Η γυναίκα στόχος και θύμα
Οι περισσότερες από εμάς αναρωτιούνται γιατί εμείς οι γυναίκες να είμαστε σχεδόν πάντα τα μεγάλα θύματα της βίας. Εγώ τουλάχιστον αναρωτιέμαι από παιδί.
Γιατί άραγε να έχουμε από παιδιά τόσο διαφορετική διαπαιδαγώγηση, σε σύγκριση με τα αγόρια αδέρφια μας;
Γιατί να μας απαγορεύεται να κάνουμε πράγματα που εκείνα μπορούν;
Γιατί στις ειδήσεις αναφέρονται συνέχεια στα αμέτρητα περιστατικά οικογενειακής και εξωγενούς βίας προς γυναίκες;
Γιατί πολλές από τις φίλες μας να έχουν δυσάρεστες εμπειρίες και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία;
Γιατί οι λέξεις λεκτική βία, βιασμός, σωματεμπορία, ξυλοδαρμός, δολοφονία ή και συνδυασμός τους να βρίσκονται τόσο συχνά στο λεξιλόγιό μας;
Φαίνεται ότι ο κόσμος της γυναίκας είναι τελείως διαφορετικός από εκείνον του άνδρα, από τη στιγμή που αυτή θα γεννηθεί.
Μεγαλώνοντας, αρχίζουμε να δεχόμαστε την κατάσταση. Μπορούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας ανενόχλητες, πιστεύοντας ότι κάτι τέτοιο δε θα συμβεί ποτέ σε εμάς. Ίσως και να έχουμε δίκιο. Ίσως και όχι. Είναι μια απόφαση ζωής με μόνο υπεύθυνο εμάς.
Για τις λίγες από εμάς που ψάχνουμε για απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, αντιλαμβανόμαστε γρήγορα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς γι’ αυτό. Ο δρόμος είναι ένας: η σωστή ενημέρωση και η κατάλληλη εκπαίδευση. Γιατί έχουμε ήδη καταλάβει ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος, μπορούμε όμως να αλλάξουμε εμείς.
Κατανοούμε τις αδυναμίες μας αλλά και τη δύναμή μας. Προβλέπουμε το κακό, πολύ πριν αυτό συμβεί και αυτό-προστατευόμαστε. Γνωρίζουμε καλά τα ένστικτα των θηρευτών, τις σκέψεις τους και τις αντιδράσεις τους. Ξέρουμε ότι ένας τρόπος υπάρχει για να αλλάξει κανείς μια κατάσταση:
… να αντιδράσει.
Η επιλογή του θύματος
Έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου μελέτη που διενεργήθηκε το 1984 στις ΗΠΑ, από τους Betty Grayson και Morris I. Stein. Σε σειρά ερωτήσεων σχετικές με τα κριτήρια επιλογής των γυναικών-θυμάτων που έκαναν οι ερευνητές σε βιαστές (που εξέτιαν ποινή φυλάκισης), οι απαντήσεις ήταν συντριπτικές. Όλοι επέλεγαν εύκολα και αμέριμνα θύματα. Τα υποψήφια αυτά αφηρημένα και ανέμελα θύματα, είτε περπατούσαν χαλαρά (κάτι σαν τους τουρίστες δηλαδή)>, είτε χάζευαν με τα περιεχόμενα της τσάντας τους ή μιλούσαν στο κινητό τους χωρίς να δίνουν σημασία στο περιβάλλον τους. Αυτό που εντυπωσίασε τους ερευνητές ήταν η συνταρακτική ομοιότητα των απαντήσεων, δηλαδή ο δεδομένος τρόπος με τον οποίο γίνεται η επιλογή ενός υποψήφιου θύματος. Όλα τα χαρακτηριστικά συνέκλιναν σε ένα και μόνο συμπέρασμα, ότι επέλεγαν θύματα που αυτοί πίστευαν ότι θα ήταν απίθανο να αμυνθούν. Στην παραμικρή ένδειξη αντίστασης, ήταν απρόθυμοι να συνεχίσουν και εγκατέλειπαν άμεσα.
Σε παρόμοιες αντίστοιχες έρευνες του FBI, τα συμπεράσματα ήταν ακριβώς ίδια. Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι βρίσκονται πάντοτε στο στόχαστρό τους, ιδιαίτερα εκείνοι που δείχνουν σημάδια αφηρημάδας, αδυναμίας ή και φόβου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο ζωικό βασίλειο.
Εξίσου σημαντική ήταν και η διαπίστωση ότι οι κακοποιοί ήταν ιδιαίτερα ικανοί να αντιληφθούν ποιοι άνθρωποι ανήκαν στις παραπάνω κατηγορίες, απλά κοιτάζοντάς τους ή ακόμα και από μία απλή φωτογραφία!
Τόσο οι εγκληματολόγοι όσο και ο νόμος συμφωνούν ότι το αδύναμο θύμα ποτέ δε φέρει ευθύνη για την επίθεση. Η ευθύνη της πράξης πέφτει εξ’ ολοκλήρου στο θύτη. Αυτό δε σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς δεν πρέπει να κάνει αυτό που αρμόζει για να εξασφαλίσει ότι δε θα βρεθεί ποτέ στη θέση αυτή ή ότι αν τελικά βρεθεί, θα μπορέσει να ξεφύγει αλώβητος. Η ευθύνη της πρόλυψης και προετοιμασίας σε εμάς!
Πώς προστατευόμαστε;
Το τί πρέπει να κάνουμε για να προστατευτούμε γίνεται ολοφάνερο, αν όντως λάβουμε στα σοβαρά τα παραπάνω στοιχεία.
Δεν πρέπει εμείς ΠΟΤΕ να είμαστε αυτά τα ανέμελα και αδύναμα υποψήφια θύματα. Πρέπει να έχουμε ΠΑΝΤΑ το νου μας για ενδεχόμενο κίνδυνο. Πρέπει να προβλέπουμε πού θα βρίσκεται ο κίνδυνος και εμείς να μην είμαστε εκεί. Πρέπει να εκπέμπουμε αποφασιστικότητα, δύναμη και θέληση στο κάθε μας βήμα, στο κάθε μας βλέμμα και στη κάθε μας κίνηση.
Φαίνεται υπερβολικό και αγχωτικό;
Μα πόσο αγχωτικό είναι το να κοιτάμε τον δρόμο και από τις 2 πλευρές για να μη μας πατήσει αυτοκίνητο κάθε φορά που τον διασχίζουμε;
Πόσο εκνευριστικό γίνεται το να παρακολουθούμε τις κινήσεις και τις ενδείξεις των οχημάτων όταν οδηγούμε;
Καθόλου. Μας έχει γίνει δεύτερη φύση. Γίνεται αυτόματα. Ούτε που το σκεφτόμαστε. Έτσι και οι πράξεις για την αυτοπροστασία μας, με τη σωστή εκπαίδευση γίνονται και αυτές δεύτερη φύση. Δεν μοιάζουμε κυνηγημένες, φερόμαστε και φαινόμαστε σαν άνθρωποι με αυτοπεποίθηση και δύναμη. Δε θα γίνουμε ποτέ θύματα. Και σύμφωνα με τις προαναφερόμενες μελέτες, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο.
Δε σημαίνει, φυσικά, ότι δεν πρέπει να προετοιμαστούμε για την περίπτωση που, παρά τις στατιστικές, επιλεγούμε σαν στόχος. Και οι περιπτώσεις αυτού είναι αρκετές, από ενδεχόμενη διάρρηξη στο σπίτι μας μέχρι και επίθεση από αποφασισμένο και αμείλικτο κακοποιό. Ακόμα και εκεί όμως, υπάρχουν τρόποι πρόβλεψης και αντιμετώπισης του κινδύνου με το μέγιστο δυνατό βαθμό ασφάλειας.
Η άμυνα της γυναίκας, τελικά, δε διαφέρει καθόλου από εκείνη του άνδρα, παρά μόνο σε ένα ίσως μόνο σημείο. Πρέπει να είναι ιδιαίτερα αποφασισμένη και αμείλικτη. Γιατί μάλλον δε θα έχει δεύτερη ευκαιρία.
Ο επίλογός μου
Έχοντας ήδη υποστεί 3 επιθέσεις, με την πρώτη στην ηλικία των 6 ετών και τη δεύτερη περίπου στα 12, ξεκίνησα τις πολεμικές τέχνες σχεδόν αμέσως μετά, αποφασισμένη να μη μου συμβεί ποτέ πάλι κάτι τέτοιο.
Το Kung Fu που ξεκίνησα σε ηλικία 13 ετών μου έδωσε μια πρώτη γεύση του τί ακριβώς μπορεί να κάνει μια γυναίκα (παιδί) σε ένα μεγαλόσωμο άνδρα που στέκεται δίπλα της (ΤΙΠΟΤΑ!).
Όμως, ο δρόμος αυτός δεν είχε πια επιστροφή. Θέλοντας να γνωρίσω και κάτι παραπάνω, παρακολούθησα μαθήματα Shotokan Karate και κατόπιν Judo. Η δύναμη και η αντοχή μου στον πόνο και τις κακουχίες όλο και μεγάλωνε. Σε αυτό, βέβαια, συνέβαλαν και τα διάφορα αθλήματα στίβου στα οποία λάμβανα μέρος. Έλειπε όμως κάτι. Γιατί, όσο και αν προσπαθούσα, όσο και αν δυνάμωνα, ποτέ δεν αισθανόμουν ασφαλής. Είχα ήδη κατανοήσει το μέγεθος της αδυναμίας μου.
Τότε ήταν που γνώρισα τηλεοπτικά (από βίντεο επίδειξης) τη σχολή κλασσικού Ju Jutsu του Ζαχαρία Καπανταϊδάκη. Ήταν μια αποκάλυψη. Τότε κατάλαβα τη διαφορά όσων είχα κάνει μέχρι τότε με την πραγματικότητα. Και ήταν μόνο τότε, μετά από κάποιους μήνες παρακολούθησης, που μπόρεσα να αισθανθώ την απαραίτητη ασφάλεια αλλά και να δω τις πραγματικές μου δυνάμεις. Έτσι, λίγους μήνες αργότερα, η τρίτη επίθεση έληξε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, χωρίς καν να σηκώσω χέρι, όταν ο επιτιθέμενος κατάλαβε ότι τίποτα δε θα ήταν εύκολο γι’ αυτόν.
Έχω εγκαταλείψει το Ju Jutsu εδώ και αρκετά χρόνια. Μπορώ όμως να πω πως εξακολουθώ και βρίσκομαι πάντα σε ετοιμότητα και ότι τίποτα στις κινήσεις μου δεν προδίδει αδυναμία. Η αλήθεια είναι ότι βρήκα το site σας τυχαία, αναζητώντας κάποιο πραγματικό πολεμικό σύστημα μάχης. Όχι ότι έχω σκοπό να πολεμήσω, απλά η βία στους ελληνικούς δρόμους έχει πλέον το χαρακτήρα μάχης. Είναι πολλά τα άρθρα σας και όλα απόλυτα στοχευμένα στο τεράστιο αυτό θέμα της προστασίας. Όντας γυναίκα, θεωρώ ότι δεν πρέπει να επαναπαυθώ στις παλαιότερες γνώσεις μου και αντιλαμβάνομαι ότι το απλοποιημένο Ju Jutsu που λέτε τώρα Combatives είναι αυτό που πάντα ζητούσα. Να μπορώ δηλαδή σε λίγο χρόνο να μάθω τα απαραίτητα που θα με κρατήσουν ασφαλή.
Άλλωστε, αυτό δεν επιθυμεί κάθε γυναίκα;