Η πρακτική βασικής εκπαίδευσης του στρατού κάθε χώρας βασίζεται σ’ ένα ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ σχέδιο και πρόγραμμα.
Σε αυτήν την εκπαίδευση τα στρατεύματα διδάσκονται έναν ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ αριθμό δεξιοτήτων, που μπορούν να εφαρμοστούν ΕΥΡΕΩΣ και να ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΝ για διάφορες χρήσεις. Οι εξειδικεύσεις ακολουθούν αργότερα. Αυτή είναι επίσης η φιλοσοφία του κλασικού Combatives και αυτή διδάσκεται στις αίθουσες πρακτικής του Combatives Group.
Αντίθετα με τις εξειδικευμένες τεχνικές που βλέπουμε στις «παραδοσιακές πολεμικές τέχνες», μία τεχνική Combatives θα πρέπει να μπορεί να εφαρμοστεί με ακριβώς τον ίδιο τρόπο ή τουλάχιστον ευκολία, σε όρθια στάση, στο έδαφος, με οπλισμό ή χωρίς. Π.χ. Το «Σφυροκόπημα» (Hammer Fist), είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού, είτε στεκόμαστε είτε είμαστε στα γόνατα, είτε κρατάμε μία πέτρα ή ένα κλομπ ή ένα μαχαίρι ή χτυπάμε με το κοντάκι του τυφεκίου, η κίνηση είναι η ίδια. Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για μία ευθεία γροθιά.
Η εφαρμογή των τεχνικών και της φιλοσοφίας του Combatives για πολίτες (Civilian Combatives), είναι εξίσου απλή, άμεση και αποτελεσματική. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι πολίτες πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους νόμους του τόπου τους, να τους καταλαβαίνουν και να συμμορφώνονται με αυτούς. Βέβαια, πολλές παράμετροι που αφορούν τον πολίτη, δεν έχουν καμία σημασία για τον στρατιώτη.
Για παράδειγμα, ο πολίτης:
- Δεν μπορεί να επιτεθεί χωρίς ο κίνδυνος να είναι άμεσος και παρόν
- Πρέπει να έχει πάντα στο νου του τη σχέση ΑΠΕΙΛΗΣ : ΒΙΑΣ
- Δεν μπορεί να συνεχίζει την επίθεση όταν η απειλή έχει εξουδετερωθεί
- Δεν μπορεί να κάνει χρήση ενός ειδικά σχεδιασμένου ή τροποποιημένου όπλου (στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης)
Όλες οι φυσικές κινήσεις που χρησιμοποιούνται από έναν μη εκπαιδευμένο άνθρωπο για να εκτελούν τεχνικές με φυσικά όπλα (άκρα, κεφάλι, δόντια κλπ), είναι σχεδόν πανομοιότυπες στην εφαρμογή τους με αυτές ενός καλά εκπαιδευμένου σε Ρεαλιστική Αυτοάμυνα Combatives (Reality Based). Συνεπώς σε σύστημα δυτικού Combatives, το βήμα από ανεκπαίδευτο σε εκπαιδευμένο θέλει πολύ λίγο χρόνο.
Η αυθεντική ρεαλιστική αυτοάμυνα, αποκλείει τις πολύπλοκες τεχνικές κάθε είδους, ανεξαρτήτως από που προέρχονται. Επικεντρώνεται στην Βαριά Μηχανική Κίνηση, με ισχυρά και επαναλαμβανόμενα χτυπήματα εφαρμοσμένα με λυσσαλέα πρόθεση μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Ένας περιορισμένος αριθμός τεχνικών ρίψεων και «αρπαγής» του αντιπάλου στο έδαφος μπορούν να εφαρμοστούν, με την προϋπόθεση ότι:
- Ο επιτιθέμενος έχει αποδυναμωθεί ή αποπροσανατολιστεί σημαντικά από τα συνεχόμενα βαριά χτυπήματα.
- Η «αρπαγή» ή ρίψη του αντιπάλου δεν θα καταλήξει και με τους δύο στο έδαφος.
Η οποιαδήποτε πάλη στο έδαφος αποκλείει την ευκαιρία απόδρασης και σίγουρα περιορίζει την δυνατότητα να αντιμετωπίσει οπλισμένο αντίπαλο ή και πολλούς αντιπάλους.
Όταν παλεύουμε να ρίξουμε έναν αντίπαλο που προβάλει αντίσταση, γρήγορα ανακαλύπτουμε ότι ο αντίπαλος ΔΕΝ θέλει να βρεθεί στο έδαφος, διότι ενστικτωδώς ξέρει ότι είναι ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΗ ΘΕΣΗ. Γνωρίζει ήδη σε πόσο δυσμενή θέση θα βρίσκεται! Καταλαβαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό σε κατάσταση μάχης για επιβίωση, διότι σκοπός του πολίτη που ασκεί αυτοάμυνα ΔΕΝ είναι να παλεύει στο έδαφος, αλλά να δημιουργήσει δίοδο διαφυγής. Ειδικά όταν δεν μπορεί να ελέγξει το βάρος και τις δυνάμεις του αντιπάλου όπως γίνεται σε αγώνες.
Οι κατηγορίες κιλών σε αγώνες δεν δημιουργήθηκαν ούτε αυθαίρετα, ούτε τυχαία…
Σε αυτές τις απρογραμμάτιστες περιπτώσεις, τα χτυπήματα είναι πιο φυσικά για έναν απλό πολίτη ή επαγγελματία. Εάν σώνει και καλά πρέπει να ρίξει κάποιος τον αντίπαλο ή εχθρό του στο έδαφος, τότε ο μόνος τρόπος να καταστήσει έναν αντίπαλο πιο συνεργάσιμο, είναι αιφνιδιαστικά να τον χτυπήσει (ή να τον χτυπάει ασταμάτητα) όπου πονάει αφόρητα, μέχρι να μην μπορεί ν’ αντισταθεί. Μόνο τότε είναι που μπορούμε με περισσότερη σιγουριά και μεγαλύτερο βαθμό επιτυχίας να πραγματοποιήσουμε «αρπαγή» ή ρίψη για να τον κατεβάσουμε στο έδαφος. Π.χ. μία κλοτσιά στα γεννητικά όργανα, ακολουθούμενη από αρκετές γονατιές στο πρόσωπο, ακολουθούμενες από αρκετά σφυροκοπήματα στο σβέρκο και τα νεφρά επιτρέπουν ευκολότερα μία ρίψη ή «αρπαγή» (το κατέβασμα του αντιπάλου στο έδαφος). Πρέπει δηλαδή ή να αιφνιδιαστεί ή να είναι λιπόθυμος για να πιάσει με σιγουριά μια τέτοια τεχνική, αλλιώς καταλήγουμε να παλεύουμε όρθιοι ή ακόμη χειρότερα, στο έδαφος.
Ο πιο σοβαρός κίνδυνος όταν ρίχνουμε έναν αντίπαλο στο έδαφος είναι το ένστικτό του να ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ, που μπορεί να τον οδηγήσει να ΠΙΑΣΤΕΙ επάνω μας. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να βρεθούμε και οι δύο στο έδαφος. Στερούμεθα με αυτόν τον τρόπο, το πλεονέκτημα του «υψηλού εδάφους» και τη άνεση των κινήσεων. Αν ο άνθρωπος στον οποίο πρόκειται να εφαρμοστεί μία τεχνική ρίψης είναι αρκετά βαρύτερος από αυτόν που θα την εκτελέσει, τότε το εγχείρημα είναι πολύ δυσκολότερο. Και μάλιστα, είναι πιθανό να βρεθεί σφηνωμένος κάτω από τον βαρύ αντίπαλο. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι επιλογές δεν προμηνύουν την επιτυχή έκβαση του σκοπού της αυτοάμυνας. Είναι ακόμη πιο επικίνδυνο αν ο μεγαλόσωμος και βαρύτερος είναι και οπλισμένος.
Π.χ. Αν ο επιτιθέμενος κρατά μαχαίρι, η μέθοδος της ρεαλιστικής αυτοάμυνας στη περίπτωση που δεν μπορεί κανείς να δραπετεύσει, είναι να επικεντρώνεται στον έλεγχο του χεριού που κρατά το μαχαίρι, παράλληλα με αδυσώπητη, λυσσαλέα επίθεση και ανελέητο σφυροκόπημα του αντιπάλου και την άμεση απομάκρυνση από τη σκηνή.