Αποκάλυψη μέρος 1 – Ένοπλη Αυτοάμυνα με Μαχαίρι

Μερικές σοκαριστικές αλήθειες

«Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν ποτέ σκοτωθεί με την ξιφολόγχη ή σπάθη, αλλά ο φόβος της διερεύνησης των σπλάχνων τους με κρύο χάλυβα στα χέρια ανδρών συνεπαρμένων με την φρενίτιδα της μάχης έχει κερδίσει πολλές μάχες.» – Στρατηγός Τζόρτζ Πάττον

Το θέμα μάχης με μαχαίρι συναρπάζει πολλούς ανθρώπους, ειδικά στον κόσμο των πολεμικών τεχνών. Τόσο δημοφιλές που πολλοί «εμπειρογνώμονες» ισχυρίζονται ότι διδάσκουν Ένοπλη Αυτοάμυνα με Μαχαίρι.

Αν και έχω επεκταθεί επί του θέματος στο παρελθόν, θα αποπειραθώ μια ακόμη προσπάθεια να συνεφέρω την αχαλίνωτη φαντασία των ανθρώπων που θέλουν να είναι ή να παριστάνουν τους σούπερ κομάντο.

Γιατί;

Μα φυσικά ώστε να τους βοηθήσουμε να γνωρίζουν, με βάση την πραγματικότητα, ποια είναι η αληθινή φύση του θέματος και, πόσο λίγο το γνωρίζουν όλοι πραγματικά (ειδικοί εκπαιδευτές και επίδοξοι ναιφ-φαιτερς) για αυτήν. Για να γίνει αυτό, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να καλύψουμε το θέμα από τη σκοπιά των στρατιωτικών που χιλιετίες έχουν εκπαιδευτεί στη χρήση του μαχαιριού, του δόρατος, της ξιφολόγχης και του ξίφους.

Εδώ θα αναφερθώ στις έρευνες και τα έργα των John Douglas Marshall, Sir John Keegan, Brigadier Richard Holmes, Patrick Griffith και Lt. Col. Grossman για μάχες που έχουν λάβει μέρος τα τελευταία 600 χρόνια. Πιστεύω ότι αυτοί οι αναγνωρισμένοι ιστορικοί ερευνητές/συγγραφείς και αρκετά χρόνια ιστορικών γεγονότων αρκούν να γνωρίζουμε καλύτερα την πραγματικότητα παρά τα παραμύθια που αρέσκονται μερικοί να ισχυρίζονται.

Η Στρατιωτική ιστορία έχει αποδείξει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση μεταξύ εχθρικών στρατιωτών, τόσο ευκολότερο τους γίνεται να σκοτώσουν επειδή υπάρχει μικρότερη ψυχολογική βλάβη στον θήτη.

Υπάρχει σαφή διαφορά μεταξύ του να δρα κανείς υπό διαταγές (για επιβίωση εν καιρώ πολέμου) και να δρα εν βρασμό ψυχής (από θυμό ή φόβο), σε αυτοάμυνα (άρα και νομικά ορθά) ή με ψυχρή δολοφονία (δηλ. φόνος με δόλο – σχεδιασμένα και εσκεμμένα).

Οι φαντασιώσεις που πλάθουν στο μυαλό τους τα κομάντο της πολυθρόνας για το πόσο «προετοιμασμένοι» είναι ή πόσο «εύκολο» τους είναι να σκοτώσουν έναν άλλο άνθρωπο από κοντά, βασίζεται ακριβώς εκεί, ΜΟΝΟ στη ΦΑΝΤΑΣΙΑ τους.

Η πραγματικότητα είναι ότι η ΠΡΑΞΗ είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΗ. Τόσο που επαγγελματίες στρατιωτικοί π.χ., οι πιλότοι και οι άνδρες του πυροβολικού, ακόμη και ελεύθεροι σκοπευτές είναι γνωστό ότι μιλούν για «στόχους» και όχι ανθρώπους, διότι η φυσική εγγύτητα μεταξύ τους είναι στο μέγιστο. Αυτό το γεγονός τους απομακρύνει ψυχολογικά από τον/ους άνθρωπο/ους που σκοπεύουν να σκοτώσουν (δεν είναι άνθρωποι είναι στόχοι). Αλλά…, όσο μικραίνει η εγγύτητα από τον έναν άνθρωπο στον άλλο… και, όσο πιο καθαρά βλέπουν το πρόσωπο του «εχθρού», τόσο πιο δύσκολο τους γίνεται να τον σκοτώσουν (αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο μέσω πάμπολλων επιστημονικών ερευνών).

Η συντριπτική πλειοψηφία των ψυχικών τραυμάτων που προκύπτουν από την «προσωπική» θανάτωση, συμβαίνουν στην απόσταση Μάχης Σώμα-με-Σώμα (Δείτε ορισμό – CQC ).

Στην απόσταση C.Q.C. η βεβαιότητα της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ αποτελεί αδιαμφισβήτητος βασικός παράγοντας από την πλευρά του θήτη.

Σε όλη την ιστορία ο άνθρωπος ανέπτυξε και εξέλιξε την τέχνη του πολέμου. Σε αυτό το διάστημα προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από το να είναι σωματικά παρόν από τον κίνδυνο και να βλέπει το πρόσωπο του εχθρού. Στη σύγχρονη εποχή μας έχουμε διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πολλά άλλα όπλα που μπορούν να βάλλουν πολύ πιο πέρα από τον ορίζοντα για να σκοτώσουν τον απρόσωπο εχθρό.

Αλλά απέχουμε ακόμα να βρούμε τη σίγουρη λύση για να σκοτώσουμε χωρίς επαφή με λεπίδα.

Σκοτώνοντας από κοντά

Ανάλογα με τις έρευνες του Αντισυνταγματάρχη Γκρόσμαν, δύο σημαντικοί παράγοντες τίθενται σε ισχύ όταν ένας στρατιώτης καλείται να χρησιμοποιήσει μια εφόπλου ξιφολόγχη ή μαχαίρι:

1. Η ψυχολογική δυσκολία που αντιμετωπίζει για να σκοτώσει έναν άνθρωπο με ένα αιχμηρό όπλο όσο πιο κοντά βρίσκεται σε αυτόν.
2. Η τάση των ανθρώπων να προτιμούν το κόψιμο αντί του καρφώματος.

Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να έχουμε ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΜΟΧΛΙΟ που παρέχεται από την ΑΠΟΣΤΑΣΗ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την αρχαιότητα είναι αρχικά της σφεντόνας και αργότερα του τόξου που έχει χρησιμοποιηθεί με μεγάλη αποτελεσματικότητα να σκοτώσει από απόσταση. Σε ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και σήμερα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μακεδονική φάλαγγα και η σάρισα των επτά μέτρων. Η ίδια αυτή αντίληψη διατηρήθηκε σε χρήση μέχρι τον Μεσαίωνα με το δόρυ και έσβησε μόνο με την έλευση της πυρίτιδας.

Στη δεύτερη περίπτωση η ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ των ανθρώπων να ΔΙΑΠΕΡΑΣΟΥΝ το ανθρώπινο σώμα με ΣΚΟΠΟ να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ. Κατά τους ψυχολόγους, οφείλεται στην αντίθεση που έχει με τη πράξη του σεξ και της αναπαραγωγής άρα και την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ζωής παρά την ΑΦΑΙΡΕΣΗ της (;;Αυτοί οι τύποι όλα κάπως τα δικαιολογούν!!).  Οι Ρωμαίοι είχαν εκπαιδευτεί ειδικά για ΝΑ ΚΑΡΦΩΝΟΥΝ και να ΜΗΝ ΚΟΒΟΥΝ με το κοντό σπαθί (gladius) τους (δείτε σημείωση). Αρχικά το σπαθί τους διατηρήθηκε ΣΚΟΠΙΜΑ κοντό, έτσι ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΕ ο στρατιώτης να δημιουργήσει την απαραίτητη ισχύς/δύναμη κοπής εναντίον των οστών. Αυτό ισχύει μιας και ακόμα και βίαιες «κυκλικές» εγκοπές ΣΠΑΝΙΑ σκοτώνουν ακαριαία. Αντ’ αυτού, το gladius χρειαζόταν μόνο να διεισδύσει 5 περίπου εκατοστά εντός της θωρακικής κοιλότητας. Αυτό δεδομένου ότι τα περισσότερα ζωτικά όργανα του σώματος προστατεύονται από τον κλωβό των οστών του θώρακα άρα και φυσική πανοπλία. Από εκεί προκύπτει και το σχέδιο του που μιμείται, αυτό της αιχμής του δόρατος.

Περίπου 1800 χρόνια αργότερα η φυλή των Ζούλου της Ν. Αφρικής υπο την ηγεσία του φύλαρχου τους Σάκα, εκπαιδεύτηκαν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, χωρίς βέβαια να έχουν καμία επαφή με τους προαναφερόμενους. Προφανώς αντιλήφθηκαν και αυτοί την διαφορά. Απόδειξη πως αργά ή γρήγορα, ο πειραματισμός αποδεικνύει την βέλτιστη μέθοδος για οτιδήποτε. Άπαξ και βρεθεί η βέλτιστη λύση, κρατιέται. Κοινώς, η πρόοδος του ανθρώπινου είδους στηρίχτηκε στα λάθη, την εμπειρία και τον πειραματισμό.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι τόσο οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, χρησιμοποιούσαν ΜΕΓΑΛΕΣ ασπίδες (στρογγυλές οι μεν τετράγωνες οι δε – καθώς και οι Ζούλου οι οποίες ήταν ωοειδής), ώστε η πρόσβαση στο σώμα να είναι πολύ δύσκολη. Επίσης, η μάχη σώμα-με-σώμα γινόταν συνήθως σε πολύ κοντινή απόσταση με ασπίδα που χρησιμοποιείτο για να σταματήσει (μπλοκάρει), να εκτρέψει, να χτυπήσει ή να «κερδίσει» πλεονεκτική θέση. Αυτοί οι παράγοντες δεν επιτρέπουν τον χρήστη μακριού όπλου να το χρησιμοποιεί με κυκλικές κινήσεις κατά του εχθρού.

Σκοτώνεις…;

Η «έξαρση της θανάτωσης» (the killing frenzy) σε απόσταση CQC είναι παρούσα στους περισσότερους στρατιώτες στη μάχη σώμα-με-σώμα μέχρι θανάτου. Έστω και για μόνο μια στιγμή. Η σουρεαλιστική ευφορία ή ενθουσιασμός, ως επί το πλείστον, συχνά δεν αναφέρεται από τους στρατιώτες. Ίσως λόγω της ντροπής ή ενοχής για την πράξη του «φόνου/θανάτωσης» που έχουν βιώσει. Η συντριπτική ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των στρατιωτών ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ από το ΜΕΓΕΘΟΣ της ΠΡΑΞΗΣ τους. Τους  «πνευματικούς /θρησκευτικούς/ κοινωνικούς» συσχετισμούς. Τις «προεκτάσεις» και τις «συνέπειες» τους για αυτό το τεράστιο άλμα σε μια ψυχική «άβυσσο». Ακολουθείται από αποστροφή, ανεξέλεγκτο τρέμουλο και έμετος που είναι οι συχνότερες αντιδράσεις (στην έκκριση αδρεναλίνης). Λίγο αργότερα, ίσως και στην ανάπαυλα της μάχης, έχει σημειωθεί ότι στρατιώτες έχουν κλάψει. ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ σε αυτή τη ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ και ΜΕΓΕΘΥΝΟΝΤΑΣ την, μπορεί να είναι οι λυγμοί και κραυγές αγωνίας άλλων στρατιωτών που είναι τραυματίες ή πεθαίνουν (τόσο των συντρόφων τους όσο και των εχθρών).

Η ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ που μπορεί ένας στρατιώτης να αισθάνεται για το τεράστιο μέγεθος της πράξης του, μπορεί επίσης να μετατραπεί σε αίσθημα ΟΙΚΤΟΥ. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι ο παρ’ ολίγο θύμα που έγινε θήτης έχει κάθε λόγο να μισεί τον εχθρό του, για την προσπάθεια του να τον σκοτώσει ή να τον αφήσει υποφέροντας, καθώς προχωράει στον επόμενο στόχο του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ωστόσο, έχουν σημειωθεί συμβάντα όπου δίνουν στους τραυματίες εχθρούς τους νερό, προσφέρουν τσιγάρα και δένουν τις πληγές τους σε μια προσπάθεια να «επανορθώσουν» ή να εξιλεωθούν (ώστε να «διαχειριστούν» ψυχολογικά τη πράξη τους).

Ασχέτως τι λέει το κάθε κομάντο ντι καναπέ, ελάχιστοι παραμένουν ανεπηρέαστοι από προσωπική πράξη θανάτωσης συνανθρώπου.

Μόνο ένα ΜΙΚΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ των στρατιωτών «απανθρωπίζει» τον εχθρό σε σημείο που ΜΠΟΡΕΙ να σκοτώσει ΧΩΡΙΣ να επηρεαστεί.

… ή δε σκοτώνεις;

Το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι στην πράξη της θανάτωσης με λεπίδα στην απόσταση CQC, ένας στρατιώτης ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ότι ο ΕΧΘΡΟΣ του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πολύ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ από τον ΙΔΙΟ. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να δει καθαρά την ηλικία, τα φυσικά χαρακτηριστικά και την ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου που πρόκειται να σκοτώσει. (Το θυμό, το φόβο, το μίσος, τη σύγχυση, κλπ.)

Έχοντας μια σαφή εικόνα του προσώπου του «εχθρού» και, βλέποντας τη ψυχή του μέσα από τα μάτια του, το καθιστά εξαιρετικά δύσκολο να τον σκοτώσει, γιατί γίνεται αναμφισβήτητα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Στην εγγύτητα C.Q.C., «αυτός» δεν είναι πλέον ο «εχθρός» ή ο «στόχος», ο οποίος ο στρατιώτης είναι υποχρεωμένος υπό διαταγές να σκοτώσει. Αλλά ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο οποίος είναι το ΙΔΙΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ βιώνοντας την ΙΔΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ στη ΨΥΧΗ του.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορεί να σκοτώσει ότι και να παρουσιάζουν οι ταινίες ή και ισχυρίζεται ο κάθε κουραδόμαγκας.

Σκοτώνοντας με εφόπλου ξιφολόγχη

Στην πράξη οι στρατιώτες είναι εξαιρετικά ΑΠΡΟΘΥΜΟΙ να σκοτώσουν με εφόπλου ξιφολόγχη και, φυσικά ακόμα πιο απρόθυμοι να χρησιμοποιείται εναντίων τους. Η τελευταία γνωστή επιδρομή με εφόπλου ξιφολόγχη έλαβε χώρα στο Ιράκ.

Ιρακινοί αντάρτες έστησαν ενέδρα σε μια περίπολο των Argyll and Sutherland Highlanders κοντά σε ένα σημείο ελέγχου γνωστό ως Danny Boy. Οι Argyll κάλεσαν ενισχύσεις από το 1^ο Τάγμα, που είχε επίσης πέσει σε ενέδρα. Λόγω βλάβης ηλεκτρονικών επικοινωνιών, πέρασε αρκετός χρόνος πριν φτάσει περαιτέρω βρετανική ενίσχυση. Κατά τη διάρκεια της αναμονής τους για ενισχύσεις, οι Βρετανοί είχαν εμπλακεί σε μία από τις πιο σκληρές μάχες που πολέμησαν στο Ιράκ.

Οι μάχες έγιναν σε πολύ μικρές αποστάσεις με τουφέκι και εφόπλου ξιφολόγχες (τα πυρομαχικά τους είχαν μειωθεί επικίνδυνα). Η τρομακτική επιδρομή έγινε με εφόπλου ξιφολόγχες από τα μέλη της Princess of Wales’s Royal Regiment – με παρατσούκλι «Οι Τίγρεις». Οι άνδρες του Ταγματάρχη Falconer, αντιμετώπισαν εχθρικά πυρά και κλήθηκαν να καλύψουν 200 μέτρα μήκος ανοικτού εδάφους. Η επιδρομή είδε την κατάληψη εχθρικών αμυντικών εγκαταστάσεων τη μια μετά την άλλη. Η μάχη διήρκησε περίπου τρεις ώρες κατά τις οποίες ο βρετανικός στρατός ανέφερε ότι 28 Ιρακινοί σκοτώθηκαν, ενώ οι Βρετανοί υπέστησαν μερικούς τραυματίες αλλά κανένας δεν σκοτώθηκε.

Είναι η σκέψη και μόνο της κρύας λεπίδας να καρφώνεται στα έντερα που κάνει τους άντρες να δυσφορούν. Είναι ακόμη πιο τρομακτική από το να σε πυροβολούν στα έντερα. Όμως, δεν είναι μόνο το θύμα που νιώθει αυτήν την αποστροφή, αλλά και ο θήτης. Χρειάζεται ειδική και εκτεταμένη εκπαίδευση για να το ξεπεράσει κανείς.

Μια συγκριτική μελέτη από το Sir John Keegan στο βιβλίο του «Το Πρόσωπο της μάχης» (The Face of Battle) που καλύπτει πάνω από 500 χρόνια από τις μάχες της Agincourt (1415), του Waterloo (1815) και, του Somme (1916), αναλύει τις μάχες καταλεπτώς. Τα ευρήματα του Keegan είναι ότι παρότι πραγματοποιήθηκαν μαζικές επιδρομές με εφόπλου ξιφολόγχη κατά τη διάρκεια των μαχών του Waterloo και του Somme, υπήρξε μια σαφής έλλειψη από πληγές με ξιφολόγχη, εκτός από μερικές που προκλήθηκαν ΜΕΤΑ την επιδρομή, σε στρατιώτες που είχαν ήδη τραυματιστεί (στην ευφορία του κυνηγιού). Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη της χρήσης της εφόπλου ξιφολόγχης κατά τη διάρκεια της μάχης του Βατερλό ή του Σομ, παρά τις μαζικές επιδρομές με εφόπλου ξιφολόγχη, πέρα από ένα κλάσμα του ενός τοις εκατό!

Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν τρεις ψυχολογικοί παράγοντες που εμπλέκονται στην μάχη με εφόπλου ξιφολόγχη:

1. Η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτών που κάνουν έφοδο στον εχθρό τους σε μια εφόπλου ξιφολόγχης επιδρομή, χρησιμοποιούν το κοντάκι του όπλου τους, αντί του καρφώματος με το οποίο ξεκίνησαν.
2. Η αντίσταση στην θανάτωση με ξιφολόγχη είναι τόσο έντονη, που το καθιστά σχεδόν ίσο με τον τρόμο του εχθρού να καρφωθεί με μια.
3. Όταν η ξιφολόγχη χρησιμοποιείται από κοντά, το αποτέλεσμα της πράξης δημιουργεί τεράστιο ψυχολογικό τραύμα στο θήτη.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες συμβάλουν από κοινού στο γεγονός ότι σε μια εφόπλου ξιφολόγχη επιδρομή, η μία ή η άλλη πλευρά καταρρέει και τελικά, τρέχει στα τυφλά για να σωθεί ΠΡΙΝ καν οι ξιφολόγχες σταυρώσουν. Προφανώς…

Η μάχη με εφόπλου ξιφολόγχη αποτελεί εξαιρετικά σπάνιο γεγονός στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία…

Η ιστορία έχει δείξει…

Είναι λοιπόν σαφές ότι, οι Έλληνες κατάφεραν να ελαχιστοποιήσουν τις ψυχολογικές επιπτώσεις της θανάτωσης σε ΚΟΝΤΙΝΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ με την σάρισα τους. Αργότερα, και οι Ρωμαίοι εκπαιδεύτηκαν ειδικά για να «καταπολεμήσουν» την τάση να ΚΟΨΟΥΝ, με σκοπό αντ’ αυτού να ΚΑΡΦΩΣΟΥΝ. Αυτή η αντίσταση είναι έκδηλη μέχρι και στον σημερινό επαγγελματία στρατιώτη ο οποίος προτιμά να χτυπήσει με το κοντάκι του τυφεκίου αντί να «εισβάλει» στα σπλάχνα του εχθρού του, ωθώντας την ξιφολόγχη του βαθιά σε αυτά.

Είναι επίσης γνωστό ότι οι έλληνες είχαν δημιουργήσει και μεγάλα όπλα εκτόξευσης βλημάτων (πρόγονοι του πυροβολικού σώματος) τα οποία οι ρωμαίοι αργότερα υιοθέτησαν και βελτίωσαν. Και οι δύο είχαν καταλάβει ότι η δυνατότητα να βάλλεις τον εχθρό από μακριά με όπλα που πρόσφεραν τέτοιες δυνατότητες έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία των ιδίων αλλά κυρίως των εχθρών.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι είχαν βάσεις στα τυφέκια τους για να στερεώσουν την ξιφολόγχη. Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες αναφορές συμμαχικών στρατιωτών που χρησιμοποίησαν τις εφόπλου ξιφολόγχες τους. Αλλά, η συντριπτική πλειοψηφία χρησιμοποίησε τα ΚΟΝΤΑΚΙΑ των όπλων τους. Αντίθετα, μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα, μόνο οι Γερμανοί ΔΕΝ είχαν βάσεις για να στερεώσουν την ξιφολόγχη στο όπλο τους. Οι Γερμανοί προφανώς προτιμούσαν να χρησιμοποιήσουν το κοντάκι του όπλου, το κλομπ, το κλομπ από ελάσματα και ακονισμένα σκαπτικά εργαλεία. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά είναι όπλα ΚΡΟΥΣΗΣ και ΚΟΠΗΣ, ΟΧΙ όπλα ΚΑΡΦΩΜΑΤΟΣ.

Δύο συμπεράσματα είναι προφανή όσο αφορά την μάχη με ξιφολόγχη:

1. Όσο πιο κοντά βρίσκονται οι στρατιώτες μεταξύ τους, τόσο πιο δύσκολο τους γίνεται για να σκοτώσουν με λεπίδα.
2. Η αντίσταση που βιώνουν οι στρατιώτες να καρφώσουν μια λεπίδα στον άλλο είναι τόσο μεγάλη, που προτιμούν αντί αυτού να κτυπάνε και να κόβουν.

Οι περισσότεροι σκοτωμοί με ξιφολόγχη

Προσωπικοί σκοτωμοί με λεπίδα είναι σπάνιο στο πεδίο της μάχης, δεν έχει σημασία τι λένε τα κομάντο του καναπέ. Στην πραγματικότητα η ψυχική δυνατότητα για κάτι τέτοιο περιορίζεται στο 2% μιας πληθυσμιακής ομάδας, και είναι ο τύπος του ανθρώπου που έχει «επιθετικές κοινωνιοπαθητικές» (aggressive sociopathic) τάσεις.

Ο μέσος στρατιώτης έχει έντονη αντίσταση απέναντι του καρφώματος με ξιφολόγχη του συνανθρώπου του, που ξεπερνιέται μόνο με το να καρφώνεται ο ίδιος. Ξαναλέμε.., χρειάζεται ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ εκπαίδευση για να μπορεί κανείς να σκοτώσει -εν ψυχρό- με λεπίδα.

Στις αρχές της εφηβείας μου, στo Πολεμικό Μουσείο Α’ και Β΄ΠΠ της Νοτίου Αφρικής το οποίο είναι ένα από τα πληρέστερα στον κόσμο, είχα την ευκαιρία να δω τις ξιφολόγχες που χρησιμοποιήθηκαν στους δύο πολέμους. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν ότι εκτός από τον αριθμό των διαφορετικών ξιφολογχών, αυτοί του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαν πραγματικά τρομακτικό μήκος και σχεδιασμό. Υπήρχε μια ευρεία ποικιλία ξιφολόγχες με πριονωτή ράχη, με μήκος σχεδόν ένα μέτρο! Η θέα τους και μόνο με έκανε να αναρωτιέμαι ποιος ανώμαλος θα χρησιμοποιούσε πραγματικά ένα τέτοια όπλο σε έναν άλλο άνθρωπο!!;;

Ήταν πραγματικά τρομακτικές.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου άξιο απορίας ότι ένας στρατιώτης θα αντισταθεί ενεργά τη χρήση ενός τέτοιου τρομακτικού όπλου σε ένα συνάνθρωπο του, όπως είναι και απολύτως κατανοητό ότι δεν θα ήθελε να χρησιμοποιηθεί στον ίδιο! Αυτά τα σχέδια έχουν τεθεί εκτός νόμου από τη Σύμβαση της Γενεύης.

Υπάρχει μια αναφορά σε ένα βιβλίο «Όλα ήσυχα στο Δυτικό Μέτωπο» του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ (Erich Maria Remarque) που αφηγείται ενός Γερμανού στρατιώτη που συνελήφθη με μια τέτοια ξιφολόγχη. Σκοτώθηκε με άγριο και βάναυσο τρόπο και αφέθηκε ως προειδοποίηση προς τους γερμανούς συναδέλφους στρατιώτες του.

Βάλτε τον εαυτό σας σε θέση να έχετε να αντιμετωπίσετε ένα τέτοιο φοβερό όπλο και γίνεται αρκετά κατανοητό το γιατί διαλύεται σε σύγχυση η τάξη υπό την απειλή ή την αποφασισμένη επίθεση με εφόπλου ξιφολόγχη. Ακόμη και στη σύγχρονη έφοδο με ξιφολόγχη, διαλύονται οι γραμμές του εχθρού όπως είδαμε στην επιχείρηση Danny Boy, το οποίο σημαίνει ότι οι εφόπλου ξιφολόγχες και μπορούν και ανατρέπουν την ψυχολογική ισορροπία υπέρ μιας αποφασιστικής επίθεσης με ξιφολόγχη.

Ακόμη και αν το κάρφωμα δεν συμβεί στη πραγματικότητα… Η απειλή του και μόνο συχνά αρκεί.

Σκοπός μιας τέτοια επίθεσης είναι:

• Να σπάσει το πνεύμα του εχθρού μέσω ανώτερου «ποζαρίσματος».
• Να τους αναγκάσει σε άτακτη υποχώρηση.
• Να κερδηθεί έδαφος.

Εδώ λοιπόν είναι η «βρώμικη» αλήθεια της επίθεσης με εφόπλου ξιφολόγχη…

Οι περισσότεροι σκοτωμοί με ξιφολόγχη λαμβάνουν χώρα όταν ο εχθρός τρέχει να σωθεί και καρφώνεται πισώπλατα.

Γίνονται θύματα του ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ και του ΑΠΡΟΣΩΠΟΥ ΕΧΘΡΟΥ.

Πώς;

Δεν είναι μόνο το ΠΙΣΩΠΛΑΤΟ ΚΑΡΦΩΜΑ που προκαλείται από το ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ το οποίο αυξάνει τους σκοτωμούς, αλλά επίσης και η αδυναμία της ευθυβολίας με το όπλο, οι οποίοι είναι οι λόγοι που δεν είναι ποτέ καλή ιδέα να γυρίζει κανείς την πλάτη και να τρέχει αν είναι οπλισμένος (Η εκπαιδευμένη τακτική υποχώριση είναι πάντα καλλίτερη).

Γιατί;

• Δεν μπορούμε να δούμε την προσέγγιση του εχθρού μας
• Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το όπλο μας αποτελεσματικά
• Κυριευόμαστε από την αίσθηση της φυγής αντί της μάχης
• Ενθαρρύνεται το ένστικτο του κυνηγητού στον εχθρό μας να μας καταδιώξει και να μας σκοτώσει

Γι’ αυτό ήταν θανάσιμο αμάρτημα για τους Σπαρτιάτες να σπάσουν τις τάξεις (αφήνοντας τους συντρόφους τους απροστάτευτους), να γυρίσουν την πλάτη τους (όπου δεν μπορούσαν να χρησιμοποιούν το όπλο τους αποτελεσματικά), να ρίξουν την ασπίδα τους (για να απαλλαχθούν το βάρος της) και να τρέξουν (ενθαρρύνοντας τον εχθρό να τους καταδιώξουν και να τους σκοτώσουν)!

Είναι λοιπόν σαφές ότι, εάν πρόκειται να τραπούμε σε φυγή σε μια συμπλοκή του δρόμου με μαχαίρι, το καλύτερο είναι να είμαστε σε θέση να τρέξουμε γρηγορότερα και μακρύτερα από την επιθυμία του διώκτη μας να μας καρφώσει.

Ο όρος «ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ ΕΧΘΡΟΣ» προέρχεται ως αποτέλεσμα του ότι το πρόσωπο ενός ανθρώπου και ο τρόμος που καταγράφεται σε αυτό, δεν μπορεί να ειδωθεί αν τρέχει να απομακρυνθεί παρουσιάζοντας την πλάτη του. Αυτό προσθέτει στην αναίρεση των συνεπειών του συναισθηματικού τραύματος για τον επιτιθέμενο, καθώς η πλάτη του εχθρού του, είναι προς αυτόν. Ως εκ τούτου, το καθιστά πολύ πιο εύκολο για αυτόν να «…σκοτώσω τον ****** που σκότωσε τους συντρόφους μου!» Είναι, επίσης, ο λόγος για τον οποίο οι εγκληματίες θανατώνονται με ηλεκτροπληξία, χημικά, πυροβολούνται ή απαγχονίζονται από τον δήμιο ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ. Και τέλος, είναι ο ίδιος λόγος που οι εκτελεστές των Κομμουνιστών, των Ναζί και της μαφίας πυροβολούσαν τους ανθρώπους στο ΠΙΣΩ μέρος του κεφαλιού. Η διαδικασία του να καταστεί το «θύμα» ΑΠΡΟΣΩΠΟ, προστατεύει την ΨΥΧΙΚΗ και ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ υγεία του εκτελεστή και όλων των παρόντων μαρτύρων.

Ουσιαστικά…, παύει να είναι πλέον ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και υποβιβάζεται σε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ άξιο αηδίας και περιφρόνησης, ίσως ακόμη και εκδίκησης.

Με αυτή την έννοια, στη συνέχεια, για μια ακόμα φορά βλέπουμε και επιβεβαιώνουμε από τις παρατηρήσεις του Καρλ Φον Κλαουσεβιτζ (Carl von Clausewitz) και του Ardant du Picq (Αρντάν ντου Πικ), ότι:

«Η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων στις μάχες προκλήθηκαν από την νικήτρια πλευρά στην καταδίωξη των ηττημένων.»

Απόσταση θανάτωσης με μαχαίρι

Έχω ερευνήσει, μελετήσει και γράψει αρκετά για την απόσταση θανάτωσης με μαχαίρι σε όλη την ενότητα «Όπλα». Όπως και την φυσιοψυχολογία των Ειδικών Δυνάμεων και εμπειροπόλεμων στρατιωτών και τις μάχες τους, ακόμη και περιπτώσεις εκτελεστών που σκότωσαν ανθρώπους. Όλα επιβεβαιώνουν τις απόψεις και γνώμη μου πάνω σε λογχοειδή όπλα. Βάση αυτών, αμφιβάλλω πλέον σοβαρά το κύρος των «ειδικών των πολεμικών τεχνών μαχητών με μαχαίρι» και τους επίδοξους μαθητές τους επίσης «ειδικούς με μαχαίρι».

Με βάση εκθέσεων και ιστορικών παρατηρήσεων και αφηγήσεων των εμπειροπόλεμων ανθρώπων, έχει γίνει οδυνηρά προφανές ότι το να σκοτώσεις έναν άνθρωπο με εφόπλου ξιφολόγχη είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ερχόμαστε στο τελικό μας θέμα, το ερώτημα:

«Πόσο δυσκολότερο λοιπόν μπορεί να είναι να πράξεις φόνο με μαχαίρι ανά χείρας;»

Συγκρητικά…

ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ!!

Η πραγματικότητα είναι ότι χρειάζεται πολύ ξεχωριστό τύπο ανθρώπου να το πράξει αυτό. Οι πιο συχνές αναφορές που ακούγονται στη στρατιωτική ιστορία, είναι αυτές του εκπαιδευμένου Καταδρομέα των Ειδικών Δυνάμεων που προσβάλλει το στόχο του εν ψυχρό, εξαπίνης και από πίσω. Ξαναλέμε.., χρειάζεται ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ εκπαίδευση για να μπορεί κανείς να σκοτώσει -εν ψυχρό- με λεπίδα. (Για εν βρασμώ ισχύουν άλλα.)

Δεν έχει σημασία τι λένε όλοι οι «ειδικοί μαχητές του μαχαιριού», πέρα από τον φόνο εν βρασμό ψυχής, η ΕΝΕΔΡΑ είναι μακράν το πιο πιθανό σενάριο για έναν πολίτη θύμα ληστείας, βιασμού και δολοφονίας. Εδώ είναι όπου το μαχαίρι μπορεί στην πλειοψηφία να χρησιμοποιηθεί ως ΑΠΕΙΛΗ ή στη μειοψηφία για ΑΜΕΣΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Αλλά, μιας και ο προτιμώμενος τρόπος χρήσης του μαχαιριού είναι από ενέδρα (π.χ. ληστεία).

Αυτό ΑΝΑΙΡΕΙ σε ΜΗΔΑΜΗΝΟ ποσοστό, το ενδεχόμενο μιας «μονομαχίας με μαχαίρι».

Εάν, πρόκειται για στρατιωτική περίπτωση που το μαχαίρι χρησιμοποιείται για να ΣΚΟΤΩΣΕΙ αντί να ΑΠΕΙΛΗΣΕΙ, όπως όλες τις θανατώσεις εκ των όπισθεν, εκτελούνται με τέτοιο τρόπο, διότι είναι λιγότερο τραυματικές ψυχολογικά για τον θήτη. Ο λόγος είναι, φυσικά, ότι ο ίδιος ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του θύματός του ή τους ΜΟΡΦΑΣΜΟΥΣ της ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑΣ ΑΓΩΝΙΑΣ στο πρόσωπό του. Αντίθετα, ο θήτης δεν μπορεί να ξεφύγει από το γεγονός ότι ο ίδιος θα αισθανθεί τους σπασμούς και την ψυχορραγία του θύματός του, και το ζεστό αίμα να ψεκάζεται στο πρόσωπό του καθώς ρέει άφθονα από το θύμα του. Και αυτά, δεδομένου ότι είναι επίσης υποχρεωμένος να κρατήσει τις κινήσεις και τους ήχους του θύματος στο ελάχιστο επίπεδο.

Η μέθοδος του δίνει, επίσης, τα στοιχεία της:

• Μειωμένης αντίστασης
• Απόλυτης έκπληξης
• Σύγχυσης
• Αθόρυβους

αν εκτελείται σωστά και με αποφασιστικότητα.

Σοβαροί στρατοί ακόμα εκπαιδεύουν τους άνδρες τους να σκοτώσουν

«Σύγχρονες» μέθοδοι που έχουν προταθεί περιλαμβάνουν:

Ωστόσο, η δοκιμασία του χρόνου, της εμπειρίας και των αποτελεσμάτων, αποδεικνύουν τελικά, ότι η προσέγγιση των W.E. Fairbairn και E.A Sykes φαίνεται ΑΚΟΜΑ να είναι η ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ.

Τα υπόλοιπα είναι κατά βάθος, απλά σύγχρονες θεωρίες και εικασίες από ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ σκοτώσει άλλον άνθρωπο με μαχαίρι και απλά πλασάρουν τους εαυτούς τους ως μέγα εμπειρογνώμονες ή και με το βαρύγδουπό γεμάτο έπαρση “ΜΑΣΤΕΡ”.

Σε γενικές γραμμές:

• Ένας στρατιώτης αποτελεί μια οπλισμένη (με τυφέκιο) μονάδα μάχης για όλες τις εδαφικές και καιρικές συνθήκες. Η χρήση ενός μαχαιριού αποτελεί έσχατη λύση ή γίνεται για λόγους τακτικής (π.χ. για την σιωπηλή θανάτωση φρουρού).
• Ο καλύτερος τρόπος για να χρησιμοποιηθεί το μαχαίρι είναι . Η μάχη με μαχαίρι (Ελληνιστί – ναΐφ φαϊτινγκ – ορθά – μονομαχία) είναι εξαιρετικά σπάνιο περιστατικό ώστε να επενδύουμε χρόνο σε αυτό.
• Υπάρχουν μόνο 6 κλασσικοί στόχοι που προσφέρουν βιώσιμα αποτελέσματα. (Ένας επιπλέον 7ος προστίθεται από επαγγελματίες) Οι υπόλοιποι στόχοι είναι εφευρέσεις φαντασιόπληκτων μονομάχων και κομάντο του καναπέ.
• Κάθε στόχος παρουσιάζει έναν βαθμό κινδύνου και απόδοσης όσον αφορά την προσβασιμότητα του. Όλοι οι άλλοι στόχοι είναι για φιλικό αγώνα μεταξύ κομάντο του καναπέ ή για μονομαχία μωρών στους δρόμους (νομικά απαγορευμένο και εξαιρετικά σπάνιο). Συνεπώς, παρουσιάζουν εμπόδιο στη μάθηση ή στην εκτέλεση του καθήκοντος ενός επαγγελματία.
• Οι χρήστες μαχαιριού ΠΑΝΤΑ αποτραβούν την λεπίδα τους και επιτίθενται διαδοχικά με ταχείς ρυθμούς όταν βρίσκονται σε παροξυσμό επίθεσης. Μόνο ηλίθιοι κρεμάνε την τεχνική τους στον αέρα.
• Δεν υπάρχουν περισσότερες από δύο βασικές τεχνικές με γυμνή λεπίδα, το Κάρφωμα και το Κόψιμο. Η μέθοδος «θάνατος από χίλια κοψίματα με παγιδεύσεις, περάσματα και ελέγχους» είναι για τα κομάντο του καναπέ.
• Ένας άνθρωπος που κόβεται αντιδρά αμέσως και αποτραβιέται από την πηγή του πόνου, δεν στέκεται ακίνητος. Μόνο εγκεφαλικά νεκροί άνθρωποι στέκονται ακίνητοι όσο ο επιτιθέμενος εκτελεί τη μέθοδο «θάνατος από χίλια κοψίματα».
• Η ρίψη του μαχαιριού δεν αποτελεί μέρος της κατάρτισης των Ειδικών Δυνάμεων. Μόνο ηλίθιοι και χομπίστες σπαταλάνε τον χρόνο και τον κόπο τους σε αυτό.
• Για πολίτες, είναι πάντα καλύτερο να είναι οπλισμένος παρά άοπλος. Εκτός αν οι νόμοι της χώρας του το απαγορεύουν, αλλιώς πρέπει να οπλιστεί με οποιαδήποτε μέσα.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα “bullets” να προσθέσω σε αυτά, αλλά εμείς προτιμούμε να διδάξουμε ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μάθουν κάποιες αλήθειες και να πληρώσουν το τίμημα της σκληρής, ρεαλιστικής προπόνησης.

Το δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου θα ασχοληθεί με την Άοπλη Αυτοάμυνα Ενάντια Μαχαίρι του Combatives.