Κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι μας έχουμε σκεφτεί πόσες αγκαλιές μας περιμένουν;
Πόσες όμορφες και τρυφερές στιγμές ακόμα έχουμε να ζήσουμε;
Πόσα όνειρα έχουμε, πόσες επιθυμίες έχουμε, πόσα σχέδια θέλουμε να πραγματοποιήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους;
Και όλα αυτά μπορούμε να τα γευτούμε μόνο όταν επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Συμπληρώνω όταν επιστρέψουμε με το καλό σπίτι μας. Για να είμαι πιο ακριβής όταν επιστρέψουμε ασφαλείς σπίτι μας.
Όμως τα νέα δεδομένα που βιώνουμε (οικονομική δυσπραγία, εργασιακή αβεβαιότητα κλπ.) σε συνδυασμό με τον σύγχρονο τρόπο ζωής μας αναγκάζει να περνάμε πιο πολλές ώρες στον εργασιακό μας χώρο -προφανώς με μικρότερες αμοιβές (που αυτό από μόνο του αποτελεί τροχοπέδη στην πραγματοποίηση των ονείρων μας)– με λιγότερες ώρες ξεκούρασης, με περισσότερο άγχος για την καθημερινότητα. Όλα αυτά οδηγούν σε περισσότερα νεύρα, συμπίεση του «εγώ» μας και τελικά, μέχρι και σε στιγμιαία απώλεια της λογικής μας. Όλα αυτά είναι πιθανόν να οδηγήσουν αρκετούς από τους συνάνθρωπους μας σε στιγμιαίες παραβατικές πράξεις. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που η παραβατικότητα σε ορισμένους συνανθρώπους μας είναι τρόπος ζωής που χωρίς πολλά λόγια είναι αυτοί που αγνοούν κατά κανόνα την ισότιμη συνύπαρξη μας.
Σαν συνέπεια των παραπάνω έχουμε ποτέ αναλογιστεί πόσα και πόσα περιστατικά έχουμε διαβάσει ή ακόμα μας έχουν περιγράψει για «άτυχες» στιγμές μεν αλλά φρικιαστικές δε που έχουν συμβεί σε φίλους, γνωστούς και ακόμα περισσότερο σε αγνώστους συνανθρώπους μας;
Τι γίνεται όμως εάν η κακιά στιγμή «χτυπήσει» την δικιά μας πόρτα;
Και τότε;
“To be or not to be… that is the question.”
Η απάντηση είναι προφανής και ξεκάθαρη για όλους μας αλλά με ποιο τρόπο (αν τελικά υπάρχει) μπορούμε να το επιτύχουμε;
Ως νέο μέλος της ομάδας του Combatives Group, το πρώτο πράγμα που μου έγινε ξεκάθαρο είναι πως ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης μια κρίσης είναι… να μην υπάρξει κρίση. Πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας με ποιο τρόπο θα γυρίσουμε ασφαλείς στο σπίτι μας και στην οικογένεια μας. Να βάλλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί, να συμπεριφερόμαστε με σεμνότητα, εγκράτεια και εξυπνάδα. Ο εγωισμός δεν οδηγεί πουθενά. Να θυμόμαστε πάντα πόσο σημαντικοί, ποσό μοναδικοί, ανεκτίμητοι και αναντικατάστατοι είμαστε. Το να έχουμε επίγνωση του περιβάλλοντος χώρου που κινούμαστε, να παρατηρούμε πρόσωπα και καταστάσεις θα μας βοηθήσει να αξιολογήσουμε, να προβλέψουμε και να αποτρέψουμε ή να αποφύγουμε μια κατάσταση κινδύνου. Πάντα προσεκτικός και επαγρυπνησμένος και όχι αδιάφορος και ανέμελος. Επιπλέον όλες οι στατιστικές που γίνονται σε όλα τα εγκληματολογικά γραφεία και σε όλα τα κράτη έχουν δείξει πως οι παραβατικοί άνθρωποι επιτίθενται σχεδόν πάντα σε ανθρώπους που είναι ή που δείχνουν ευάλωτοι.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να ποτέ δείχνουμε ευάλωτοι και αδύναμοι και πάντα να είμαστε σε επαγρύπνηση.
Στην δύσκολη καθημερινότητα μας, σχεδόν όλοι είμαστε «μαχητές της ζωής» για να μπορέσουμε να προάγουμε το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά μην μπερδευόμαστε δεν είμαστε «πολεμιστές»… Όποιος πιστεύει ότι είναι «πολεμιστής» πρέπει να του υπενθυμίσω πως δεν υπάρχει ο ανίκητος πολεμιστής και αυτό είναι γνωστό από τα Ομηρικά χρόνια με το κλασσικό παράδειγμα του Αχιλλέα.
«O καλύτερος πολεμιστής είναι εκείνος που δεν μπλέκει ποτέ στη μάχη.»
Αυτό έχει γράψει ο Kινέζος φιλόσοφος και στρατηγός «Sun Tzu», στην αρχαιότερη πραγματεία περί πολέμου στην «Τέχνη του πολέμου» η οποία διδάσκεται σε όλες τις στρατιωτικές σχολές του πλανήτη ακόμη και σήμερα.
Ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος πως ένα περιστατικό -που πιθανόν να τύχει- πως θα ξεκινήσει, αν θα υπάρξει κορύφωση και με ποιο τρόπο θα τελειώσει. Όμως, το Σύστημα Αυτοάμυνας Combatives που διδάσκεται σε αυτή την ομάδα (Combatives Group) μας εκπαιδεύει, μας προετοιμάζει σταδιακά και απολύτως προγραμματισμένα, με επαγγελματικό τρόπο ώστε στην δύσκολη αυτή στιγμή που πιθανόν να βρεθούμε να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε – και άμεσα να απεμπλακούμε.
Δεν υποκρίνεται λέγοντας σου πως έχω λύση για «τα πάντα» διότι όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο είτε είναι βαθιά νυχτωμένος (επιεικής χαρακτηρισμός)> είτε ο σκοπός του είναι αποκλειστικά το χρήμα.
Σε εκπαιδεύει όπως ακριβώς είναι η πραγματικότητα και βήμα-βήμα. Στην πραγματικότητα ο φόβος, το άγχος, η πίεση της στιγμής και όλα τα άλλα έντονα συναισθήματα μετατρέπονται σε πανικό. Αυτό αν δεν μας κάνει να «παγώσουμε» σίγουρα αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ώστε να πάρουμε σωστές, γρήγορες και αποτελεσματικές αποφάσεις για την ίδια μας την ζωή. Στα Σεμινάρια Combatives μαθαίνεις κάτω από ρεαλιστικές συνθήκες κάθε φορά το επόμενο βήμα. Έτσι επιτυγχάνεται -όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν- ο έλεγχος του φόβου, πράγμα που μπορεί να σώσει τη ζωή μας.
Δεν χαρακτηρίζεται από αλαζονεία και έπαρση διότι σου διασαφηνίζει κάθε φορά την δυσκολία της κατάστασης χωρίς αυταπάτες και μεγάλα λόγια.
Είναι απλό διότι δεν μπερδεύει, οι τεχνικές που διδάσκονται δεν είναι περίτεχνες και δυσκολονόητες αλλά αντιθέτως είναι απλές -είναι σχεδιασμένο για ανθρώπους χωρίς εμπειρία και όχι για υπεράνθρωπους- και σίγουρα μπορούν να λειτουργήσουν κάτω από πίεση. Είναι άμεσο διότι αφενός χρειαζόμαστε πολύ λιγότερο χρόνο εκμάθησης από άλλα συστήματα και αφετέρου ενεργεί άμεσα σε ελάχιστο χρόνο πάνω στον επιτιθέμενο. Είναι αποτελεσματικό διότι αυτό που καταφέρνει τελικά να επιτύχει είναι να κάνει τον επιτιθέμενο απρόθυμο να συνεχίσει να επιτίθεται ή μη ικανό να συνεχίσει την επίθεση.
Φυσικά και κάποιος μπορεί να μου πει ότι εδώ πιθανόν διαφαίνεται μερική κατάλυση των νόμων και αντικατάσταση των αρμόδιων αρχών που είναι εντεταλμένες για την τήρηση της τάξεως και την απονομή της δικαιοσύνης. Η απερίφραστη καταδίκη της βίας -ως κατάλυση του νόμου και της τάξης- δεν ακυρώνει την «προετοιμασία» που πρέπει να κάνει κάποιος για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην άτυχη εκείνη στιγμή που κανείς πλέον από τους εντεταλμένους της πολιτείας δεν μπορεί για οποιοδήποτε λόγο να σε προστατέψει.
Η «προετοιμασία» μέσα από το Combatives θεωρώ πως είναι για την φροντίδα αποκλειστικά της ακεραιότητας μου και σε καμία περίπτωση για να ασκήσω κυριαρχία.
Στην τυχαία, ακραία εγκληματική δράση αντιδράς για να επιβιώσεις. Προσοχή όμως όταν και όσο πρέπει. Στην τελική υπάρχει κάποιος που θα σου στερήσει το δικαίωμα να προστατεύσεις την ίδια σου την ζωή όταν αποδεδειγμένα αυτή απειλείται;
Σε κάθε περίπτωση αυτό που προέχει είναι η σύνεση, η λογική που θα οδηγήσουν στην εξυπηρέτηση του σκοπού μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Κι’ όταν γίνεται λόγος για «σκοπό», δεν μπορεί παρά να εννοείται η συνολική ευδαιμονία όταν όμως πρώτα διασφαλίζεται η ατομική.
Η εμπειρία συνεχίζεται…