Εδώ και αρκετά χρόνια, ήταν κάτι που με απασχολούσε το ζήτημα «Αυτοάμυνα», το αμύνεσθαι δηλαδή κατά επιβουλών στρεφόμενων τόσο κατά του εαυτού σου, όσο όμως και κατά της οικογενείας σου και λοιπών οικείων προσώπων.
Προσωπικώς, για μένα τα combatives ήταν και η πρώτη σοβαρή ενασχόληση με αυτοάμυνα, εξαιρουμένης ίσως μίας απόπειρας προ πενταετίας στο Philippino kali για δύο μήνες, μέχρις ότου μου συστάθηκε από έναν φίλο η λύση των combatives, ως ενός συστήματος ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΥ την δύσκολη ώρα.
Όσον αφορά την αυτοάμυνα αυτήν καθεαυτήν, θεωρώ πως είναι ένας παρεξηγημένος όρος εδώ στην Ελλάδα, καθ’ ότι αμέσως σχεδόν ταυτίζεται με τις λεγόμενες πολεμικές τέχνες και την άμεση συμπλοκή με κάποιον επιτιθέμενο χωρίς να λαμβάνονται υπόψη νομικές επιπλοκές ή άλλοι κίνδυνοι Πολλάκις επίσης αναρωτιόμουν κατά πόσον έχει συνειδητοποιηθεί, από τον καθέναν μας χωριστά, αλλά και από την Ελληνική κοινωνία συνολικώς, ότι η σημερινή Ελλάδα είναι ένας τόπος εν πολλοίς, πολύ διαφορετικός ξένος θα τολμούσα να πω, εν σχέσει με πατροπαράδοτα και παραδεδεγμένα σχήματα των παλαιοτέρων γενεών.
Και εξηγούμαι τι εννοώ:
Αναφέρομαι στα σημερινά ζητήματα ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, όπου τα επίπεδα κοινωνικής βίας δεν συγκρίνονται με καμμίας προηγούμενης εποχής… Προηγούμενη εποχή εντός του Ελληνικού χώρου εννοείται. Αυτό είναι απόρροια τόσο του απομονωμένου με βαριά οικονομικά προβλήματα τρόπου ζωής στις σύγχρονες πόλεις και ιδιαίτερα στο συγκρότημα των Αθηνών, μηδέ της αυξήσεως των ψυχοπαθολογικών συμπεριφορών εξαιρουμένων, όσο και της αθρόας πλέον εγκαταστάσεως ανθρώπων, με ριζικώς διαφορετική κουλτούρα και αξιακή ιεράρχηση και συχνά χωρίς πόρους ζωής.
Εν τούτοις αρκετοί συμπολίτες μας, δεν έχουν αντιληφθεί τις τεκτονικές αυτές αλλαγές στην εν Ελλάδι πραγματικότητα, και εξακολουθούν να νεφελοβατούν. Αυτό όμως μαθηματικώς θα οδηγήσει σε βέβαιη κατακρήμνιση με οδυνηρό πάταγο, αφού η αγνοημένη πραγματικότητα, πάντοτε εκδικείται. Γι’ αυτό και σε προσωπικό επίπεδο στην καθημερινότητά μου, συναντώ ανθρώπους που δεν εννοούν αυτήν την σκληρή πραγματικότητα, και καταφέρονται εναντίον μου, ότι δαπανώ χρήματα για να εκπαιδευτώ σε «ξύλο», αντί να μαθαίνω παραδοσιακούς χορούς, και τέτοια διάφορα φαιδρά σχόλια. Ωστόσο και για εκείνους που αντιλαμβάνονται την αξία της αυτοαμύνης, ουκ ολίγοι τυχαίνει να ρωτήσουν «Γιατί combatives;» ή ακόμη και «Τι εστί combatives;», αντί μίας άλλης πιο διαδεδομένης «πολεμικής τέχνης». Και εδώ ακριβώς είναι το ατόπημα όπου πέφτουν όλοι όπως τονίστηκε ανωτέρω:
ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως πολεμική τέχνη και αυτοάμυνα είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ έννοιες. Η απάντηση όμως κρύβεται στις λέξεις που οι ίδιοι χρησιμοποιούν, μιλούν δηλαδή για «τέχνη», ένα σύστημα ΤΕΧΝΙΚΩΝ και ΑΚΡΙΒΟΥΣ ΚΙΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, κάτι που ως τέτοιο για να εκτελεσθεί ως πρόγραμμα, υπονοεί πιθανώς την ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ των ασκουμένων σε αυτό, ενδεχομένως και την θέσπιση κανόνων–κανονισμών, που τελικώς παραπέμπουν ευθέως σε άθλημα ΠΑΡΑ σε αυτοάμυνα. Διότι εννοείται πως σε μία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ κατάσταση αυτοτοάμυνας, ο επιτιθέμενος όχι μόνον ΟΥΔΕΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ θα έχει, αλλά θα είναι κατά κανόνα ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΣ με μένος και εξαιρετικώς βίαιος και απρόβλεπτος. Διακυβεύεται ίσως η ζωή σου εκεί!!
Σε τέτοιες οριακές καταστάσεις λοιπόν, που παρεπιπτόντως οριακές είναι όλες οι πραγματικές, επιλογές και ΕΦΙΚΤΕΣ λύσεις, μπορεί να προσφέρει μόνον ένα σύστημα όπως τα combatives, ένα σύστημα με απλές, άμεσες και αποτελεσματικές τεχνικές. Όχι τεχνικές που απαιτούν ΥΠΕΡΑΚΡΙΒΕΙΑ και υποτίθεται επίπεδο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ για να εφαρμοσθούν, αλλά τεχνικές που είναι κοντά στις άμεσες ενστικτώδεις αμυντικές αντιδράσεις μας σε μία ΕΚΤΑΚΤΗ κατάσταση, πλην όμως αντιδράσεις που εδώ συστηματοποιούνται σε ΑΠΛΕΣ μεν ΟΧΙ πάντοτε ΕΥΚΟΛΕΣ δε (εκπαίδευση γαρ) τεχνικές. Άλλωστε, είναι ίσως το βασικότερο σύστημα που εφαρμόστηκε ως άοπλη μάχη σε πεδία μαχών, όπως του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, εκπαιδεύοντας σε αυτό νεοσύλλεκτους στρατιώτες, χωρίς προηγούμενο μαχητικό υπόβαθρο.
Ωστόσο τα combatives όχι μόνο δεν μένουν στο κομμάτι της αυτοάμυνας = μάχη, αλλά δυνητικώς ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ σε αυτό, αφού πρώτον ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΩΣ τηρηθεί ένα ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ συγκεκριμένων ενεργειών ΑΠΟΦΥΓΗΣ μάχης και ΑΠΟΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ αλλά και αποκαλύψεως του ποιος εστί επιτιθέμενος, ένα πρωτόκολλο που εδράζεται στην κείμενη Ελληνική Νομοθεσία. Ως εκ τούτου στα πλαίσια αυτού του πρωτοκόλλου ενεργειών και βημάτων τα combatives ορίζουν «μαλακές» και «σκληρές» τεχνικές.
Κατά συνέπεια στα combatives σε καμμία περίπτωση δεν είναι αυτονόητο το «εμπλέκομαι σε μάχη απ’ την πρώτη στιγμή», αλλά τουναντίον πρεσβεύεται η αρχή «Κάλλιον το προλαμβάνει παρά το θεραπεύειν» και ίσως ακόμη καλλίτερο το «Ου μπλέξεις!» ώστε στο τέλος της ημέρας να επιστρέψουμε σπίτια μας, σώοι και ασφαλείς. Εκεί είναι και η απάντηση του «Γιατί Combatives».