Ιστορία Combatives

Πολλά λέγονται για κάθε σύστημα Πολεμικής Τέχνης και την ιστορία του. Κάποια σημεία είναι αλήθεια και, άλλα μερικώς αλήθεια διότι με τον πέρας του χρόνου έχουν ωραιοποιηθεί, άλλα αποτελούν μύθο και, άλλα είναι καθαρά βγαλμένα από την φαντασία και αποτελούν ψέμα. Ακούμε πολλές φορές από δασκάλους ιστορίες για το παρελθόν, ακόμη και το μακρινό παρελθόν, ενός συστήματος και τους ιδρυτές τους ή και για τις ικανότητες ενός σύγχρονου δασκάλου που είναι σχεδόν μυθικές. Δάσκαλοι που έχουν απομονωθεί και επιστρέψει μετά από μήνες και χρόνια στην απομόνωση, έχοντας λάβει θεία επιφοίτηση γνώσεων και ικανοτήτων!

Το σύγχρονο Combatives, ως άοπλο και ένοπλο σύστημα ασφάλειας, αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας για πολίτες, αποδεδειγμένο σύστημα καταστολής για αστυνομία ή για στρατό σε πόλεμο, δεν ισχυρίζεται τέτοια πράγματα διότι όσα ασπάζεται και προωθεί, στηρίζονται στην σύγχρονη και τεκμηριωμένη ιστορία, την δοκιμασμένη επιστήμη και τα ιστορικά καταγεγραμμένα συμβάντα.
– Δεν είμαστε φίλοι της φημολογίας και του μύθου –

Ωστόσο, το Combatives, σαν φιλοσοφία και προσέγγιση της μάχης σώμα-με-σώμα στην μία ή άλλη μορφή, είναι τόσο παλιό όσο ο ίδιος ο άνθρωπος αφού μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι πρώτες συμπλοκές μεταξύ ανδρών, προήλθαν ήδη από την πρώιμη προϊστορία. Και αφορμές πιθανά να ήταν για θηλυκά, για τα τρόφιμα, τα υλικά αγαθά ή για εδαφικές διεκδικήσεις. Πάντα υπήρχαν οι άνθρωποι που έχοντας δοκιμάσει άοπλες και ένοπλες τεχνικές να νικήσουν ή να σκοτώσουν έναν αντίπαλο, τις καθιέρωσαν σε ένα ρεπερτόριο το οποίο επαναλάμβαναν συνεχώς μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο ή τεχνολογικά πιο προηγμένο (π.χ. Πέτρα – Ακόντιο – Σφεντόνα – Τόξο – Τυφέκιο). Έχουν γίνει πιο εξελιγμένα λόγω οπλισμού και τεχνολογίας με το χρόνο.

Αλλά ο σκοπός τους έχει παραμείνει ο ίδιος επί χιλιετίες … να στερήσει από τον άλλον αυτό που είναι δικό του ή να αποτρέψει τον άλλον από το να στερήσει από εσένα ότι είναι δικό σου.

Σε ευρύτερη κλίμακα, θα ήταν λάθος να υποστηρίζει κανείς ότι ένα άοπλο ή ένοπλο σύστημα μάχης είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών ενός ή άλλου έθνους μόνο, μια και όλα τα έθνη σε όλο τον κόσμο που επιδίωξαν να επεκτείνουν τα εδάφη τους, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, έχουν αναπτύξει δεξιότητες μάχης για τα στρατεύματά τους. Ακόντιο, λόγχη, σπαθί, τόξο και μάχη σώμα-με-σώμα χρησιμοποίησαν όλοι, ακόμη και σε φιλικούς διαγωνισμούς. Το γεγονός αυτό υποστηρίζεται από απεικονίσεις από σαφώς αναγνωρίσιμες τεχνικές που καταγράφονται στους τοίχους του τάφου αρ. 15 του Μπένι Χασάν αλ-Σουρρούγκ στην Αίγυπτο που χρονολογείται περίπου πριν 3,500 χρόνια και πάλη που απεικονίζονται στα τοιχώματα ενός σπηλαίου στη Γαλλία που χρονολογούνται πριν από 15,000 χρόνια!

Η αλήθεια του θέματος είναι απλά αυτή, ανεξάρτητα από το πόσο απομονωμένη είναι μία φυλή ή ένα έθνος, όλοι ανέπτυξαν το δικό τους σύστημα Combatives (συνήθως μικρό ρεπερτόριο δοκιμασμένων τεχνικών στη μάχη ζωής και θανάτου) για υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή για να κάνουν επιδρομές στους γείτονές τους. Και πιθανώς ανέπτυξαν και μια «ήπια μορφή» για την εκπαίδευση και πρακτική υποστήριξη του συστήματός τους (π.χ. σπαθασκία με ξύλινα σπαθιά).

Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι, αφού το ανθρώπινο σώμα είναι το ίδιο σε όλο τον κόσμο (2 χέρια, 2 πόδια κ.ο.κ.), όλες αυτές οι διάφορες μορφές μάχης είχαν τις ίδιες ανθρωπομετρικές και κινησιολογικές μονάδες όσον αφορά την εφαρμογή των τεχνικών τους. Έτσι βλέπουμε πολλές ομοιότητες στις τεχνικές από όλες τις κατευθύνσεις της πυξίδας.

Εν ολίγοις, από την προϊστορία μέχρι και σήμερα, έχουμε ξαναδεί όλες τις χρήσιμες τεχνικές και τίποτα καινούριο δεν υπάρχει. Παρατηρούμε μόνο μεταβολές στις ονομασίες τους, στη νοοτροπία καθώς και διαφορετικούς τρόπους εφαρμογής τους.

Η εξέλιξη του Combatives και η εφαρμογή του

Το Combatives αρχικά ονομάστηκε “Defendu” (Ντιφέντου), και μάλιστα, όπως ξεκίνησε από το 1915 με το εγχειρίδιο της Δημοτικής Αστυνομίας της Σαγκάη (Δ.Α.Σ. – με εικόνες του Fairbairn να δείχνει τεχνικές), έχει αναδείξει από την αρχή μια πορεία απλοποίησης από την ελαφρώς πιο σύνθετη αστυνομική εφαρμογή του προς την τελική στρατιωτική/πολεμική μορφή του από το 1942 έως το 1945 όπου ονομάστηκε “Fairbairn system”. Αυτή την αλλαγή την έλαβε ώστε κυρίως οι στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις σκληρές μάχες και επιδρομές που πραγματοποιούσαν κατά την διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η φιλοσοφική προσέγγιση, μεθοδολογία και εφαρμογή αποδείχθηκε τόσο αποτελεσματική που εφαρμόστηκε με τεράστια επιτυχία και από τις μυστικές υπηρεσίες (MI5, MI6, S.I.S., S.O.E. όσο και τις αντίστοιχες Β. Αμερικάνικες δυνάμεις και υπηρεσίες) όπως και τις ομάδες της αντίστασης σε κάθε χώρα που υπήρχε εκπαιδευμένο βρετανικό προσωπικό στη μέθοδο αυτή.