Στην Ελλάδα, την τελευταία περίπου δεκαετία, έχουν εμφανιστεί συστήματα που διδάσκουν τεχνικές όπλων (όχι μόνο το μαχαίρι, κάποιοι γραφικοί περιφέρονται με αρμαθιά μαχαιριών, τσεκουριών, μπαλτάδες και μαστίγια – α λα Ιντιάνα Τζόουνς). Μολονότι δεν μπορώ να πω ότι αυτό είναι κακό αν πρόκειται για ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ, μπορώ να πω ότι δεν είναι ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ή ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ να διδάσκεται σήμερα σε αθλητικό σύλλογο πολεμικών τεχνών. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ας αρχίσουμε με το γεγονός ότι οι νόμοι στην χώρα μας είναι πολύ αυστηροί σχετικά με την οπλοκατοχή και οπλοφορία. Δεν συζητάμε καν την οπλοχρησία (δεν υπάρχει νόμος που να την επιτρέπει).
Η διαρκώς αυξητική τάση της εγκληματικότητας μάλλον είναι, εν μέρει, εξαιτίας της δύσκολης παγκόσμιας και οικονομικής κατάστασης. Οξύνεται λόγο της αδυναμίας των αρχών να βρίσκεται σε κάθε περιστατικό όπως συνήθως απαιτεί ο πολίτης.
Έχει παρατηρηθεί μεγάλη άνοδος στις πωλήσεις κυνηγετικών όπλων. Ακόμα και οι νέοι, όλο και περισσότερο, οπλίζονται με όπλα που είναι εύκολο να προμηθευτούν, ακόμα και σε σχολικές ηλικίες. Η συνηθισμένη δικαιολογία, για ν’ αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη απειλή που δέχονται από συνομήλικους τους. Πρωτάκουστα πράγματα για την Ελλάδα…
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο τι διδάσκουμε στα παιδιά μας, όπως επίσης πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί στην εκτίμηση των καταστάσεων που μας περιβάλουν και μας απειλούν. Οι υπερβολικές φήμες και οι αβάσιμες πληροφορίες, οδηγούν στην εκμετάλλευση του φόβου και αυτό δεν μπορεί ποτέ να έχει καλό αποτέλεσμα.
Στις Αίθουσες πρακτικής Combatives πασχίζουμε να προσεγγίσουμε το θέμα της προσωπικής ασφάλειας υπεύθυνα.
Ξεκινάμε πάντα την προσέγγισή μας καλλιεργώντας την συμπεριφορά της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ και της ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ. Το θέμα της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ είναι δευτερεύον επειδή πιστεύουμε ότι η αποτυχία της επιμελούς άσκησης των δύο προηγούμενων, μάλλον θα μας οδηγήσει στην αυτοάμυνα εναντίον μιας επίθεσης.
Έχοντας πει αυτά, πιστεύω, πως αν χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσουμε δεξιότητες ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, είναι καλύτερο να ΟΠΛΙΣΤΟΥΜΕ με ότι είναι ΕΥΚΑΙΡΟ. Ταυτόχρονα, πρέπει να είμαστε και ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ σχετικά με το ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ μέσα στο οποίο μπορούμε νομίμως ν’ αμυνθούμε, καθώς δεν ενθαρρύνουμε σε καμία περίπτωση την παραβίαση του νόμου!
Εδώ θα συζητηθούν:
- Η αξιοπιστία της διδασκαλίας της χρήσης όπλων σε πολίτες (σε έναν Αθλητικό Σύλλογο Πολεμικών Τεχνών.)
- Τις συνέπειες της χρήσης των όπλων σε άλλους πολίτες
- Τι διδάσκουν διεθνώς οι στρατοί και τα σώματα ασφαλείας
- Τι υποστηρίζουμε στο Combatives Group
Πόσο Αξιόπιστη είναι η Διδασκαλία Χρήσης Όπλων;
«Είναι για κάποιους!» και «Δεν είναι για κάποιους άλλους!».
Θα το εξηγήσουμε για να γίνει κατανοητό. Όλα ξεκινούν, με το ισχύον νομικό πλαίσιο της χώρας στην οποία ζει κανείς. Αν ζει σε μία χώρα που οι νόμοι επιτρέπουν την οπλοφορία, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Όμως, τι γίνεται αν στην χώρα σας δεν υπάρχουν παρόμοιοι νόμοι;
Γεννιούνται διάφορα ερωτήματα όπως:
«Υπάρχει λόγος, να διδάσκει κανείς την χρήση όπλων, όταν απαγορεύεται ακόμα και η κατοχή τους;»
«Αξίζει πραγματικά τις συνέπειες η πρακτική της παράνομης οπλοφορίας;»
Δεν είναι σπάνιο πια να βλέπει κανείς ανθρώπους να φέρουν όπλα στην Ελλάδα. Είναι φυσική τάση του άνθρωπου που ΦΕΡΕΙ όπλο να ΟΠΛΙΖΕΙ το χέρι του και να κάνει και ΧΡΗΣΗ του όπλου του. Και να μην κάνει χρήση, ακόμη και να το κραδαίνει με την απειλή χρήσης του έχει ποινικές συνέπειες.
Η ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑ σε συνδυασμό με την οπλοκατοχή και οπλοφορία έχει σοβαρές συνέπειες, ειδικά αν υπάρχει τραυματισμός ή θάνατος.
Το να περάσει κάποιος αρκετά χρόνια στη φυλακή, δεν είναι η εναλλακτική που ένας οικογενειάρχης θ’ απολάμβανε. Ένας σοβαρός άνθρωπος θα έκανε και κάποιες σοβαρές ερωτήσεις από τον εαυτό του, ειδικά αν η φυλάκιση ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή την οικογένεια του. Ποιο θα ήταν το σημείο που όλα ξαφνικά πήραν εντελώς λάθος δρόμο; Στην λεκτική αντιπαράθεση; Στο βρίσιμο; Στην ανάρμοστη χειρονομία; Στην επίθεση; Στην κακοποίηση; Οι ερωτήσεις δεν έχουν τέλος και για κάποιους, ακόμα και το ζήτημα του ηθικού πλεονεκτήματος και πως αυτό ορίζεται καθιστά το όλο θέμα ένα δίλλημα αν όχι μία πρόκληση.
Τα επιχειρήματα είναι ατελείωτα και εξαρτώνται από τον τρόπο που βλέπει το ζήτημα ο καθένας. Οι παράμετροι είναι σκέτο χάος, ευτυχώς που υπάρχουν τα δικαστήρια και η δικαιοσύνη για να κρατούν τις ισορροπίες.
Ζήσε σύμφωνα με τους νόμους του τόπου σου
Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας.
Ζούμε στην Ευρώπη, η οποία έχει σαν αρχή, οι πολίτες της να μην κυκλοφορούν οπλισμένοι οι πολίτες της , για πολλούς και διαφόρους λόγους. Από τη στιγμή που απαγορεύεται η οπλοκατοχή δεν είναι προς το νομικό συμφέρον των πολιτών να φέρουν όπλο, για να μην χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του νόμου.
Ενώ αυτά είναι γνωστά, βλέπουμε στην Ελλάδα (όπως και σε άλλες χώρες) εκπαιδευτές, κυρίως φιλιππινέζικων, ρώσικων, ισραηλινών και αυτοδημιούργητων από «ειδικούς μαχαιροβγάλτες» συστημάτων, να διδάσκουν ανθρώπους πώς να σφαγιάζουν τους συμπολίτες τους με μαχαίρια, τσεκούρια και μπαλτάδες.
Μερικοί εκπαιδευτές φτάνουν στο σημείο να διδάσκουν τους αφελείς «κομάντο του καναπέ», δήθεν ανώτερες «προχωρημένες» τεχνικές των ειδικών δυνάμεων με τυφέκιο σε σεμινάρια Πολεμικών Τεχνών.
Κάποιος μπορεί μόνο ν’ αναρωτηθεί, πως και από ποιον, ο απλός πολίτης -μη εγκληματίας- θα προμηθευτεί ένα τέτοιο όπλο και που θα του δοθεί η δυνατότητα να το χρησιμοποιήσει!
Εδώ λοιπόν, τίθεται το ερώτημα:
«Είναι σοβαροί οι άνθρωποι;»
Πέρα από τον προφανή ισχυρισμό αυτών των εκπαιδευτών ότι είναι «ειδικοί» στα θέματα που προανέφερα και, αυτό χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ αυτές τις τεχνικές σε πραγματικές καταστάσεις κινδύνου (διότι αν το είχαν κάνει θα βρίσκονταν στη φυλακή). Το γεγονός ότι διδάσκουν ΠΟΛΙΤΕΣ δήθεν πώς να σκοτώνονται ΜΕΤΑΞΥ τους οπλισμένοι με μαχαίρια και στρατιωτικά όπλα είναι το λιγότερο γελοίο.
Χρήση Όπλων = Υπάρχουν συνέπειες…
Το κύριο επιχείρημα που ακούει κάποιος από τους οπαδούς αυτών των «ειδικών στα όπλα» και «τεχνικές ειδικών δυνάμεων» είναι:
«Και αν ο άλλος είναι οπλισμένος, εγώ με τι όπλο θα αντισταθώ;»
Καταλαβαίνω την ανησυχία και αυτό θα ήταν ένα ενδιαφέρον σημείο «αντιπαράθεσης», αλλά να φτάνουμε σε τεχνικές εγκλωβισμού με αορτήρα τυφεκίου; Μαχαίρι εναντίων μαχαιριού; Και άλλα πολλά που φαίνονται θεαματικά αλλά είναι άκρως ριψοκίνδυνα. Σε τι ποσοστό συγκριτικά με τον γενικό πληθυσμό γίνονται τέτοια περιστατικά; Πότε ακριβώς θα καλεστεί ένας απλός πολίτης να κάνει κάτι τέτοιο;
Πάντα κάποιοι ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να παρανομούν γράφοντας τον νόμο εκεί που όλοι ξέρουμε ΡΙΣΚΑΡΟΝΤΑΣ τις ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.
Ο νόμος είναι ξεκάθαρος, ακόμα και αν επρόκειτο να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας στο δρόμο ασκώντας αυτοάμυνα μ’ ένα σπρέι πιπεριού, πάλι θα βρισκόσασταν αντιμέτωποι με τις κατηγορίες της οπλοκατοχής, οπλοφορίας όπως και οπλοχρησίας. Μπορεί να αναρωτηθείτε:
«Μα γιατί, αφού αμύνθηκα;;»
Και η απάντηση βέβαια είναι:
«Ναι, αλλά με ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΟΠΛΟ που είναι στην ΚΑΤΟΧΗ σου, ΕΦΕΡΕΣ πάνω σου και ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΣ για να υπερασπιστείς!»
Περαιτέρω, αν το περιστατικό κατέληγε σε τραυματισμό ή θάνατο, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα υπήρχαν σοβαρότατες συνέπειες.
Ένας πολίτης που ζει μέσα στην άρνηση για αυτό το θέμα, απλώς γεμίζει τις τσέπες των αυτοαποκαλούμενων «ειδικών», που έχουν αναγνωρίσει την ευκαιρία.
Ποια ευκαιρία;
Να βγάζουν χρήματα από φοβισμένους και εύπιστους ανθρώπους, που ζουν μέσα στις φαντασιώσεις ενός «κομάντο του καναπέ» (δείτε τη σειρά Άρθρων – Φόβος).
Σκεφτείτε το λίγο… μόλις έχετε πιστοποιηθεί από τον μάστερ FU-MA-RA, στην άμυνα μ’ ένα αυτόματο τυφέκιο π.χ.
Πόσο βλάκας πρέπει να είναι κανείς να πιστεύει ότι θα του δοθεί και η ευκαιρία να το χρησιμοποιήσει χωρίς συνέπειες;
Ώρα για Έλεγχο Πραγματικότητας
Μιλώντας συγκεκριμένα για την Ελλάδα όπου ζω και έχοντας μεγαλώσει σε μία υπερβολικά βίαιη πόλη σαν το Γιοχάνεσμπούργκ, το βρίσκω διασκεδαστικό να παρατηρώ τα κωμικά καμώματα των «μάστερ» και τις «μαστεριές» τους.
«Όλες οι τεχνικές είναι εφικτές αν ο «αντίπαλος» είναι συνεργάσιμος…» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Ούτε οι καλλίτερα εκπαιδευμένοι άνδρες των ειδικών δυνάμεων δεν έχουν σκεφτεί να εκτελέσουν τεχνικές ελέγχου και εγκλωβισμού, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα τον αορτήρα του όπλου τους. Ακόμη πιο αστείο είναι όταν βλέπω περίτεχνες τεχνικές αφοπλισμού του μαχαιριού με το τυφέκιο.
Λίγη κοινή λογική και μερικές ερωτήσεις αποκαλύπτουν ότι, σε αντίθεση με όσα διδάσκουν οι «μάστερ», τα κανονικά κομάντο χρησιμοποιούν τις πραγματικές πολεμικές τεχνικές αιφνιδιασμού. Χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, φωνητικές εντολές και τον φόβο του θανάτου ή απλώς… πυροβολούν.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Σε επίπεδο πολιτών, ειδικά σε κατάσταση ανεμελιάς, η θανατηφόρα βία μπορεί να εμφανισθεί μπροστά μας τόσο ξαφνικά και τόσο άγρια, χωρίς προειδοποιητικά σημάδια ή ορατές ενδείξεις (π.χ. επιθέσεις ενέδρας – ανέμελοι αν δεν έχουμε μάθει να είμαστε σε εγρήγορση).
Ακόμα και αν έχουμε το χρόνο για να προετοιμαστούμε για αυτή, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η ψυχοσωματική πίεση και η αδρεναλίνη υφίστανται. Ενάντια σ’ έναν ΠΑΡΑΦΡΟΝΑ και απόλυτα ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ να μας επιτεθεί αντίπαλο, είναι θέμα ΤΥΧΗΣ αν όχι ΑΔΥΝΑΤΟΝ, να εφαρμόσουμε όλες αυτές τις υπέροχες, σέξι, «εξαιρετικά θανάσιμες» ΛΕΠΤΕΣ και παράλογα ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ τεχνικές.
Καλό θα ήταν για όσους είναι μαθητές τέτοιων «μάστερ» να παρακολουθήσουν στενά πραγματικές επιθέσεις στο YouTube μπάς και μάθουν πως εκδηλώνεται στην πραγματικότητα μια επίθεση με όπλο και πως αντιδρούν ακόμη και υποτίθεται «εκπαιδευμένοι» επαγγελματίες σε αυτές.
Όσοι γνωρίζουν έστω και λίγα για την ανθρώπινη ψυχοφυσιολογία το καταλαβαίνουν αυτό.
Σε περιπτώσεις όπου είναι παρούσα η απειλή ή η εκδήλωση βίας, τα πράγματα μπορούν να πάνε από το κακό, στο χειρότερο και στο θανατηφόρο, σε χρόνο μηδέν.
Ακόμα και αν υπάρχει ένα προ-συγκρουσιακό στάδιο που θα οδηγήσει σε ένοπλη συμπλοκή με μαχαίρι, οι επιλογές που μπορεί να έχει κάποιος στην διάθεσή του είναι δραματικά περιορισμένες. Και από αυτές, κατά τη γνώμη μας, για κάθε ΠΟΛΙΤΗ, το γρήγορο 800άρι είναι πάντα η πιο αξιόπιστη επιλογή. (Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ!)
Φυσικά οι «κομάντο του καναπέ» και οι «σκληροί τύποι», θ’ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΝ όλα τα παραπάνω. Για τον προφανή λόγο ότι δεν έχουν δεχτεί επίθεση ποτέ από κάποιον που είχε την πρόθεση να τους ΣΚΟΤΩΣΕΙ. Όσοι ΕΧΟΥΝ δεχτεί τέτοια ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ επίθεση και επιβίωσαν, γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα.
Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν οι αφελώς «γενναίοι» άνθρωποι, είναι ότι τα τραύματα από μαχαίρι δεν είναι επιπόλαιες γρατζουνιές, ούτε ελαφριές ενοχλήσεις.
Η πραγματικότητα που ακολουθεί είναι ότι, ο τραυματισμός από μαχαίρι συχνά σημαίνει εγχειρήσεις μικρο-νευροχειρουργικής για να σωθούν οι λειτουργίες κάποιου άκρου. Εγχειρίσεις για την επανένωση τενόντων, νεύρων και αγγείων, μόνιμες αναπηρίες, παραμορφώσεις και ακρωτηριασμοί, μακρόχρονη νοσηλεία στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Και όλα πιθανώς να ακολουθούνται από επιπλοκές στην υγεία του ατόμου για την υπόλοιπη ζωή του ή… επιτόπου θάνατος.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Αναφερόμενος πάλι στην προέλευση τεχνικών μαχαιριού που διδάσκονται και, έχοντας βρεθεί στο Ισραήλ το 1993, έχοντας λάβει εξειδικευμένη εκπαίδευση πολύ πριν ακόμη γίνει μόδα μπορώ να σας διαβεβαιώσω από πρώτο χέρι για το εξής:
Πολλά από αυτά που διδάσκονται εδώ στην Ελλάδα (και αλλού στον κόσμο υποθέτω), δεν μοιάζουν ούτε κατά διάνοια, με αυτά που διδάσκονται στις ισραηλινές ειδικές δυνάμεις ούτε σε άλλους σοβαρούς ανθρώπους.
Αυτό που πωλείται, είναι ένα όμορφα συσκευασμένο «προϊόν» που προορίζεται για τους …καλά καταλάβατε… «Κομάντο του Καναπέ!»
Τα γνήσια κομάντο δεν φαντασιώνονται
Αν σας δινόταν η ευκαιρία να αντιμετωπίσετε κάποιον εξαγριωμένο επιτιθέμενο οπλισμένο με μαχαίρι, με οποιοδήποτε τυφέκιο στα χέρια, ποιά θα ήταν η επιλογή σας;
Α. Να αφήσετε το τυφέκιο στην άκρη και να τραβήξτε και εσείς μαχαίρι;
Β. Να τον ελέγξετε με τον αορτήρα του όπλου τυλίγοντάς τον;
Γ. Να τον πολεμήσετε μπλοκάροντας τον περίτεχνα με το όπλο;
Δ. Να τοποθετήστε στα γρήγορα την ξιφολόγχη στην κάνη;
Ε. Να τον πυροβολήσετε;
Αν δεν είστε ανάμεσα στους εύπιστους και φαντασιόπληκτους, η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ επιλογή μάλλον θα είναι η ΠΡΩΤΗ σας.
Ο ίδιος παράφρων μαχαιροβγάλτης, σύντομα θα ανακαλύψει ότι ο κάθε καλά εκπαιδευμένος στρατιώτης ή οποιοσδήποτε άλλος καλά εκπαιδευμένος άνθρωπος με κοινή λογική, ΔΕΝ θα τραβήξει και αυτός το μαχαίρι του για να συμμετάσχει σε μία μονομαχία με μαχαίρια. ΟΥΤΕ προτιμά να χρησιμοποιήσει το πιστόλι του με περίτεχνα μπλοκ και κτυπήματα, ΟΥΤΕ τον αορτήρα του στρατιωτικού τυφεκίου του για ν’ αμυνθεί.
Αυτό που θα συμβεί είναι ότι επιτιθέμενος θα πεθάνει άμεσα από… καταιγισμό βαλλιστικών βλημάτων!! Οι καλά εκπαιδευμένοι επαγγελματίες έχουν μάθει να πυροβολούν και να συνεχίζουν να πυροβολούν μέχρι ο επιτιθέμενος να πέσει νεκρός!
Γιατί να παραχωρήσουν το πλεονέκτημά τους;
Ολοι οι σωστά εκπαιδευμένοι στρατιώτες ταυτίζονται με τις αρχές και το πνεύμα του Combatives. Δηλαδή δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ τεχνικών και μονομαχίες. Αυτά είναι πράγματα που τα ξέρω και τα ξέρω καλά!
Στην πιθανή περίπτωση που ένας μαχητής μείνει από πυρομαχικά, το ίδιο το όπλο άνευ ξιφολόγχης ή η εφόπλου ξιφολόγχη, παραμένουν τα όπλα επιλογής του. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσει για να ΥΠΟΤΑΞΕΙ ή ΕΛΕΓΞΕΙ έναν μαινόμενο αντίπαλο, οπλισμένο με μαχαίρι. Ακόμα και στην περίπτωση που ένας στρατιώτης δεν έχει το χρόνο να τοποθετήσει την ξιφολόγχη στο όπλο του και ο εχθρός τον έχει προσεγγίσει, έχει διδαχθεί να χρησιμοποιεί το ίδιο το όπλο με απλό τρόπο.
Ποιος είναι αυτός;
Μα φυσικά για να συνθλίβει, να σκίζει, να χτυπάει, να σπρώχνει και να τραυματίζει με το ίδιο το όπλο του τον εχθρό, μέχρι να τον καταστήσει άχρηστο για μάχη, σακάτη ή νεκρό. Αν δεν έχει διδαχθεί αυτές τις απλές δεξιότητες, σας εγγυώμαι πως ή θα βρει τρόπο να τις αποκτήσει σύντομα ή αλλιώς θα πεθάνει.
Η στρατιωτική εκπαίδευση με μαχαίρι, εξαιρετικά σπανίως επικεντρώνεται στις μονομαχίες μαχαίρι εναντίων μαχαιριού, ΑΚΟΜΗ και σε ειδικές δυνάμεις. Όσοι πιστεύουν το αντίθετο, ζούν στις φαντασιώσεις τους.
Η Εναλλακτική του πολίτη
Η ουσία είναι πως μπορεί να έχετε αποφασίσει ως πολίτης να γράψετε τον νόμο στα παλιά σας τα παπούτσια, περιφερόμενοι οπλισμένοι μ’ ένα μαχαίρι. Όμως, να ξέρετε ότι σε μία πραγματική συμπλοκή, ο επιτιθέμενος θα είναι είτε άοπλος, είτε οπλισμένος με ελαφρύτερο ή βαρύτερο οπλισμό από εσάς. Ποτέ μην υποθέσετε ότι έχετε το πάνω χέρι.
Μιλώντας αντικειμενικά και από την σκοπιά της άσκησης προσωπικής ασφάλειας και αυτοπροστασίας, είναι πολύ καλύτερα να ακολουθούμε την νοοτροπία του Civilian Combatives από οποιαδήποτε άλλη. Η ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ και η ΕΠΙΓΝΩΣΗ του περιβάλλοντος μας παρέχουν τον απαιτούμενο χρόνο για να ασκήσουμε την ΑΠΟΥΣΙΑ, την ΑΠΟΦΥΓΗ και την ΑΠΟΔΡΑΣΗ.
Ακόμα και το «απλούστερο» μυαλό μπορεί να καταλάβει ότι αυτές οι επιλογές είναι μακράν καλύτερες από τον κίνδυνο της ένοπλης συμπλοκής με ΣΧΕΔΟΝ ΒΕΒΑΙΟ αποτέλεσμα τον τραυματισμό, τις μόνιμες σωματικές βλάβες ή τον θάνατο.
Για την πληρότητα της εκπαίδευσης, πρέπει να εξετάσουμε την περίπτωση που η Απουσία, η Αποφυγή και η Απόδραση, είναι ΑΔΥΝΑΤΕΣ για διάφορους λόγους.
Η πρόταση που κάνουμε στους μαθητές του Combatives Group είναι μια: Να, ΟΠΛΙΣΤΟΥΝ! (Διαβάστε – Ασκητής Combatives 360ο– Οπλισμένος ή Άοπλος;).
Ο ιδρυτής των Δυτικών Combatives, William Ewart Fairbairn, είχε δοκιμάσει στην πράξη όλες τις θεωρίες πολύ πριν από εμάς, κατά την διάρκεια του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα στη Σαγκάη και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε δεν χρειάζεται να επανεφεύρουμε τον τροχό, αλλά απλώς να τον χρησιμοποιήσουμε με τον σωστό τρόπο.
Τα «όπλα» που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να οπλιστεί, έχουν αναφερθεί σε άλλα άρθρα, οπότε δεν θα αναφερθούμε και πάλι σε αυτά. Αρκεί εδώ να πούμε ότι αν και είναι πιθανόν ένας επιτιθέμενος να είναι βαρύτερα οπλισμένος από εμάς, θα έχουμε τις ίδιες πιθανότητες (50% – 50%), να γλυτώσουμε με ελαφρύ τραυματισμό ή ακόμα και χωρίς γρατζουνιά. Αυτό με την προϋπόθεση ότι ακολουθούμε τις ΑΡΧΕΣ και το ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ που διδάσκονται σε οποιοδήποτε πιστοποιημένο Αίθουσα του Combatives Group.
ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να ισχυριστούμε κάτι περισσότερο από αυτά, καθώς είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟ.
Γιατί;
Διότι οι μεταβλητές είναι ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ και θα ήταν επαγγελματικά ΑΝΕΥΘΥΝΟ αν το πράτταμε.
Μπορούμε να αυξήσουμε λίγο ακόμη τις ακόμα πιθανότητες (60% – 40%), αν οπλιστούμε μ’ ένα καλό μπαστούνι, μία γερή ομπρέλα ή ένα μακρύ αντικείμενο (π.χ. καρέκλα αν υπάρχει). Και παρότι θα μπούμε στον πειρασμό, πάντα να θυμόμαστε πως ένα όπλο, όσο αποτελεσματικό, βολικό και πρακτικό να είναι, παραμένει για την ώρα παράνομο.
