Ο Φέρμπερν (Fairbairn) ανέκαθεν είχε θεωρηθεί από τους συναδέλφους του ως «καλός σε ένα καυγά» και το αρχείο του με τους βρετανούς πεζοναύτες επιβεβαίωσε το γεγονός ότι ήταν ήδη πολύ έμπειρος σε μάχη σώμα-με-σώμα καθώς και στην μάχη με ξιφολόγχη. Ωστόσο, ήταν ένα συγκεκριμένο περιστατικό (στη Σαγκάη), όπου οι πιθανότητες ήταν σαφώς εναντίον του, που τον οδήγησε να αλλάξει εντελώς την προσέγγισή του στη μάχη σώμα-με-σώμα. Ενώ του είχε ανατεθεί μια από τις πιο διαβόητες περιοχές στην προκυμαία της Σαγκάη με τα «Κόκκινα φανάρια» (περιοχές με πορνεία), σε περιπολία ρουτίνας ο Φέρμπερν ξυλοκοπήθηκε άγρια από μια ομάδα των Tong και εγκαταλείφθηκε για νεκρός.

Τα μέλη των Tong «επιβάλλονταν» με τρόπο που είχε λάβει μυθικές διαστάσεις και, ήταν γνωστοί για την βάναυση και θανατηφόρα αντιμετώπιση των αντιπάλων τους. Αρκετοί αστυνομικοί βρήκαν το τέλος τους με αυτόν τον τρόπο.

Ο Φέρμπερν ξύπνησε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και είδε μια μικρή πινακίδα απέναντι από το κρεβάτι του που έγραφε:

«Καθηγητής Οκάντα (Okada), Jujutsu και Χειροπράκτης» (η ακριβής λέξη ήταν “bonesetter”).

Μετά από μακρύ διάστημα ανάκαμψης, κατά τη διάρκεια του οποίου επεξεργάστηκε με λεπτομέρεια το ατυχές γι’ αυτόν περιστατικό, ο Φέρμπερν αποφάσισε ποτέ ξανά να μην υποστεί μια παρόμοια μοίρα. Ήταν το 1908 όταν έψαξε τον καθηγητή Οκάντα, έναν Ιάπωνα υπήκοο ο οποίος διέμενε στη Σαγκάη και, άρχισε να προπονείται μαζί του στο Σιν-Νο-Σιν-Ντο Ριου Τζού Τζούτσου (Shinno-Shin-do (ή to) Ryu Ju Jitsu).

Το Σιν-Νο-Σιν-Ντο Ριου Τζού Τζούτσου προέρχεται από το Γιόσιν Ριου Τζού Τζούτσου (Yoshin Ryu Ju Jitsu). Το σύστημα αποτελείται από τεχνικές περιορισμού ή λαβών (Kansetsu waza), στραγγαλισμούς και πνιγμούς (shime waza), αλλά σχεδόν καθόλου χτυπήματα (atemi waza) ή «βαριές» ρίψεις (nage waza). Υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε στα μέσα του 1500 από τον Γιαμαμότο Ταμπιζαέμον (Yamamoto Tabizayemon), έναν μεγάλο δάσκαλο του συστήματος Γιόσιν Ριου Τζου Τζούτσου.

Ο Ταμπιζαέμον ζούσε στην Οσάκα (Osaka), όπου κατείχε ανώτερη θέση σε αυτό που ήταν ουσιαστικά η αστυνομία της πόλης. Το σύστημά του αναπτύχθηκε προφανώς επειδή οι άνδρες του ήταν επιφορτισμένοι με την επιβολή του νόμου συνήθως των υψηλότερης κοινωνικής στάθμης Σαμουράι και, λόγω των περιορισμών της «κάστας» (κοινωνικής θέσης) δεν μπορούσαν να τους βλάψουν. Συνεπώς, έπρεπε να βρουν τρόπο να «ακινητοποιήσουν» τους «άτακτους» υψηλά ιστάμενους χωρίς να προκαλέσουν τραυματισμό.

Ο Οκάντα υπήρξε επίσης προσωπικός εκπαιδευτής του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, γεγονός που ήταν αναμφισβήτητη απόδειξη της πολύ άνω του μέσου όρου ικανότητάς του. Ο Φέρμπερν προπονήθηκε σκληρά και επιμελώς στη σχολή του καθηγητή Οκάντα, καθημερινά για τα επόμενα τρία έτη και έξι μήνες βυθίζοντας τον εαυτό του στο νέο του πάθος.

Πιθανά γιατί κατάλαβε ότι μπορεί να μην είναι τόσο τυχερός την επόμενη φορά που θα τον έβρισκε η βία.

Για την περίοδο των 10 ετών που ακολούθησε, ο Φερμπερν σπούδασε και έγινε καλός και στην «κινέζικη πυγμαχία» Μπα Κούα (Pa Kua) και Τσίν-να (Chin na) υπό τη διδαχή του Τσαϊ Τουνγκ Τσινγκ (Tsai Tung Ching ή πιο σωστά Cui Jingdong), που κάποτε εργαζόταν στο αυτοκρατορικό παλάτι, στο Πεκίνο της Κίνας, ως εκπαιδευτής στους φύλακες της Αυτοκράτειρας.

Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που αμφισβητούν τις μελέτες του σε αυτά τα συγκεκριμένα συστήματα, αν και οι τεχνικές του που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα βιβλία του, είναι άμεσα αναγνωρίσιμες από ασκούμενους σε αυτά και, κανένα δυτικό σύστημα μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων (1803-1815) δεν έχει όμοιες τεχνικές σαν αυτές στα βιβλία του παρά μόνο το Bartitsu το οποίο ιδρύθηκε το 1900. Ήταν γνωστό ότι ο Φέρμπερν πειραματιζόταν με διάφορα συστήματα μάχης σώμα-με-σώμα, όπως και ότι είχε άριστη γνώση στην Αγγλική πυγμαχία, το Cornish wrestling (μια μορφή πάλης από την περιοχή της Κορνουάλλης) και το Γαλλικό Σαβάτ (Savate). Και μάλιστα, θεωρείται ότι οι κλωτσιές στην κνήμη και το γόνατο που δίδασκε μάλλον από εκεί προέρχονταν.

Το 1918 ο Φέρμπερν έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο Κόντοκαν Τζούντο (Kodokan Judo) του Τόκιο (Tokyo) κατόπιν αιτήσεώς του. Έλαβε την 3ου βαθμού καφέ ζώνη τον Ιανουάριο του 1919, επτά χρόνια αργότερα τον Φεβρουάριο του 1926 το 1ο Νταν (Μαύρη ζώνη) και, πέντε χρόνια αργότερα το 2ο Νταν (Δεύτερη Μαύρη ζώνη) τον Φεβρουάριο του 1931.

Αξίζει να σημειωθούν πέντε πράγματα:

• Πρώτον, τα τριάμισι χρόνια με τον καθηγητή Οκάντα (Okada) σε καθημερινή βάση (Σήμερα οι περισσότεροι αθλητικοί σύλλογοι Πολεμικής Τέχνης δίνουν την μαύρη ζώνη στα τρία χρόνια το πολύ, με προπόνηση 2-3 φορές την εβδομάδα.)
• Δεύτερον, η προθυμία του να εξετάσει άλλα συστήματα και φιλοσοφίες (Πράγμα που έκανε μελετώντας τα σε βάθος χωρίς να επιτρέπει τους δασκάλους της εποχής να τον περιορίζουν από την επαφή με άλλα συστήματα, κάτι που ήταν σχεδόν δεδομένη πρακτική μέχρι και την δεκαετία του 1970 και ακόμη είναι σε κάποιες ανατολικές σχολές.)
• Τρίτον, το συνολικό χρονικό διάστημα από την έναρξη των σπουδών του στο τζούντο (Τα 13 χρόνια – δεν είναι μικρό επίτευγμα στο Κοντοκαν Τζούντο εκείνης της εποχής, ενώ ακόμη και σήμερα τα χρόνια αυτά, με πιστή μελέτη, αποφέρουν το 2ο – 3ο Νταν όπως και τότε, πιστοποιώντας την ποιότητα της διδασκαλίας της αρχής του Τζούντο.)
• Τέταρτον, το χρονικό διάστημα σπουδών μεταξύ βαθμίδων επίτευξης. (Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σήμερα σε διάφορα γνωστά και άγνωστα συστήματα να δίνονται ζώνες κάθε 2-3 μήνες. Ένας εξαιρετικός εισπρακτικός μηχανισμός καταλήγοντας όμως με εντεκάχρονα παιδιά «μαυροζωνάδες» που ακόμη δεν έχουν αναπτυχθεί στην ίδια αναλογία με τον βαθμό εγκεφαλικά και πνευματικά.)
• Πέμπτον, τα πιστοποιητικά του που υπογράφονται από τον ίδιο τον Τζιγκόρο Κάνο (Jigoro Kano – Τον ιδρυτή του Τζούντο).

Αυτοί οι τρεις δάσκαλοι και τα συστήματα μάχης σώμα-με-σώμα τους αποτέλεσαν το σύστημα πάνω στο οποίο ο Φέρμπερν έχτισε αργότερα τα θεμέλια της δικής του «επινόησης» Δυτικών Combatives (αν και το τζούντο είναι άθλημα παρότι στηρίχθηκε αρχικά στο μαχητικό Τζού Τζούτσου – όχι αυτό που παρουσιάζεται σήμερα – και ονομαζόταν τότε Κάνο Τζού Τζούτσου – Kano Ju Jutsu). Είναι αρκετά ασφαλές και προφανές να υποθέσουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του συστήματος Combatives του Φέρμπερν βασίστηκε κυρίως στο Σιν-Νο-Σιν-Ντο Ριου Τζού Τζούτσου και το αρχικό Κάνο Τζου Τζούτσου (Kano Ju Jutsu – Ζίου Ζίτσου – «Τζού Τζούτσου» – είναι η σωστή προφορά) που αργότερα εξευγενίστηκε για να εισχωρήσει στο σύστημα παιδείας της Ιαπωνίας. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει καθαρά λόγω του χρόνου που δαπανήθηκε σε αυτό το σύστημα με τέτοιου βεληνεκούς γνώστες εκπαιδευτικούς (Οκάντα και Κάνο).

Τόσο ο Καθηγητής Οκάντα όσο και ο Δάσκαλος Κάνο ήταν σπουδαίοι εκπαιδευτικοί των αντίστοιχων συστημάτων Jujutsu (Τζού Τζούτσου) τους. Ο Κάνο Σενσεϊ (Kano Sensei) και οι διάδοχοί του σταδιακά απομακρύνθηκαν από την πτυχή του Jujutsu (Τζού Τζούτσου) κρατώντας μεν πολλές τεχνικές (κυρίως τις βαριές ρίψεις του Τενσιν Σινιο Ρίου Τζού Τζούτσου), κρύβοντας όμως τα πιο εσωτερικά απόκρυφα της τέχνης (τα πνευματικά στοιχεία). Προτίμησαν την προώθηση του Τζούντο ως εκπαιδευτικό σύστημα και ως άθλημα, μιας και ο Κάνο θεωρούσε τον εαυτό του εκπαιδευτικό.