Κάτι που μπορούν σχεδόν όλοι να κάνουν
Αυτή είναι η ευκολότερη κατηγορία τεχνικών να μάθει και να διδάξει κανείς. Όταν εφαρμόζονται χτυπήματα διαδοχικά και γρήγορα είναι πολύ αποτελεσματικά κατατροπώνοντας ή μετατρέποντας έναν σθεναρά επιτιθέμενο σε αμυνόμενο.
Αυτή η τακτική μαζί με την εξαπάτηση και την έκπληξη να προηγούνται, συνήθως αρκεί να εξασφαλίζει στο θύμα την ασφαλή διαφυγή. Σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις, η ίδια τακτική μπορεί να δώσει την ευκαιρία να οπλιστεί το θύμα της επίθεσης με όπλο ευκαιρίας/πρόσφορο (πολίτης), για να «σκληρύνουμε» τα χέρια μας μεγιστοποιώντας την επίδραση των πληγμάτων ή κλομπ/υπηρεσιακό όπλο (ένστολος). Σε τέτοιες καταστάσεις τα χτυπήματα αποτελούν απλά το μέσο δημιουργίας χρόνου.
Αυτός είναι πιθανά ο λόγος που ο Φέρμπερν (Fairbairn) δίδασκε μόνο μερικές τεχνικές σε ασκούμενους (σε αντίθεση με εκπαιδευτές άλλων συστημάτων). Ο αριθμός των τεχνικών περιορίστηκε αυστηρά σε εκείνες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε ένα ευρύτερο φάσμα περιπτώσεων συμπλοκής και θα ήταν πολύ αποτελεσματικές.
Τις περισσότερες φορές, μερικά καλά τοποθετημένα, ισχυρά χτυπήματα θα φέρουν ένα ταχύ τέλος σε μια διαμάχη μεταξύ πολιτών αν ο ένας εκ των δύο είναι σωστά εκπαιδευμένος. Όμως, για ανεκπαίδευτους πολίτες, μπορεί να χρειαστούν πολύ περισσότερα για να τεθεί τέλος στη συμπλοκή, αυξάνοντας και τον χρόνο έκθεσής τους στον κίνδυνο έκθετικά. Μια ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ειδικά όταν κινδυνεύει η ζωή τους.
Ταγματάρχης Drexel Biddle Δείχνει τεχνική σε φαντάρους
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι σε ΚΑΝΕΝΑ σημείο δεν διδάχτηκαν τεχνικές χτυπημάτων με το ΜΕΤΩΠΟ της γροθιάς (πυγμαχικά χτυπήματα), ακόμα και από τα πρώτα στάδια ανάπτυξης του βασικού συστήματος. Αυτό τηρείται μέχρι και σήμερα στο Σύστημα Αυτοάμυνας του Combatives Group. Αργότερα στον Β’ ΠΠ διδάχτηκε ένα πολύ σύντομο πυγμαχικό πρόγραμμα, αλλά η έμφαση παρέμεινε στα χτύπηματα με το ανοιχτό χέρι (παλάμη και κόψη του χεριού, τα ακροδάχτυλα στα μάτια) ή με την ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΓΡΟΘΙΑΣ.
Οι λόγοι είναι απλοί και λογικοί, στο χάος μιας συμπλοκής ένας πολίτης ή επαγγελματίας που χτυπάει με πυγμαχική γροθιά διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να τραυματίσει σοβαρά ή και να σπάσει το χέρι του πάνω σε σκληρά σημεία του αντιπάλου (κεφάλι, κράνος, εξάρτηση κλπ. Αυτό έχει συμβεί σε πολλούς και διάσημους παγκόσμιους πρωταθλητές πυγμάχους – ο μη σκληραγωγημένος πολίτης τί τύχει έχει;). Το αμέσως επόμενο πρόβλημα είναι πώς να πιάσει το όπλο του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από χειρότερα…
Oι περισσότεροι έμπειροι Εκπαιδευτές Combatives θα επιμείνουν μόνο στα ΒΑΣΙΚΑ, μιας και μόνο αυτά είναι πραγματικά αναγκαία. Ο αριθμός των βασικών τεχνικών χτυπημάτων που διδάσκονται είναι συνήθως οκτώ (8) ή δέκα (10) το πολύ.
Πολλοί ασκητές παραδοσιακών συστημάτων πολεμικής τέχνης μπορεί να απορήσουν με τη θέση αυτή θεωρώντας το Σύστημα Αυτοάμυνας Combatives Group ως «φτωχό» σύστημα, το οποίο στερείται ποικιλίας. Όμως, αν εξετάσει κανείς πραγματικές βίαιες συγκρούσεις, θα ανακαλύψει ότι δεν χρησιμοποιούνται παρά μόνο ελάχιστες τεχνικές σε ελάχιστο χρόνο και συνήθως επαναλαμβανόμενες, ασχέτως του βάθος γνώσεων των συμπλεκόμενων.
Ένα άλλο επιχείρημα προς όφελος του Συστάματος Αυτοάμυνας Combatives Group, είναι η φιλοσοφία ότι:
«Είναι καλύτερο να ασκεί κανείς μια τεχνική χίλιες φορές παρά χίλιες τεχνικές μόνο μία φορά.»
Οι πυγμάχοι έχουν την ίδια φιλοσοφία, έχουν μόνο ΛΙΓΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ, αλλά γίνονται ΠΟΛΥ ΙΚΑΝΟΙ στη χρήση τους και στη χρήση τους και η επίδρασή τους είναι φοβερή.
Πέρα από τη χρήση της πυγμαχικής γροθιάς, κάποιοι που επίσης ισχυρίζονται ότι διδάσκουν κάποια Στρατιωτικά Συστήματα Αυτοάμυνας, συνεχίζουν να ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΝ τεχνικές στα βασικά ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΣ το σύστημα τους. Αυτό ίσως λόγο να έχουν περισσότερη ύλη να πουλήσουν σε ανίδεους της πραγματικής βίας. Αργά ή γρήγορα οι μαθητές τους (που συνήθως είναι απλοί πολίτες που πιστεύουν ότι μαθαίνουν Αυτοάμυνα), όταν βρίσκονται σε πραγματικές συνθήκες βίας, έρχονται αντιμέτωποι με το νόμο Hick/Hyman.
Νόμος του Hick – το όνομά του Βρετανού ψυχολόγου Ουίλλιαμ ‘Εντμοντ Χικ (William Edmund Hick), όπου περιγράφει την επιμήκυνση του χρόνου λήψης μιας απόφασης ως αποτέλεσμα ύπαρξης πολλαπλών πιθανών επιλογών. – πηγή Wikipedia
Σήμερα συχνά αναφέρεται ως “Paradox of Choice” (Παράδοξο Επιλογής).
Με απλά λόγια, όσες περισσότερες αποφάσεις πρέπει να ληφθούν, τόσο ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ο ΧΡΟΝΟΣ που απαιτείται για να ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ κανείς ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ.
Συνεπώς, καθώς προσπαθεί ασκούμενος των πολεμικών τεχνών απεγνωσμένα να αποφασίσει ποιά τεχνική (από τις εκατοντάδες που ξέρει) ταιριάζει καλύτερα στην δεδομένη κατάσταση και στιγμή, τόσο περισσότερος χρόνος δίνεται στον επιτιθέμενο για να του την «φορέσει».
