Το χρήμα
Η πολεμική τέχνη (δηλαδή τέχνη του πολέμου -Warcraft- και καμία σχέση με τις σημερινές), όπως διδασκόταν αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν, ήταν ΟΠΛΙΣΜΕΝΗ και καθαρά ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΑΧΗ (μιας και τότε αποτελούσε τέχνη του πολέμου) και είχε ακριβώς την ίδια μεθοδολογία και φιλοσοφία με το σύγχρονο Στρατιωτικό Combatives.
Στοιχεία από αυτά αφομοιώθηκαν από τους πολίτες της εποχής οι οποίοι τα χρησιμοποίησαν για σκοπούς της αυτοάμυνας. Δεν ήταν η κάθε στρατιωτική δεξιότητα αναγκαία για τον μέσο πολίτη. Με την εμφάνιση των μαχητικών αθλημάτων, ακόμη και αυτό έχει εκλείψει. Η διαδικασία για να γίνει αυτό ήταν ότι τότε έμειναν άνθρωποι που έχοντας μελετήσει πολύ καλά το θέμα άρχισαν να πουλάνε τις γνώσεις τους σε επίσημες σχολές. Αυτές με τη σειρά τους στα επόμενα χρόνια εμπορευματοποιήθηκαν σε μορφή άθλησης. Καθόλου μεμπτό μιας και πολλοί περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με το είδος…
Γι’ αυτούς που είναι καλοί στο εμπόριο, οι σημερινές πολεμικές τέχνες αποτελούν το μέσο για να βγάλουν εύκολα χρήματα πρός το ζήν ή κάτι εξτρά.
Για όσους πληρώνουν τα λεφτά στους προαναφερθέντες, αυτό που παίρνουν στην πλειοψηφία των πολεμικών τεχνών είναι ΦΥΣΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ, ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ, μερικές φορές ΧΟΜΠΙ αλλά σπάνια αν όχι ποτέ, πραγματική ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ.
Η χήνα με τα χρυσά αυγά
Για πολλά χρόνια ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι χρησιμοποιούν τις πολεμικές τέχνες ως βιοποριστικό μέσο. Αυτό δεν μας βρίσκει καθόλου αντίθετους, ο καθένας κάνει ότι είναι ικανός για να ζήσει την οικογένεια του.
Αυτή η προσέγγιση όμως αφαιρεί πολλά στοιχεία που είναι μείζονος σημασίας για την πρακτική αυτοάμυνα αντικαθιστώντας τα με απίστευτα ευφάνταστες τεχνικές που φαίνονται ωραίες, δείχνουν εντυπωσιακές αλλά δεν έχουν καμία ελπίδα στη πραγματικότητα. Αυτό είναι το στοιχείο της «τέχνης» και αυτό πουλάνε αυτοί οι άνθρωποι. Την «τέχνη» όχι το «πολεμικό» στοιχείο. Αν υπήρξαν κάποτε πολεμικές, αυτό έχει εκλείψει εδώ και αιώνες.
Η τακτική αυτή έχει δημιουργήσει μεγάλους αριθμούς ανθρώπων που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μέχρι να δοκιμαστούν στη πραγματικότητα, συχνά με άσχημα αποτελέσματα…
Τη χήνα με τα χρυσά αυγά τελικά την καρπώνεται ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ του αθλητικού συλλόγου και είναι ο ΑΘΛΟΥΜΕΝΟΣ με την ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ότι έχει γίνει πολεμιστής που την ΠΛΗΡΩΝΕΙ.
Σε αυτό το σημείο καλείται ο ενδιαφερόμενος στο είδος να ξεκαθαρίσει αν θέλει το στοιχείο της «τέχνης» ή του «πολέμου».
Τα Combatives στην πολιτική τους χρήση (όπως διδάχθηκαν στις αρχές το 1915), είναι ένα «σκληρό» σύστημα ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ και ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, ΑΟΠΛΟ και ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ σχεδιασμένο να ΥΠΟΤΑΣΣΕΙ (Αστυνομία) και να ΕΛΕΓΧΕΙ ή να δημιουργεί μια ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΔΙΑΦΥΓΗ/ΑΠΟΦΥΓΗ (Πολίτες).
Αν θέλουμε να τα προσεγγίσουμε σε ένα αγριότερο επίπεδο (όπως διδάχθηκαν στις αρχές του 1942) ήταν σχεδιασμένα να ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ και να ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ (Στρατός, Ειδικές Δυνάμεις, Μυστικές Υπηρεσίες). Ο στόχος ήταν ένας:
Να κατατροπώσεις τον αντίπαλο όσο ΤΑΧΥΤΕΡΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΑ γίνεται με τη ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΦΘΟΡΑ σε εσένα.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ!