…και τεχνικές ευρείας εφαρμογής
«Ο αληθινός χαρακτήρας αποκαλύπτεται από την απόρριψη του περιττού.» – Bruce Lee
Η απλότητα, η αμεσότητα και η αποτελεσματικότητα – αυτή ήταν πλέον η επιλεγμένη πορεία μου.
Μετά από πολλά χρόνια, παρακολουθώντας το χώρο των πολεμικών τεχνών, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν πάρα πολλοί «μάστερ» (είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και οι μερικοί αληθινοί τέτοιοι εκεί έξω, έχω συναντήσει μερικούς), στο ένα ή το άλλο σύστημα. Όλοι αυτοί τάχα δίδασκαν ολοένα και πιο πολύπλοκες τεχνικές που δήθεν λειτουργούσαν υπό πίεση.
Γνωρίζοντας ότι αυτό δεν ισχύει, και μετά από πολυετή έρευνα και αμέτρητες δοκιμές για το τί λειτουργεί στην πράξη, αποφάσισα να αφαιρέσω τις περιττές τεχνικές και να επιστρέψω στις Νοτιοαφρικανικές ρίζες της διδασκαλίας μου.
Η μάχη σε μορφή πεδίου μάχης σώμα-με-σώμα, γινόταν σταδιακά το πιο έντονο χαρακτηριστικό στις τάξεις μου. Η «στημένη μάχη» με κανόνες έδωσε τόπο στη μάχη με σκοπό τη «νίκη με κάθε τρόπο».
Σταδιακά απέρριπτα τις φιλοσοφικές και μεθοδολογικές ευρωπαϊκές και ιαπωνικές επιρροές που είχαν αλλοιώσει την άλλοτε μεσαιωνική τέχνη του πολέμου μας σε αθλητικά συστήματα. Κρατήθηκαν μόνο οι ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ τεχνικές και η ΠΟΛΕΜΙΚΗ νοοτροπία. Έφυγαν οι υποκλίσεις και οι διαταγές στα ιαπωνικά (ποιος ο λόγος ύπαρξής τους πλέον;). Χρησιμοποιούσα όλο και λιγότερες Ιαπωνικές ορολογίες. Η ιαπωνική ευγένεια και τυπικότητες σταμάτησαν και ούτω καθεξής…
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα παραπάνω, άλλωστε, αντιπροσωπεύουν τον πολιτιστικό χαρακτήρα ενός ολόκληρου λαού. Δέχτηκα απλώς το γεγονός ότι είμαι ένας δυτικός και οι κατά τα άλλα προσποιητοί για τους δυτικούς «Ανατολικοί τύποι – εθιμοτυπίες» δεν είχαν καμία θέση στον κόσμο μου.
Υπήρξε μια σαφής αλλαγή στην ψυχοσύνθεση από στο πνεύμα «αμύνομαι και αντιτίθεμαι», στην ψυχοσύνθεση της απλής «ΕΠΙΘΕΣΗΣ». Ο ακρογωνιαίος λίθος της μεθοδολογίας μου έγινε η απλούστευση και η αμεσότητα της εφαρμογής του συστήματος και το ξεκαθάρισμα των ψυχικών και σωματικών πτυχών του. Απαλλάχτηκα από την «στείρα εκπαίδευση» του περιβάλλοντος του Ντότζο (Dojo) που μου είχαν επιβάλλει οι ευρωπαίοι και κινήθηκα προς τη νοοτροπία επιβίωσης και τις ασκήσεις με βάση την πραγματικότητα (ή όσο το δυνατόν πλησιέστερα). Με τον τρόπο αυτό θα ήμουν σε θέση να δώσω στους ασκούμενούς μου στην Ελλάδα (όπως είχα στο παρελθόν εκτός Ελλάδος), τη δυνατότητα να απαλλαγούν από ψευδαισθήσεις ως προς το τι λειτουργεί ή δεν λειτουργεί στην πραγματικότητα, κάτω από συνθήκες ακραίας αστικής ή πολεμικής απειλής.
Η πραγματικότητα και οι στόχοι της αληθινής πολεμικής τέχνης, που είναι η εφαρμογή υπό συνθήκες επιβίωσης (χωρίς κανένα αθλητικό πνεύμα), έχουν αλλοιωθεί στο όνομα του αθλητισμού, του εντυπωσιασμού και της εμπορευματοποίησης.
Βασικές αλήθειες επιβίωσης αγνοούνται. Το γεγονός ότι ο θύτης θα επιτεθεί με όλη τη δύναμη και την κακία του, το γεγονός ότι ο εγκληματίας μπορεί να «σακατέψει» ή ακόμη και να σκοτώσει, αποκρύπτονται ή τουλάχιστον αποφεύγονται επιδέξια.
Μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πολεμική τέχνη, όπως δηλώνει και ο όρος, σκοπό έχει τη ΜΑΧΗ και ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ με κανόνες, διαιτητή και έπαθλο.
Το έπαθλο της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ είναι ένα:
Η επίτευξη της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Τίποτε άλλο!
Σε αντίθεση με αυτή την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, υπάρχουν άνθρωποι που διδάσκουν αυτοάμυνα σε μαθητές με βάση τις τεχνικές και τις αξίες της ευγενούς άμιλλας και, με προκαθορισμένη, τυποποιημένη και σταθερή γωνία επίθεσης!
Δηλαδή, με πλήρη απουσία κάθε χαρακτήρα πραγματικής συμπλοκής του δρόμου.
Ένα αντίστοιχο ανάλογο είναι η οδήγηση ενός μονοθέσιου αγωνιστικού της Formula 1 με την τεχνική της οικογενειακής οδήγησης. Γελοίο!!
Στα χρόνια που ακολούθησαν όλες μου οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν σε ένα και μόνο στόχο. Οι τεχνικές έπρεπε να είναι καθαρά μαχητικές και στο πνεύμα των Κο-Ryu (παλιές σχολές «μάχης»). Αυτό σημαίναι ότι το διδασκόμενο σύστημα έπρεπε να είναι απλό, άμεσο και βάναυσα αποτελεσματικό υπό πίεση και γρήγορα αφομoιώσιμο.
Η δοκιμή και εφαρμογή αυτών των τεχνικών και της μεθοδολογίας στην εκπαίδευση, επιβεβαίωσε το συμπέρασμα ότι αυτές οι βασικές αλήθειες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την μάχη για την εξασφάλιση της νίκης και, τελικά, για την ίδια την επιβίωση.
Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία τί λέει ο κάθε αυτοαποκαλούμενος «ειδικός» ή τί πλασάρει ως νέο και βελτιωμένο πρότυπο.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει στη μάχη σώμα με σώμα. Τα έχουμε δει όλα! Είναι ήδη δοκιμασμένα στο παρελθόν σε πραγματικές μάχες με το αίμα να ρέει άφθονο.
Δεν έχει σημασία πόσο θα ήθελε κάποιος να απαλύνει την σκληρή πραγματικότητα για την κατανάλωση του ανίδεου κοινού (το οποίο πέφτει θύμα σε μια θεαματική εικόνα και σε έξυπνα κόλπα μάρκετινγκ). Όλοι πάντα θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτές τις αλήθειες την ώρα της πραγματικής ανάγκης.
Τελικά, αυτό το δεδομένο με έφερε στο συμπέρασμα ότι το όνομα (η «ετικέτα») ενός συστήματος μάχης είναι άνευ σημασίας. Σημασία έχει να επιτευχθεί ο ΣΤΟΧΟΣ. Γι’ αυτό επέλεξα να απαλλαγούμε από αυτές τις «παγίδες» του μάρκετινγκ, διδάσκοντας με τους χαλαρούς όρους CQC (Close Quarters Combat) ή απλά Combatives.
Έτσι λοιπόν μπήκα και εγώ στις τάξεις των ανθρώπων που πολύ πριν από εμένα, έφτασαν στα ίδια συμπεράσματα.