Περιστατικό 1: Μια Κυριακή ήταν δυο παιδιά τα οποία περπατούσαν τυχαία ένα απόγευμα κάτω από τον σταθμό του ηλεκτρικού Άνω Πατησίων. Την ώρα που διέσχιζαν τον σταθμό τους πλησίασαν τρία παιδιά γύρω στα δεκατέσσερα (ή και μικρότερα) και τους απείλησαν με μαχαίρι με σκοπό να τους αποσπάσουν ό,τι είχαν πάνω τους. Αυτά τα δύο παιδιά δεν έδωσαν τα χρήματα τους ή τα κινητά στους κλέφτες και προχώρησαν αγνοώντας τους. Στην συνέχεια οι τρεις επιτιθέμενοι τους ακολούθησαν και περίμεναν να τους επιτεθούν. Τα δύο παιδιά ήταν σε επιφυλακή, φοβήθηκαν τόσο για τα υπάρχοντά τους όσο και για την ίδια τους τη ζωή. Όταν είδαν τους τρεις επιτιθέμενους να πλησιάζουν ξανά, κοιτάχτηκαν στα μάτια και με ένα περίεργο τρόπο συνεννοήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν και οι δύο, για την ζωή τους. Στο τέλος κατάφεραν και τους ξέφυγαν χωρίς να χάσουν ούτε την ζωή τους ούτε πράγματα από πάνω τους.
Περιστατικό 2: Παράλληλα με αυτήν την ιστορία υπάρχει και μια άλλη με παρόμοιο σκηνικό η οποία συνέβη ένα μεσημέρι γύρω στις 2:15.
Ένας μαθητής της Γ’ Γυμνασίου διέσχισε μια υπόγεια διάβαση η οποία έβγαζε προς το σπίτι του. Την ώρα που βγήκε από την υπόγεια διάβαση του επιτέθηκαν δύο δεκαεφτάχρονοι οι οποίοι αναζητούσαν λεφτά ή οτιδήποτε πολύτιμο είχε πάνω του. Το παιδί εκείνο προσπαθούσε να αποκλιμακώσει την κατάσταση και να φύγει χωρίς να πάθει ζημιά, αλλά εκείνοι επέμεναν ώσπου επιτέθηκαν με χτυπήματα. Ο μαθητής τους έβαλε τον έναν μπροστά από τον άλλον και έσπρωξε τον μπροστά πάνω στον φίλο του. Στην συνέχεια έφυγε χωρίς να έχει χάσει οτιδήποτε πολύτιμο από πάνω του.
Έχω να τονίσω ότι και στα δύο περιστατικά ήμουν εγώ παρών. Στο πρώτο ήμουν εγώ και ο κολλητός μου και στο δεύτερο περιστατικό ήμουν μόνος μου.
Από την στιγμή που μπήκα στην κοινότητα Combatives Group και άρχισα να εκπαιδεύομαι για την ασφάλεια την δική μου και των γύρω μου, έχω δει σωματικές, νοητικές, και ψυχικές αλλαγές πάνω μου. Με έχει βοηθήσει αρκετά έχω να πω από την άποψη του πως σκέφτομαι και του πως κινούμαι έξω στον δρόμο. Αισθάνομαι πως είμαι πιο συνειδητοποιημένος καθώς και προσέχω περισσότερο τι κάνουν οι γύρω μου και δεν είμαι τόσο «στον κόσμο μου»… Βάζω, κάθε φορά που βγαίνω, σκοπό να γυρίσω στο σπίτι ασφαλής. Επίσης, παρατηρώ ότι είμαι πολύ πιο προσεκτικός από πριν με τους δικούς μου ανθρώπους, τους έχω και αυτούς έγνοια.
Επέλεξα την κοινότητα Combatives διότι πίστευα -και ακόμα πιστεύω- ότι κανείς δεν μπορεί να σου διδάξει τον τρόπο που πρέπει να σκέφτεσαι σε μια κατάσταση. Επίσης νομίζω πως δεν υπάρχει πολεμική τέχνη που να μπορεί να σε προετοιμάσει επαρκώς ώστε να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις δρόμου. Αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, όταν κάποιος σε «βάλει στο μάτι» για να πάρει κάτι από σένα, δεν έχει κανόνες και τεχνικές ασφαλείας. Μιλάμε για ενέδρα. Και μόνο με δόλο και σπιρτάδα θα μπορέσει κάποιος να τη «βγάλει καθαρή». Α, ναι, και πολλή τύχη…
Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος σου «την πέφτει», απλά σε πειράζει με λόγια ή το πολύ-πολύ κανένα σπρώξιμο, απλά για να σπάσει πλάκα ή να αποδείξει κάτι στους φίλους του, στην παρέα του. Ακόμα κι εκεί, που κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι δεν κινδυνεύει, τα πράγματα μπορεί να κλιμακωθούν με τέτοιον τρόπο που κανείς δεν το περιμένει.
Έχω υπάρξει και μαθητής που έκανε καράτε, Κουνγκ φου και ταεκβοντο , πιστεύω πως το Combatives δεν συγκρίνεται με τα άλλα τρία είδη πολεμικών τεχνών. Εκεί δεν έμαθα ποτέ κάτι ουσιαστικό ως προς την προστασία μου ή την άμυνα. Κάναμε άλλα πράγματα που όσο «πολεμικά» κι αν φαίνονται σε μένα λειτουργήσαν περισσότερο ως ασκήσεις ισορροπίας και αυτοσυγκέντρωσης.
Από την στιγμή που μπήκα στην κοινότητα αυτή έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου, ο τρόπος που κινούμαι και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζω τον κάθε πολίτη έξω στον κόσμο.
Μου έχει κάνει εξαιρετική εντύπωση ο τρόπος που διδάσκεται η αυτοάμυνα καθώς και ο τρόπος που μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε συγκεκριμένες καταστάσεις.