Το ψευτοδίλημμα
Βασικό στοιχείο κατάκτησης κυριολεκτικά της ύλης και του πνεύματος του συστήματος είναι να γίνει μέρος της ζωής σου.
Δεν μιλάμε για μια απλή αθλητική δραστηριότητα ή για ένα παραδοσιακό σύστημα πολεμικών τεχνών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σύστημα «ασφαλείας» και «συναγερμού». Και αυτά τα συστήματα για να είναι αξιόπιστα πρέπει να λειτουργούν επί εικοσιτετραώρου βάσεως 365 μέρες τον χρόνο. Εδώ τίθεται ένα θέμα το οποίο ο ασκούμενος που σέβεται τον εαυτό του, τα χρήματα και τον χρόνο που δαπανά πρέπει να το θέσει στον εαυτό του κοιτώντας τον στον καθρέφτη ζητώντας από αυτόν μια ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα:
«Είμαι έτοιμος να δώσω το 100% του εαυτού μου στην μάχη εάν χρειαστεί;»
Απάντηση:
Αν δεν έχω δώσει το 200% του εαυτού μου στην εκπαίδευσή μου, και αν όλα όσα έχω μάθει και μαθαίνω δεν βρίσκω χρόνο να τα δουλεύω μόνος είτε πρακτικά είτε νοητικά σε μόνιμη βάση και δια βίου, μειώνω σημαντικά την αποτελεσματικότητα μου. Και ακόμα πιο σημαντικό, μειώνω την δυνατότητα μου εάν παραστεί ανάγκη να προστατέψω εμένα και τους οικείους μου.
Πρέπει να αγριέψει το μάτι μου… και να παραμείνει άγριο.
Δεν επιτρέπεται να απεμπολούμε την φυσική και απαραίτητη ιδιότητα εγρήγορσης που δίνει την δυνατότητα της αυτοπροστασίας σε όλα τα πλάσματα στον πλανήτη και ορίζεται σε ανθρώπινο επίπεδο ως η ιδιότητα του ετοιμοπόλεμου μαχητή. Για ποιο λόγο ένας καθηγητής πανεπιστημίου δεν επιβάλλεται να είναι ΚΑΙ μαχητής.
Τι μπορεί να γνωρίζει για την αλήθεια της ζωής όταν δεν έχει αγγίξει καν ένα μεγάλο κομμάτι όπως είναι οι αρχέγονοι μηχανισμοί επιβίωσης και μάλιστα τους υποβιβάζει σαν υπολείμματα άλλων βάρβαρων εποχών, που κρατούν τον άνθρωπο μακριά από το σύγχρονο πολιτισμό που βλέπουμε όλοι και… θαυμάζουμε.
Γιατί ένας καλλιτέχνης πρέπει να έχει μόνο ευαισθησίες;
Είναι φυσιολογική η μονόπλευρη θέαση της ζωής;
Με ποια βιώματα θα αποτυπώσει επάνω στον καμβά της εκάστοτε τέχνης του ΟΛΕΣ τις πλευρές τις ζωής αν δεν τις έχει δει;
Υποτίθεται ότι για να παράγεις πολιτισμό πρέπει να είσαι άξιος, αξιότερος, άριστος.
Πως γίνεται ένας άριστος να υπολείπεται στα βασικά, δηλαδή στην επιβίωση;
Αυτά αναφέρονται διότι πολλοί είναι αυτοί που θα αρνηθούν να ζουν σαν κατατρεγμένοι με μάτια και στο πίσω μέρος της κεφαλής, και μονίμως με το «δάχτυλο στην σκανδάλη». Όταν αγοράζεις ένα όπλο δεν το αγοράζεις για διακοσμητικούς λόγους αλλά για προστασία, και έχεις υποχρέωση να εκπαιδεύεσαι συνέχεια στην χρήση του και να είναι πάντα προσβάσιμο σε περίπτωση ανάγκης, δηλαδή όταν η χρήση του είναι επιβεβλημένη λόγο θανάσιμου κινδύνου.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το Combatives.
Είναι ένα όπλο. Δεν το «αγοράζεις» χωρίς να εξασκείσαι συνεχώς σε αυτό και χωρίς να είσαι σε θέση ανά πάσα στιγμή να το χρησιμοποιήσεις για να σώσεις την ζωή σου (ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ). Και πως αλλιώς μπορεί να γίνει αυτό αν δεν έχεις αποκτήσει την νοοτροπία του μαχητή που γνωρίζει τους ενδεχόμενους κινδύνους και δεν κλείνει τα μάτια σε αυτούς είτε από άγνοια είτε από ηθελημένη ηλιθιότητα.
Επειδή λοιπόν είναι πολλά τα παραδείγματα ανθρώπων μαχητών που ήταν και είναι φορείς πολιτισμού δηλαδή ολοκληρωμένες προσωπικότητες συνιστώ σε όσους ασκούνται ήδη ή σκοπεύουν να ασκηθούν στο Combatives Group, να αφήσουν στην άκρη τις παιδιόθεν εμφυτευμένες ενοχές επειδή επιθυμούν να γίνουν ΚΑΙ μαχητές εκτός από επιστήμονες, εκτός από καλλιτέχνες, εκτός από διανοούμενοι και να συνειδητοποιήσουν ότι απροστάτευτες υπάρξεις γεννιούνται τα βρέφη και παραμένουν ως τέτοιες μόνο τα θηράματα.
Ο πολιτισμός εμπεριέχει την ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ. Τέλος.
Στις ταινίες υπάρχει κάτι που λέγεται χορογραφία μάχης.
Στην ζωή υπάρχει μόνο μάχη… άνευ χορογραφίας.
Και η μάχη ήταν, είναι, και θα είναι, πάντα άσχημη.
Για αυτό και εμείς το πρώτο και βασικό στοιχείο αυτοπροστασίας που μαθαίνουμε στο Combatives είναι η πρόληψη και η αποφυγή της μάχης.