Ο ευνουχισμός των «πολεμικών τεχνών»

Δεν έχω τίποτα εναντίων των ασιατικών ή άλλων συστημάτων. Μεγάλωσα μέσα σε σκληρό Ιαπωνικό σύστημα και τη φιλοσοφία του για σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες. Έχω διδάξει και σε διεθνές επίπεδο σε πάμπολλα σεμινάρια για αρκετά χρόνια. Το χρονικό αυτό διάστημα ήταν αρκετά μακρύ για να αναγνωρίσω ότι τα περισσότερα αποκαλούμενα συστήματα πολεμικών τεχνών δεν είναι πια αυτό το οποίο ισχυρίζονται ότι είναι. Έχουν ευνουχιστεί. Και μάλιστα, τα περισσότερα δεν δοκιμάστηκαν ποτέ σε πόλεμο!

Έχουν θυσιάσει τις ευγενικές αξίες ενός μαχητή του παρελθόντος στον βωμό των χρημάτων. Τώρα πια οι πολεμικές τέχνες προωθούνται ουσιαστικά ως φιλοσοφίες, αθλήματα, αυτοάμυνα και ποιος ξέρει τι άλλο.

Αυτοαποκαλούνται όμως «πολεμικές τέχνες».

Η πραγματικότητα είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών δεν είναι παρά μόνον αθλήματα, κάποια πολύ απαλά και κάποια πιο σκληρά, αλλά κανένα δεν είναι αυτό που ισχυρίζεται, δηλαδή Πραγματική Τέχνη του Πολέμου (πραγματικά πολεμικής εφαρμογής για στρατό). Δεν αντιπροσωπεύουν τον τίτλο τους διότι ο ορισμός ενός στρατιώτη είναι ένοπλη μονάδα μάχης παντός καιρού και εδάφους.  Παρατηρήστε προσεκτικά την λέξη «Ένοπλη».

Σήμερα όλα αυτά τα είδη απλά πωλούνται μαζικά σε ανυποψίαστους που επαναπαύονται νομίζοντας ότι θα γίνουν ικανοί κομάντο…

Οι πολεμικές τέχνες, όπως διδάσκονται σήμερα, έχουν κάποιες ομοιότητες με το Combatives με την πρώτη ματιά του ανίδεου. Έχουν όμως και ουσιαστικές τακτικές και τεχνικές διαφορές. Η σημαντικότερη διαφορά είναι ότι τους λείπει το πολεμικό (στρατιωτικό) πνεύμα ή νοοτροπία και εφαρμογή που ίσως κάποτε τις χαρακτήριζε.

Πραγματικά πολεμικά συστήματα στρατιωτικής εφαρμογής, όπως τα Combatives, είναι σχεδιασμένα και εξ ολοκλήρου αφοσιωμένα στο να νικούν, να σακατεύουν, να καταστρέφουν και να σκοτώνουν τον εχθρό με την λιγότερη πιθανή ζημία στον στρατιώτη. Δεν είναι σύνθετα, εντυπωσιακά ή όμορφα, αντιθέτως, είναι σίγουρα απλά, άμεσα, αποτελεσματικά και, χωρίς αμφιβολία, βάρβαρα. Δεν μπορεί να υπάρχει εδώ χώρος για άθληση.

Φυσικά είναι πολύ ευχάριστο να βλέπει κανείς την πρόοδό του στην «πολεμική τέχνη» της επιλογής του και να λέει στους φίλους του ότι έχει και κάποια υψηλόβαθμη ζώνη. Αυτοί εντυπωσιάζονται και εκείνος νιώθει περίφημα. Εξ’ άλλου, συνήθως γίνονται και κάποιοι αγώνες στην κάθε σχολή ή μεταξύ συλλόγων ή ακόμη και μέσα σε ρινγκ.

Αν έχει κανείς πάρει και κανένα έπαθλο, η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός, έτσι;

Είναι αρκετά καλός όμως για να απωθήσει έναν οπλισμένο που επιτίθεται πισώπλατα μέσα στο σκοτάδι και θέλει απελπισμένα τα χρήματα, το ρολόι, τα κοσμήματα του κτλ. και είναι πρόθυμος να σκοτώσει για να τα πάρει;

Τι λέτε για δύο ή και τρείς τέτοιους;

Και τι κάνει κανείς όταν έχεις την οικογένειά του δίπλα του;

Αν αμφιβάλλετε για τη συχνότητα τέτοιων περιστατικών, διαβάστε την εφημερίδα, δείτε τις ειδήσεις στην τηλεόραση ή, ακόμη καλύτερα, ερευνήστε τις στατιστικές τις αστυνομίας. Η εγκληματικότητα φίλοι μου γίνεται όλο και πιο βίαια και έχει πάρει την αύξουσα πορεία. Έχουν περάσει χρόνια από την εποχή του κοινού μπουγαδοκλέφτη και πορτοφολά.

Τα πράγματα είναι ξαφνικά πολύ διαφορετικά όταν είσαι μακριά από την προστασία ενός ελεγχόμενου περιβάλλοντος, μίας σχολής ή ενός ρινγκ, μακριά από τον τίμιο αγώνα με κανόνες και διαιτητές να σε προστατέψουν.

Μην γελιέσαι, νομίζοντας ότι ένα σύστημα είναι ικανό να σου δώσει τα εφόδια να προστατευτείς. Το ΝΟΜΙΖΩ δεν αρκεί! Πολλοί άνθρωποι, που τείνουν να ακολουθούν γνώμες παρά να κάνουν μόνοι τους μια σοβαρή και σε βάθος έρευνα, πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν σε μια βίαιη επίθεση. Είναι αποδεκτό ότι μια τέτοια έρευνα μπορεί να χρειαστεί πολύτιμο χρόνο, αλλά η αμοιβή είναι να έχετε πολύ καλύτερη πιθανότητα να επιβιώσετε μιας απειλής κατά της ζωής σας.

Εξάλλου, η υγεία και η ζωή σας σίγουρα αξίζουν λίγες ώρες παραπάνω σε τρέξιμο και έρευνα, έτσι δεν είναι;