Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για το σύστημα αυτοάμυνας που ακούει στο όνομα «combatives». Όλο και περισσότεροι γνωστοί και φίλοι μου ενδιαφέρονται να μάθουν τι είναι το «combatives», πόσο αποτελεσματικό είναι, εάν είναι «καλύτερο» από την τάδε ή τη δείνα «πολεμική τέχνη» και πόσο… χρόνο χρειάζεται για γίνει κάποιος «μάστερ».
Θα μου πείτε βέβαια, ότι το να βάζουμε «ταμπέλες» και να χαρακτηρίζουμε κάτι, χωρίς να έχουμε ευρύτερη γνώση και τεκμηριωμένη άποψη γύρω από αυτό, είναι ίδιον του λαού μας και κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μας. Θα συμφωνήσω απόλυτα, συμπληρώνοντας επίσης ότι για να αντιληφθούμε εαν μια πολεμική (ή μαχητική εαν θέλετε) τέχνη είναι πιο αποτελεσματική από μια άλλη, θα πρέπει πρώτα από όλα να μάθουμε τη φιλοσοφία τους, να ενημερωθούμε για τη δεοντολογία που τις διέπει και τον τρόπο που αυτές διδάσκονται. Εαν βέβαια θέλουμε να προχωρήσουμε παραπέρα, θα πρέπει να οριοθετήσουμε τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους, κυρίως ως πρός την αποτελεσματικότητά τους, το βαθμό δηλαδή που καλύπτουν τις ανάγκες του ατόμου για πραγματική αυτοπροστασία και αυτοάμυνα σε επικίνδυνες καταστάσεις, που ελλοχεύουν απειλή ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.
Εκεί είναι, που τελικά θα καταλήξουμε στον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ της έννοιας «πολεμική τέχνη», από την έννοια «τέχνη του πολέμου».
Βέβαια για να αξιολογήσουμε τις όποιες διαφορές μεταξύ δύο ή περισσότερων συστημάτων πολεμικών τεχνών ή μεταξύ διαφορετικών μεθόδων αυτοάμυνας, θα πρέπει να διαθέτουμε επαρκή εμπειρία και γνώση γύρω από το αντικείμενο. Εμπειρία η οποία προκύπτει μόνο μέσα από την άσκηση και την προπόνηση. Και όχι από διάφορες γνώμες και συστάσεις «ειδικών», από τις μαρτυρίες «νικητών και ηττημένων» ή από αμφιβόλου πιστότητας διαφημιστικό υλικό το οποίο πολλές φορές είναι «κατασκευασμένο» και επιτηδευμένα προβεβλημένο από διάφορους «ειδικούς», ώστε να πλασάρει στο «αθώο» κοινό ως θέσφατο, γνώμες, ιδεολογίες και πρότυπα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Και το σημαντικότερο, δεν καλύπτουν τις ανάγκες του ατόμου για πραγματική αυτοπροστασία και αυτοάμυνα.
Μέσα λοιπόν από αυτή τη λογική, μου γεννήθηκε η περιέργεια να μάθω περισσότερα πράγματα γύρω από το «combatives», πέραν των όσων αναφέρονταν στο πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό site του combatives.gr. Ομολογώ βέβαια, ότι διέθετα προηγούμενη εμπειρία στις «πολεμικές τέχνες» μέσω της ενασχόλησής μου με το «kick boxing» και ότι προσέγγισα το «combatives» θεωρώντας, ότι θα μπορούσα να συνδυάσω τις τεχνικές του ενός συστήματος με τις τεχνικές του άλλου, συνθέτοντας έτσι ένα πιο πλήρες «πακέτο» τεχνικών αυτοάμυνας. Έκανα δηλαδή και εγώ το λάθος, να χαρακτηρίσω με αυθαίρετο τρόπο το «combatives», ως μια ακόμη πολεμική τέχνη. Χωρίς ωστόσο να έχω την κατάλληλη γνώση και τις απαραίτητες παραστάσεις, προκειμένου να σχηματίσω μια σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη γύρω από το τί στην πραγματικότητα είναι το «combatives».
Είναι μια ακόμη «πολεμική τέχνη», που μετατρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα τους ασκούμενους σε «μαχητές», έχοντας παράλληλα σαν απότερο στόχο την συν τω χρόνω κατάταξη τους σε διαφορετικά επίπεδα ικανότητας ή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό;
Θεωρώ ότι λόγω της μικρής μου εμπειρίας στο συγκεκριμένο αντικείμενο, ίσως να μην μπορέσω να καλύψω πλήρως το θέμα και να δώσω μια συνολική εικόνα για το τι είναι τα combatives. Άλλωστε αυτό, αποτελεί αντικείμενο της διδασκαλίας του από τους πιστοποιημένους εκπαιδευτές «combatives» και απαιτεί παράλληλα πολύ καλή γνώση του ιστορικού του από άποψη εφαρμογής της φιλοσοφίας του. Θα προσπαθήσω όμως, να καταθέσω κάποιες δικές μου σκέψεις και απόψεις, οι οποίες είναι έτσι κι αλλιώς απόσταγμα της μικρής μου εμπειρίας μέσα από την ενασχόλησή μου με τα «Combatives» (τρείς μήνες μέχρι στιγμής) και πιο συγκεκριμένα με το «Civilian Combatives», ελπίζοντας να απαντήσω έστω αποσπασματικά, στο αρχικό ερώτημα.
Συμπέρασμα
Στις περιπτώσεις που αισθανόμαστε απειλή, ή αντιλαμβανόμαστε κίνδυνο, πρέπει να επιδείξουμε πρωτίστως ψυχραιμία και νηφαλιότητα και σε καμμία περίπτωση να μην προκαλέσουμε τον επιτιθέμενο. Απώτερος στόχος μας πρέπει να είναι η αποφυγή του ενδεχομένου της συμπλοκής και η ασφαλής διαφυγή μας από το χώρο.
Σε περιπτώσεις όμως που η διαφυγή μας δεν είναι δυνατή και τα γεγονότα οδηγήσουν τελικά σε συμπλοκή, αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι, ότι σε μία συμπλοκή δεν υπάρχουν κανόνες, ο νικητής δεν καθορίζεται με διαιτητική απόφαση και δεν απονέμονται έπαθλα. Πρόκειται για κανονική μάχη με την ουσία της λέξης, όπου το ζητούμενο για τον επιτιθέμενο είναι η επιβουλή της περιουσίας και η προσβολή της σωματικής ακεραιότητας του αμυνόμενου και αντίστοιχα επιδίωξη του αμυνόμενου είναι να προστατέψει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Χρειάζεται λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις να είμαστε σε θέση να ενεργοποιήσουμε μία αποτελεσματική «ασπίδα» που θα μας προστατέψει σε κάθε βίαιη, ωμή και απρόκλητη επίθεση εναντίον μας και ταυτόχρονα ένα αποτελεσματικό και νόμιμο «όπλο», το οποίο θα την καταστείλει άμεσα.
Αυτά ακριβώς εν κατακλείδι, είναι κατά τη γνώμη μου τα εφόδια που παρέχει το «combatives». Ας διερωτηθούμε λοιπόν εαν ο οποιοσδήποτε από εμάς, μπορεί να είναι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή του οριακές (extreme) καταστάσεις και ότι δεν θα βρεθεί ποτέ και σε ανύποπτο χρόνο, εκτεθειμένος σε ένα εχθρικό πεδίο μάχης, υπερασπιζόμενος την ίδια του τη ζωή και τη ζωή των αγαπημένων του προσώπων και τότε, ας απαντήσουμε μόνοι μας στο ερώτημα:
«Πολεμική Τέχνη ή Τέχνη του Πολέμου;»