Πρακτικά το ένστικτό μας λέει ότι είναι καλύτερο να είναι κανείς ΕΝΟΠΛΟΣ
(Μέρη αυτού του άρθρου είναι κλειδωμένα και προσβάσιμα μόνο με προσωπικό κωδικό.)
Ανάμεσα στα θέματα που ζυγίζει ένας υπεύθυνος πολίτης όταν εξετάζει την αυτοάμυνα είναι και το δίλημμα «άοπλος ή ένοπλος;». Πρακτικά το ένστικτό μας λέει ότι είναι καλύτερο να είναι κανείς ΕΝΟΠΛΟΣ.
«…η άοπλη μάχη είναι μόνο για εκείνους που είναι αρκετά ΑΝΟΗΤΟΙ να βρεθούν ΧΩΡΙΣ ΟΠΛΟ…» – W.E. Fairbairn.
Όμως, το ζήτημα του αν θα πρέπει να είναι ένας άνθρωπος οπλισμένος ή άοπλος σε μια βίαιη αντιπαράθεση είναι αυτό που προκύπτει σε μέρη του κόσμου όπου οι πολίτες απαγορεύεται δια νόμου να είναι οπλισμένοι.
Η Ευρώπη σε γενικές γραμμές είναι ένα τέτοιο μέρος του κόσμου. Οι λόγοι για αυτό είναι, να αφαιρεθεί η δυνατότητα θανατηφόρων μέσων από τα χέρια των πολιτών όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αυτή φαίνεται να είναι μια καλή πολιτική, αν συγκρίνει κανείς την βία στην Ευρώπη με την βίαιη ένοπλη εγκληματικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου οι πολίτες έχουν το ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να φέρουν όπλα. Ωστόσο, ερωτήματα εγείρονται όταν συγκρίνει κανείς τις ΗΠΑ ή ακόμα και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες των οποίων οι πολίτες είναι άοπλοι, με τον Καναδά. Οι Καναδοί πολίτες έχουν κατά κεφαλήν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ πυροβόλα όπλα από τους γείτονες τους των ΗΠΑ και τα βίαια ένοπλα εγκλήματα είναι συγκριτικά αμελητέα.
Είμαι βέβαιος ότι αυτά τα ερωτήματα έχουν περάσει απ’ το μυαλό πολλών που βλέπουν το βίαιο έγκλημα να αυξάνεται και το κακοποιό στοιχείο να βρίσκεται όλο καθημερινά και πιο βαριά οπλισμένο στη χώρα μας. Ο νομοταγής πολίτης παρακολουθεί με επιφυλακτικότητα, κι’ αναρωτιέται τι να κάνει, ενώ βρίσκεται στριμωγμένος μεταξύ του νόμου και του φόβου ότι θα τραυματιστεί ή θα σκοτωθεί από εκείνους που είναι οπλισμένοι και δεν έχουν κανένα σεβασμό για το νόμο.
Όπως και να ’χει, το ερώτημα παραμένει:
«Είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στα χέρια ενός ένοπλου εγκληματία διότι τηρούμε εμείς τον νόμο μη φέροντας όπλα…;»
Συχνά όσοι έχουν τέτοιες ανησυχίες οπλίζονται παράνομα ή διαφεύγουν στο να μάθουν κάποια λεγόμενη «πολεμική τέχνη» ή τουλάχιστον αυτό που πιστεύουν ότι θα τους καταστήσει πιο ασφαλής.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα βλέπουμε όλο και περισσότερες «πολεμικές τέχνες» να συμπεριλαμβάνουν και την χρήση των όπλων στην αυτοάμυνα.
Εδώ βέβαια γεννιούνται και μερικά ερωτηματικά που θα εξετάσουμε, καταθέτοντας και εμείς τις θέσεις μας ως Combatives Group, πάντα με γνώμονα το νομικό πλαίσιο της χώρας μας.
Άοπλος ή Ένοπλος;
Είναι οι πολεμικές τέχνες η απάντηση;
Είναι απορία για όσους αγνοούν τη νομοθεσία της κάθε χώρας. Κατά γενικό κανόνα στην Ευρώπη, δεν επιτρέπεται η οπλοκατοχή, οπλοφορία και οπλοχρησία ή αντικείμενο που έχει ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ για να χρησιμοποιηθεί ως όπλο. Αυτό μας αφήνει με τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε καθημερινά στις ζωές μας.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι σε ένα δικαστήριο, η χρήση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ αντικειμένου ως όπλο μπορεί να θεωρηθεί ως εν δυνάμει θανατηφόρα βία. Τα ελαφρυντικά και η ερμηνεία του δικαίου σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση εξετάζονται προσεκτικά.
Όπως και να ’χει, εξακολουθεί να σημαίνει ότι:
Η χρήση του όπλου είναι παρακινδυνευμένη πρακτική για τα δικαστήρια και μπορεί κάλλιστα να φέρει ποινή.
Τα δικαστήρια μπορούν να είναι λίγο πιο επιεικής σε περιπτώσεις όπου η βίαια επίθεση πραγματοποιείται από ένοπλο, σωματικά μεγαλύτερο ή από πολλούς επιτιθέμενους. Όμως ακόμα και τότε, ανάλογα με τη ζημιά που έχουμε προκαλέσει, το δικαστήριο μπορεί να φέρει ακόμα κατηγορίες εναντίον μας.
Φυσικά ο δράστης την στιγμή της επίθεσης δεν έχει κανένα δισταγμό, τύψεις ή αναστολές για την επίθεση προς εμάς με όπλο…
Οπλίσου… Γρήγορα!!
Αν έχουμε κάποιο ΧΡΟΝΟ για να σκεφτούμε και να ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΟΥΜΕ, σχεδόν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί κανείς να κρατήσει στο χέρι του μπορεί να γίνει όπλο.
Όμως, υπάρχουν αυτά διαθέσιμα όταν δεχόμαστε επίθεση στην πραγματικότητα ή όχι;
Αυτά ακριβώς είναι τα προβλήματα, ο ΧΡΟΝΟΣ και ο ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ, επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι διαθέσιμα όταν δέχεστε ξαφνικά μια επίθεση. Εγρήγορση, Παρατήρηση, Επίγνωση αποτελούν τη λύση της πρόληψης στο ενδεχόμενο της επίθεσης εξαπίνης.
Αν υποθέσουμε ότι κάποιος ΕΧΕΙ τον διαθέσιμο χρόνο, μπορεί να αναπτύξει ατέλειωτους νέους και καινοτόμους τρόπους να οπλιστεί για να ασχοληθεί με την όποια επίθεση.
Ωστόσο, θεωρούμε ότι το ερώτημα που θα πρέπει να είναι πάνω από όλα στο μυαλό του είναι:
«Είναι αυτό το αντικείμενο αποτελεσματικό ενάντια σε κάποιον που πραγματικά προσπαθεί να με βλάψει ή να με σκοτώσει;»
Δηλαδή το κατά πόσο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ είναι το όπλο της επιλογής μου σε μια δεδομένη κατάσταση; (Π.χ. Αν πρόκειται για ένα κλειδί, πόσο αποτελεσματικό θα είναι καρφώσεις έναν επιτιθέμενο με ένα κλειδί;)
Αν υπάρχει η παραμικρή ΥΠΟΝΟΙΑ αμφιβολίας αποτελεσματικότητας για το όπλο που κρατάμε, έχουμε την απάντησή μας: ΟΧΙ!
Άλλα ενδεχόμενα ζητήματα είναι:
Πόσο ΓΡΗΓΟΡΑ μπορούμε να το ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ, να το ΠΙΑΣΟΥΜΕ, να το ΤΡΑΒΗΞΟΥΜΕ και στη συνέχεια να το ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ αποτελεσματικά ΥΠΟ ΠΙΕΣΗ;
Να ψαχουλεύουμε τριγύρω στο σώμα και τις τσέπες μας, ενώ βρισκόμαστε υπό επίθεση σίγουρα δεν συνιστάται.
Η ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ είναι πρωταρχικής σημασίας και αυτό εγείρει άλλο ερώτημα:
«Είναι πραγματικά απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί ένα όπλο ευκαιρίας ή μήπως είναι καλύτερα απλά να αντεπιτεθεί κανείς με τα φυσικά του όπλα (το σώμα και τα άκρα), για να κερδίσει χρόνο;»
Για τις γυναίκες η ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ σε όπλο πιθανά να αποτελεί πρόκληση. Πολλές γυναίκες έχουν «τα πάντα» στις τσάντες τους (ειδικά όταν είναι γονείς μικρών παιδιών). Το να ψαχουλεύει μια γυναίκα στον πάτο της τσάντας, ενώ ξετυλίγεται μια επίθεση δεν είναι ό τι καλύτερο.
Το επόμενο ερώτημα που εγείρεται είναι:
«Που πρέπει να φέρω το αντικείμενο αυτό;»
Ιδανικά, πρέπει ήδη να βρίσκεται στο χέρι μας! Αλλιώς, για να είναι ένα αντικείμενο ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ στο χέρι μας για χρήση (μιλώντας για κάποιο που ήδη φέρουμε, όχι κάποιο στον περίγυρο μας), πρέπει να τοποθετείτε σε σημεία του σώματος όπου μπορεί κανείς να το ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ, να το ΠΙΑΣΕΙ και να το χρησιμοποιήσει ΑΜΕΣΩΣ και χωρίς σκέψη. Και για να γίνεται η όλη κίνηση ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΗ, πρέπει να δημιουργηθεί η ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Και για να γίνει οτιδήποτε συνήθεια σημαίνει ότι πρέπει να γίνει και η ανάλογη ΕΞΑΣΚΗΣΗ. Πέρα από το γεγονός ότι αυτή η εξάσκηση πρέπει να γίνεται τακτικά με πολλές επαναλήψεις κάθε φορά, μια ΠΑΓΙΑ πρακτική τοποθέτησης/φύλαξης είναι απαραίτητη.
Ο λόγος για αυτό;
Ξανά ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Πρέπει το χέρι να πηγαίνει αυτόματα στο σημείο φύλαξης από το οποίο έχει μάθει στην εξάσκηση να οπλίζεται. Αν του αλλάζουμε τη θέση κάθε λίγο, την στιγμή που το χρειαζόμαστε πιθανά να ψηλαφίζουμε το κορμί μας για να βρούμε που βάλαμε το «όπλο» μας.
Για παράδειγμα, για τους άνδρες που φορούν φορεσιά, η τσέπη του στήθους στο πουκάμισο για έναν γερά κατασκευασμένο στυλό είναι καλή θέση. Η τσέπη του πανταλονιού απ’ την πλευρά της δυνατής πλευράς επίσης. Βασικά, η όποια θέση στο σώμα ενός άνδρα που προσφέρει την δυνατότητα άμεσης πρόσβασης είναι καλή, αρκεί να παραμένει ΙΔΙΑ.
Για τις κυρίες…, γιατί να σκαλίζουν στο εσωτερικό της τσάντας τους;
Μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τσάντα σαν ρόπαλο από μόνη της! (Με ΟΛΑ τα ΑΠΟΛΥΤΩΣ «απαραίτητα» καλούδια της να περιλαμβάνονται.)
Η πρόσβαση ενός ανθρώπου στη ποικιλία αντικειμένων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο δρόμο είναι πραγματικά αρκετά ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ. (Όχι κατάστημα, ρεστοράν, μπαρ κλπ.)
Είναι μάλλον απίθανο ότι το κατάλληλο μήκος και πάχος ξύλου ή πέτρας με τις σωστές διαστάσεις να χωράει στην παλάμη θα βρίσκονται εύκολα γύρω μας στη πόλη κατά τη στιγμή της επίθεσης. Αφήστε τις φαιδρότητες που κυρρήττουν ανόητοι άνθρωποι. (Δεν με πιστεύετε; Κοιτάξτε γύρω σας στη πόλη για τέτοιο «ευκολόβρετο» αντικείμενο και θα το διαπιστώσετε)
Αυτό και πάλι μας αφήνει με τα αντικείμενα που ΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ (βλέπε – Ασκητής Combatives 360° Μοιρών). Ο πρωταρχικός στόχος, είναι να οπλιστεί και ΓΡΗΓΟΡΑ! (Αν κάποιος θα λαμβάνει υπόψη τη δήλωση του W.E. Fairbairn στην αρχή του άρθρου.)
Στα πρώτα μαθήματα που λαμβάνει κανείς στο C.G. είναι η αποτελεσματική χρήση καθημερινών αντικειμένων. Ακολουθεί μια εβδομάδα καθημερινής εγρήγορσης και παρατηρητικότητας στο άμεσο περιβάλλον του καθενός για τον εντοπισμό πιθανών όπλων ευκαιρίας. Ο λόγος γι’ αυτό είναι για να «σκληρύνει» τα χέρια του άμεσα αν χρειαστεί.
Ποιό όπλο και Πως χρησιμοποιείται
Τα ερωτήματα αυτά καλύπτονται στο προαναφερόμενο άρθρο (βλέπε – Ασκητής Combatives 360° Μοιρών) με αρκετή λεπτομέρεια, αλλά μπορούμε να σταθούμε σε αυτό το θέμα.
Οι ΑΟΠΛΕΣ δεξιότητες Combatives από μόνες τους είναι εν δυνάμει θανατηφόρες, τηρούν τις προϋποθέσεις για τις οποίες είχαν σχεδιαστεί. Σε συνδυασμό με ένα «ευκαιριακό/πρόσφορο» όπλο (στυλό, κινητό τηλέφωνο, κλπ.), αποτελούν μέσο να «σκληρύνουν» τα χέρια, έτσι αυτές οι δυνατότητες ΜΕΓΕΘΥΝΟΝΤΑΙ. (Κάποιοι θα τα όριζαν «πολλαπλασιαστές δυνάμεων».)
Αλλά τι γίνεται με το μέσο άτομο που ΔΕΝ κατέχει τις δεξιότητες Combatives;
Εμείς στο C.G. είμαστε της γνώμης ότι οι επαναλαμβανόμενες, σφοδρές και ενστικτώδης επιθέσεις με ένα σκληρό αντικείμενο στο ΠΡΟΣΩΠΟ και τον ΛΑΙΜΟ ενός επιτιθέμενου αρκούν. Ακόμη και από ένα ΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟ αλλά ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ άνθρωπο, μια τέτοια ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ μπορούν να σημαίνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής ή θανάτου.
Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ μαζί με την ΑΔΥΣΟΠΗΤΗ επίθεση για να ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ με ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ γέρνει την ζυγαριά σε μεγάλο βαθμό υπέρ του αμυνόμενου.
Οι τεχνικές με τις οποίες χρησιμοποιείται ένα όπλο ευκαιρίας πρέπει να είναι ΑΠΛΕΣ και να εκτελούνται με φυσικές βαριές μηχανικές κινήσεις.
Οι βασικές τεχνικές είναι σημαντικές, διότι προσφέρουν σε απλούς ανθρώπους τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν μια ποικιλία όπλων με τον ίδιο τρόπο σε ευρύ φάσμα περιστάσεων. Η Φυσική Βαριά Μηχανική Κίνηση είναι ζωτικής σημασίας, διότι όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται υπό ψυχοσωματική πίεση αντιδρά ενστικτωδώς, και άμεσα και καλύτερα με αυτές (Η κοινότητα του Combatives Group γνωρίζει το γεγονός καλά). Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ της ΧΡΗΣΗΣ βασικών τεχνικών με φυσική ΒΑΡΙΑ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ με μια ΛΥΣΣΑΛΕΑ επίθεση αποτελεί πραγματικά φοβερό θέαμα.
Το μόνο που χρειάζεται πραγματικά να θυμόμαστε είναι:
Η συμβουλή του Combatives Group είναι ότι όποιο όπλο ευκαιρίας μας είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να ενισχύεται με κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα εκπαίδευσης. Εδώ είναι όπου η εκπαίδευση σε αίθουσα πρακτικής Combatives κάνει πραγματικά τη διαφορά.
Μην περιμένετε να μπορείτε να πραγματοποιήσετε μια οπλισμένη αντίσταση χωρίς να δοκιμάσετε την ικανότητά σας να αρπάξτε το όπλο της επιλογής σας υπό την πίεση μιας επίθεσης και ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΥ ΕΞΑΣΚΗΣΗ. Η ΨΥΧΙΚΗ στάση (νοοτροπία – mindset) που επιχειρούμε να εμφυσήσουμε στους ασκούμενούς μας στο Combatives Group είναι αυτό που πραγματικά μετράει εδώ. Αυτό επειδή είναι το ψυχικό περιεχόμενο και η εφαρμογή της παρατεταμένης, ωμής βίας υπό δυσμενή συνθήκες φόβου, σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, ενδεχομένως ακόμη και έχοντας ήδη υποστεί τραυματισμό, είναι στη πραγματικότητα αυτά που είναι απαραίτητα και όχι το όπλο της επιλογής στα χέρια μας.
Δεν έχει σημασία ποιο το είναι το όπλο ευκαιρίας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με σωματική ή θανατηφόρα επίθεση, ΠΡΕΠΕΙ να το χρησιμοποιούμε με ΠΛΗΡΗ ισχύ και χωρίς ενδοιασμούς.
Μπορεί να αντιμετωπίσουμε νομικές συνέπειες που φέρνουν στο μυαλό την φράση:
«Tο μόλις αρκετό αρκεί!»
Αλλά, τουλάχιστον, θα είμαστε ζωντανοί και, ελπίζουμε σε σχετικά καλή υγεία. Αφού διασφαλίσουμε την επιβίωσή μας και την σωματική ακεραιότητα μας, θα αντιμετωπίσουμε και τα υπόλοιπα.
Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, επιβάλλεται να έχουμε κατά νου τα λόγια του Fairbairn στην αρχή του άρθρου, όταν η προσωπική μας ασφάλεια και η ζωή βρεθεί σε κίνδυνο.
Να θυμόμαστε ότι σε καταστάσεις που απειλούνται η ΥΓΕΙΑ μας ή η ΖΩΗ μας ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ.
Όταν βρεθούμε σε μάχη για επιβίωση, δεν υπάρχει η ηθική έννοια του «δίκαιου» αγώνα. Δεν είμαστε εκεί για να εντυπωσιάσουμε τους τυχόν παρευρισκόμενους με τις αθλητικές ικανότητές μας σε 12 γύρους γεμάτους δράση.
Οι στόχοι είναι:
Για όσους πιστεύουν ότι πρέπει να φέρουν παράνομα όπλα, καλό είναι να γνωρίζουν ότι ακόμη και σε κατάσταση αυτοάμυνας τις ποινές δεν τις γλυτώνουν. Αν αποδειχθεί κιόλας ότι έχουν κάνει «ειδικές εκπαιδεύσεις» και έχουν «ειδικές γνώσεις» στο είδος…
