Η γεφύρωση του χάσματος με ελάχιστο κίνδυνο
Είναι αυτή η ιδιαίτερη πρόκληση του πώς να καλύψουμε το κενό η οποία κατά τη διάρκεια αρκετών αιώνων, μετά την έλευση των πυροβόλων όπλων, οι άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να λύσουν. Για παράδειγμα, δεν είναι ασυνήθιστο να δει κανείς δύο ανθρώπους σε Αθλητικούς Συλλόγους να ρίχνουν κλοτσιές και γροθιές στον αέρα, σε μια προσπάθεια να χτυπήσουν τον «αντίπαλο» τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα συστήματα ημι-επαφής.
Ευτυχώς τα Μαχητικά Αθλήματα τα οποία χρησιμοποιούν σκληρή επαφή για να επιφέρουν την υποταγή ή το νοκ άουτ, δεν είναι θύματα αυτής της τραγικής παρωδίας. Εμείς στο Combatives Group εκτιμούμε πλήρως την ικανότητα και τη δύναμη που επιδεικνύουν αυτές οι κατηγορίες βαριάς επαφής. Εξάλλου και εμείς αυτό κάνουμε.
Όμως ούτε τα μαχητικά αθλήματα βαριάς επαφής δεν έχουν την εξειδικευμένη εκπαίδευση που τους προετοιμάζει για μια κατάσταση ένοπλου επιτιθέμενου, πολλών επιτιθέμενων ή ένοπλου επιτιθέμενου ή ακόμη και πολλών οπλισμένων επιτιθέμενων.
Επειδή συζητάμε για πολίτες, η βία στον δρόμο, στην έξοδο και στο σπίτι, αυτές είναι οι περιπτώσεις που πιθανά αλλά σπάνια να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε.
Στην πραγματικότητα, το κενό που πρέπει κανείς να καλύψει για να συμμετέχει σε μια φυσική σύγκρουση, είναι ουσιαστικά η απόσταση των ημι-απλωμένων χεριών ενός ανθρώπου. (Είναι από αυτή την απόσταση που ξεσπάνε οι καβγάδες μεταξύ εξαγριωμένων πολιτών. Το λεγόμενο «Πιάστηκαν στα χέρια» μάλλον από εκεί προέρχεται.)
Πολλοί θα διαφωνήσουν υποστηρίζοντας ότι η απόσταση μετριέται με το απλωμένο πόδι, αλλά είναι σπάνιο να χρησιμοποιούνται με αποτελεσματικότητα όλα τα άκρα σε αυτή την απόσταση.
Η απόσταση είναι καθοριστική για τους αθλητές χτυπημάτων κυρίως διότι δεν θέλουν ο αντίπαλος να τους πάρει πόντο. Συνεπώς, την κρατάνε για να μπορέσουν οι ίδιοι να περιορίσουν αυτή την πιθανότητα. Αυτό βλέπουν και οι ανίδεοι της βίας και πιστεύουν ότι η προσωπική βία είναι κάτι που ασκείται από μακριά και με ελάχιστη προσωπική καταπόνηση. Το πρόβλημα είναι ότι οι συμπλοκές του δρόμου σπάνια ξεκινάνε σε απόσταση κλοτσιάς ή και μακρύτερα. Ξεκινάνε με τον επιτιθέμενο σε απόσταση χριού ή και πολύ κοντύτερα. Και εδώ είναι που πολλοί από τους αθλητές χτυπημάτων πιάνονται ξεβράκωτοι σε αντίθεση με όσους μαθαίνουν να αγωνίζονται από απόσταση χερός.
Ανάλογα με το ύψος του ανθρώπου και το μήκος των χεριών του, η απόσταση μπορεί να ποικίλει, αλλά θα ήταν ασφαλές να υποθέσουμε ότι είναι ανάμεσα σε 50cm έως 1m το πολύ (για εξαιρετικά ψηλό άνθρωπο). Εδώ το κενό μεταξύ δύο ατόμων παίζει σημαντικό ρόλο. Οι αποστάσεις που έχουμε στο Σύστημα Αυτοάμυνας Combatives μας είναι τέσσερις βασικές. Η τέταρτη απόσταση υποδιαιρείται σε τρεις ακόμη αποστάσεις.
Αναλόγως το περιβάλλον (άλλο στο Μετρό ή λεωφορείο, άλλοι πεζοί στο δρόμο κ.ο.κ.) έχουν ως εξής:
| Αποστάσεις Combatives | |
| 1. Απόσταση Ασφαλείας | 4μ+ |
| 2. Απόσταση Συναγερμού | 3μ |
| 3. Απόσταση Απειλής | 2μ – Ένα βήμα και κάρφωμα (μαχαίρι) |
| 4. Απόσταση Μάχης | 1μ – Φτάνω/ει με όλα τα φυσικά όπλα |
| – Χτυπήματα | Μήκος χεριών (κοντινή εμβέλεια) |
| – Χτυπήματα/Πάλη | Μήκος Βραχίονα (στενή εμβέλεια) |
| – Ρίψεις | Αγκαλιάς (εξαιρετικά στενή εμβέλεια) |
Στην ιδανική περίπτωση, γλιτώνουμε την αντιπαράθεση, προσπαθώντας να αποφύγουμε ή να αποδράσουμε. Δυστυχώς, θα υπάρξουν φορές που αυτό δεν είναι εφικτό. Όπως και να’ χει και επειδή φροντίζουμε οι ασκούμενοί μας να είναι καλά εκπαιδευμένοι, θα πρέπει κάθε στιγμή να κινείται κανείς προς την έξοδο. Το άνοιγμα της απόστασης μεταξύ του εαυτού μας και των εν δυνάμει επιτιθέμενων, είναι μόνο το ένα μέρος της ιστορίας. Το άλλο μέρος της ιστορίας, είναι η πιθανότητα όπου ο εν δυνάμει επιτιθέμενος κλείνει την απόσταση προς το μέρος μας φράζοντας την δίοδο προς την έξοδο, μην επιτρέποντάς μας, την επιλογή της απομάκρυνσης.