Ήταν Φεβρουάριος του 2019 όταν ήρθα σε επαφή με το σύστημα, χωρίς να έχει προηγηθεί στοχευμένη προσωπική αναζήτηση. Είχα ακούσει πολλά από δικό μου άνθρωπο, που σέβομαι και εκτιμώ, και καθώς έψαχνα να ασχοληθώ με κάτι εκτός πυγμαχίας, αποφάσισα να δοκιμάσω. Αφού, λοιπόν, η ανακάλυψη της του συστήματος ήταν τυχαία, δε νομίζω ότι έχει νόημα να σταθώ σε αυτό. To σύστημα ήρθε στη ζωή μου σαν αποκάλυψη και αμέσως βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου σε αυτό. Γιατί;
Αρχικά γιατί είμαι γυναίκα. Γιατί κάθε μέρα που κυκλοφορώ έξω και ζω την καθημερινότητά μου έχω περισσότερες πιθανότητες να μου ασκηθεί βία σε σχέση με έναν άντρα. Κι αυτό δεν είναι προσωπική θέση, αλλά στατιστικά αποδεδειγμένο γεγονός. Ειλικρινά, αν μπορούσα να απευθυνθώ σε κάθε γυναίκα και κορίτσι εκεί έξω, θα τις παρότρυνα όλες ανεξαιρέτως να εκπαιδευτούν τουλάχιστον στα πρώτα επίπεδα. Η ρεαλιστική εκπαίδευση είναι πυρηνικό στοιχείο του συστήματος και τολμώ να πω ότι από το πρώτο μάθημα συνειδητοποίησα πόσα έχω να κερδίσω.
Το σύστημα με επηρέασε βαθιά και στην πυγμαχία. Άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την απόσταση, έμαθα να ελέγχω καλύτερα τόσο το δικό μου σώμα όσο και αυτό του αντιπάλου και τα χτυπήματά μου έγιναν πολύ πιο βάναυσα. Άρχισα να χτυπάω με περισσότερη ορμή ή ισχύ, όπως θέλει κανείς, και να συνειδητοποιώ ότι η φύση ενός χτυπήματος είναι μία, να καταστήσεις τον αντίπαλο απρόθυμο ή ανίκανο να συνεχίσει. Αυτό είναι κάτι που οικειοποιήθηκα μέσω του συστήματος. Πλέον, δεν κυνηγάω σημεία.
Κι ένα από τα πιο σημαντικά μαθησιακά μου κέρδη είναι η εξοικείωση με την έννοια και εφαρμογή του πρωτοκόλλου. Αυτό είναι κάτι που εμένα με έχει επηρεάσει βαθιά, συνειδητοποιώντας πόσο ευκολότερα είναι τα πράγματα όταν εφαρμόζουμε πρωτόκολλα και από πόσο χρόνο και κόπο γλιτώνουμε τους εαυτούς μας. Δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα. Συνειδητοποιώ, λοιπόν, ότι εκπαιδευόμενη πάνω σε αυτό, άρχισα να έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε μένα και να αντιδρώ στο οποιοδήποτε ερέθισμα με περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Επιπλέον γιατί το Combatives και το mentality του ήρθε να δώσει απάντηση σε πολλά κενά που είχα στον τρόπο σκέψης μου. Ήρθε να μου διδάξει και να μου επιβεβαιώσει ότι πρέπει να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, ότι τις αποφάσεις μου πρέπει να τις παίρνω άμεσα και να τις φτάνω μέχρι το τέλος, ότι τα όριά μου είναι αποκλειστικά και μόνο δική μου επιλογή και το σεβασμό τους, τον απαιτώ. Είναι εντάξει το να μη θέλω να τα διαπραγματεύομαι με τον οποιονδήποτε. Συνοψίζοντας, είναι εντυπωσιακό το πώς το Combatives, για μένα, αν και δεν ασκούμαι πλέον, είναι τρόπος ζωής. Είναι η αέναη διεκδίκηση του εδάφους μου, σε αυτόν τον κόσμο που μονίμως διεκδικεί από αυτό σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να κάνεις το dropstep.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στην κοινότητα του Combatives. Θέλω να ευχαριστήσω το δάσκαλό μου, κ. Πέτρο Αργυρακόπουλο, τον οποίο εκτιμώ και θαυμάζω πάρα πολύ, γιατί η αγάπη του και η αφοσίωσή του στο σύστημα αποτελούν για εμένα τεράστια έμπνευση, ένας άνθρωπος Combatives all the way. Ένα τεράστιο ευχαριστώ και σε όλα τα παιδιά που προπονηθήκαμε παρέα όχι μόνο πρακτικά αλλά και πνευματικά, γιατί μόνο όταν η εξάσκηση συμπεριλαμβάνει και τα δύο αυτά επίπεδα, μπορούμε να φτάσουμε στην ουσία και αλλάξουμε από έξω προς τα μέσα κι αντίστροφα.