορά (σκούντημα κλπ.). Για μερικές ευγενικές ψυχές, ακόμα και η παραμικρή ΛΕΚΤΙΚΗ ή ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ κακοποίηση συνιστά βία. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να είναι η ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΗ της δύναμης ή η αδικία. Κατά κανόνα ωστόσο, η άποψη για το τι ορίζει τη βία, ποικίλει, ανάλογα με το ΠΟΙΟΣ την ΠΡΑΤΤΕΙ και ΠΟΙΟΣ την ΔΕΧΕΤΑΙ.
Η βία είναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ, με την έννοια ότι όταν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που έχει συνηθίσει τη βία, πρόκειται για άνθρωπο που έχει απευαισθητοποιηθεί έως κάποιον βαθμό. Αυτό του επιτρέπει να προβαίνει σε πράξεις βίας στο ΒΑΘΜΟ που είναι απευαισθητοποιημένος. Στην πραγματικότητα, το επίπεδο της βίας που χρησιμοποιεί αυτός ο άνθρωπος, δεν θεωρείται από τον ίδιο καθόλου βία! Όμως, αν το επίπεδο της βίας υπερβεί την ΔΙΚΗ ΤΟΥ «ζώνη άνεσης», τότε θεωρείται βία από τον ΙΔΙΟ. Δηλαδή, ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ το ΔΙΚΟ ΤΟΥ επίπεδο ΑΝΕΣΗΣ σχετικά με την ΕΚΤΑΣΗ της βίας που ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ως βία.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτό ΔΕΝ ισχύει μόνο για «άλλους ανθρώπους», ισχύει επίσης για ΕΜΑΣ! Η ειρωνεία είναι ότι όταν χρησιμοποιούμε βία στα όρια της ζώνης άνεσης μας, δεν το θεωρούμε βία. Ξαφνικά γίνεται βία, αν είμαστε ΕΜΕΙΣ που ΧΑΝΟΥΜΕ στη φιλονικία (θεωρούμε ότι αδικούμαστε), δηλαδή όταν έρθει η ώρα να απολογηθούμε για την παράβαση μας ενώπιον του νόμου:
«Ο άλλος βιαιοπραγούσε εναντίων μας κύριε Εισαγγελέα!!».
Όσον αφορά τη βία, προσωπικά θεωρώ ότι η παγκόσμια κοινωνία (ειδικά στη δύση) έχει απευαισθητοποιηθεί συστηματικά από πολύ νωρίς. Ξεκινώντας από την νηπιακή ηλικία, μέχρι να φθάσει ένα παιδί την εφηβεία, έχει δει χιλιάδες πράξεις βίας. Πιθανά να έχει γελάσει με αυτές, βλέποντας καρτούν σε παιδικά κανάλια μπροστά στο χαζοκούτι όπου οι γονείς «παρκάρουν» τα παιδιά για να ασχοληθούν οι ίδιοι με κάτι άλλο. Αυτή η τακτική έχει οδηγήσει την σημερινή κοινωνία να έχει κάνει τη βία ψωμοτύρι, παρακολουθώντας την από την τηλεόραση την ώρα του φαγητού, καθώς ζητάει το αλατοπίπερο να αρτύσει το γεύμα της. Πάει η εποχή που το παιδί μεγάλωνε με την φαντασία που δημιουργούν τα λόγια μιας καλής ιστορίας με τα ανάλογα ηθικά διδάγματα (δείτε – Αίσωπο).
Την δεκαετία του 1980 δημιουργήθηκαν τα πρώτα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια (video games), έκτοτε η τεχνολογική ανάπτυξή τους έχει φθάσει σε σχεδόν ρεαλιστικό σημείο. Μάλιστα η δημιουργία προγραμμάτων εξομοιωτών αεροσκάφους, τράβηξε το ενδιαφέρον του αμερικανικού στρατού και της Rathyon που κατασκευάζει και οπλισμένα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη. Είναι σαφές ότι η δημιουργία πολεμικών παιχνιδιών κάθε είδους έχει αποστασιοποιήσει και απευαισθητοποιήσει παιδιά σε σημείο που ο θάνατος ισούται με παιχνίδι. Πατάω κουμπί εδώ, κάποιος στόχος εκεί καταστρέφεται και δεν βλέπω διαμελισμένα πτώματα και τραυματίες καθόλου.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της απευαισθητοποίησης για ενήλικους είναι ο πόλεμος. Εδώ είναι όπου αγαπημένοι πατεράδες, αδέλφια και γιοί οι οποίοι πιθανά να θεωρούνται κολώνες της κοινότητας τους, μπορούν να απευαισθητοποιηθούν στη βία. Σε σημείο μάλιστα, όπως συνέβη στις ακτές στην απόβαση της Νορμανδίας (D-Day) κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκόσμιου Πολέμου, όπου στρατιώτες τρώγανε το συσσίτιο τους ανάμεσα στα υπολείμματα των νεκρών συντρόφων τους.
Όμως αυτοί οι εξαιρετικά σκληραγωγημένοι άνθρωποι, ξέσπασαν σε δάκρυα και λυγμούς όταν είδαν τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Είμαι βέβαιος ότι η SS δεν το έβλεπε με το ίδιο μάτι, ο οποίος είναι ο λόγος που έκαναν ό, τι έκαναν, δεχόμενοι και την καταδίκη του κόσμου. Είναι προφανές ότι είχαν απευαισθητοποιηθεί πολύ πέρα από το όριο της ανθρωπιάς, καταλήγοντας απλώς να είναι ανθρωπόμορφα τέρατα…
Το θέμα της δύναμης είναι εξίσου υποκειμενικό, επειδή η δύναμη μπορεί να κριθεί ως καλή ή κακή από το ΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Π.χ. Μπορούμε να θέσουμε με δύναμη (δυναμισμό) ένα ΣΗΜΕΙΟ με παράδειγμα σε μια συνομιλία για να δώσουμε ΕΜΦΑΣΗ. Αλλά όταν γίνεται δακτυλοδεικτούμενο σημείο σε κάποιον άνθρωπο, σημειώνεται ως ΑΡΝΗΤΙΚΟ και μπορεί να το αντιληφθεί ως βία ασκούμενη στο πρόσωπό του. Συχνά το άτομο που χρησιμοποιεί την δύναμη με αυτό τον τρόπο πιστεύει ότι είναι απαραίτητο. Αυτό γίνεται βέβαια προς έντονη διαφωνία του ανθρώπου που την δέχεται, ο οποίος φυσικά πιστεύει ότι πρόκειται για ΕΠΙΘΕΣΗ, άρα και ΒΙΑ στο πρόσωπό του.
Για άλλη μια φορά, βλέπουμε ότι όταν χρησιμοποιείται η ΔΥΝΑΜΗ σε ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με τη ΒΙΑ, η δύναμη γίνεται ΑΡΝΗΤΙΚΗ. Έτσι λοιπόν όταν πραγματοποιείται η χρήση αυτού του συνδυασμού, τότε η δύναμη θεωρείται κακό στοιχείο και ορίζεται «βία».
Σε αμφότερες περιπτώσεις βίας ή δύναμης, η αντίληψη και οι προσωπικοί ορισμοί αυτών των «παραβάσεων» έχουν να κάνουν με το αν καταφέρουμε να ΠΑΡΟΥΜΕ αυτό που ΘΕΛΟΥΜΕ ή αν ΠΑΡΕΙ κάποιος αυτό που ΕΧΟΥΜΕ, καθώς και πόσο επιμονή και υπομονή είμαστε πρόθυμοι να ασκήσουμε (διαβάστε – «μαλακίες» που είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε).
Πολλοί άνθρωποι έχουν την αντίληψη ότι η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ είναι η αρχή της βίας, αλλά αυτό που αποτυγχάνουν να δουν είναι ότι η βία ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ, πιθανά σε διάφορες μορφές.
Μπορεί να αναρωτιόμαστε
Πώς;
Με τον ΤΡΟΠΟ (συμπεριφορά), τα ΛΟΓΙΑ ή τις ΠΡΑΞΕΙΣ (κάποιος πήρε κάτι από εμάς ή εμείς πήραμε κάτι από κάποιον και δεν ήταν κατ’ ανάγκη υλικό αγαθό). Μπορεί να είναι οτιδήποτε, μέχρι και μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ή ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ προσβολή. Αυτό που ακολουθεί είναι η σύγκρουση που μπορεί να ΚΛΙΜΑΚΩΘΕΙ σε βίαιη συγκυρία ή κατάσταση που ανάλογα με ποιόν έχεις να κάνεις, εύκολα εκδηλώνεται σε ΦΥΣΙΚΗ βία. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι ασκούμενοι του Combatives Group σε περίπτωση που ΔΕΝ μπόρεσαν να απουσιάσουν, να αποφύγουν ή να αποδράσουν μια εν δυνάμει βίαιη κατάσταση, μαθαίνουν να την ΑΠΟΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ το συντομότερο δυνατόν.