Μαχαίρι Μάχης Fairbairn-Sykes – Η Σύντομη Ιστορία του

Η Σύντομη Ιστορία του Μαχαιριού Μάχης Fairbairn-Sykes

Συγγραφέας – Ουίλιαμ Λ. Κάσσιντι

(Σημειώσεις του μεταφραστή κ. Ζ. Καπανταϊδάκη απεικονίζονται – με Italics)

Πρόλογος

Το παρόν είναι, πρώτα απ’ όλα, μια σύντομη ιστορία του μαχαιριού μάχης Fairbairn-Sykes. Δεν έχω πει όλα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων η οικονομία χώρου και η διαφύλαξη της ιδιωτικής ζωής είναι κυρίαρχα.

Αυτή είναι, παρ ‘όλα αυτά, μια ακριβή ιστορία. Έχει παραχθεί με την πλήρη συνεργασία του γιου και της κόρης του Αντισυνταγματάρχη William Ewart Fairbairn, με πλήρη πρόσβαση σε προσωπικά έγγραφα και χειρόγραφα του Fairbairn. Ομοίως, έχω απολαύσει την πλήρη συνεργασία όλων των άλλων μερών που σχετίζονται με το όπλο, ή με επιζώντες σχέσεις τους. Στοιχεία και αριθμοί έχουν ελεγχθεί και επανελεγχθεί: συγκρίνοντας επίσημα έγγραφα (κάποια που εξακολουθούν να κατατάσσονται ως μυστικά και, κάποια που έχουν αποχαρακτηριστεί ειδικά για αυτήν την αφήγηση) και, ταυτίστηκαν με τις συνεντεύξεις και την αλληλογραφία με στρατιωτικούς εκπαιδευτές, με άτομα στις μυστικές υπηρεσίες, ιστορικούς της «εταιρείας» (πιθανά να εννοεί τη C.I.A. που συχνά αναφέρονται σε αυτήν ως «η εταιρεία» ή και την εταιρεία που κατασκεύασε το μαχαίρι εν καιρώ πολέμου) και κατασκευαστές μαχαιριών σε όλο τον κόσμο. Το σώμα των πληροφοριών που συλλέγονται είναι μοναδικό και απίθανο ποτέ να αναπαραχθεί.

Τώρα που το ενδιαφέρον για τις πρακτικές πτυχές των όπλων κοπής είναι και πάλι σε άνοδο και, με το πρωτότυπο μαχαίρι Fairbairn-Sykes διαθέσιμο για άλλη μια φορά, είναι σημαντικό το κοινό να ενημερωθεί για την ιστορία πίσω από αυτό, το πιο σημαντικό σχέδιο απ’ όλα τα μαχαίρια μάχης.

Αυτό το όπλο σχεδιάστηκε από άνδρες που το χρησιμοποίησαν στην πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, δεν είναι η νωθρή εφεύρεση ανδρών που δεν έχουν πυροβολήσει με οργή, ούτε τράβηξαν ποτέ μια λεπίδα για να σκοτώσουν. Αυτό το όπλο αποδείχθηκε σε πολέμους, τόσο συμβατικούς όσο και αντισυμβατικούς, σε μια περίοδο σχεδόν μισού αιώνα. Αποδείχθηκε σε χιλιάδες ανώνυμες μάχες από τις βρετανικές ειδικές δυνάμεις, τις αμερικανικές ειδικές δυνάμεις και, με προσωπικό μυστικών υπηρεσιών τουλάχιστον τριών μεγάλων μυστικών υπηρεσιών. (Μέχρι και ο Ιερός Λόχος της Ελλάδας είχε εξοπλιστεί με αυτό το όπλο)

Χιλιάδες ζωές έχουν αφαιρεθεί και χιλιάδες άλλες έχουν σωθεί από αυτό το όπλο. Είναι το πρότυπο του οπλοστασίου του ανθρώπου της μάχης. Δεν επιχειρώ είτε να δοξάσω ή να καταδικάσω τη δολοφονία. Είμαι σαν τον αρχαιολόγο  εξετάζοντας απλώς το τεχνούργημα για ιστορικές ενδείξεις.

Ουιλιαμ Λ. Κασσιντι

Εισαγωγή για το Μαχαίρι Μάχης Fairbairn-Sykes

Κάθε αιώνας χρήσιμης κατοίκησης του ανθρώπου επί της γης έχει δημιουργήσει ένα κοφτερό όπλο μοναδικό του εκάστοτε αιώνα. Ένα όπλο που είναι εμβληματικό της εποχής του, κατά του οπίου όλη η κατανόηση της προσωπικής μάχης με κοφτερά όπλα είναι εστιασμένη, ανάλογα των αναγκών και τους περιορισμούς της κοινωνίας και του πολιτισμού της εποχής.

Αυτή η εξελικτική διαδικασία (και είναι πράγματι μια εξελικτική διαδικασία, διότι έχει δει την ανάπτυξη των κοφτερών όπλων να προοδεύει από πέτρα σε μπρούντζο και από σίδερο σε χάλυβα), έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της κατά τη δική μας περίοδο, σε αυτό που οι μελετητές των κοφτερών όπλων τώρα αναγνωρίζουν ως η μεγαλύτερη σχεδιαστική επιρροή του εικοστού αιώνα: το Μαχαίρι Μάχης Fairbairn-Sykes.

Το να καλέσει κανείς το Fairbairn-Sykes απλώς ένα μαχαίρι μάχης το αδικεί. Ο συγγραφέας προτιμά να σκεφτούμε το Fairbairn-Sykes ως μια σύνθεση: Το εκ των ων ουκ άνευ για όλα τα κοφτερά όπλα που προηγήθηκαν. Ξέρω, μετά από χρόνια μελέτης, ότι η απλότητα του είναι μόνο μια προσωπείο για τις πολλές λεπτές εκφάνσεις της τελειότητας.

Το Fairbairn-Sykes είναι πράγματι μια τέλεια σύνθεση. Η ιστορία για το πώς έφθασε να επιτευχθεί αυτή η τελειότητα είναι σε σημαντικό βαθμό η ιστορία των εφευρετών του, και σε μικρότερο βαθμό, της Διεθνούς Κοινότητας στη Σαγκάη κατά τη δεκαετία 1930-1940. Όχι τόσο μια πόλη όσο μια κατάσταση του μυαλού.

Αλλά αναμένουμε. Ας εξετάσουμε πρώτα το ίδιο το όπλο.

Το Fairbairn-Sykes είναι, στη βασική του μορφή, μια λεπτά κατασκευασμένη, ευθεία λεπίδα, ένα δίκοπο όπλο, που μοιάζει πολύ με στιλέτο. Όσον αφορά τα «Στιλετοειδή» μαχαίρια, η λεπίδα του μοιάζει πολύ με αυτή του baselard (ή και Baslar) του δέκατου τέταρτου αιώνα (Διακοσμητικό στιλέτο που φοριόταν κατά τον 14-15 αιώνα, που κρεμιόταν στο ζωνάρι μπροστά). Γενικά, το Fairbairn-Sykes συχνά, αν και λανθασμένα, συγκρίνεται με το ιταλικό στιλέτο κατά τα μέσα του 17^ου αιώνα.

Σε αντίθεση με το dagger (δίκοπο μαχαίρι μάχης με ρίζες στην Νεολιθική εποχή – από πυρόλιθο) ή στιλέτο (που δεν είχε κόψη και χρησιμοποιείτο για κάρφωμα μόνο), τα οποία προορίζονται για χρήση ως όπλα καρφώματος, το Fairbairn-Sykes έχει σχεδιαστεί για να εκμεταλλευτεί και τις δύο ιδιότητες των κοφτερών όπλων. Δηλαδή, το κάρφωμα και το κόψιμο.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που προσδίδει αυτή την ποιότητα στο Fairbairn-Sykes είναι η λαβή του. Αυτή η λαβή διαθέτει σχήμα βάζου (αμφορέα), με κυλινδρική μορφή, όμοιο με αυτό του ξίφους και τις λαβές μαχαιριού του Αγγλικού μικρού σπαθιού (το ίδιο μια βελτίωση του ξίφους) του δέκατου έβδομου αιώνα που κρατείτο στο αριστερό χέρι. Η λαβή του Fairbairn-Sykes οφείλει την επιστήμη του στην αρχή της χρήσης που αποδεικνύεται τόσο θαυμάσια από την κυλινδρική ιταλική λαβή ξίφους του: σε καμία περίπτωση δεν περιορίζει τις δυνατότητες χρήσης του όπλου.

Ο «σταυρός» (η κάθετη πλάκα που προστατεύει τον αντίχειρα και το χέρι) του Fairbairn-Sykes μπορεί επίσης να προδίδει ξίφος και αριστερόχειρο στιλέτο με την παρουσία του, στο πρώτο μοντέλο μαζικής παραγωγής, με το κυρτό (σε σχήμα “S”) quillions (γνωστό στους συλλέκτες ως μοντέλο S-guard (S-Σταυρός), ή το μοντέλο με ελαφρώς κυματιστό-σταυρό) (η κανονική ονομασία του «σταυρού» (quillions) προφέρεται «Κίλιο»).

Όπως αρχικά παράχθηκε στη Σαγκάη, το Fairbairn-Sykes είχε λεπίδα 6¼ ίντσες (15.875 εκατ.). Όπως κατασκευάζονται στη Μεγάλη Βρετανία, 1941-1945, το μήκος λεπίδας αυξήθηκε σε 6½ ίντσες (16.51 εκατ.) και, 6-7/8 της ίντσας (16.22 εκατ.). Σήμερα, βρίσκει κανείς Βρετανικές λεπίδες 7 ίντσες (17.78 εκατ.) στο μήκος.

Αναφορικά με το μήκος της λεπίδας, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί μια έκθεση σχετικά με τις προδιαγραφές των επιθυμητών σχεδίων ξιφολόγχης, που εκδόθηκε το 1924 από τον Σχολή Μικρών Όπλων στο Hythe (Η Σχολή του Σώματος Φορητών Όπλων (SASC) είναι ένα μικρό σώμα του Βρετανικού Στρατού, που ιδρύθηκε από τον Λόρδο Hardinge, ή οποία έχει την ευθύνη για τη διατήρηση της ικανότητας του στρατού στη χρήση των φορητών όπλων, όπλων υποστήριξης και διαχείριση απόστασης):
«Έχει αποδειχθεί αδιαμφισβήτητα κατά τη διάρκεια του πολέμου, και έκτοτε, ότι με το σημερινό σύστημα της εκπαίδευσης στην ξιφολόγχη, το «μήκος» δεν είναι βασικός παράγοντας, αλλά «η ευχρηστία» είναι. Ένας άνδρας με ένα μικρό, εύχρηστο όπλο θα κερδίσει έναν εξίσου έμπειρο άνθρωπο με μακρύ και δύσχρηστο (βαρύ – πχ. εφ όπλου ξιφολόγχη) όπλο σχεδόν κάθε φορά. Όσον αφορά το μήκος της λεπίδας για τους σκοπούς της θανάτωσης, το προσωπικό Φυσικής Αγωγής ερεύνησε αυτό (το θέμα) με μεγάλη λεπτομέρεια κατά τη διάρκεια του πολέμου και, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια λεπίδα 6 ιντσών (15.24 εκατ.) είχε επαρκή μήκος για να διαπεράσει τους πιο βαριά ντυμένους με επιστρώσεις ρούχων των εχθρών μας – δυνατούς ή αλλιώς. Ο πιο βαριά ντυμένος με επίστρωσης ρούχων των εχθρών μας, λήφθηκε ως Ρώσος με χειμωνιάτικα ρούχα».

Η λαβή ενός τυπικού, πρώιμου μαζικής παραγωγής Fairbairn-Sykes είναι περίπου 5 ίντσες (12.70 εκατ.), από ορείχαλκο, χυτή και γυρισμένη (σε καλούπι με σχήματα), με εξογκώματα, ώστε να παρέχει ασφαλή λαβή. Η διάμετρός της στο φαρδύτερο σημείο είναι περίπου 1 ίντσα (2.40 εκατ.), το σημείο αυτό είναι περίπου 1¼ ίντσες (3.17 εκατ.) από τον σταυρό. Εδώ θα κάθεται, κάτω από κανονικές συνθήκες, το δεύτερο δάχτυλο του χεριού (ο μέσος). Το σημείο ισορροπίας στο όπλο θα είναι ελαφρώς μπροστά από το δεύτερο δάχτυλο (τον μέσο), περίπου 1 ίντσα (2.54 εκατ.) από τον σταυρό (προστατευτικό των δακτυλίων – “stop” ώστε να μη γλιστρήσουν τα δάκτυλα πάνω την λεπίδα σε τυχόν κάρφωμα που βρίσκει κόκκαλο).

Η λαβή λεπταίνει προς τις δύο κατευθύνσεις από τη μεγαλύτερη διάμετρο, προς τον σταυρό, μέχρι να φτάσει περίπου ⅝ της ίντσας (15.87 εκατ.) σε διάμετρο, και προς την λαβή μέχρι να φτάσει ½ ίντσας (12.70 εκατ.) σε διάμετρο. Στο τέλος της λαβής, (εκεί που φαρδαίνει), σχηματίζεται ένα μικρό κουμπί, το οποίο βοηθά στο τράβηγμα του όπλου από τη θήκη. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό. Στην κορυφή αυτού του «κουμπιού» υπάρχει ένα στρογγυλό παξιμάδι (με πάνω από μια ντουζίνα παραλλαγές από το 1941-1977), που συνήθως είναι κατασκευασμένα από μαλακό σίδηρο ή ορείχαλκο. Το παξιμάδι της λαβής χρησιμοποιείται για να δέσει τη λαβή τον σταυρό και την λεπίδα του μαχαιριού (από το λεπτό σημείο της λεπίδας που περνάει μέσα από το μήκος της χειρολαβής).

Κανείς μπορεί να αμφισβητεί τη χρήση του λεγόμενου «κρανίο-θραυστήρα» (skull-crusher), το παξιμάδι στη λαβή, του οποίου δίνεται αξία για την παροχή χτυπημάτων στο χώρο του κροτάφου του αντιπάλου. Αυτό το είδος παξιμαδιού στη λαβή, δεν έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί με επιτυχία με το Fairbairn-Sykes, λόγω της κατάλληλης μεθόδου χρήσης του τελευταίου.

Ας το θέσω διαφορετικά: Το χτύπημα του αντιπάλου με την λαβή του μαχαιριού είναι μια αμφιλεγόμενη πρακτική ή ευφάνταστη έννοια εκείνων που δεν έχουν καμία πραγματική εμπειρία με το μαχαίρι μάχης. Γιατί να μην καρφώσει κανείς τον αντίπαλο και να τελειώνει με αυτό;

Σε συνθήκες πολέμου ή μάχης επιβίωσης, δεν αμφισβητείται αυτή η θέση. Για πολίτες όμως, τίθενται κάποια νομικά προβλήματα για όσους ζουν σε χώρες που επιτρέπουν την οπλοφορία. Η χρήση της λαβής ως όπλο κρούσης σίγουρα «σκληραίνει» το χέρι του χρήστη και προσδίδει τη δυνατότητα κλιμάκωσης ή μη κλιμάκωσης της βίας, κάτι που η άμεση χρήση της λεπίδας περιορίζει ή αποκλείει άμεσα – με όλες τις νομικές συνέπειες που ακολουθούν.

Ο σταυρός (quillion) του Fairbairn-Sykes διαμορφώνεται από ένα ωοειδές  κομμάτι σίδηρο ή χάλυβα πάχους ⅛ της ίντσας (3.17 χιλ.), μήκος 2-1/3 ίντσες (6.00 εκατ.) επί ⅝ ίντσες (1.57 εκατ.) φάρδους. Σπάνια συναντά κανείς δείγμα 3 ιντσών (7.62 εκατ.). Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο πρώτος τύπος σταυρού μαζικής παραγωγής τύπου “S-quillions”. Μετά το 1941, ο κυρτός προς τα κάτω σταυρός (quillion) άλλαξε και τυποποιήθηκε περίπου στις 2 ίντσες (5.20 εκατ.) από ωοειδές  ατσάλι χτυπημένο επίπεδο φάρδους ⅝ της ίντσας (1.57 εκατ.). Το πάχος του σταυρού παρέμεινε στο ⅛ της ίντσας (3.17 χιλ.).

Εδώ, λοιπόν, είναι αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ένα τυπικό Fairbairn-Sykes: ένα όπλο τύπου Dagger για κάρφωμα και κόψιμο με μια ξιφοειδούς λαβή, 11½ (28.6 εκατ.) με 12 ίντσες (31.0 εκατ.) σε συνολικό μήκος, που ζυγίζει περίπου 8 ουγκιές (227 γραμμάρια).

Ανάπτυξη

Το Μαχαίρι Μάχης Fairbairn-Sykes αναπτύχθηκε το 1931, στη Διεθνή Κοινότητα στη Σαγκάη, Κίνα, από τον William Ewart Fairbairn (γ. 28 Φεβ 1885, α. Τον Ιούνιο του 1960), με τη βοήθεια του γιου του, John Edwin Fairbairn (γ. 27 Φεβρουαρίου 1914, α. τον Νοεμβρίου του 1977), και του Eric Anthony Sykes (γ. 5, Φεβρουαρίου, 1883, α. 12, Μαΐου 1945). Τα πρώτα γνωστά δείγματα ενός όπλου προ-Fairbairn-Sykes που μπορεί να έχουν επηρεάσει τον σχεδιασμό του Fairbairn-Sykes είναι χρονολογημένα το 1933. Ένα κομμάτι παρουσίασης για τον W.E. Fairbairn από δύο υπάλληλους των Σώματος των Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, τον Samuel S. Yeaton (Αντίπαλος του Fairbairn σε αγώνες σκοποβολής) και, τον Luther Samuel Moore. Υπάρχουν δέκα γνωστά δείγματα αυτού του σχεδίου, που είναι κοινώς γνωστά ως το «μοντέλο Σαγκάη» (Shanghai Model).

Το 1931, τόσο ο Fairbairn όσο και ο γιος του είχαν προσληφθεί από την Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάη (ΔΑΣ – SMP/Shanghai Municipal Police), ο γηραιότερος ως επιστάτης υπεύθυνος της Μονάδας Εφέδρων της SMP: τα θρυλικά ΜΑΤ της Σαγκάη (Shanghai Riot Squad). Επίσης, την ίδια χρονιά, εδραίωσε το οπλοστάσιο της ΔΑΣ, το πρώτο του είδους του στην Ανατολή, τοποθετώντας το υπό την επίβλεψη ενός πρώην Λευκορώσου συνταγματάρχη εν ονόματι Nicholai Solntseff.

Ο Eric Anthony Sykes ήταν πολίτης. Προσλήφθηκε στη Σαγκάη από την Εταιρεία S.J. David, κτηματομεσίτες και, είχε βαθμό ως έφεδρος στη Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάης ως λοχίας, επικεφαλής της Μονάδας των Ελεύθερων Σκοπευτών (μια εθελοντική οργάνωση ειδικευμένων σκοπευτών).

Τόσο ο Fairbairn όσο και ο Sykes έφεραν τη συσσωρευμένη εμπειρία της πολύχρωμης σταδιοδρομίας τους να επιφέρουν την ανάπτυξη του όπλου τους. Ο W.E. Fairbairn έφυγε από το σπίτι στην ηλικία των δεκαπέντε να ενταχθεί στους πεζοναύτες (Royal Marines – ο στρατολόγος πλαστογράφησε την ηλικία του), και πέρασε τον ρώσο-ιαπωνικό πόλεμο στη Σεούλ, Κορέα, ως μέλος της φρουράς της βρετανικής πρεσβείας. Το 1907, στην ηλικία των είκοσι δύο, προσλήφθηκε στην Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάη και, διορίστηκε εκπαιδευτής τυφεκίου τρία χρόνια αργότερα.

Το 1918, έχοντας ξυπνήσει σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, μετά τη θητεία του στην άνομη περιοχή του λιμανιού της Σαγκάης, ο Fairbairn ζήτησε και έλαβε άδεια για να διδαχθεί Ju Jutsu, πρώτα με τον καθηγητή Okada (μια πινακίδα έξω από την σχολή του τον ανακήρυττε «Εκπαιδευτή Jui-Jitsu και χειροπράκτη οστών – Bone Setter) και, αργότερα στο τζούντο, με τον Επιθεωρητή Ohgushi, αξιωματικός επικεφαλής της Ιαπωνικής ομάδας της ΔΑΣ. Στις 18 Φεβρουαρίου 1931, στα σαράντα έξι χρόνια της ηλικίας του, ο Fairbairn έλαβε το δεύτερο πτυχίο της μαύρης ζώνης (Nidan – Δεύτερο Νταν), πιστοποιημένο από τον διάσημο Jigoro Kano, πρόεδρο του Ίδρυματος Κόντοκαν Ζίου-Ζίτσου, Τόκιο, Ιαπωνία. (柔術, jūjutsu είναι η πιο σωστή προφορά του όμως σε διάφορα μέρη του κόσμου προφέρεται και ju-jitsu/jujitsu, jiu jitsu, Jui-Jitsu.)

Ο Ε.Α. Sykes, από πλευράς του, ήταν Shikari (Κυνηγός μεγάλου θηράματος στη ινδική διάλεκτο Urdu) με μεγάλη εμπειρία και ασυνήθιστα ταλαντούχος σκοπευτής. Γεννήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία με το όνομα Eric Anthony Schwabe, είδε υπηρεσία ως ελεύθερος σκοπευτής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλαξε το όνομά του σε Sykes, επειδή υποτίθεται ότι ένοιωθε το πραγματικό του όνομα ήταν πολύ «γερμανικό». Ο Sykes έκανε την πρώτη του γνωριμία με τον Fairbairn στα τέλη της δεκαετίας του 1920, και λόγω των κοινών συμφερόντων και την ιδιοσυγκρασία τους, οι δύο έγιναν γρήγορα φίλοι.

Η σαφέστερη υπόδειξη της εξέλιξης του Fairbairn-Sykes Μαχαιριού Μάχης έρχεται σε μας από το γιο του Fairbairn, τον Ταγματάρχη (Major) John Edwin Fairbairn, OBE, ο οποίος συμμετείχε στη διαδικασία και, συνοψίζει με τη φράση

«… άρχισε με ένα κυνηγετικό μαχαίρι, ένα πολύ ωραίο μαχαίρι κυνηγιού, και σκεφτήκαμε τι ωραίο όπλο ήταν αυτό. Ήταν ένα “pig-sticking” μαχαίρι στην πραγματικότητα, αλλά κάναμε τα πρώτα μας μαχαίρια από τις κορυφές των ξιφολογχών, εκεί στο οπλοστάσιο.»

Υπεύθυνος για την κατασκευή αυτού του πρώτου μοντέλου Σαγκάη (Shanghai Model), ήταν ο Yeaton και ο Solntseff που τα έφτιαχναν συνήθως από ότι μαχαίρι έβρισκαν ή από σπασμένες ξιφολόγχες – και το “pig-sticking” ή “pig-sticker” αναφέρεται στο είδος μαχαιριού που είναι συνήθως μακρύ, καμιά φορά «στιλετοειδές» ή με μονή κόψη που χρησιμοποιείτο στη θανάτωση πληγωμένου αγριογούρουνου.

Το νέο μαχαίρι μάχης περιελάμβανε τις αρχές της μάχης σώμα-με-σώμα που ο Fairbairn και ο Sykes είχαν μάθει από επίσημη διδασκαλία, καθώς και από αρκετές εκατοντάδες, τεκμηριωμένες, ένοπλες και άοπλες συμπλοκές με μέλη του υποκόσμου της Σαγκάη. Ήταν μικρό, ήταν εξίσου αποτελεσματικό στο κάρφωμα και στο κόψιμο και, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν ξίφος. Έτσι ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σε στενή επαφή, όταν τα μαχόμενα μέρη είχαν καταφύγει στην πάλη ή στα χτυπήματα.

Τα πρώτα Fairbairn-Sykes βρήκαν ειδική εύνοια ανάμεσα στους νέους αξιωματικούς του Σώματος των Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, τότε που ήταν σταθμευμένοι στη Σαγκάη. Από καιρό σε καιρό, οι ενδιαφερόμενοι αξιωματικοί σταματούσαν από το οπλοστάσιο της ΔΑΣ, όπου ο συνταγματάρχης Solntseff μπορούσε περιστασιακά να πειστεί να βάλει το προσωπικό του να παράγει ένα δοκίμιο δια χειρός. Δυστυχώς, δεν είναι γνωστό πόσα μαχαίρια παρήχθησαν με αυτόν τον τρόπο, ούτε υπάρχουν Σαγκάη-τύπου δείγματα (εκτός από ένα) που είναι γνωστό ότι επιβίωσε (του Fairbairn).

Το πιο πρώιμο γνωστό επιζών παράδειγμα ενός Μοντέλο Σαγκάη (Shanghai Model) Οπλοστασίου ΔΑΣ (δεν πρέπει να συγχέεται με το μοντέλο Fairbairn-Sykes Οπλοστασίου ΔΑΣ) παρουσιάστηκε στον Fairbairn από τους Yeaton και Moore. Αποτελεί μια προσπάθεια από τους Yeaton και Moore να «βελτιώσουν» το πρώτο Fairbairn-Sykes. Μέσα στην οικογένεια Fairbairn, αυτό το μαχαίρι αναφέρεται ως «το μεξικανικό μαχαίρι» (κατά την κόρη του Fairbairn, μάλλον λόγο της περίτεχνα σκαλισμένης δερμάτινης θήκης).

Ο νεώτερος αδελφός του Samuel S. Yeaton, ο καθηγητής Kelly Yeaton, συνεργάστηκε με τον Συνταγματάρχη Rex Applegate σε ένα βιβλίο που περιγράφει τις πεποιθήσεις τους σχετικά με το ρόλο του Samuel Yeaton στην ανάπτυξη του Fairbairn-Sykes και, τη σύνδεση του Kelly και του Sam με τον Fairbairn προσωπικά. Επικαλούνται, επίσης, από κοινού, συν-συγγραφέα τον Samuel Yeaton για το έργο τους, αλλά ο Samuel Yeaton απεβίωσε πριν συναντηθεί ποτέ με τον Applegate. (Υπήρχε προφανή προσπάθεια του Applegate σε μερικά περιστατικά – δείτε Applegate “Fairbairn” Μαχαίρι Μάχης) να ταυτίσει το όνομά του με αυτό του Fairbairn πιθανά για οικονομικούς σκοπούς και αναγνώριση)

Αποδεικτικά έγγραφα στοιχεία, οι δηλώσεις του γιου του Fairbairn και της κόρης του, οι δηλώσεις του προσωπικού του Οπλοστασίου της ΔΑΣ και η δική μου αλληλογραφία τόσο με τον Samuel όσο και τον Kelly Yeaton, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Yeaton και Moore δεν έπαιξαν κανένα άμεσο ρόλο στην έμπνευση και ανάπτυξη του Μαχαιριού Μάχης Fairbairn-Sykes. Πιστεύω ότι ο Yeaton επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις του Fairbairn για πιστόλια, ότι βοήθησε το Οπλοστάσιο της ΔΑΣ και, ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Moore επηρέασαν την εξέλιξη της Τεχνικής μάχης του Fairbairn με μαχαίρι της Σχολής της Σαγκάη, αλλά το μαχαίρι του ίδιου ήταν το «Μοντέλο Shanghai», επίσης γνωστό μέσα στην οικογένεια Yeaton ως «Slith».

Στις 26 Απριλίου 1977, η κόρη του Fairbairn μου έγραψε αναφερόμενη στο θέμα Yeaton-Moore. Η κυρία Fairbairn υπηρέτησε στην Special Operations Executive – S.O.E. κατά τη διάρκεια του πολέμου, και ήταν η ίδια με έμπειρη σε μάχη κοντινής εμβέλειας. Πάντα την βρήκα να είναι αξιόπιστος παρατηρητής:

«Αναφερόμενη στους Αξιωματικούς Yeaton και Moore … Πιστεύω ότι το μαχαίρι που έδωσε στον πατέρα ήταν Μεξικανικού σχεδιασμού και αυτοί οι δύο αξιωματικοί έδειξαν στον πατέρα τι γνώριζαν περί της μάχης με μαχαίρι.»

Το εν λόγω μαχαίρι παρουσιάστηκε το 1933. Από την μια όψη, η λεπίδα είναι χαραγμένη με κεφαλαία γράμματα γεμάτα με κινέζικο χρυσό: «ΣΤΟΝ WILLIAM EWART FAIRBAIRN / ΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΟ ΟΛΩΝ». (TO WILLIAM EWART FAIRBAIRN / THE GREATEST OF THEM ALL). Η πίσω όψη φέρει τα ονόματα των “Yeaton” και “Moore” και, “SHANGHAI 1933”. Ο σταυρός είναι χαραγμένος με ένα μοτίβο αμπελιού, ενώ η λαβή είναι καρό και φτιαγμένη από κέρατο βουβάλου (μια ειδικότητα του εργαστηρίου του Οπλοστασίου της ΔΑΣ). Η λαβή φέρει ένα μικρό χρυσό κινεζικό ένθετο του λοφίου της Δημοτικής Αστυνομίας της Σαγκάη. Η εργασία του ένθετου έγινε από Ιάπωνα τεχνίτη που ονομάζετο Komai, ο οποίος είχε κατάστημα στο Bubbling Well Road.

Η λαβή, από τον σταυρό μέχρι το τέλος της, είναι ακριβώς 5 ίντσες σε μήκος. Η λεπίδα, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι 6¼ ίντσες (15.87 εκατ.) σε μήκος. Συνολικά, το μαχαίρι είναι 11½ ίντσες (28.6 εκατ.) μακρύ και, ζυγίζει μόλις κάτω από έξι ουγγιές (170 γραμμάρια).

W.E. Fairbairn είναι γνωστό ότι μετέφερε αυτό το μαχαίρι παρουσίασης σε μια διακριτική θήκη ώμου. Αυτή η θήκη, η οποία επιτρέπει το μαχαίρι να κρατηθεί κατακόρυφα κάτω από τον βραχίονα (με την λεπίδα προς τα επάνω και την λαβή προς τα κάτω). Είναι ενισχυμένη για να μένει άκαμπτη και έχει ενσωματωμένο ελατήριο για να κρατήσει το όπλο με ασφάλεια στη θέση του. Το δερμάτινο κάλυμμα είναι επεξεργασμένο σε σχήμα φύλλου. Το σύνολο κατασκευάστηκε από τον Jack Martin, της φήμης Berns-Martin και είναι σήμερα στην κατοχή ενός Βρετανού αξιωματούχου της αστυνομίας. Το μαχαίρι όμως, είναι στην κατοχή του συγγραφέα (Ουίλλιαμ Κασσιντυ) δώρο από τον γιο και την κόρη του Fairbairn.

Το 1935, ο Fairbairn προήχθη σε Βοηθός Επίτροπος της Δημοτικής Αστυνομίας της Σαγκάης, και κατά το επόμενο έτος διορίστηκε υπεύθυνος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων και Κατάρτισης των Εφέδρων, καθώς και του Κλάδου των Σιχ (Sikh – Ινδική θρησκευτική Αίρεση γνωστοί για τις πολεμικές τους ιδιότητες και το τουρμπάνι που καλύπτει το μακρύ τους μαλλί). Με αυτή την ιδιότητα ο ίδιος διακρίθηκε μέσα από τις πιο ταραγμένες περιόδους στην βίαιη ιστορία της Σαγκάης, θέτοντας τα θεμέλια για ένα μύθο που έχει διασωθεί μέχρι τις μέρες μας.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, η Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, γεγονός που οδήγησε τους Fairbairn και Sykes να εξετάσουν τον καλύτερο τρόπο να συμβάλουν στην πολεμική προσπάθεια. Στις 27 του Φλεβάρη του 1940, ο Fairbairn αποσύρθηκε με τιμής από τη Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάη που είχε υπηρετήσει πιστά και, με παρέα τον Σάικς, επέστρεψε στην Αγγλία.

Τα χρόνια του πολέμου

Αυτό δεν είναι το κατάλληλο φόρουμ για ένα ρεσιτάλ των γεγονότων που περίμεναν τους Fairbairn και Sykes στη Μεγάλη Βρετανία. Η δική τους ιστορία είναι περίπλοκη, που απαιτεί επεξεργασία καλύτερη από επιφανειακή. Αρκεί να πούμε ότι οι δύο απασχολήθηκαν ειδικά ως εκπαιδευτές μάχης σώμα-με-σώμα και αθόρυβης θανάτωσης: ο Sykes στο Κέντρο Ειδικής Εκπαίδευσης (Special Training Centre – S.T.C.), στο Lochailort, Invernesshire στη Σκωτία και ο Fairbairn στο Γραφείο Ειδικών Επιχειρήσεων (Special Operations Executive – S.O.E.).

Η δική μας είναι, μάλλον, η ιστορία του Μαχαιριού Μάχης Fairbairn-Sykes, και το φθινόπωρο του 1940 παραχώρησε αυτή την ιστορία με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια της.

Η ανάγκη για ένα σωστό μαχαίρι μάχης ήταν εμφανής από τις πρώτες εβδομάδες της κατάρτισης εξειδικευμένου προσωπικού. Όπως ο Fairbairn έγραψε αργότερα, «Οι αρχές δεν αναγνωρίζουν το μαχαίρι μάχης ως μέρος του εξοπλισμού των υπηρεσιών μάχης. Στην πραγματικότητα, ένα τέτοιο πράγμα όπως ένα μαχαίρι μάχης δεν θα μπορούσε να αγοραστεί οπουδήποτε στη Μεγάλη Βρετανία.»

Έτσι, στις αρχές Νοεμβρίου 1940 μετά από πρόταση του γραφείου του Αρχιεπιθεωρητή των «φορητών» όπλων (μικρών όπλων – Small Arms), οι πρόσφατα χρισμένοι Λοχαγοί Fairbairn και Sykes, επισκέφτηκαν τα γραφεία του John Wilkinson-Latham, Wilkinson Sword Company, Ltd, Αριθμός 53 Pall Mall, Λονδίνο.

Εκεί παρουσίασαν το σχέδιο του Μαχαιριού Μάχης Fairbairn-Sykes, και μετά από μακροσκελή συζήτηση, ο Fairbairn «… κατάφερε να πείσει την Wilkinson Sword Company για την κατασκευή του ιδιωτικώς από έναν αριθμό παλαιών ξιφολογχών που είχαν σε στοκ, εγγυώμενοι προσωπικά την πώληση τριακοσίων.» (Αυτή θα ήταν πειραματική παρτίδα χωρίς την συμβολή κάποιου χρηματοδότη.)

Ένα διασκεδαστικό ανέκδοτο έχει επιβιώσει από αυτή την πρώτη συνάντηση. Για να αποδείξει τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ένα μαχαίρι, ο Fairbairn κατέπληξε τον ήρεμο Wilkinson-Latham ξαφνικά αρπάζοντας ένα ξύλινο χάρακα και κάνοντας επίθεση στον Σάικς σε εικονική μάχη. Οι δύο εμπειρογνώμονες των μαχαιριών μάχης – με γκριζαρισμένα μαλλιά και καλά περασμένη τη μέση ηλικία – προσποιήθηκαν και απέκρουσαν μέχρι που ο Fairbairn έκλεισε την επίδειξη προσομοιώνοντας την κοπή του λαιμού του Sykes.

Μετά από αυτή αναμφισβήτητα αντισυμβατική επαγγελματική συνάντηση, ο Wilkinson-Latham επικοινώνησε με τον Charles Rose, επικεφαλή του πειραματικού εργαστηρίου στο εργοστάσιο της Εταιρείας Wilkinson Sword στο Southfield Road, Acton, Λονδίνο W3. Και χρέωσε τον κ. Rose, και τον εργοδηγό ακονίσματος της επιχείρησης, τον κ. Martin, με σκοπό την παραγωγή τριών πρωτοτύπων μαχαιριών Fairbairn-Sykes.

Από αυτά τα τρία πρωτότυπα, το ένα είναι γνωστό ότι έχει επιβιώσει. Ο Fairbairn το κράτησε μαζί του μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Από το 1942 έως το 1960, ο ίδιος το μετέφερε σε μια θήκη O.S.S. Παντός-τρόπου (All-Ways). Αυτή η θήκη, γνωστή μεταξύ των εκπαιδευόμενων της O.S.S. (Office of Strategic Services – Σήμερα C.I.A. ) ως “pancake flapper”, σχεδιάστηκε από τον Fairbairn για την O.S.S. και κατασκευάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επιθυμώντας να χαριστεί ο συλλέκτης την ενόχληση των πλαστών αντικειμένων, θα παραλείψουμε να δώσουμε λεπτομερή περιγραφή του πρωτότυπου, εκτός από να πω ότι έχει διακριτικά χαρακτηριστικά κοινά με τα άλλα δύο πρωτότυπα (μαχαίρια).

Από τα δύο εναπομείναντα δείγματα, το ένα παρουσιάστηκε στον Σάικς και θεωρείται χαμένο. Το άλλο διατηρήθηκε από το εργοστάσιο. Αργότερα, δόθηκε στον εγγονό του Wilkinson-Latham, τον Robert, όταν ήταν έντεκα χρονών. Ένα χρόνο αργότερα, ο Robert το αντάλλαξε στο σχολείο με έναν φίλο για μια ξιφολόγχη. Μπορούμε να βάλουμε την φαντασία μας να εργαστεί, και να φανταστούμε αυτό το μοναδικό δείγμα να στολίζει τη συλλογή κάποιου τυχερού συλλέκτη μαχαιριών, εν αγνοία του.

Το πρώτο μοντέλο Fairbairn-Sykes μαζικής παραγωγής, όπως κατασκευάστηκε από την Wilkinson, χαρακτηρίζεται από την επίστρωση νικελίου του σταυρού (quillions), της λαβής και, του παξιμαδιού της λαβής. Τον κυρτό σταυρό (“S” – quillions) και, την μάλλον μοναδική λεπίδα. Η λεπίδα έχει τετράγωνη πλάκα ή ricasso (είναι το σημείο επάνω στην επιφάνεια της λεπίδας ακριβώς μπροστά από τον σταυρό που δεν είναι ακονισμένο), και λεπταίνει με ευθείες άκρες σε μυτερή άκρη.

Μεταξύ των συλλεκτών, αυτό είναι γνωστό ως το «τετράγωνο στέλεχος» (square shank). Το συγκεκριμένο μοντέλο παρουσιάζεται στη σελίδα ενενήντα έξι του βιβλίου του Fairbairn “All-In Fighting”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1942 και, στη σελίδα ενενήντα επτά της αμερικανικής έκδοσης, της επανέκδοσης με τίτλο «Γίνε Σκληρός! Πώς να κερδίσεις σε μάχες σώμα-με-σώμα» (“Get Tough! How to Win in Hand-to-Hand Fighting”).

Καμία ικανοποιητική εξήγηση για την ασυνήθιστη πλάκα της λεπίδας δεν έχει ακόμη ανακύψει, αν και έχει ζητηθεί η γνώμη όλων των μερών που είναι γνώστες. Δομικά, η πλάκα δεν προσθέτει τίποτα και, θεωρήθηκε ως ενόχληση από τους κατασκευαστές μαχαιριών, οι οποίοι βρήκαν ότι παρεμπόδιζε την γρήγορη παραγωγή. Δεν υπάρχει στο αρχικό σχέδιο Fairbairn-Sykes, οπότε δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το εργοστάσιο απλώς ακολουθούσε κάποια φόρμα. Ότι το όπλο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να φιλοξενήσει τη σφραγίδα φαίνεται απίθανο και, σε κάθε περίπτωση περιττό: Λεπίδες που έχουν τροχιστεί σε όλο το μήκος βρίσκονται σε μεγάλους αριθμούς. Η πιο λογική θεωρία υποθέτει ότι η πλάκα ήταν αναγκαία λόγω ορισμένης δομικής ιδιαιτερότητας των ξιφολογχών που χρησιμοποιούντο.

Δομικά όταν η δίκοπη λεπίδα έχει τροχιστεί ισόποσα σε μήκος, το σημείο που τελειώνει το τρόχισμα είναι πιο επιρρεπείς σε σπάσιμο, ειδικά όταν το μέταλλο είναι σκληρό άρα και λιγότερο εύκαμπτο. Για να αποφευχθεί αυτό, κάποιοι σχεδιαστές και κατασκευαστές μαχαιριών προτιμούν το τρόχισμα να γίνεται «σκαλωτά» ώστε η μία πλευρά της δίκοπης λεπίδας να έχει μακρύτερη κόψη από την άλλη. Αυτό ταυτόχρονα επιτρέπει και πολύ ασφαλή λαβή στο όπλο όταν εκτελούνται τεχνικές υφαρπαγής διότι το αίμα του θύματος τείνει να κάνει το όπλο να γλιστράει.

Στην εμπρόσθια όψη της λεπίδας, η πλάκα (ricasso) είναι χαραγμένη με το σήμα των Fairbairn και Sykes:

Στην ανάποδη πλευρά εμφανίζεται το εμπορικό σήμα της Wilkinson: WILKINSON SWORD CO LTD LONDON, σταμπωτά πάνω σε δύο χιαστή σπαθιά.

Τα σημάδια αυτά υπάρχουν σε διάφορες παραλλαγές. Είχαν γίνει σε χαρτί μεταφοράς από χαρακτική πλάκα με τρία σετ σημάτων. Οι μεταφορές στη συνέχεια αποκόπηκαν και, τα κατάλληλα σήματα κολλήθηκαν στις λεπίδες. Όταν το χαρτί μεταφοράς απομακρυνόταν απαλά, το σήμα που είχε αντισταθεί στο οξύ παρέμεινε στη λεπίδα. Η λεπίδα στη συνέχεια χαραζόταν σύμφωνα με τη συμβατική διαδικασία.

Οι λεπίδες τροχίζονταν με το χέρι και η λαβή πρώτα χυνόταν και στη συνέχεια γυρίζονταν σε τόρνο. Η ρίκνωση γινόταν με τα συνήθη εργαλεία, ώστε να έχουν δεκαέξι γραμμές ανά ίντσα σε σχήμα διαμαντιού, δαπανήθηκε λίγη προσοχή ως προς την εμφάνιση. Σταυροί κόπηκαν σταμπωτά, δέχτηκαν «βάψιμο» ή κανονικά, ανόπτηση και τελικό σχήμα (Η ανόπτηση είναι μια διαδικασία θερμικής κατεργασίας στην οποία υποβάλλεται ένα μέταλλο ή κράμα). Το παξιμάδι της λαβής σφιγγόταν στον λαιμό (Tang – το κομμάτι της λεπίδας που είναι μέσα στη λαβή και τρέχει το μήκος της) με ένα κλειδί ή πένσα, και το τέλος του λαιμού (όσο εξείχε από το παξιμάδι) λιμαριζόταν. Ο σταυρός και η λαβή παρέμειναν ομοιόμορφες στα πρώτα μοντέλα Wilkinson Fairbairn-Sykes μαχαίρια, αλλά οι λεπίδες ποικίλλουν ευρέως από δείγμα σε δείγμα, λόγω της χειρονακτικής εργασίας. Μια φαινομενικά σταθερή, είναι το πάχος της πλάκας: 3/16 της ίντσας (4.75 χιλ. πάχος) σε κάθε δείγμα που εξετάστηκε από τον συγγραφέα.

Η πρώτη παραγγελία της κυβέρνησης του Fairbairn-Sykes ήρθε στις 14 Ιανουαρίου του 1941, από έναν από τους συναδέλφους του Fairbairn στην S.O.E.. Απουσία επίσημης σύμβασης (η ασφάλεια απαίτησε να διευθετούνται σύντομα αυτά τα θέματα), ο αριθμός παραγγελίας της Wilkinson 960 γράφτηκε για 98 Fairbairn-Sykes μαχαίρια: 50 να αποσταλούν στο Knebworth, από το οποίο αφαιρέθηκαν για τον Σταθμό XII (Station XII) της S.O.E. Αποστάλθηκαν 48 στο Weedon, δεσμεύτηκαν για τις αποθήκες της Σχολής της S.O.E. που ήταν εκεί κοντά. Από αυτά τα δύο κέντρα, τα πρώτα ειδικά αγορασμένα μαχαίρια Fairbairn-Sykes, μοιράστηκαν σε άλλα σχολεία και κέντρα της S.O.E.

Η Wilkinson Sword Company ξύπνησε στη ζήτηση για το όπλο. Σύμφωνα με τον Robert Wilkinson-Latham, «Παραδόσεις έγιναν σε συγκεκριμένες αποθήκες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής όπως γινόταν διαθέσιμη, πραγματοποιήθηκε στις εκθέσεις του Λονδίνου, όπου δόθηκαν έναντι υπογεγραμμένων γραμματίων (chits)». Όχι μόνο η S.O.E., αλλά και το σύνολο των ειδικών δυνάμεων της Βρετανίας φώναζε για το Fairbairn-Sykes. «Την ημέρα που φτάσανε,» θυμήθηκε ο Fairbairn, «υπήρχε σχεδόν αναταραχή στη βιασύνη για να τα αγοράσουν.» Αναταραχή, ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει, ότι δεν είναι μια λέξη που ο πρώην διοικητής των Μ.Α.Τ. της Σαγκάη χρησιμοποιούσε ελαφρά.

Παράξενες είναι η λειτουργίες του απορρήτου. Είναι οι κάποτε άκρως απόρρητες αγορές του Βρετανικού Γραφείου Ειδικών Επιχειρήσεων (Γ.Ε.Ε. – Special Operations Executive – S.O.E.) που μας παρέχουν τα μόνα ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία που έχουμε για το πρώτο μοντέλο Wilkinson/Fairbairn-Sykes. Αργότερα, τον Ιανουάριο του 1941, εκδόθηκε ο αριθμός παραγγελίας 1005, για 150 μαχαίρια να αποσταλούν στο Knebworth. Τον Μάρτιο, η παραγγελία 1235 ζήτησε πενήντα θήκες για τον ίδιο προορισμό. Στις 29 Απριλίου του 1941, η S.O.E. αγόρασε 500 μαχαίρια με τον αριθμό παραγγελίας 1176.

Καθώς η ζήτηση για το Fairbairn-Sykes ήταν σαφώς σημαντική, η Wilkinson επεδίωξε την βελτίωση της παραγωγής. Τον Ιούλιο του 1941, ο Rose και ο Martin αφαίρεσαν την πλάκα (Ricasso) της λεπίδας, προτιμώντας ένα ευθύ τρόχισμα. Οι σταυροί χτυπήθηκαν ίσιοι (αντί του μέχρι τότε κυματιστού σχήματος). Στις 11 Αυγούστου του 1941, με τον αριθμό παραγγελίας 1482, η S.O.E. αγόρασε 51 μαχαίρια του μοντέλου με την πλάκα. Την επόμενη ημέρα, ο εκπρόσωπος της S.O.E. έβαλε την παραγγελία 1672 για 500 μαχαίρια, με την σημείωση, «Στο νέο σχέδιο» Αυτό ακολουθήθηκε γρήγορα από μια παραγγελία για 720 μαχαίρια, επίσης «Στο νέο σχέδιο.»

Χρησιμοποιώντας το Βιβλίο συμβάσεων της Wilkinson Sword Company ως σημείο αναφοράς, μπορούμε να εντοπίσουμε 799 τύπου Πλάκας Fairbairn-Sykes μαχαίρια. Εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, περισσότερα παρήχθησαν για πώληση σε εκθεσιακούς χώρους. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό, γιατί εργοστασιακά αρχεία καταστράφηκαν εν μέρει από τους βομβαρδισμούς. Το πρώτο μοντέλο Wilkinson Fairbairn-Sykes, αν και σπάνιο, δεν είναι τόσο σπάνιο όσο πιστευόταν παλαιότερα.

Την μέρα μετά τα Χριστούγεννα το 1941, η Wilkinson έλαβε τον αριθμό παραγγελίας 2323/W του Πολεμικού Γραφείου (War Office – Υπουργείο Εθνικής Αμύνης), για 1.000 Fairbairn-Sykes μαχαίρια που έπρεπε να παραδοθούν στον πειραματικό σταθμό 6 (WD), ένα κάλυμμα για το S.O.E. STA XII. Το Fairbairn-Sykes είχε πια αποδειχθεί. Η Wilkinson, αρχικά απρόθυμη ακόμη και να εξετάσει το όπλο, κατέληξε να παράγει 250.000 μαχαίρια Fairbairn-Sykes μεταξύ το 1941 και το 1945. Αρχεία Βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας δείχνουν ότι 3.019 από αυτά πήγαν στη S.O.E.

Η Wilkinson δεν ήταν η μόνη Βρετανική κατασκευάστρια του Fairbairn-Sykes και, το πρώτο και δεύτερο μοντέλα Wilkinson δεν είναι τα μόνα δύο μοτίβα. Γύρω στο Σεπτέμβριο του 1942, εισήχθη το λεγόμενο σχέδιο λαβής «δακτυλίων» και, γρήγορα έγινε πρότυπο. Η λαβή, που πιστεύεται ότι είναι το αρχικό σχέδιο της επιχείρησης Joseph Rodgers, του Sheffield, έχει 27 ομόκεντρους δακτυλίους, και χύθηκε από μη-στρατηγικό κράμα (μέταλλο που δεν θεωρείτο πολύτιμο για την πολεμική βιομηχανία).

Το φθινόπωρο του 1942, η εταιρεία Rodgers παρήγαγε επίσης αυτό που ίσως να είναι το καλύτερο όλων των εν καιρώ πολέμου Fairbairn Sykes-μαχαίρια: Το μοντέλο με τις «χάντρες και κορυφογραμμές», που ονομάστηκε έτσι από τους συλλέκτες για την λαβή με ξεχωριστό μοτίβο με εννέα δαχτυλίδια όπου εξείχαν μικρά σφαιρίδια, σε οκτώ τμήματα των πέντε δαχτυλιδιών το καθένα, χυτή από καθαρό ορείχαλκο. Οι λεπίδες είναι λεπτές και ομοιόμορφες, και το όπλο, αν και ελαφρύ, είναι απόλυτα ισορροπημένο. Μια παραλλαγή του «χάντρες και κορυφογραμμές» είναι το λεγόμενο μοτίβο με «δακτυλίους και γρανάζια», το οποίο ποτέ δεν είχε τις εξαιρετικές ιδιότητες χειρισμού που είχε το προηγούμενο, ίσως επειδή η λαβή ήταν λίγο μακρύτερη από το συνηθισμένο, και χυτή σε ψευδάργυρο.

Δεν είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε τυχόν λεπτομέρειες σχετικά με την κατασκευή αυτών των δύο παραλλαγών Rodgers. Γνωρίζουμε ότι το μοντέλο «χάντρες και κορυφογραμμές» παρήχθη σε σημαντική ποσότητα, και ότι χιλιάδες πουλήθηκαν ως πλεόνασμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά κατά τη διάρκεια των μεταπολεμικών χρόνων. Αρκεί να συμβουλευτεί κανείς μόνο τις σελίδες διαφήμισης των αμερικανικών περιοδικών “American Rifleman” που δημοσιεύθηκαν το 1950 για την κατάλληλη απόδειξη. Μεταξύ συλλεκτών, μεταξύ των πρότυπων με τους «δακτυλίους» και τα «γρανάζια», το δεύτερο θεωρείται το πιο επιθυμητό.

Επιστρέφοντας στη λαβή με μοτίβο «δακτυλιδίων», αυτό είναι το είδος όπλου που βλέπουμε να πωλείται σε όλο τον κόσμο ως «μαχαίρι κομάντο», σε τιμές που κυμαίνονται από 6 έως 20 δολάρια. Αν και συγγενικά, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε «μαχαίρι κομάντο» τη λαβή με μοτίβο «δακτυλιδίων», όπως ισχύει με πραγματικά μαχαίρια Fairbairn-Sykes.

Από το σημείο κατασκευαστικής απόψεως, η λαβή «δακτυλιδίων» είναι επιθυμητό μοτίβο. Είναι ανέξοδο και απλό να κατασκευαστεί. Από την πλευρά απόψεως του επιστημονικού μαχητή με μαχαίρι είναι μια πλήρης καταστροφή. Η λαβή είναι άβολη. Όταν βρέχεται είναι δύσκολο να κρατηθεί. Λόγω των ομόκεντρων δακτυλίων γίνεται πραγματικά πιο εύκολο για το όπλο να κυλήσει από το χέρι, και, τέλος, αυτή η μορφή της λαβής καταστρέφει την εξαιρετική ισορροπία ενός σωστού Fairbairn-Sykes. Πράγματι, ο Fairbairn είναι γνωστό ότι είχε πικρή απογοήτευση με τη λαβή «δακτυλιδίων», η οποία ένιωθε ότι χάλασε το Fairbairn-Sykes πέραν κάθε λύτρωσης.

Η συναίνεση απόψεων μεταξύ των κατασκευαστών του Sheffield είναι ότι περίπου 6.000.000 μαχαίρια με το μοτίβο λαβής «δακτυλιδίων» έχουν κατασκευαστεί. Περίπου 2.000.000 κατασκευάστηκαν από 1942 έως το 1945, και τα υπόλοιπα 4.000.000 στα τριάντα περίπου χρόνια μετά. Η εκτίμηση αυτή λαμβάνει υπόψη αυτά που έγιναν σε χώρες εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, όπως Ιαπωνία, Ιταλία και Ισπανία.

Ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται για περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τη σήμανση των εν λόγω μαχαιριών, παραλλαγές και είδη θήκης, κατευθύνεται προς την εξαίρετη μελέτη του Captain Colin Μ. Stevens, “Your Commando Knife”, Military Collectors Club of Canada Journal, XII:1 (1975) pp. 20-24.

Τα χρόνια της O.S.S.

Το Αμερικανικό Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (American Office of Strategic Services – Σήμερα C.I.A. ), πριν ονομαστεί έτσι, ήταν γνωστό ως το Γραφείο του Συντονιστή Πληροφοριών (Office of the Coordinator of Information ή C.O.I.). Τον Απρίλιο του 1942, ο W.E. Fairbairn «δανείστηκε» στο Γ.Σ.Π. (C.O.I. – ουσιαστικά πήρε απόσπαση και παρέμεινε στις Η.Π.Α. μέχρι το τέλος του πολέμου), κάτω από τις διαταγές του Βρετανικού Συντονιστή Ασφαλείας (British Security Coordination – B.S.C.) με βάση στη Νέα Υόρκη.

Μία από τις πρώτες ανησυχίες του Fairbairn ήταν να κατασκευάζεται το μαχαίρι Fairbairn-Sykes για χρήση από το προσωπικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Καθώς ο ίδιος με τα χρόνια είχε, διατηρήσει την επαφή με πρώην μαθητές του στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ, οι πεζοναύτες φάνηκαν πιθανοί υποψήφιοι να είναι η πρώτη υπηρεσία που θα υιοθετούσε το Fairbairn-Sykes.

Έτσι, στις 20 Απριλίου 1942, λίγες μέρες μετά την άφιξη του Fairbairn στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Σώμα των Πεζοναυτών επικοινώνησε με την Εταιρεία Μαχαιροποιών Camillus (Camillus Cutlery Company), της Camillus, New York και, τοποθέτησε μια σημαντική παραγγελία για ένα νέο πρότυπο Fairbairn-Sykes.

Το νέο σχέδιο ενσωμάτωσε λαβή από χυτό αλουμίνιο. Οι ειδικοί προμηθειών των πεζοναυτών, σε συνεργασία με τον William D. Wallace, διευθυντή του εργοστασίου στην Camillus, συνέβαλαν σε αυτό το χαρακτηριστικό: μια απογοητευτική παραλλαγή που, για άλλη μια φορά, κατάφερε να καταστρέψει την ισορροπία του όπλου και του χειρισμού του. Αυτό το μοντέλο Marine/Fairbairn-Sykes παρήχθη μόνο το 1942, με 14.370 μαχαίρια που παραδόθηκαν σε δύο αποστολές. Η Camillus αγόρασε τις θήκες από την εταιρεία δερμάτινων ειδών MO.S.S.er (MO.S.S.er Leather Company).

Το μοντέλο Marine δεν ήταν μια πλήρης επιτυχία, αλλά ο Fairbairn δεν το έβαλε κάτω. Η C.O.I. φάνηκε ως η επόμενη πιθανή επιλογή, και η επιλογή ήταν τυχερή. Η διοίκηση της C.O.I. «ζέσταινε» προς τις μεθόδους και τις συμβουλές του Fairbairn και, τεράστιες ποσότητες μυστικά κονδύλια διοχετεύονταν στην C.O.I. εν αναμονή της αναδιοργάνωσης της ως O.S.S (Σήμερα C.I.A.).

Στις 12 Ιουνίου του 1942, μία ημέρα πριν η C.O.I. γίνει O.S.S., το συμβόλαιο 8 UN-VG εκδόθηκε στην Landers, Frary & Clark, της New Britain, Connecticut, για 10.000 Μαχαίρια Μάχης Fairbairn-Sykes έναντι $2.23 το καθένα. Το Fairbairn-Sykes ήταν πια το πρώτο επίσημο μαχαίρι του πρώτου επίσημου γραφείου Μυστικών Υπηρεσιών της Αμερικής.

Θα παρεκκλίνω για μια στιγμή, το θέμα της τιμής είναι ενδιαφέρον. Τα πρώτα μαχαίρια Fairbairn-Sykes που παραδόθηκαν από την Wilkinson στην S.O.E. πωλήθηκαν έναντι $13.60, συμπεριλαμβανομένης της θήκης. Τα επισκευασμένα Wilkinson μαχαίρια με $11, και οι θήκες πωλούνταν ξεχωριστά για $4,60. Στις 31 Οκτωβρίου 1942, όταν η πρώτη προσφερόμενη σύμβαση δόθηκε στη Wilkinson από το Υπουργείο Εφοδιασμού (Ministry of Supply), η τιμή είχε πηδήσει στα $17,90.

Ωστόσο, όταν οι σχεδιαστές της C.O.I. κοστολόγησαν το πρόγραμμα ειδικών όπλων, τα εσωτερικά έγγραφα δείχνουν ότι 5.000 Μαχαίρια Μάχης Fairbairn-Sykes υπολογίζεται ότι στοίχησαν $150.000, βασιζόμενοι σε βρετανικές τιμές. Στην Αμερική, τα διπλάσια μαχαίρια στοίχησαν $22.300, έναντι της αρχικής προσφοράς των $20.300.

Δυστυχώς, η C.O.I./O.S.S. έλαβε ακριβώς αυτό που πλήρωσε. Τα δείγματα Landers, Frary & Clark, χωρίς εξαίρεση, είχαν υποστεί λάθος ανόπτηση, και κατά συνέπεια έσπαγαν και λύγιζαν ακόμα και μετά από ελαφριά χρήση. Είναι κρίμα, καθώς διαφορετικά, τα μαχαίρια ήταν όμορφα φινιρισμένα, και το στυλ της λαβής O.S.S. θεωρείται ως η καλύτερη όλων των εποχών για να τοποθετηθεί σε ένα Fairbairn-Sykes. Η χοντρή ρίκνωση αυτή έγινε με ένα ειδικό κυλιόμενο καλούπι, που είχε δεκατέσσερις γραμμές ανά ίντσα, σε όλη τη διαδρομή προς τον σταυρό. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι το κυλιόμενο καλούπι είναι θησαυρός. Δυστυχώς, έχει χαθεί.

Τα μαχαίρια του μοντέλου O.S.S προμηθεύτηκαν με τη ξεχωριστή «θήκη παντός τρόπου» (All-Ways scabbard), που αναφέρθηκε προηγουμένως. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι σχεδιαστές της O.S.S. αγωνιούσαν για το αν θα παράσχουν τη θήκη με μαύρο ή καφέ δέρμα (!) Τελικά αποφάσισαν στο καφέ δέρμα για την πραγματική ή φανταστική αξία του ηθικού που προσέφερε. Τέτοιες ήταν οι ανησυχίες των πρώτων μυστικών υπαλλήλων της Αμερικής. Χρειάζεται να προσθέσουμε, ότι θα μπορούσε να έχει δαπανηθεί τόση φροντίδα για την επιλογή του χάλυβα ή του κατασκευαστή;

Μέχρι το φθινόπωρο του 1942, το σχέδιο Fairbairn-Sykes απέκτησε κάτι από κακή φήμη στην Αμερική. Από τη μία πλευρά, οι παραλλαγές του μοντέλου Marine επέστρεφαν από το πεδίο μάχης σπασμένα και αλλιώς κακοποιημένα, τουλάχιστον εν μέρει επειδή οι πεζοναύτες ήταν ανεκπαίδευτοι στη σωστή μέθοδο της χρήσης του μαχαιριού (κάτι που ο Fairbairn προσπάθησε να διορθώσει το φθινόπωρο του 1942, όταν υπηρέτησε για λίγο ως εκπαιδευτής στο προσωπικό του Σώματος των Πεζοναυτών.

Παραθέτουμε του Harold L. Peterson το εξαιρετικό “American Knives”:

«Δεν άρεσε σε κανέναν από τους πεζοναύτες…, γιατί η λεπίδα τους ήταν πάρα πολύ ελαφριά και εύθραυστη για όλες τις εργασίες γενικής χρήσης, και επειδή έχουν σχεδιαστεί ειδικά για το κάρφωμα, περιορίζοντας τον αριθμό πιθανών επιθέσεων και αποκρούσεων.»

Όπως γνωρίζουμε, αυτή είναι μια εντελώς εσφαλμένη υπόθεση. Το όπλο είχε πράγματι σχεδιαστεί έτσι ώστε με κανένα τρόπο δεν περιόριζε ούτε την επίθεση ούτε την απόκρουση. Όσον αφορά την ευθραυστότητα της λεπίδας, αυτό μπορεί να είναι η συνάρτηση μιας πολύ λεπτής διατομής. Η Camillus μας πληροφόρησε ότι οι λεπίδες ήταν ένας «χάλυβας υψηλού άνθρακα», το οποίο είναι, φυσικά, χωρίς νόημα…, και σταλμένο για υπηρεσία (στους Πεζοναύτες) στο 59 στην κλίμακα Rockwell C…, εξίσου χωρίς νόημα, καθώς δεν γνωρίζουμε σε ποιόν χάλυβα αναφέρονται. Αν, όπως μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια, ο «χάλυβας υψηλού άνθρακα», ήταν μιας τάξης χάλυβα 350, όπως οι τύποι 351 ή 355, τότε ήταν κακή επιλογή. Τέτοιοι χάλυβες είναι ακατάλληλοι για το Fairbairn-Sykes.

Όσον αφορά την άλλη υπόθεση, της εν λόγω ακατάλληλης ανόπτησης από την Landers, Frary & Clark, οι παραλλαγές του μοντέλου O.S.S. ήταν σχεδόν εντελώς άχρηστες. Αν υποψιάζεστε σαμποτάζ, δεν είστε οι πρώτοι. Περισσότεροι από ένας Γερμανός εργαζόταν στη βιομηχανία κατασκευής μαχαιριών των ΗΠΑ το 1942, και πραγματοποιήθηκε έρευνα αντικατασκοπίας.

Η μεταπολεμική εποχή

Με τους πεζοναύτες των ΗΠΑ και την O.S.S. να το κατηγορούν, δεν είναι περίεργο το ότι υπέστη το Fairbairn-Sykes σε αμερικανικά χέρια. Ο συγγραφέας πρέπει επίσης να παραδεχτεί ότι βοήθησε αυτή τη συκοφαντία με τις επικρίσεις που εμφανίζονται στο «Πλήρες Βιβλίο του Μαχαιριού Μάχης» (Complete Book of Knife Fighting – 1975). Κάτι το οποίο αμέσως κατηγορήθηκε από ανθρώπους μακράν πιο γνώστες από εκείνους που αρχικώς είχαν γνωμοδοτήσει. Με μετάνοια, επιτρέψτε μου να είμαι ο πρώτος που θα δηλώσει ότι, όταν χρησιμοποιείται σωστά, το Fairbairn-Sykes δεν είναι πιο πιθανό να σπάσει από οποιοδήποτε άλλο μαχαίρι, αρκεί η κατάλληλη φροντίδα να έχει επενδυθεί στην κατασκευή του. Για το Fairbairn-Sykes, ωστόσο, αυτό το τελευταίο είναι δυστυχώς μεγάλη υπόθεση. Από όλους τους εν καιρώ πολέμου κατασκευαστές, μπορούμε να πούμε ότι μόνο η Wilkinson κατάφερε να κατασκευάσει το όπλο σωστά, και τότε μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Για να εξακριβώσουμε οριστικά το κατά πόσον ή όχι το Fairbairn-Sykes είναι υπερβολικά επιρρεπής σε θραύση, ο συγγραφέας συζήτησε με μεγάλους αριθμούς Βρετανών υπηκόων που είχαν άμεση εμπειρία με το όπλο σε συνθήκες εν καιρό πολέμου. Από αυτή την άποψη, πρέπει κάλλιστα να θυμάστε ότι ενώ 24.370 μαχαίρια συνολικά είχαν κατασκευαστεί για το προσωπικό των ΗΠΑ, κατασκευάστηκαν της τάξης των 2.000.000 για το προσωπικό του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχω την αίσθηση ότι οι Βρετανοί είναι επομένως σε καλύτερη θέση από ό, τι εμείς να κρίνουν τα πλεονεκτήματα του όπλου.

Οι Βρετανοί που συζητήσαμε ήταν ομόφωνοι με τους επαίνους του Fairbairn-Sykes. Υπήρχαν, βέβαια, περιπτώσεις θραύσης της λεπίδας. Ένας τύπος το έσπασε κόβοντας ελαστικά φορτηγών. Ένας άλλος προσπαθώντας να τρυπήσει ένα βαρέλι πετρελαίου, προκειμένου να συμμετάσχει σε πράξη δολιοφθοράς. Αλλά δεν έχουμε βρει ούτε μια περίπτωση όπου ένα σωστά κατασκευασμένο Fairbairn-Sykes απέτυχε ενώ εφαρμόζονταν επιστημονικά για τον σκοπό για τον οποίο είχαν αρχικά σχεδιαστεί.

Παρά ταύτα, το Fairbairn-Sykes, στην Αμερική τουλάχιστον, ποτέ δεν συνήλθε από τις επιπτώσεις της κακής ποιότητας εργασίας. Βρετανικά δείγματα προς το τέλος του πολέμου δεν έκαναν τίποτα για να προσθέσουν στη φήμη του και τα μεταπολεμικά δείγματα του σφράγισαν τη μοίρα για πολύ καιρό.

Στο τέλος του πολέμου, το ενδιαφέρον για το Fairbairn-Sykes ξεθώριασε, αλλά η φλόγα τρεμόπαιζε. Το 1948, όλα τα υπόλοιπα δείγματα του μοντέλου O.S.S. πάρθηκαν από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (Central Intelligence Agency), η οποία στη συνέχεια εξέδωσε το όπλο ως H00-0444 Μαχαίρι Μάχης Fairbairn, μέχρι και στις αρχές του 1960. Οι Βρετανοί Πεζοναύτες Κομάντο (Royal Marine Commandos) εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το όπλο, και η Wilkinson εξακολουθεί να κατασκευάζει το όπλο στο πλαίσιο σύμβασης με το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τους Ολλανδούς και τη Νορβηγική Κυβέρνηση. Το μαχαίρι κατασκευαζόταν επίσης στην Ιαπωνία, στο πλαίσιο της σύμβασης με τη C.I.A., μέχρι το 1970, για Ομάδες Μελέτης και Παρατήρησης και για παρόμοιες ομάδες διείσδυσης μεγάλου βεληνεκούς που εργάζονταν στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά η ποιότητα απλά δεν υπήρχε. Πάρα πολύς χρόνος είχε περάσει από τότε που είχε χειριστεί κάποιος ένα σωστό Μαχαίρι Μάχης Fairbairn-Sykes.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ενώ τελείωνα τις έρευνες μου, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ο Fairbairn ποτέ δεν έβγαλε μια δεκάρα από το σχέδιο του. Κατά συνέπεια, μάζεψα μια ομάδα επένδυσης και διαχείρισης και δημιουργήσαμε την Castle Knife Company, στο San Francisco. Στη συνέχεια αγοράστηκε η γραμμή παραγωγής σε εργοστάσιο του Sheffield και προσωπικά επέβλεψα μια παραγωγή από 1100 μαχαίρια. Πήρα αποκλειστική άδεια από την κληρονόμο του W.E. Fairbairn να χρησιμοποιήσω το όνομά του και, πλήρωσα το επιζών τέκνο του δικαιώματα για κάθε μαχαίρι που πωλήθηκε.

Αγόρασα μια ειδική μείξη της κατηγορίας 410 ψυχρού καλουπιού έλαιο-σκλήρυνσης από χάλυβα για σφυρηλάτηση και, με τυχαίες δοκιμές τα δειγμάτισα σε όλη την πορεία της κατασκευής. Με την σκλήρυνση, οι λεπίδες ήταν μεταξύ 65½ έως 66 Rockwell C. Μετά την ανόπτηση, όλες οι λεπίδες του δείγματος ήταν μεταξύ 57½ έως 58½ Rockwell C. Οι στρατιωτικές προδιαγραφές απαιτούν και μια δοκιμή κάμψης, αυτή η δοκιμή εκτελέστηκε με το ακόλουθο αποτέλεσμα: Το δείγμα κάμφθηκε κάτω από βαρύ φορτίο σε γωνία 50 μοιρών πριν σπάσει. Τα δύο σπασμένα κομμάτια δεν είχαν καμία μόνιμη κάμψη και έδειξαν ένα λεπτό, μεταξένιο κάταγμα. Οι στρατιωτικές προδιαγραφές απλώς απαιτούν μια γωνία 30 μοιρών. Όλες οι δοκιμές έγιναν υπό την προσωπική επίβλεψη του Ανώτατου Μεταλλουργού της British Cutlery and Allied Trades Research Association (CATRA).

Διατήρησα τον κυρτό σταυρό (quillions) του πρώτου μοντέλου μαζικής παραγωγής, και έστρεψα την προσοχή μου στη λαβή. Ειδικά εργαλεία σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν τα οποία επέτρεψαν τη ρίκνωση να γίνει με μία μόνο λειτουργία: Δεκατέσσερις γραμμές ανά ίντσα, άγριο (στην αφή), που εκτείνονταν μέχρι τον σταυρό, ακριβώς όπως στη λαβή (του μοντέλου) O.S.S. Οι λαβές είναι χυτές στον καλύτερο βαθμό ποιότητας χαλκού για αγάλματα, και με την ηλικία θα αποκτήσει ευχάριστη πατίνα.

Κατόπιν προσέλαβα εργάτες που φιλοτέχνησαν το αρχικό Fairbairn-Sykes για την Wilkinson, κάποιους κυριολεκτικά τους έβγαλα από τη συνταξιοδότηση. Το μαχαίρι τροχίστηκε, φινιρίστηκε και, δέθηκε εξ ολοκλήρου από τα χέρια τους.

Έφερα τα μαχαίρια στην Αμερική σε μικρές παρτίδες των πενήντα, και τα χάραξα με το αρχικό σήμα F-S σε κάθε λεπίδα. Για να τα διακρίνω, τα χάραξα επίσης με το λογότυπο του Castle Knife Company. Τα πουλήσαμε για $75 το καθένα, $80 για το «καθαρά» μοντέλο χωρίς χαρακτική. Η παραγωγή σταμάτησε το 1979 και δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθεί.

Το παραπάνω εγχείρημα ήταν, εν τέλει, μια πρόταση που έχασε χρήμα, αλλά δεν κάναμε ό,τι κάναμε για τα χρήματα. Το κάναμε για να τιμήσουμε τους Fairbairn και Sykes και τους άνδρες και τις γυναίκες των «Σιωπηλών Υπηρεσιών». Είναι ειλικρινής πεποίθηση μου ότι παρήγαμε ένα από τα καλύτερα Μαχαίρια Μάχης Fairbairn-Sykes που έγιναν ποτέ.

Θα τελειώσω αυτό το σύντομο απολογισμό με μια τελευταία πινελιά της ιστορίας. Στο Αβαείο του Westminster του Λονδίνου, ακριβώς στα δεξιά σας καθώς μπαίνετε στις πόρτες, μερικά πόδια από το αφιέρωμα της Βρετανίας στον Winston Churchill και κοντά στον Άγνωστο Στρατιώτη, είναι ένα μνημείο για τους Βρετανούς Καταδρομείς, που ιδρύθηκε από τη Βασίλισσα Την αυτού Μεγαλειοτάτη.

Ουίλιαμ Λ. Κάσσιντι