Αρχικά, υπήρξαν τεχνικές επίθεσης και άμυνας χωρίς καμιά προηγούμενη μελέτη. Η γνώση πάνω στις τεχνικές ήρθε με τον χρόνο και με την απόκτηση της αντίστοιχης εμπειρίας μετά από αλλεπάλληλες πραγματικές μάχες. Σε κάθε περίπτωση, κοινός παρονομαστής σε όλες τις τεχνικές αυτές ήταν η προσπάθεια του ανθρώπου να οπλιστεί με κάθε τρόπο. Το χρησιμοποιούμενο όπλο μπορεί να ήταν μια πέτρα, ένα κομμάτι ξύλο ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Σκοπός ήταν πάντα η επιβίωση.
Με την πάροδο του χρόνου και την απόκτηση της απαραίτητης εμπειρίας, ο κάθε λαός σύλλεξε τις πληροφορίες και ανέπτυξε τα δικά του συστήματα μάχης που διέφεραν ανάλογα με τις ανάγκες και τον οπλισμό της κάθε εποχής. Πολλοί ήταν οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στον σχηματισμό του κάθε συστήματος. Ανάμεσά τους, το έδαφος, ο οπλισμός, η χρήση του αλόγου, η ενδυμασία και η ναυσιπλοΐα είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες διαμόρφωσης ενός συστήματος μάχης.
Έτσι έφτασαν στις μέρες μας οι παραδοσιακές πολεμικές τέχνες, αμιγώς πολεμικά συστήματα μάχης με συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων και αμέτρητες δοκιμές σε πεδία μάχης του κόσμου.
Όμως, η διδασκαλία μιας πολεμικής τέχνης εν καιρώ ειρήνης τη διαφοροποιεί τελείως από τον αρχικό και πραγματικό της πολεμικό χαρακτήρα. Η πολεμική τέχνη μετατρέπεται σε μαχητικό άθλημα με αυστηρούς κανόνες, περιορισμούς, πρωταθλήματα και έπαθλα. Οι πολεμικές τεχνικές αφαιρούνται. Στη θέση τους εισέρχονται νέες εντυπωσιακές τεχνικές, μη εφαρμόσιμες σε εμπόλεμες συνθήκες.
Σε κανένα άθλημα δεν βλέπουμε στοιχεία εφαρμογής πολεμικών τεχνικών, όπως σκόπιμο σπάσιμο οστών, αφαίρεση όρασης, χτύπημα γεννητικών οργάνων, δόλια συμπεριφορά, χτυπήματα με οπλισμό και άλλα. Όμως τα παραπάνω είναι μέρος της βασικής εκπαίδευσης σε μια παραδοσιακή και αμιγώς πολεμική τέχνη. Σκοπός δεν είναι πλέον η με κάθε τρόπο επιβίωση αλλά η άθληση, η διασκέδαση, η αναγνώριση και το έπαθλο.
Ιστορικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το Παγκράτιο, που μαζί με την Πυγμαχία και την Πάλη αποτελούν τα αρχαιότερα μαχητικά αθλήματα. Και τα τρία αποτελούσαν Ολυμπιακά αθλήματα. Δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση εφαρμόσιμα σε μάχη. Έτσι, οι Σπαρτιάτες και, αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έβλεπαν καμία εφαρμογή του Παγκρατίου στην εκπαίδευση των στρατιωτών τους. Ακόμα και ο Όμηρος αναφέρει ότι ο πρωταθλητής της Πυγμαχίας Επειός έριξε την ευθύνη για την ανικανότητά του σε πραγματική μάχη στην αθλητική τέχνη της Πυγμαχίας (οὐχ ἅλις ὅττι μάχης ἐπιδεύομαι; οὐδ ̓ ἄρα πως ἦν ἐν πάντεσσ ̓ ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι).
