Είδα ως ασκούμενος του Combatives, κινηματογραφικούς και άλλους μύθους να καταρρίπτονται εν ριπή οφθαλμού. Είδα κατόχους «πτυχίων» από… σεμινάρια άοπλης άμυνας σε μαχαίρι, να «κομματιάζονται» από ένα αμβλύ μαχαίρι στην προσπάθεια τους να αμυνθούν όπως εγκληματικός είχαν διδαχθεί από δασκάλους του σαββατοκύριακου…
Είδα τι σημαίνει να στην πέφτει ένας τύπος 20 – 30 κιλά βαρύτερος. Εκεί δεν έχεις άλλη επιλογή από την ευλαβική εφαρμογή των αρχών αυτοπροστασίας του Combatives. Όχι κατά γράμμα αλλά κατά περίπτωση.
Είπα αμβλύ μαχαίρι, σωστά;
Και αν το μαχαίρι ήταν κοφτερό… και ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα, στην σκοτεινή γωνιά δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας του… «μακαρίτη πτυχιούχου»…;
…είσαι μαλθακός!
Είναι φορές που γυρίζω σπίτι μετά από μια εξαντλητική προπόνηση πολύ προβληματισμένος, διότι ο εκπαιδευτής μου κατά την διάρκεια αυτής μου φώναζε:
«Είσαι μαλθακός στην κίνησή σου!»
Η τεχνική μπορεί να είναι σωστή (ή αρκετές φορές μπορεί να κάνω λάθη), το ζητούμενο όμως είναι η δημιουργία της αίσθησης στον επιτιθέμενο ότι βάλλεται πανταχόθεν και ότι η απόφασή του να μου επιτεθεί ήταν ίσως από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής του. Ακούγεται ίσως τραβηγμένη σαν νοοτροπία αλλά επειδή η ζωή πάντα μας ξεπερνάει, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει στην πράξη (ή σε μια Αίθουσα του Combatives Group) ότι δεν είναι.
Και ο προβληματισμός παραμένει λέγοντας:
«Μα δεν μπορεί, αφού τα έχω δώσει όλα, ποιο είναι το πρόβλημα;»
Το πρόβλημα κατά την άποψη μου είναι πολλαπλό.
- «Νομίζω» ότι τα έχω δώσει όλα
- Ο αντίπαλος είναι ελαφρώς ή πολύ βαρύτερος
- Η ένταση και η διάρκεια της προπόνησης με έχει καταπονήσει.
- Η σωματική καταπόνηση μειώνεται από προπόνηση σε προπόνηση μέσω της βελτίωσης της φυσικής κατάστασης.
- Γνωρίζω ότι με ύψος 1.83 και βάρος 75 κιλά δεν έχω ούτε τις σωστές αναλογίες ούτε την απαραίτητη ισχύ για αντιπάλους υψηλότερους ή βαρύτερους. (Ο τρόπος σκέψης που καλλιεργείται στην εκπαίδευση με οδηγεί σε βελτίωση όλων των σημείων τα οποία μπορούν να θεωρηθούν μειονεκτήματα ή αδυναμίες. Φυσικά δεν μπορείς να ψηλώσεις ή να γίνεις ποιο νέος (είμαι τώρα 42), μπορείς όμως αν είσαι υπέρβαρος για παράδειγμα ή απλώς έχεις κάποια κιλά παραπάνω, να χάσεις κιλά για να αποκτήσεις καλύτερη φυσική κατάσταση, ή μπορείς να κερδίσεις μυϊκό όγκο όπως συνέβη στην περίπτωση μου (από Σεπτέμβρη μέχρι τέλος Φεβρουαρίου, 10 κιλά σε μυϊκό ιστό!). Εδώ κοιτάμε την πραγματικότητα κατάματα και καταλαβαίνουμε όλοι ότι τα επιπλέον «πολεμοφόδια» είναι πάντα χρήσιμα και ίσως να κάνουν την διαφορά αν χρειαστεί.)
- Και τέλος … το τέρας που λέγεται ΝΟΜΙΖΩ.
ΝΟΜΙΖΩ ότι είμαι πολύ δυνατός.
ΝΟΜΙΖΩ ότι είμαι πολύ αδύνατος.
ΝΟΜΙΖΩ ότι είμαι γρήγορος, αργός, τεχνίτης, άτεχνος, ακριβής, άστοχος…
Στο καθαρτήριο της μάχης αργά ή γρήγορα όλα τα «νομίζω» υποκλίνονται στο «γνωρίζω».
Σε κάθε προπόνηση λοιπόν, ένα σαθρό «νομίζω» γκρεμίζεται στο κενό της συμβατικής σκέψης της «ασφαλούς» καθημερινής ρουτίνας και την θέση του παίρνει ένα γεροδεμένο «ΓΝΩΡΙΖΩ», που πηγάζει από την εμπειρία της ρεαλιστικής εξομοίωσης του απόλυτου κινδύνου που όλο και πιο συχνά βιώνουμε γύρω μας.
Στο καθαρτήριο της μάχης η ψυχή και η θέληση του μαχητή εκτίθενται κρεμασμένες σε κοινή θέα.
…δηλαδή κλοτσοπατινάδα;
Αν παρακολουθήσει κάποιος, ελαφρά τη καρδία, μία ελεύθερη «μάχη» σε Αίθουσα Combatives είναι πιθανόν να την χαρακτηρίσει ως άτεχνη κλοτσοπατινάδα. Είναι κάτι που συχνά συζητάμε μεταξύ μας χαμογελώντας.
Όσοι έχουν κάνει τον κόπο να προσέξουν πως μάχονται τα πιο επικίνδυνα αρπαχτικά θα έχουν προσέξει ΔΥΟ πράγματα:
- Αποφεύγουν να βρεθούν σε κατάσταση μάχης – όπως στο Combatives
- Όταν ή μάχη είναι αναπόφευκτη στην ουσία δεν υπάρχουν τεχνικές δεν υπάρχουν κανόνες δεν υπάρχει τίποτα πέρα από μια άμορφη μάζα δύο αρπαχτικών που θα κερδίσει αυτό που η ψυχή του και όχι το σώμα θα «βρυχηθεί» δυνατότερα – όπως στο Combatives
Επειδή λοιπόν δεν ασκούμε «πολεμική τέχνη», αλλά την «τέχνη της επιβίωσης σε κατάσταση πολέμου» δηλαδή ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ (με πνεύμα πολέμου), δεν χολοσκάμε αν δεν δείχνουμε όμορφοι και εντυπωσιακοί την ώρα που θα σώζουμε την ζωή μας.
Κατά την διάρκεια της προπόνησης δεν νομίζω ότι προλαβαίνει κανείς να αναζητήσει το… τσι ή να καθαρίσει τα τσάκρα του… εγώ πάντως δεν το έχω καταφέρει. Ίσως επειδή διδάσκομαι λιγότερο υπερβατικές τεχνικές που για κάποιο λόγο δείχνουν να λειτουργούν θαυμάσια στις επιθέσεις ληστών, ψυχοπαθών, και λοιπών αντιπάλων που δεν δείχνουν να σέβονται και να λαμβάνουν υπόψη τους κανόνες του dojo και το τσι τους είναι προ πολλού… διαταραγμένο.
Προφανώς, αυτό συμβαίνει επειδή αυτές οι τεχνικές έχουν δοκιμαστεί και επικρατήσει στις ποιο δύσκολες συνθήκες μάχης.
Και όμως, ενώ θα περίμενε κανείς ότι δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσεις στο τεχνικό κομμάτι του Combatives, είναι πολλές οι φορές που οι τεχνικές «μπαίνουν στο μικροσκόπιο» από τους ασκούμενους και γίνονται «πεδίο διένεξης», προσπαθώντας μερικές φορές να φορέσουμε μία τεχνική που «δεν είναι στο νούμερό μας».
Εδώ ίσως είναι και η ομορφιά του συστήματος.
Είναι η δυνατότητα που σου δίνεται εκ των πραγμάτων, να τροποποιήσεις την πανοπλία σου ούτως ώστε η τεχνική να μην σε «κόβει», και να μην σε «στενεύει», γινόμενη με αυτόν τον τρόπο σύμμαχος του εχθρού σου.
Αντίθετα κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης εγώ τροποποιώ συνεχώς την δική μου πανοπλία βρίσκοντας μέσα από τις αστοχίες και τις δυσκολίες τα αδύνατα σημεία αυτής ή τα σημεία που απαιτούν «μεταποίηση». Μια γονατιά δεν είναι ίδια για όλους, αντίθετα με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα το οποίο ανά τους αιώνες παραμένει πάντα το ίδιο. Ακριβέστερα θα έλεγα ότι η γονατιά είναι ίδια αλλά ο σωματότυπος και η ψυχοσύνθεση του καθένα που καλείται να την εκτελέσει διαφέρει δραματικά σε μερικές περιπτώσεις. Είναι οι απαραίτητες μυϊκές ομάδες που πρέπει να ενεργοποιηθούν σε κάθε ασκούμενο ξεχωριστά σε άλλον λιγότερο, σε άλλον περισσότερο όπως επίσης και η επιθετική νοοτροπία η οποία επίσης ενεργοποιείται και γιγαντώνεται με κάθε ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες χτυπήματα που εκτελούνται.