Απάντηση σε ερώτηση στο youTube
στο 05. Εκπαίδευση Combatives | CG
Φίλε Ηλία,
Συγγνώμη για την καθυστέριση χρειάστηκε να γράψω πολλά.
Έχεις ξύσει μνήμες, κάποιες καλές, κάποιες κακές…
Μεγάλωσα στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής. Αυτό από μόνο του λέει πολλά αν ρωτήσεις ανθρώπους που την έζησαν ή ζουν εκεί ακόμη. Όποιος δεν πείστηκε ή έστω δεν το εκτιμάει αυτό το μικρό γεγονός, ας μπει στο YouTube να πεισθεί.
Φαντάζομαι ότι περιμένεις να ακούσεις περισσότερο ζουμί διότι αυτό δεν λέει και τίποτα για την «εμπειρία του δρόμου», απλά υπαινίσσεται για την κατάσταση.
Αναπτύσσω περισσότερο τις εμπειρίες μου παρακάτω.
Βία στα παιδικά χρόνια
Το να ζεις και να μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου βλέπεις ωμή βία συχνά στα μερικά μέτρα, δεν είναι ότι καλύτερο. Την πρώτη φορά που την είδα ζωντανά και με άγριο ξύπνημα ήταν όταν ήμουν περίπου 6 χρόνων. Διαρρήκτης μπήκε στο σπίτι όσο ήμασταν μέσα και κοιμόμασταν. Ξύπνησα με τις άγριες φωνές του πατέρα μου και την όψη να σπρώχνει μακριά σκάλα με άνθρωπο επάνω από τον δεύτερο όροφο. Από τότε ο πατέρας μου είχε όπλο στο σπίτι. Την δεύτερη, πάλι σε μικρή ηλικία, ίσως 7 ετών, μας διέρρηξαν την μονοκατοικία ομάδα 2 ή 3ων. Ξύπνησα με τρομάρα από τις φωνές και φασαρίες βλέποντας τον πατέρα μου να κυνηγάει ανθρώπους ημίγυμνος με το όπλο πυροβολώντας. Αυτές ήταν οι μόνες διαρρήξεις που επιχειρήθηκαν. Μάλλον έμαθαν ότι υπήρχε «έτοιμος» με όπλο στο σπίτι.
Πορτοφολάδες δρομείς…, πολλοί. Πέρα από τέτοιες αρπαγές που έχω δει να γίνονται στον δρόμο σε ξένους, λήστεψαν με αρπαγή της τσάντας την μάνα μου και την γιαγιά μου παρουσία μου τέσσερεις φορές. Την γιαγιά μου 3, μέχρι που έμαθε να τα βάζει σε πουγκί γύρο από τον λαιμό της και μέσα στα ρούχα της. Από αυτήν έμαθα αυτό το κόλπο.
Στα περιστατικά αυτά άρχισα να μαθαίνω για την «γλώσσα του σώματος» μου έχει γίνει συνήθεια να την παρακολουθώ πια.
Πέρα από το ότι μάθαινες από μικρή ηλικία να φυλάγεσαι, αποκτάς και ανασφάλειες, φοβίες και αναστολές, όπως είχα τότε στα 10 μου χρόνια. Για να τα καταπολεμήσεις αυτά αναζητάς λύσεις…
Από εκεί προέρχεται και ο κύριος στόχος του Combatives Group, που είναι η ΑΣΦΑΛΕΙΑ και η ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ. Την εκτιμάς πολύ όταν έχεις πια εμπειρίες και μυαλό να σκεφτείς.
Βία στη σχολή
Δεν θεωρώ ότι η εμπειρία μου στη σχολή του δασκάλου μου είναι εμπειρία δρόμου. Παρότι από τα 10 μου χρόνια οι προπονήσεις που κάναμε ήταν ΒΑΡΙΑΣ ΕΠΑΦΗΣ και μια φορά τον μήνα, ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΠΑΦΗΣ μέχρι knock-down ή tap-out. Αυτές οι προπονήσεις ήταν όλες πολύ όμοιες με το σημερινό ΜΜΑ, ΧΩΡΙΣ όλους τους ΚΑΝΟΝΕΣ. Οι δε τελευταίες χρειάζονταν χρόνο για να συνέλθεις, γι’ αυτό τις κάναμε ΜΟΝΟ μια φορά τον μήνα.
Το Jiyu Kumite που κάναμε ήταν μέχρι knock-down ή tap-out μέχρι τα 18 μας. Βέβαια μέχρι τότε δεν είχαμε επαφή στο πρόσωπο με τα χέρια (με τα πόδια και γόνατα επιτρέπονταν, αυτό εξηγεί την σπασμένη μου μύτη και κάποια πλευρά) και στην σπονδυλική στήλη. Αλλά από εκεί και πέρα, προστίθεντο και το knock-out και απαγορευόταν μόνο επαφή στη σπονδυλική στήλη. Σημείωσε ότι πέρα από μασέλα και σπασουάρ δεν φοράγαμε άλλα προστατευτικά. Κάποιοι χαζοί όπως εμένα δεν φοράγανε καθόλου (ήμασταν σκληροί μαλάκες βλέπεις…), τα πληρώνω σήμερα.
Θεωρώ ότι υπήρξε και αυτή μια καλή βάση τεχνικών γνώσεων και σκληραγώγησης (λόγο συνεχόμενης βαριάς επαφής). Ήταν όμοιο με το Kyokushinkai Karate μαζί με Ju Jutsu (με όλες τις ρίψεις, πνιγμούς, στραγγαλισμούς και εξαρθρώσεις σε όλα τα σημεία του σώματος).
Εκεί έμαθα ότι το ΜΕΓΕΘΟΣ και η ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΤΡΑΕΙ και αν είναι να παίζεις ξύλο, πρέπει να είσαι ΚΑΙ ΕΞΥΠΝΟΣ αλλά ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ με προτίμηση στο ΠΡΩΤΟ.
Όσο μεγάλωνα, άλλαξα 4 σχολεία, 2 δημοτικά και 2 γυμνάσια- λύκεια.
Στο καθένα αναγκάστηκα να «βρω την θέση» μου στη «κατάταξη της ιεραρχίας» παίζοντας ξύλο με όποιους είχα διαφορές. Σχολικό μεν, αλλά όταν είσαι παιδί ή έφηβος και παίζεις συχνά ξύλο με συμμαθητές σου για χαζούς λόγους επειδή είσαι ανασφαλείς, σύντομα παύει να σου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση η βία. Και σίγουρα στο χαζό μυαλό σου δεν σε φοβίζει. Ένας από αυτούς που έπαιζα ξύλο συνέχεια, τυχαίνει να είναι φίλος μου σήμερα.
Βέβαια, ούτε αυτές θεωρώ ότι ήταν «μάχες του δρόμου», αλλά ήταν συχνό φαινόμενο με αποτέλεσμα να μη φοβάμαι να χτυπηθώ. Αποτέλεσμα αυτού του «μαθήματος» και «ανακάλυψης» ήταν ότι κάθε εβδομάδα βρισκόμουν στο γραφείο του εκάστοτε διευθυντή. Ήταν ένας από τους λόγους που άλλαζα σχολείο μέχρι και το λύκειο. Αυτές ήταν οι πρώτες εμπειρίες μου και ο λόγος που ξεκίνησα Ju Jutsu.
Αυτό ήταν το δημοτικό.
Βία στο γυμνάσιο
Στο γυμνάσιο έμαθα ότι αν είναι παίξεις ξύλο, περίμενε να τις φας κιόλας. Ακόμη και από μη γνώστες «πολεμικών τεχνών» και αρκετά άγρια γιατί εγώ ήμουν μόνος, συχνά αυτοί 2-3 ή και 4 (έτσι λειτουργεί η αγέλη).
Έμαθα ότι οι «φίλοι» που σε βάζουν να παίζεις ξύλο δεν είναι φίλοι και η ανταλλαγή χτυπημάτων δεν είναι λύση. Πρέπει να ΧΤΥΠΑΣ ΠΡΩΤΟΣ, ΔΥΝΑΤΑ και ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αν είναι περισσότεροι από έναν, πρέπει να χτυπάς τον αρχηγό πρώτα και να τον ΚΑΤΕΒΑΣΕΙΣ ΑΜΕΣΩΣ. Από εκεί και πέρα να ΛΙΩΣΕΙΣ το νούμερο δύο. Αν κάνεις αυτό δεν σε πλησιάζουν πια οι άλλοι. (Καθόλου εύκολο εγχείρημα όλο αυτό και θέλει να το κάνεις αρκετές φορές για να «πάρεις το κολλάει». Αυτό έκανα με τον «δάκτυλο των «φίλων» οι οποίοι είχαν καταλάβει ότι δεν φοβόμουν και «μέτραγα». Είχα είδη λάβει μερικά χρόνια προπόνησης σκληρής επαφής.)
Βία στο Λύκειο
Στο λύκειο που ήταν το τελευταίο σχολείο, μια από τα ίδια, αλλά εκεί ντρεπόταν ο αντίπαλος αν τις έτρωγε να γίνει «μαρτυριάρης». Μετά το πρώτο εξάμηνο που όλοι οι μάγκες τις «έφαγαν» μερικοί λίγο και άλλοι πολύ, με άφησαν όλοι ήσυχο και επικράτησε μια εκεχειρία. Είχα ήδη 7 χρόνια πολύ σκληρής προπόνησης και δοκιμών.
Πόσο σκληρή πέρα από αυτά που ανέφερα;
Ήμουν ο μόνος αλλόθρησκος σε μια σχολή Εβραίων (ούτε μία τάξη δεν είχε λιγότερους από 50 ταυτόχρονα). Αναγκάστηκα να κερδίσω τον σεβασμό τους με ατελείωτες «μάχες» επί 8 χρόνια. Σκληρά καρύδια τα παιδιά, μάλλον έχει να κάνει με την ιστορία του έθνους τους. Πιστεύω ότι αρχικά ο σκοπός τους ήταν να με διώξουν «με τρόπο». Δεν τα κατάφεραν γιατί στο όλο σκηνικό με καθοδηγούσε ο δάσκαλός μου και έγινα σκληρότερος από αυτούς. Και, κάποια στιγμή, ανάλαβα εγώ τις υποχρεώσεις βοηθού του δασκάλου μου.
Την τελευταία χρονιά του λυκείου, έχοντας ρωτήσει τον δάσκαλό μου ποιός είναι ο καλλίτερος τρόπος να δοκιμάσεις όσα μαθαίνεις μου απάντησε:
“Find the meanest bar in town and the meanest m*********** in the bar, walk up to him, spit in his beer and tell him his mother is a whore! I guarantee you will test your skills!”
Και αυτό έκανα μαζί με γείτονά μου δύο σπίτια πέρα. Ήταν τότε 27 ετών «αληταράς» πρώτης κατηγορίας. Γερός πότης και ακόμη γερότερος καβγατζής, 3ο νταν στο Goju Ryu Karate, μηχανόβιος και «σεκιουριτάς» στο επάγγελμα. Σκληρός όσο δεν πάει και οπλισμένος.
Έκανα κοπάνα αρκετές φορές για να πάω μαζί του σε μπαρ (εκεί άνοιγαν στις 10:30 το πρωί και σταματούσαν το σερβίρισμα στις 10:30 το βράδυ). Σκοπός μου ήταν να δοκιμάσω όσα μάθαινα (είχα και πλάτες βλέπεις…). Το ξύλο ήταν «καθαρό» και χωρίς όπλα, όταν έπεφτες στο πάτωμα σε αφήναν ήσυχο (περίπου σκηνές western).
Εκεί πήρα το μέτρο των δυνάμεών μου επειδή ήταν εναντίων ανδρών (άλλους μεγαλύτερους σε ηλικία μαλάκες), μιας και εγώ ήμουν ακόμη στην νεαρότερη ηλικία της μαλακίας.
Κάποια στιγμή άλλαξε αυτό με ένα περιστατικό στο όποιο έγινα μάρτυρας και που μου πάγωσε το αίμα. Και από εκεί και πέρα, έπαψα να κάνω τσάρκα στα μπαρ με τον φίλο, είχε αλλάξει το σκηνικό.
Σε αυτό το περιστατικό έμαθα ότι ο οπλισμένος έχει πάντα το πάνω χέρι.
Όταν τα είπα του δασκάλου μου, μόνο που δεν με έδειρε, λέγοντας ότι όταν μου απάντησε στο «πως να δοκιμάσει κανείς όσα μαθαίνει» αστειευόταν… Με αποκάλεσε ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΛΑΚΑ, το οποίο αναμφισβήτητα ήμουν.
Αυτά ήταν τα σχολικά χρόνια.
Δεν τελειώνει εκεί…
Βία από εκεί και πέρα
Για να καταλάβει κανείς περισσότερα, πρέπει να εκτιμήσει ότι πέρα από την ήδη βίαιη κατάσταση του περιβάλλοντος της χώρας μεταξύ των έχων και των μη έχων, υπήρχε και άγραφος αλλά πραγματικός διαχωρισμός μεταξύ και των ίδιων των λευκών φυλών σε πολλές περιοχές.
Έτσι λοιπόν, διαμορφώνεται κάπως περίεργα το όλο πράγμα.
Οι μαύρες φυλές είναι 9 κύριες, όλες μισιούνται μεταξύ τους και, όλοι μαζί τους λευκούς. Οι λευκοί όλοι μαζί τους μαύρους αλλά οι Έλληνες, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Λιβανέζοι, Άγγλοι κλπ. και ντόπιοι Αφρικάνερ (Ολλανδο-Φλαμανδο-Γερμανικού φύλου) κ.ο.α, είχαν συχνά ξεσπάσματα μεταξύ τους για τους ηλιθιότερους λόγους, κυρίως στις ηλικίες της μαλακίας (16-25 γιατί αυτή είναι η κύρια ηλικία της αρσενικής μαλακίας, από εκεί και πέρα αρχίζουν οι οικονομικές ευθύνες).
Εξηγώ περισσότερο ώστε να εκτιμήσεις το σενάριο…
Πέρα από το ότι οι μαύροι υπήρξαν τεράστια πηγή βίας εναντίων λευκών (έχω χάσει ανθρώπους που ήταν προσωπικοί μου φίλοι, κάποιοι από παιδιά και μερικούς μαθητές) ίσχυε και το ανάποδο. Οι ντόπιοι λευκοί δεν συμπαθούσαν ξένους και οι ξένοι δεν συμπαθούσαν τους ντόπιους, βλέποντας τους συχνά σαν «βλαχαδερά». Πράγμα το οποίο δεν ήταν στη πραγματικότητα, ήταν απλά πολύ συντηρητικοί και καθώς πρέπει. Ήταν μια κατάσταση ας πούμε «ανοχής μιας άβολης εκεχειρίας», κάτι σαν αυτό που βλέπαμε στις ΗΠΑ που τώρα ξεσπάει ξανά.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι βλακωδώς όλοι μπλεκόμασταν συνέχεια μεταξύ μας με άγριο ξύλο. Είτε μεμονωμένα, είτε ομαδικά σε δρόμους αλλά κυρίως σε κλαμπ. Σε τέτοια σενάρια συμμετείχα για αρκετό χρόνο της βλακείας μου (σε αυτές τις ηλικίες η μαλακία δεν έχει όρια). Πολλές τέτοιες συμπλοκές ήταν και οπλισμένες με ρόπαλα baseball, στειλιάρια από γκασμάδες και το περιβόητο nunchaku (την τρέλα της εποχής). Σε τέτοιες συμπλοκές και τις έφαγα… και τις έδωσα (όταν οι άλλοι είναι πολλοί, χέστηκαν αν ξέρεις ξύλο ή όχι, οι αριθμοί μετράνε χοντρά). Καλή εμπειρία ειδικά όταν είχα πολλούς αντιπάλους γιατί οι «δικοί μας» λάκιζαν συχνά.
Εκεί έμαθα όσα μπορεί να διαβάσει κανείς στο άρθρο «Εναντίων πολλών».
Για μια εποχή περίπου ενός έτους πήγαινα διακεκομμένα σε ένα πολύ δύσφημο κλαμπ μαζί με κάποιος πιο προχωρημένους μαθητές μου που ήταν μέχρι μήνες νωρίτερα συμμαθητές μου. Πάλι με σκοπό να δοκιμάσουμε όσα τους μάθαινα. Δεν το κάναμε πολύ συχνά για να μη μας πάρουν χαμπάρι. Όμως δεν μπορώ να σου περιγράψω πως είναι να βαράς και να σε βαράει ένας όχλος σε κλειστό χώρο. Σε πιάνει αμόκ από την αδρεναλίνη και τον φόβο. Η περιγραφή της κατάστασης μέσα σε αυτό το κλαμπ δεν περιγράφεται εύκολα… Η σκατοθύελλα…
Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις καλούς φίλους που ξέρουν να καλύπτονται μεταξύ τους και να τις ρίχνουν ανελέητα (η ομαδικότητα ομοίων όπως εκπαιδεύουν σε καλούς στρατούς). Ευτυχώς που δεν τραυματίστηκε σοβαρά ή πέθανε κανένας.
Στα κλαμπ τότε αφόπλιζαν τον κόσμο πριν μπει, φυλάγοντας τα όπλα του καθενός σε χρηματοφυλάκιο. Βάζανε αυτοκόλλητο στο πρόσωπο του ρολογιού και στο όπλο του καθενός, για να τα ταυτίσουν στην έξοδο, επιστρέφοντας το στον κάτοχο. Πολλές φορές μπόρεσα να κρύψω μικρό λεπτό καταδυτικό μαχαίρι tekna μέσα στο παπούτσι μου, προσποιώντας ότι κούτσαινα από τραύμα στο γόνατο γιατί δεν λύγιζε η πατούσα μου. (Μαλακιστήρι πρώτης τάξης βλέπεις… γιατί αν το είχα χρησιμοποιήσει θα βρισκόμουν κατάδικος και η χώρα τότε, είχε και θανατική ποινή για ανθρωποκτονία…). Κάποια στιγμή το σταμάτησα και αυτό, όχι επειδή «ξύπνησα», αλλά γιατί παραήταν άβολο.
Σε άλλα κλαμπ το ξύλο άρχιζε μέσα. Όμως, το γερό ξύλο έπεφτε έξω. Εκεί είδα ανθρώπους να «λιώνονται» στο ξύλο και να τους μαζεύουν με ασθενοφόρο παρουσία πολλών περιπολικών και συλλήψεων. Σε τέτοια, όσες φορές συμμετείχα, δεν ακολούθησε σύλληψή μου μιας και κατάφερνα πάντα να τελειώσω την συμπλοκή γρήγορα και χωρίς πολλά-πολλά. Κατόπιν την «έκανα» από εκεί αμέσως. Οι προηγούμενες εμπειρίες βλέπεις… μηδέν «ανταλλαγή» και «δρόμο» αν είναι δυνατόν.
Εκεί έμαθα την αξία της ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ, του ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΥ, της ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ και τα ΚΑΙΡΙΑ Χτυπήματα ΝΩΡΙΣ στην συμπλοκή. Το δόγμα του Combatives Group (Απλό, Άμεσο, Αποτελεσματικό) από εκεί προέρχεται.
Την ίδια εποχή είδα δύο άτομα να έχουν στριμώξει έναν πάνω σε τοίχο και να πέφτει αλύπητο ξύλο ενώ το θύμα στεκόταν ακίνητο. Ο ένας τον κράταγε στον τοίχο με πιστόλι το κεφάλι και ο φίλος του τον χτύπαγε ανελέητα.
Δεν έμεινα να δω περισσότερα ήμουν με κοπέλα.
Από αυτό έμαθα ότι καλό είναι να είσαι οπλισμένος.
Η πρώτη μου κίνηση στα 21 ήταν να αποκτήσω πιστόλι το όποιο πουλήθηκε μόνο όταν έφυγα από την χώρα γιατί η Ελλάδα δεν επιτρέπει την οπλοκατοχή και οπλοφορία. Κάποια στιγμή το έβγαλα και αυτό φέροντας ένα πολύ καλό μαχαίρι μόνο. Δις μαλάκας…
Σε εμπορικό κέντρο μέσα από την είσοδο του καταστήματος με κυνηγητικά είδη ενός καλού φίλου που μου ζήτησε να το προσέχω για λίγο και, στα 10 μέτρα περίπου είδα έναν μαύρο να διαπληκτίζεται με άλλον και να αποχωρεί. Ο άλλος παρέμεινε και περιφερόταν πέρα δώθε αγριεμένος. Μέχρι εκεί καλά… Κατόπιν λίγων λεπτών επέστρεψε ο άλλος και χωρίς προειδοποίηση τον εκτέλεσε με μαχαίρι που είχε μόλις αγοράσει από τα κουζινικά του σουπερ μάρκετ. Άγριο σκηνικό γιατί το θύμα έφαγε πολλές και πολύ άγριες μαχαιριές καθώς τσίριζε σαν γουρούνι σε σφαγή πανικόβλητος μέχρι που πέθανε με αίματα παντού στο πάτωμα.
Σε αυτό το περιστατικό έμαθα ότι με το που τελειώνουν τα λόγια καλό είναι να εξαφανίζεσαι και να αφήσεις τις ηλίθιες μαγκιές του «Δε πάω πουθενά γιατί εγώ δεν μασάω».
Μερικούς μήνες αργότερα μετά από αυτό το συμβάν, βρέθηκε το πτώμα ενός πορτιέρη φίλου μου τεμαχισμένο στα έξι στο πόρτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Ο ίδιος ήταν πάντα οπλισμένος και δεν είχε χάσει ποτέ σε συμπλοκή στον δρόμο. Το ξέρω γιατί ήμουν στο πλάι του και τις μοιράζαμε κάποιες φορές (μαθητής του Στάν Σμίντ ο πιο υψηλόβαθμος μη ιάπωνας του JKA Σότοκαν καράτε παγκοσμίως).
Από αυτό το γεγονός έμαθα ότι αν θέλουν πραγματικά να σε «καθαρίσουν», τίποτα δεν τους σταματάει. Για αυτό είναι καλό να μη συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας «ταράζοντας πολύ τη βάρκα». Κανείς δεν είναι άτρωτος… ούτε άριστα εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι άνθρωποι. Πολλά έχουν να κάνουν με το τί είδος εκπαίδευση έχεις λάβει (αν είναι ρεαλιστική ή όχι), αλλά κυρίως πόσο έξυπνα την χρησιμοποιείς. Και… λίγο ή και πολύ τύχη.
Όταν ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία δεν ήταν στην αρχιτεκτονική αλλά στα ξενοδοχειακά. Πρώτη μου δουλειά ήταν στο μπαρ ενός ξενοδοχείου σε μια μικρή πόλη ανθρακωρύχων. Αυτοί πληρώνονταν κάθε Παρασκευή. Το ίδιο βράδυ ήταν όλοι σκνίπα και έπαιζαν ατελείωτο ξύλο στο μπαρ. Κάθε μήνα το ξενοδοχείο αγόραζε έπιπλα, κυρίως σκαμπό.
Δική μου δουλειά, πέρα από να σερβίρω μεθυσμένους, ανάγωγους και πολύ επιθετικούς γορίλλες, ανθρώπους που ούτε η μάνα τους δεν τους αγαπούσε, ήταν να προστατέψω τα ποτά πίσω από το μπαρ από όσους προσπαθούσαν να κλέψουν τα μπουκάλια στην αναμπουμπούλα του ξύλου που έπεφτε. Κάποιοι λίγοι πιο τολμηροί, προσπάθησαν και αρπαγή από το ταμείο. Κανένας δεν το κατάφερε αυτό. Μεγάλο σχολείο στην ανθρώπινη φύση η άλλη πλευρά του πάγκου…
Μέγα ευκολία ήταν το ΨΗΛΟ ΕΠΙΠΛΟ του μπαρ.
Μου έμαθε ότι ένα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ την ΕΛΕΥΣΗ του επιτιθέμενου αρκετά να τον ΒΑΡΕΣΩ ΓΕΡΑ και ΚΑΙΡΙΑ. Προσφέρει και πολύ καλή ΚΑΛΥΨΗ από ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ. Επίσης, ότι καλό είναι να κρατάς ΑΠΟΣΤΑΣΗ, σου προσφέρει ΕΠΙΛΟΓΕΣ.
Το πόσους έβγαλα νοκ αουτ ή άνοιγα τη μύτη δεν περιγράφεται. Κάποιοι κατάφερναν να περάσουν γιατί ήταν πολλοί και το μπαρ μακρύ. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ξύλο αντέχει ένας σουρωμένος που έχει ΕΜΜΟΝΗ. Και, πόσο μπορεί να ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ μες τη σούρα του. Κανείς δεν κλάφτηκε ή έκανε ποτέ καταγγελία. Στυλ ξύλο αγγλικού μπαρ. Την επόμενη τα πίναμε μαζί και το κέρασμα βροχή. Το ξύλο όμως ξύλο…
Το ξενοδοχείο ποτέ δεν ενοχλήθηκε πέρα από την αντικατάσταση κάποιων επίπλων κάθε μήνα. Μάλλον δεν του ενδιέφερε γιατί τα λεφτά της είσπραξης ήταν απίστευτα. Θαμώνες των δωματίων δεν ενοχλήθηκαν ποτέ γιατί η κύρια είσοδος του μπαρ ήταν απ’ έξω στο πάρκινγ και η μόνη εσωτερική πόρτα ήταν πίσω από τον πάγκο του μπαρ και έβγαινε στη κουζίνα.
Σε άλλες περιπτώσεις (πριν οπλιστώ με το πιστόλι στα 21 μου) μου έχουν επιτεθεί με μαχαίρι 2 φορές σε πάρκο που πήγαινα καμιά φορά να τρέξω στο στρωμένο και φωτισμένο μονοπάτι βράδυ, γύρω από μια τεράστια τεχνητή λίμνη. Την γλύτωσα χωρίς να τραυματιστώ και τις δύο φορές λόγο εκπαίδευσης στην ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ. Και για να σε προλάβω… στο πρώτο κλότσησα τον οπλισμένο ξαφνικά χρησιμοποιώντας ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ και ΕΚΠΛΗΞΗ τόσο δυνατά στους όρχεις, που απογειώθηκε. Όταν έπεσε, έπεσε στα μούτρα του κατευθείαν, ο άλλος το έβαλε στα πόδια και μπήκε σε ένα κοντινό άλσος. Δεν τον ακλούθησα, έφυγα τρέχοντας στην άλλη κατεύθυνση. Στο δεύτερο (προετοιμασμένος πια), έβγαλα και εγώ μαχαίρι και ευτυχώς ο άλλος το έβαλε στα πόδια. Προφανώς, δεν περίμενε ότι και εγώ θα ήμουν οπλισμένος και μάλλον είδε την φάτσα μου.
Οφείλω να πω ότι και οι δύο εμπειρίες με άφησαν τρέμοντας από την αδρεναλίνη και με την ζωώδη αίσθηση του «τώρα ρε π***** είμαι έτοιμος και σε περιμένω!».
ΛΑΘΟΣ!!
Σε αυτά τα επεισόδια ανακάλυψα ότι η εκπαίδευσή μου και οι εμπειρίες μου, ενώ με είχαν προετοιμάσει πέρα από επαρκώς και, η επιθετικότητά μου ήρθε στην επιφάνεια αμέσως, ίσως να χρειαζόμουν περισσότερη ωριμότητα στο να την χειριστώ.
Έμαθα ότι είναι πολύ επικίνδυνο να συμμετέχω σε καταστάσεις που είναι κατά σου ή και ίσες τα ποσοστά. Παρά μόνο σε όσες έχω ΕΓΩ το πάνω χέρι. Αλλιώς, αν μπορείς να ΑΠΟΥΣΙΑΣΕΙΣ, να ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ή να ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ κάντο! RUN! Αν δεν μπορείς, HIT AND RUN!
Αν είχαν αποφασίσει ότι είχαν το πάνω χέρι και εκτελούσαν την πρόθεσή τους πως θα είχαμε καταλήξει;
Από τότε δεν συνιστώ τις βλακείες που διδάσκουν άλλοι τάχα ειδικοί στο μαχαίρι και την άοπλη ή ένοπλη με μαχαίρι άμυνά του (και Ναι! κάποτε πολύ παλιά έκανα και εγώ τέτοια, αλλά με άλλο πνεύμα). Ο λόγος είναι ότι οι ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ είναι ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΙ και, ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ αν κάνεις λάθος. Όσοι διδάσκουν τέτοια δεν έχουν νιώσει πραγματικό φόβο για την ζωή τους.
Έχω επιτεθεί σε οπλισμένο και ευτυχώς μεθυσμένο άνθρωπο, χωρίς να γνωρίζω ότι ήταν ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ και το είχε στο χέρι. Αυτόν μαζέψανε με ασθενοφόρο και συνοδεία περιπολικό, όχι εμένα. Εγώ έδωσα κατάθεση την επομένη το πρωί.
Άλλα τέτοια περιστατικά στον δρόμο αρκετά, μέχρι που πήγα στον στρατό (ό οποίος περιέργως επέτρεπε να οπλοφορεί κανείς με το δικό του όπλο μέσα στις μονάδες, κάτι που δεν έκανα ποτέ). Από εκεί και πέρα κανένα, γιατί το κόστος της τυχόν μαλακίας θα ήταν, όπως καταλαβαίνεις βαρύ.
Με έχουν απειλήσει με πιστόλι στον λαιμό χωρίς να δουν ότι κράταγα μαχαίρι στην κοιλιά τους. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα και ούτε μου έκαναν τίποτα, μόνο απειλή ήταν.
Εκεί έμαθα ότι δεν είναι πάντα που πρέπει να δώσεις σημασία στη μαλακία του άλλου κάνοντας το κακό. Ειδικά όταν η διαίσθησή σου λέει ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα…
Θα πέθαινα αν πήγαιναν τα πράγματα στραβά;
Ποιός ξέρει… καλό είναι που δεν έμαθα.
Δεν θα μιλήσω για υπηρεσία σε στρατό εκεί, διότι δεν έχει νόημα και δύσκολα καταλαβαίνει ή εκτιμάει κανείς τις εμπειρίες αυτές αν δεν τις έχει ζήσει. Γίνεσαι ικανός για πολλά και εύκολα σε σέρνουν από τη μύτη όταν είσαι νέος και μαλάκας. Κάνεις πράγματα που τα σκέφτεσαι ΠΟΛΥ και ΣΥΧΝΑ όσο μεγαλώνεις (είμαι τώρα 56). Σε θλίβουν… Όσοι σου λένε διαφορετικά είναι ψεύτες.
Εύχομαι να έχω απαντήσει την ερώτησή σου επαρκώς.
