Πάντοτε αποστρεφόμουν το bulling, τους τσαμπουκάδες που πουλάνε οι δήθεν μάγκες και, τους θρασύδειλους που κάνουν επιθέσεις -και σωματικές αλλά και λεκτικές- σε ανθρώπους που φαίνονται «αδύναμοι». Μεγάλωσα σε ένα σχολείο που δεν ήταν άσχημο, αλλά τα παιδιά ήταν αρκετά σκληρά και μερικές φορές κακά με άλλους ανθρώπους. Όταν ήμουν στο λύκειο μου την πέσανε έξι άτομα για ασήμαντη αφορμή, με την πρώτη μπουνιά που μου έδωσαν έχασα το μυαλό μου και πήγα να πλακωθώ με όλους βλακωδώς. Τελικά την γλίτωσα φτηνά, αλλά πάντα σκεφτόμουν τι θα γινόταν άμα αντί για θρασύδειλους τύπους, είχα έξι ανθρώπους που ήταν ικανοί να μου κάνουν κανονικό κακό.
Αυτή η αποστροφή μου, ήταν μια καλή αφορμή για να αναζητήσω μια πολεμική τέχνη που να βάζει τέλος σε κάθε είδους ρεαλιστικές επιθέσεις. Επιθέσεις που δεν συμβαίνουν στα γήπεδα και στο ταρτάν αλλά σε ωμές, βίαιες, χωρίς κανόνες επιθέσεις. Πραγματικούς τσαμπουκάδες που συμβαίνουν γύρω μας (και δυστυχώς ειδικά στη χώρα μας όσο πιο γερά χτυπά η κρίση τόσο πιο πολλές γίνονται αυτές οι επιθέσεις).
Με λίγα λόγια, έψαχνα για μια πολεμική τέχνη που να είναι εφαρμόσιμη και αποτελεσματική στην καθημερινότητα, με δεδομένο ότι ζούμε και στην Αθήνα (και προσωπικά ζω και κινούμαι στο κέντρο) που σαν αστικό κέντρο έχει υψηλότερη εγκληματικότητα.
Σημειώνω ότι δεν είναι μόνο το «τομάρι» μου που με ενδιαφέρει να προστατεύσω. Είμαι 1,95 και δεν είμαι και ακριβώς «μαγνήτης» για επιθέσεις (χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι δεν είναι πιθανές). Ειδικά μια κατηγορία επίδοξων επιτιθεμένων όπως οι θρασύδειλοι που ανέφερα παραπάνω σπάνια θα τα έβαζε μαζί μου. Υπάρχουν όμως φίλοι, συγγενείς, κοπέλες που συναναστρέφομαι που φαίνονται (ή είναι πράγματι) αδύναμοι, ανυπεράσπιστοι, εύκολη λεία για έναν ληστή, έναν τρελαμένο, έναν βιαστή.
Ενώ ήμουν έτοιμος να πάω σε μια σχολή κοντά στο σπίτι μου, ένας φίλος μου μίλησε για το Combatives αλλά και για τη συγκεκριμένη σχολή στα Βριλήσσια. «Άσε τα ημίμετρα» μου είπε. Η απόσταση από το σπίτι μου με χάλαγε. Είπα όμως να δοκιμάσω….
ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ Ο ΦΙΛΟΣ!
Το Combatives ήταν αυτό που έψαχνα. Πράξη, όχι θεωρία. ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ! Όχι πολυετής προσπάθεια για να φτάσεις κάπου. ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΟΧΙ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ.
Έχω αρχίσει εδώ και ….μήνες και έχω καταλάβει τι ΛΑΘΗ έκανα στο παρελθόν. Πλέον πιστεύω ότι ΜΠΟΡΩ σήμερα να αυτοπροστατευτώ, αλλά και να προστατεύσω ακόμα και με έναν εγκληματία μπροστά μου. Το ΠΩΣ βέβαια ήταν το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΚ γιατί ήταν το ποιο απλό… Το 70% του combatives είναι η ΠΡΟΛΗΨΗ και η ΑΠΟΦΥΓΗ. Σε μαθαίνουν πώς να προσέχεις το περιβάλλον σου και να μην είσαι αφηρημένος όπου και να βρίσκεσαι (Πράγμα που εγώ έκανα λανθασμένα στο παρελθόν).
Οι κεραίες μου είναι πλέον σηκωμένες. Πολύ σημαντικό ότι έμαθα και μου πέρασε στη νοοτροπία πως όταν έχει πια εκδηλωθεί σαφώς μια επίθεση μπορεί να είναι πια αργά. «Τέλειωσε το πριν αρχίσει». Πριν αρχίσει «επισήμως». Έτσι σκέφτομαι πια αλλά με τις κεραίες εξίσου ευαίσθητες ώστε να μη δώσουν ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ!
Επειδή μου αρέσει να μιλάω με παραδείγματα, θα αναφέρω το παράδειγμα με τους 6 θρασύδειλους για τι το θυμάμαι σαν να είναι χθες. Ήταν σε ένα fast food και κάτι έγινε με ένα φίλου μου και ανταλλάξανε κάποιες κακές λέξεις. Όταν φύγαμε από το μαγαζί φύγαμε χαλαρά και αργά για να μην δείξουμε ότι ήμαστε «κότες». To αποτέλεσμα ήταν να μας ακολουθήσουν και να γίνει ο τσαμπουκάς. Τώρα με την φιλοσοφία του Combatives Group (η κοινότητά μας), όλα που κάναμε εμείς και ο φίλος μου ήταν λάθος. Φύγαμε σαν κύριοι αλλά επιτρέψαμε τους τύπους να μας ακολουθήσουν. Επίσης οι τύποι «μυρίζανε» πρόβλημα, αλλά εμείς πήγαμε να κάτσουμε κοντά τους γιατί ήμαστε μάγκες. Aμα είχα τότε την φιλοσοφία του combatives, αυτά δεν θα τα έκανα. Γιατί; Σε μαθαίνουν ότι οι τσαμπουκάδες δεν είναι ποτέ καλοί και ο πρώτος κανόνας του συστήματος είναι να πάμε ασφαλείς σπίτια μας.
Υπάρχει βεβαία και το άλλο 30% του combatives που σε μαθαίνουν ΤΙ θα ΚΑΝΕΙΣ άμα ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ την επιλογή να ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ την σύγκρουση. Σε εκπαιδεύουν βήμα-βήμα τι πρέπει να κάνεις και αποδεικνύουν τι ισχύει στην πραγματικότητα (όλοι έχουμε δει ταινίες και μας έχουν επηρεάσει…). Βέβαια, σε εκπαιδεύουν πώς να χτυπάς σωστά και να βαράς εκεί που πονάει, αλλά και ΟΣΟ ΠΡΕΠΕΙ για να μην έχεις ιστορίες με τον νόμο.
Οι προπονήσεις είναι συχνά σκληρές και πολύ ρεαλιστικές όμοιες με τα δεδομένα του δρόμου, άλλοτε χαλαρές. Πέρα από τα χρησιμότατα θεωρητικά μαθήματα, έχω ζοριστεί στη σχολή… Τα λάθη μου, όπως παντού στη ζωή, τα πληρώνω. Χτύπησα τα πλευρά μου και χρειάστηκε να συνεχίσω όπως γίνεται στη πραγματικότητα… Καλύτερα! Είπαμε έψαχνα ρεαλισμό όχι ρομαντισμό. Καλός ο ρομαντισμός αλλά στην πόλη, στο σοκάκι, στο ναρκομανή που δεν έχει τίποτα να χάσει ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ.