Εισαγωγή
Πριν από περίπου 7-8 μήνες απευθύνθηκα σε μια σχολή «αυτοάμυνας – αυτοπροστασίας» ύστερα από σύσταση φίλης, η οποία είχε παρακολουθήσει στο πρόσφατο παρελθόν σεμινάριο του Combatives Group με εισηγητή τον κ. Πέτρο Αργυρακόπουλο. Η ανάγκη αυτή, στα 47 μου χρόνια, μου προέκυψε από τα συνεχόμενα κρούσματα που έβγαιναν στο φως της δημοσιότητας απίστευτης βίας σε παιδιά και εφήβους. Και είμαι μητέρα δύο από αυτών…
Οι ανησυχίες μου
Θέλω να δηλώσω την ευγνωμοσύνη μου στη ζωή γιατί πραγματικά έχω σταθεί πολύ τυχερή μέχρι σήμερα. Μεγάλωσα στην Αθήνα, σπούδασα στο εξωτερικό κι έχω ζήσει σε κάποιες χώρες όπου μόνο η άγνοια του κινδύνου που διέτρεχα κάθε φορά θα αρκούσε για να με χαντακώσει. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ήμουν πάντα υποψιασμένη και καχύποπτη, λειτουργούσα ως ακοινώνητη τις περισσότερες φορές – η Νο 1 ειδικός στην Απουσία – και, ίσως αυτό να μ’ έχει σώσει από πολλούς μπελάδες. Όμως, όντας μητέρα δύο εφήβων δεν έχω δικαίωμα να κρύβομαι πια. Χρειάζεται να κοιτάξω τους πιθανούς κινδύνους και τις όποιες απειλές κατάματα και να φροντίσω ώστε τα παιδιά μου να αποκτήσουν τα ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΦΟΔΙΑ προκειμένου να γυρίζουν κάθε μέρα στο σπίτι σώα και ασφαλή.
Η πρώτη μου επαφή με την κοινότητα
Αυτές ήταν και οι πρώτες μου κουβέντες, όταν μίλησα με τον Δάσκαλο Ζακ: τρέμω για τα παιδιά. Ο ίδιος άνθρωπος, μέσα από ένα τηλεφώνημα 5΄λεπτών μου ενέπνευσε τεράστια εμπιστοσύνη, σα να τον ήξερα χρόνια και, με οδήγησε στον τωρινό μας Δάσκαλο, τον Πέτρο Αργυρακόπουλο. «Με κλειστά μάτια, στον Πέτρο!» ήταν οι κουβέντες του. Εκεί βρεθήκαμε ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Σε μια σχολή απ’ όπου απουσίαζαν οι μεγάλες ταμπέλες κι ένοιωσα, περνώντας το κατώφλι, ότι ΕΔΩ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΟΥΣΙΑ… Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι.
Το παρελθόν
Είχα ασχοληθεί ως παιδί με πολεμικές «τέχνες», στο ευρύτερο πλαίσιο της αθλητικής μου δραστηριότητας, απλά γιατί μου άρεσαν. Λίγο οι ταινίες, λίγο η εφηβεία, ο εγωισμός μας ήταν μεγαλύτερος από το μπόι μας. Αλλοίμονο αν έπεφτες σε «ψωνισμένο» εκπαιδευτή. Ήξερα όμως ότι αυτές οι τεχνικές / πρακτικές ΔΕΝ θα με ωφελούσαν σε περίπτωση που κινδύνευα στο δρόμο. Δεν αρνούμαι ότι ήταν καλή άσκηση για το σώμα, δυστυχώς με ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ. Η όποια φιλοσοφία πίσω από τέτοιες πρακτικές, ΧΑΝΟΤΑΝ στην προσπάθεια ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ της κάθε τεχνικής.
Η διαφορετική προσέγγιση
Δεν είχα ιδέα τι είναι το COMBATIVES – και, μεταξύ μας, ακόμα το ψάχνω. Πρώτη φορά βλέπω διδασκαλία να επιμένει τόσο στο ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ. Όπως επίσης, πρώτη φορά ασχολήθηκα τόσο πολύ με τη διαφορά της ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ και της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, μέσα από ένα σύστημα που δίνει τόση βαρύτητα στο ένα όσο και στο άλλο. Φράσεις όπως «Δεν ξεκινάω ποτέ έναν καυγά αλλά, τον τελειώνω» ή «τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει μετά από ένα ‘μπα, δε νομίζω’», όπως επίσης το «ο δόλος κερδίζει μάχες» χτυπάνε αναλλοίωτα καθημερινά μέσα στο κεφάλι μου από την πρώτη μέρα που τις άκουσα στην αίθουσα εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση
Η αλήθεια είναι ότι ΛΕΙΠΟΥΝ τα ρεαλιστικά σενάρια στην όποια εκπαίδευση «πολεμικών τεχνών». Στο COMBATIVES υπάρχουν ΜΟΝΟ τέτοια. Και ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ στις ανάγκες του κάθε εκπαιδευόμενου ανάλογα με το ΕΙΔΟΣ της απειλής που ο καθένας μας μπορεί να αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του. Επίσης, πάλι συγκριτικά μιλώντας, στις «πολεμικές τέχνες», αυτό το εξευγενισμένο είδος που διδάσκεται τουλάχιστον το ευρύ κοινό, όλες οι τεχνικές είναι εξ επαφής. Δεν νοιώθεις ούτε απειλή ούτε καν την ανάγκη να αντιδράσεις, αν αυτό ήταν ποτέ το ζητούμενο. Στην αίθουσα COMBATIVES τόσο η προπόνηση όσο και η εκπαίδευση ενέχει ΚΛΙΜΑΚΟΥΜΕΝΟ ΔΟΛΟ και …ξύλο! Ακόμα μου φαίνεται περίεργο καμιά φορά, ιδίως όταν παρακολουθώ προπονήσεις των πιο προχωρημένων από εμάς μελών, το ότι ξεχνούν ότι βρίσκονται σε αίθουσα προπόνησης και λειτουργούν λυσσαλέα, λες και βρίσκονται πραγματικά σε πεδίο μάχης…
Οι αλλαγές σε εμάς
Με τα χρόνια έχω μάθει να είμαι πολύ καλή παρατηρητής. Παρατηρώ πώς αλλάζουν τα παιδιά αλλά και εγώ, παρ’ όλη την δυσκολία που υπάρχει από τις – λόγω ηλικίας – εδραιωμένες απόψεις και τρόπους. Και αυτό που κατά βάση ΑΛΛΑΖΕΙ μέσα μας είναι ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ που λαμβάνουμε και της ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΜΑΣ. Δεν θα μιλήσω για τις δεξιότητες που μαθαίνουμε και βελτιστοποιούμε εμφανώς, όλο και περισσότερο. Μένω στην αλλαγή ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ, που είναι το πιο σημαντικό αλλά και το πιο δύσκολο να συμβεί.
Οι εκπαιδευτές και το μέλλον
Πάντα έλεγα ότι «δεν μπορείς να με βοηθήσεις αν δεν το’ χεις περάσει». Επιμένω και, η εμπειρία μου με τους δύο Δασκάλους που έχω γνωρίσει μέσα από την ενασχόλησή μας με το COMBATIVES μου ενισχύει αυτή την άποψη. Είναι άνθρωποι πραγματικοί, που ζουν ανάμεσά μας, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κι όμως, αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα θα δεις τη σπιρτάδα στο βλέμμα τους και τη διαύγεια του νου. Δεν προσποιούνται ταπεινότητα γιατί και καλά εκφράζουν μια φιλοσοφία κάποιου μεγάλου… Αλλά, είναι αυτό που λέω, είναι πραγματικά αληθινοί και ανθρώπινοι, απλά γιατί έχουν κάνει τα πάντα… Έχουν ζήσει τα χειρότερα – ως προς τις καταστάσεις ωμής βίας – και είναι σε θέση να δουν το κακό νά ‘ρχεται. Όχι μόνο αυτό που μπορεί να μας περιμένει στην επόμενη σκοτεινή γωνία. Αλλά κυρίως αυτό που μπορεί να μας την έχει στημένη στα επόμενα χρόνια, με όλες τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που βιώνουμε. Και, η εκπαίδευση του ΝΟΥ είναι πολύ σημαντική. Πάσχουμε από την ΕΛΛΕΙΨΗ αυτής της εκπαίδευσης, ως κοινωνία. Ναι, δίνουμε τα εφόδια στο σώμα μας να μπορεί να ανταπεξέλθει. Αλλά χρειάζεται πρώτα να διασφαλίσουμε ότι ΔΕΝ θα χρειαστεί να μπούμε σε αυτοάμυνα και, ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ να το κάνουμε θα είναι με την ΠΡΟΘΕΣΗ να φτάσουμε σώοι και ασφαλείς στο σπίτι μας, στο τέλος της ημέρας.
Συμπέρασμα
Μόνο ευγνωμοσύνη νοιώθω που έχουμε την ευκαιρία κι εγώ και τα παιδιά μου να είμαστε μέλη αυτής της κοινότητας και όσο οι δυνάμεις μας το επιτρέπουν θα συνεχίζουμε.