Πως κλείνουμε την απόσταση με ασφάλεια;
(Μέρη αυτού του άρθρου είναι κλειδωμένα και προσβάσιμα μόνο με προσωπικό κωδικό.)
Η κάλυψη του κενού, χωρίς τραυματισμούς ήταν πάντα ένα σοβαρό πρόβλημα για τους πολεμιστές στη μάχη.
Αυτός είναι και ο λόγος που εφευρέθηκε το τόξο, η σάρισα και η ασπίδα. Φυσικά σήμερα ο περίπατος ανάμεσα στο κοινό με τέτοια όπλα θα ήταν τουλάχιστον αιτία για σχολιασμό. Σήμερα για τους πολίτες ή ακόμα και για στρατιωτικούς, η ασπίδα απλά δεν είναι πρακτική. Και για αυτόν τον λόγο, χρησιμοποιείται κυρίως από τα ΜΑΤ στον έλεγχο των ταραχών και, από εξειδικευμένες αντιτρομοκρατικές μονάδες ΕΚΑΜ και κάπου εδώ είναι που ουσιαστικά τελειώνει, η έκταση της χρήσης της (Ο W.E. Fairbairn εφηύρε την πρώτη αλεξίσφαιρη ασπίδα που ονόμασε “Stone” – Πέτρα).
Με μεγάλη βεβαιότητα, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο κίνδυνος τραυματισμού είναι σημαντικός αποτρεπτικός παράγοντας στο κλείσιμο της απόστασης. Το ρίσκο πληγμάτων από τα επικίνδυνα ταλαντευόμενα άκρα ενός επιτιθέμενου και ιδίως οπλισμένα άκρα, είναι τεράστιο.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θέλει να τραυματιστεί και γιατί άλλωστε;
Είναι η θεμελιώδης αρχή της αυτοσυντήρησης που ενυπάρχει εντός κάθε ζωντανού οργανισμού. Και γι’ αυτό κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να αποφευχθεί ο τραυματισμός μας. Στο μυαλό μας, εξακολουθούμε να θέλουμε να κερδίσουμε σε μια συμπλοκή, αλλά όχι και στο σημείο να πεθάνουμε για αυτό…
Είναι όπως λέει και η παροιμία:
«Όλοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει!» – Λορέττα Λύνν 1964