Εκπαίδευση Πλασματική ή Πραγματική;
Η πραγματική βία δεν είναι όμοια με οποιαδήποτε εμπειρία μπορεί κανείς να έχει σε έναν ελεγχόμενο και «αποστειρωμένο» Αθλητικό Σύλλογο Πολεμικών Τεχνών ή Μαχητικών Αθλημάτων.
Υπάρχουν πολλοί «παράγοντες» που οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν έχουν δει ή βιώσει στην καθημερινότητα τους, ακόμη και στην προπόνηση του εκάστοτε αθλητικού συλλόγου. Ο μέσος άνθρωπος είναι εξαιρετικά ευάλωτος στην ανεξέλεγκτη πραγματικότητα μιας μάχης για επιβίωση. Κατά την άποψή μας (και είναι έγκυρη), αυτό συμβαίνει γιατί οι σχολές πολεμικών τεχνών και μαχητικών αθλημάτων, κατά κανόνα ασχολούνται με το «πώς» και τις εξονυχιστικές «λεπτομέρειες» που τις συνοδεύουν. Πώς ακριβώς να ρίξει κανείς γροθιά, πώς ακριβώς να μπλοκάρει, πώς ακριβώς να κλοτσήσει, πώς ακριβώς να εφαρμόσει λαβή, πώς ακριβώς να εφαρμόσει ρίψη κ.ο.κ.
Ειδικά για τις σχολές παραδοσιακών πολεμικών τεχνών, η συνήθης προσέγγιση είναι αυτή που η ΚΑΘΕ μικρή λεπτομέρεια πρέπει να τελειοποιηθεί σε μεγάλο βάθος χρόνου. Γι’ αυτό και ονομάζεται «Τέχνη» ή «πειθαρχία» στα Αγγλικά (Discipline – Martial Discipline), επειδή χρειάζεται κανείς χρόνια και πειθάρχηση του εαυτού ώστε τα πράγματα να εκτελούνται τέλεια.
Το κακό είναι ότι ακόμα και αν έχουμε πειθαρχήσει, επενδύοντας τον χρόνο να μάθουμε όλα αυτά τα πράγματα και τα έχουμε «ακονίσει» σε σημείο τελειότητας, μπορεί και πάλι να μας «προδώσουν».
Πως;
Φυσικά με το «ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ» και «ΒΡΩΜΙΚΟ» που μάλλον θα συναντήσουμε στον δρόμο, θέματα που δεν μάθαμε ποτέ να αντιμετωπίζουμε.
Πως το γνωρίζουμε αυτό;
Διότι κανένας Αθλητικός Σύλλογος Πολεμικών Τεχνών ή Μαχητικών Αθλημάτων δεν ασπάζεται ούτε υιοθετεί ούτε επιτρέπει τέτοια προσέγγιση. Όλες οι προπονήσεις και αγώνες ακολουθούν αθλητικούς κανόνες διεξαγωγής και συμπεριφοράς.
Κατά την εμπειρία μας, είναι σχεδόν αδύνατο να εκτελέσει κανείς ΤΕΛΕΙΑ οποιαδήποτε τεχνική υπό συνθήκες στρες (και δεν μιλάμε για αγώνες εδώ). Αν προσθέσουμε και την πλήρη ΑΓΝΟΙΑ του πραγματικού και απροσδόκητου δόλου με τον οποίο θα έρθουν αντιμέτωποι, τότε αντί να μιλάμε για καλά προπονημένους μαχητές πρέπει να μιλάμε για καλά προπονημένα θύματα.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τα «κρυφά σήματα» που εκπέμπουν οι εν δυνάμει επιτιθέμενοι. Έχουν, δηλαδή, ΑΓΝΟΙΑ πολλών παραμέτρων: άγνοια του κινδύνου, άγνοια της γλώσσας του σώματος, άγνοια του περιβάλλοντα χώρου και πάνω απ’ όλα, άγνοια της δικής τους άγνοιας!
Εξ’ αιτίας αυτού, δεν φροντίζουν να λάβουν την απαραίτητη κατάρτιση, έστω και σε συμπυκνωμένη «σεμιναριακή» μορφή. Ποτέ δεν ενημερώνονται για ή για μία από τις πολλές περιπτώσεις για τις οποίες εκπαιδεύονται οι ασκούμενοι στο Combatives. Όσοι θέλουν να καταφέρουν υψηλό ποσοστό επιτυχίας ΠΡΙΝ τους βρει το κακό (αυτοπροστασία) ή και ΟΤΑΝ τους βρει το κακό (αυτοάμυνα), θα πρέπει να μάθουν να ασχολούνται περισσότερο με το…
«Γιατί;»
Γιατί έφθασαν να βρίσκονται ξαφνικά στον λάκκο με τα φίδια χωρίς να το καταλάβουν!
Από πού ξεκινάει το κακό;
Μου ήταν πάντα πραγματικά εκνευριστικό να συμμετέχω σε σεμινάρια όπου οι άλλοι καλεσμένοι «μάστερ» (συνήθως με αδρά αμοιβή), εκπαίδευαν τους παρευρισκόμενους στο ένα ή το άλλο σύστημα ανεύθυνα κατ’ εμέ. Παρακολουθώντας το τι έδειχναν, συμπέρανα ότι ουσιαστικά σπαταλούσαν το χρόνο των μαθητών που είχαν άγνοια της αλήθειας. Πιθανολογώ ότι και οι ίδιοι δεν την γνώριζαν, προτιμώντας να παραμένουν θεωρητικοί.
Πώς;
Με γελοίες μικροσκοπικές διορθώσεις σε ΔΗΘΕΝ προχωρημένες τεχνικές στους ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ ή (ακόμη και) σε βασικές τεχνικές στους πολύ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟΥΣ. Είχα πάντα την αίσθηση ότι συνειδητά «άρμεγαν» τον κόσμο οικονομικά με τάχα «ουσιαστικές» αλλά στην πραγματικότητα ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ, ειδικά εφόσον το ΑΝΑΓΚΑΙΟ ήταν να λύσουν πραγματικά προβλήματα βίας του δρόμου.
Μου έμενε πάντα η απορία:
«Γιατί ρε άνθρωπε μου αφού υποτίθεται πουλάς (και καλά) ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, αντί να διορθώνεις μια ασήμαντη και ανούσια λεπτομέρεια, δεν τους λες πρώτα τι πρέπει να είχαν προσέξει ΠΡΙΝ φτάσουν να βρίσκονται να παίζουν κορώνα γράμματα την υγεία και την ζωή τους;
Τι τους οδήγησε έως εδώ που ΔΕΝ το είχαν καταλάβει;
Και μετά, δείξε τους απλούς, άμεσους και αποτελεσματικούς τρόπους να ΚΑΝΟΥΝ κάτι γι’ αυτό!!»
Διότι αν το είχαν «πιάσει» αυτό, δεν θα βρίσκονταν στην δύσκολη θέση να χρειάζονται να έρθουν σε φυσική αντιπαράθεση με αβέβαιο τέλος να παραμονεύει απειλητικά.
Η υπερβολική τεχνική «Λεπτομερίτηδα» αποτελεί αρρώστια! – Ζακ Καπανταϊδάκης
Όλες αυτές οι τεχνικές λεπτομέρειες δεν μπορούν ΠΟΤΕ να εφαρμοστούν όταν πέφτει κανείς στα σκατά! Αυτό ισχύει επειδή υπάρχουν αμέτρητες απρόβλεπτες μεταβλητές και, πάρα πολλά πράγματα συμβαίνουν πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι το ανεκπαίδευτο συνειδητό μυαλό μπορεί να αφομοιώσει ώστε να εκτελέσει το σώμα την τέλεια τεχνική!
Γιατί λοιπόν πρέπει κανείς να αναλώνεται σε πράγματα που δεν είναι εφαρμόσιμα παρά μόνο στην φαντασία;
Αντιθέτως, με την κατάλληλη εκπαίδευση Combatives, δίνεται στον καθένα η δυνατότητα να «προλάβει» ολόκληρες σειρές συμβάντων από νωρίς. Για να είναι αυτό δυνατόν, πρέπει ο ασκούμενος ΗΔΗ να τα έχει κάνει με Ρόλους, Προσομοιώσεις και Σενάρια ΠΟΛΛΕΣ φορές στη προπόνηση, ώστε να είναι εξοικειωμένος σε σημείο που να έχουν γίνει δεύτερη φύση του. Δηλαδή ανάλογα με τις πρακτικές μας, με εξαντλητικές επαναλήψεις με Ρόλους, Προσομοιώσεις και Σενάρια. (Π.χ. οι πρακτικές που χρησιμοποιούν στρατοί. Πόσες φορές κάνει χρονομετρημένη λύση-αρμολόγηση ένας καλός φαντάρος στο όπλο του; Πόσες φορές έχει ολοκληρώσει μια σειρά ασκήσεων με επιτυχία; Σε πόσο χρόνο τα κατάφερε αυτά; κ.λπ.)
Καθώς περνούσαν τα χρόνια άκουγα του συναδέλφους μου κατά τη διάρκεια αυτών των σεμιναρίων, να λένε:
«Οι άνθρωποι περιμένουν να διδάξουμε κάτι παραπάνω από τα βασικά.»
Και τι θα τα κάνουν τα παραπάνω όταν πέσουν στα σκατά ω Μέγα Δάσκαλε;
Πως φθάσανε εκεί;
Και πιο σημαντικά,
ΓΙΑΤΙ φθάσανε εκεί;
Τι έγινε η ΠΡΟΛΗΨΗ;
Και καλά…, ΔΕΝ την προλάβαμε την κατάσταση… δεν γνωρίζεις ότι βασικές αρχές και απλές δεξιότητες καλά και αποτελεσματικά εφαρμοσμένες είναι αυτά στα οποία ΠΑΝΤΑ θα καταλήγουν οι άνθρωποι;
Και στο κάτω-κάτω, εγγυάσαι ότι αυτό που έμαθε ο παρευρισκόμενος φευγαλέα σε ένα σαββατοκύριακο, αρκεί για να μπορεί να το φέρει εις πέρας όταν παίζεται η υγεία και η ζωή του υπό ακραίες συνθήκες στρές;
Για εμάς η αυτοπροστασία και κατ’ επέκταση η αυτοάμυνα, έχουν σκοπό την άμεση αναγνώριση και εξουδετέρωση του κινδύνου το συντομότερο δυνατόν και με όσο γίνεται λιγότερη προσωπική φθορά. Όχι την πασαρέλα τεχνικών της φαντασίας!!
Όπως καταλαβαίνετε, άποψή μου είναι ότι ούτε οι μέσοι άνθρωποι ούτε οι επαγγελματίες που ασχολούνται καθημερινά με βία ΔΕΝ χρειάζονται «υψηλές» τεχνικές και δήθεν μαγικά κόλπα σε σεμινάρια αυτοάμυνας. Μιλάμε για ενήλικες άνδρες και γυναίκες από κάθε επαγγελματικό χώρο (το προφίλ του «καθημερινού» επαγγέλματος που είναι έγγαμος ή γονέας ή άγαμος). Χρειάζονται αρχές, εφαρμόσιμες πρακτικές και απλές δεξιότητες που λειτουργούν!
ΛΥΣΗ στο πρόβλημα της απρόβλεπτης βίας θέλουν!
Μήπως θέλουν ή μπορούν όλοι να γίνουν μάστερ;
Ή μήπως θα γίνουν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο!
Οι «τέλειες» τεχνικές ΔΕΝ ΣΩΖΟΥΝ ΖΩΕΣ. Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, η εξαιρετική και ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, οι ΤΑΚΤΙΚΕΣ, οι ΑΠΛΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ, η βάναυση ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ τις σώζουν!
Μια γεύση μόνο παίρνει κάποιος στα σεμινάρια. Η πραγματική δουλειά γίνεται στα μαθήματα που ακολουθούν την πρώτη προσέγγιση ενός σεμιναρίου. Δηλαδή, στις τακτικές και τεχνικές επαναλαμβανόμενες πολλές φορές και υπό πίεση, κάτω από την παρακολούθηση έμπειρων εκπαιδευτών ώστε να είναι κανείς εξοικειωμένος με τις αντιδράσεις του υπό το καθεστώς βίας.
Όλα αυτά μπορούν να αναπτυχθούν ΜΟΝΟ με την εργασιακή ηθική της σκληρής προπόνησης υπό όσο το δυνατόν πραγματικές συνθήκες πίεσης.