Η δική μας προσέγγιση Combatives

Mickey Davidow (αριστερά), ο πρωτοπόρος του Νότιο Αφρικάνικου Τζούντο (1955-1960) Μεσαίας κατηγορίας βαρών πρωταθλητής Νοτίου Αφρικής. Μέλος της Εθνικής Ομάδας Νοτίου Αφρικής Τζούντο. Solly Mogolis (Κέντρο), Ελαφριάς κατηγορίας βαρών πρωταθλητής Νοτίου Αφρικής. Dennis Hanover (Δεξιά), Μεσαίας κατηγορίας βαρών πρωταθλητής Transvaal Νοτίου Αφρικής. Μέλος της Εθνικής Ομάδας Νοτίου Αφρικής Τζούντο, Ιδρυτής Hisardut.

Τρία χρόνια πριν από αυτή την λυπηρή σειρά γεγονότων που αφορούν στην EJJU και στην IJJF (το 1993), είχα «περάσει από κόσκινο» για εξειδικευμένη εκπαίδευση μικρών όπλων στο Ισραήλ. Το τελευταίο έγινε μέσω του δασκάλου μου Mickey Davidow στη Νότιο Αφρική. Η εξειδικευμένη εκπαίδευση τα όπλα διοργανώθηκε με την ευγενική παρέμβαση του Ντένις Χάνοβερ (Dennis Hanover), ο ισραηλινός ιδρυτής του Hisardut™ (επί χρόνια μαθητής και φίλος του Mickey Davidow). Οι μέρες μου ήταν γεμάτες με τεχνικές πυροβόλων όπλων, στρατηγικές και τακτικές κάπου στη μέση του πουθενά. Τις νύχτες είχα προπόνηση βαριάς επαφής στο κεντρικό σχολείο του Dennis (μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από την προσέγγιση των EJJU και IJJF και πίσω στις Νοτιοαφρικανικές μου ρίζες). Όλα αυτά συνέβησαν σε μια εποχή που κανένας ξένος (για τους Ισραηλινούς) πολίτης δεν εκπαιδευόταν στα φημισμένα Ισραηλινά συστήματα πολέμου.

Ο Dennis είναι κατά τη γνώμη μου, ένας πραγματικός μαχητής μεταξύ των μαχητών, με εξαιρετικά δυναμική παρουσία παγκόσμιας εμβέλειας. Είναι ένας πρακτικός άνθρωπος με τεράστια εμπειρία στη μάχη σώμα-με-σώμα. Έχει πολύ ισχυρό υπόβαθρο στο Τζούντο, στο Ju Jutsu και στο Kyukushinkai Karate Do. Όλα αυτά είναι συστήματα βαριάς επαφής όπου η πνευματικότητα με την ανατολική έννοια, κατά τη γνώμη μου, όταν ασκείται από τους Δυτικούς, δεν έχει καμία χρήση για αυτούς. Στα σχολεία του Dennis, το μόνο «πνεύμα» που δοκιμάζεται είναι το μαχητικό πνεύμα. Πιστεύω ότι ο Dennis δεν ασχολείται πάρα πολύ με το αν θα κερδίσει ή θα χάσει κανείς. Ξέρει πολύ καλά ότι όταν κάποιος παίζει εναντίον πολλών, στο τέλος θα χάσει. Ασχολείται, όμως, με το αν είσαι πρόθυμος ή όχι να σταθείς ξανά όρθιος, αφού έχεις ηττηθεί επανειλημμένα και έχεις βρεθεί κάτω στο έδαφος ξανά και ξανά.

Η επαφή με τον Dennis ήταν ένα σημείο καμπής στον τρόπο με τον οποίο πλησίασα την πολεμική τέχνη στην Ελλάδα. Εκτός από τον εντυπωσιακό τρόπο που διεξάγονταν τα μαθήματά του, είχαν και την ισχυρή αίσθηση της εθνικής συνοχής. Πολλές δηλώσεις που έκανε κατά τη διάρκεια της παραμονής μου ήταν για μένα αποκαλυπτικές και μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης.

Μια δήλωση που θυμάμαι καλά, ήταν αυτό που με οδήγησε στην τελική ρήξη μου με τα υπόλοιπα «ανατολικά» απομεινάρια της τεχνικά επικεντρωμένης μεθοδολογίας και διδασκαλίας μου. Θυμάμαι τον τόπο και τη συνομιλία με σαφήνεια, διότι η στιγμή ήταν τόσο ισχυρή, ώστε η απόφασή μου να αλλάξω την προσέγγισή μου χαράχτηκε στη μνήμη μου. Ήμασταν μια βόλτα στο λόμπι ενός ξενοδοχείου πολυτελείας στο Eilat, όταν ζήτησα τη γνώμη του Dennis για τα δρώμενα στις ΗΠΑ με το τότε εκκολαπτόμενο στις ΗΠΑ Gracie Jiu Jitsu. Η απάντησή του με εξέπληξε σε σημείο ακινησίας καθώς η μικρή παρέα μου συνέχισε να περπατάει.

«Δεν είναι δουλειά μου να εκπαιδεύω μονομάχους. Είναι δουλειά μου να εκπαιδεύσω ένα έθνος για να επιβιώσει!» – Dennis Hanover

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόταν να κάνω τον κάθε μαθητή έναν ειδικό, δεν ήταν δική μου ευθύνη…, ήταν δική τους! Έπρεπε να το θέλουν για τον εαυτό τους. Ωστόσο όμως, ΉΤΑΝ δουλειά μου να βοηθήσω τους ανθρώπους να επιβιώνουν (να τους κάνω survivors)! Να τους βοηθήσω να καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλειοι αλλά αποτελεσματικοί! Και η διαδρομή προς αυτό, είναι μέσω της απλότητας και της αμεσότητας με ψυχή «βουνό», μέχρι την επιτυχία! Έπρεπε να διδάξω ένα σύστημα «μάχης» που είναι εύκολο να αφομοιωθεί από όλους, χωρίς περιττά διακοσμητικά στοιχεία ή δόγματα. Γιατί οι Δυτικοί δεν χρειάζεται να επιβαρύνονται με τα «πράγματα» που δεν έχουν καμία σχέση με τον πολιτισμό τους.

Με απλά λόγια, δεν υπάρχει τίποτα το πνευματικό όταν τρώει κανείς γερή κλωτσιά στα καρύδια! (Ίσως αν του φύγει η ψυχή;;;)

Η δήλωση του Dennis σήμανε για μένα στιγμή «Εύρηκα!» όπως στον Αρχιμήδη. Προχώρησα απαλλάσσοντας τελείως την ανατολική προσέγγιση, τις συνδέσεις και προεκτάσεις τεχνικών και ιδεών. Οι βιντεοταινίες της εκπαίδευσης των μαθητών μου που ο Αρχηγός Τεχνικός Διευθυντής (Chief Technical Director) έλαβε εκείνη τη χρονιά, επέστησαν το σχόλιο «Πολύ καλό, αλλά πολύ δυνατό!» (“Very good, but too strong!”). Αναφερόταν κομψά στην έλλειψη (ανατολικού) «πνευματικού» περιεχόμενου και στην απλοϊκή (χωρίς φινέτσα) σκληρή σωματική επαφή της εφαρμογής. Ο ίδιος προτιμούσε την ευγένεια επικαλούμενος το «Ju» στο Ju Jutsu. Η δική μου προσέγγιση ήταν αντίθετη με όσα υποστήριζε ως η «μη βίαιη Βουδιστική προσέγγιση του πραγματικού Ju Jitsu».

Αμέσως ήξερα ότι ήμουν για μια ακόμη φορά στο σωστό δρόμο, σε αυτόν που ταίριαζαν τα ιδανικά και η ιδιοσυγκρασία μου.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να δω που ισχύουν οι θρησκευτικές αξίες, όταν δύο άνθρωποι σκίζουν τη σάρκα ο ένας του άλλου σε μία άκρως αχαλίνωτη, βίαιη σύγκρουση, έτσι ώστε μόνο ένας να επιβιώσει. Δεν έχω ποτέ κατανοήσει πώς γίνεται, ένα σύστημα μάχης που αναπτύχθηκε για να σκοτώνει τον εχθρό στο πεδίο της μάχης, ξαφνικά να γίνει «μη βίαιο» βασιζόμενο σε οποιαδήποτε ειρηνιστική θρησκευτική φιλοσοφία;
Αντίθετα, μπορώ να κατανοήσω την επίκληση ενός βίαιου και πολεμοχαρούς θεού, όπως ο Άρης των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων.
Μήπως είναι επειδή είμαι ένας δυτικός και δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την ανατολική προσέγγιση του «γάμου» της βίας και της ειρηνιστικής θρησκευτικής φιλοσοφίας;

Όπως και να ‘χει, έκτοτε, έχω διδάξει κάθε μαθητή που έχει διασχίσει το μονοπάτι μου την απλή, άμεση, αποτελεσματική και επιστημονική εφαρμογή των στρατηγικών αρχών, των τακτικών και των τεχνικών του αυθεντικού Combatives. Αυτό έχει επιτευχθεί χωρίς να προσπαθώ να προσθέσω κάτι το οποίο δεν είναι συμβατό με τον δυτικό πολιτισμό, με την δυτική κληρονομιά τους αλλά και με την απλή λογική.