(Ανώτερος Εκπαιδευτής Combatives Group)
Είναι αλήθεια ότι η καθημερινότητα του καθενός και της καθεμίας είναι δύσκολη. Η δυσκολία έγκειται στις απαιτήσεις του κάθε επαγγέλματος, τις ευθύνες που απορρέουν άλλη και τη ρουτίνα που δημιουργεί. Μία άλλη πιο σκληρή αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα δεν απαντά αμιγώς μόνο στο χρόνο της εργασίας (το σύνηθες 8ωρο) αλλά και στο χρόνο της γενικότερης απασχόλησης. Σε αυτό το χρόνο τολμώ να συμπεριλάβω το συνολικό χρόνο των μετακινήσεων, το χρόνο που κάποιος/α θα μιλήσει στο τηλέφωνο για τη δουλεία του/της εκτός ωραρίου κ.α. Με μία αφελή προσέγγιση θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χρόνος της γενικότερης απασχόλησης ενός μέσου υπαλλήλου/αυτοαπασχολούμενου ή/και ελεύθερου επαγγελματία συγκεντρώνεται σε περίπου 10-12 ώρες ημερησίως, κατά μέσο όρο, χωρίς να συμπεριλάβουμε αυτές/αυτούς που δουλεύουν και τα Σαββατοκύριακα.
Στη συνέχεια υπάρχουν οι λεγόμενες δουλειές του σπιτιού, μετακινήσεις των παιδιών (εφόσον υπάρχουν) στις διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητές τους (εκπαιδευόμαστε από νεαρή ηλικία ότι πρέπει να υπάρχουν υποχρεώσεις/δραστηριότητες ως δείγμα εναρμοσμένης συμπεριφοράς απέναντι στο κοινωνικό σύνολο), χρόνος για προσωπική υγιεινή και φροντίδα, χρόνος για φαγητό και μαγείρεμα και τέλος κάποιος προσωπικός χρόνος ξεκούρασης-απραγίας για τη λεγόμενη ανάταση. Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι σε μία καθημερινότητα γεμάτη με «πρέπει» μια οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας θα ήτανε καταδικασμένη σε πρόωρη αποτυχία.
Συνεπώς, πώς θα μπορούσε ένας μέσος άνθρωπος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά (τα οποία κατασκευάζουν το αφήγημα του επιτυχημένου δυτικού τρόπου ζωής) να λειτουργήσει ή ακόμη καλύτερα να αντιδράσει σε μία τελείως διαφορετική κατάσταση όπως για παράδειγμα στην απειλή της σωματικής του ακεραιότητας (του ιδίου ή κάποιου αγαπημένου άλλου προσώπου) ή ακόμη στη περίπτωση της απειλής της ίδιας του/της ζωής;
Η απάντηση είναι:
Μόνο με στοχευμένη προπόνηση αρχικά νοητική και μετά σωματική.
Επειδή ζούμε σε μία κοινωνία η οποία πλέον δεν είναι βίαιη (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε), ο μέσος άνθρωπος ξεχνάει ότι μπορεί έστω και κατά λάθος να βρεθεί σε ένα λάθος μέρος μία λάθος στιγμή. Άρα μπορούμε να το φανταστούμε σαν να μπαίνουμε σε μία φούσκα-πραγματικότητα όπου οι κανόνες πάνω στους οποίους έχουμε μάθει να λειτουργούμε παύουν να ισχύουν και έτσι ξεκινάει η αβεβαιότητα. Η αβεβαιότητα δεν ελέγχεται παρά μόνο προσομοιάζεται/προσεγγίζεται μέσα από μία πληθώρα σεναρίων. Όσο περισσότερα τα σενάρια τόσο μικραίνει το μέγεθος της αβεβαιότητας χωρίς ποτέ να μπορούμε να την εκμηδενίσουμε. Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτά τα σενάρια είναι αναγκαίο να περιέχουν ίδια χαρακτηριστικά με τη αβεβαιότητα. Απαιτείται η ίδια ταραχή, η ίδια ένταση, ο ίδιος πανικός, φόβος, άγχος και ό,τι άλλο χρειάζεται για να φτάσουμε οσοδήποτε κοντά στην πραγματικότητα η οποία είναι το καθεαυτό πεδίο άμεσης εφαρμογής της αβεβαιότητας.
Όλα τα παραπάνω δίνουν το στίγμα για το πώς πρέπει να είναι μία προπόνηση πολεμικών τεχνών. Αν δεν υπάρχει αυξανόμενη ψυχοσωματική πίεση στους ασκούμενους δεν θα υπάρξει ποτέ η απαραίτητη εμπειρία (έστω και στα πλαίσια ενός γυμναστηρίου) για την αντιμετώπιση μία απρόβλεπτης, τόσο ως προς την ύπαρξη αλλά και ως προς την έκβαση, βιαιοπραγίας ή απειλής. Οι πραγματικές «επιδόσεις» ενός ασκούμενου ρεαλιστικής αυτοάμυνας αποκαλύπτονται μόνο αν ο ασκούμενος προσεγγίσει τα άκρα της ψυχοσωματικής του αντοχής, εγρήγορσης και νοητικής θολούρας λόγω άγχους. Τότε και μόνο τότε μπορεί κάποιος/α να πιστέψει ότι οι πιθανότητες επιβίωσης του αυξάνονται σημαντικά και έτσι όλη η προετοιμασία/εξάσκηση θεωρείται αποτελεσματική και επιτυχημένη.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι η προπόνηση του Combatives περιέχει όλα τα παραπάνω τεχνικά χαρακτηριστικά και όσο ο χρόνος ενασχόλησης κάποιου/ας με την συγκεκριμένη τέχνη αυξάνει, τόσο εντονότερα πρέπει να γίνονται αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι δύσκολο να μπαίνεις σε λειτουργία μαχητή για κάποιες ώρες, κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα όταν οτιδήποτε άλλο στην καθημερινότητά σου δεν το θυμίζει. Είναι δύσκολο να αλλάξει κανείς τη νοοτροπία του και τη στάση του απέναντι στη διαχείριση της καθημερινότητας του/της. Η διαχείριση που κάνουμε στα διάφορα θέματα που μας απασχολούν περιέχει όλα εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας η οποία τελικά επηρεάζεται και από τις διάφορες καταστάσεις που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Είναι ένας ανατροφοδοτούμενος κύκλος, τις περισσότερες φορές φαύλος λόγων των «κακών» συνηθειών που παγιώνει. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να αποκτήσουμε συνήθεις όπως η εγρήγορση, η παρατηρητικότητα, η επαγρύπνηση όταν δεν τις χρειαζόμαστε στο 90% του καθημερινού μας χρόνου.
Με άλλα λόγια:
Η πλειοψηφία των καθημερινών μας ασχολιών δεν θυμίζουν σε τίποτα καταστάσεις πραγματικής σωματικής βίας ή απειλής.
Παρόλα αυτά, στην ακραία περίπτωση ενός τέτοιου συμβάντος πρέπει να υπάρξει από μέρους μας ίση, και πιθανότατα μεγαλύτερη, αντίδραση σε ποσότητα και ποιότητα. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα βρεθούμε έρμαια των διαθέσεων του εκάστοτε θύτη όπου τελικά δεν γνωρίζουμε καθόλου τις πραγματικές του προθέσεις και στόχους. Άρα θα έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο (ή ανθρώπους) του οποίου η συμπεριφορά δεν θυμίζει τίποτε από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Έτσι ο μοναδικός τρόπος για να παραμείνουμε σώοι και αβλαβείς είναι να έχουμε μπει στο παρελθόν σε παρόμοιες καταστάσεις, έστω και πλασματικές αλλά όμοιες.
Η ποιότητα της προπόνησης που ακολουθούμε είναι προσωπική απόφαση. Η ένταση και η εξάντληση της προπόνησης που ακολουθούμε είναι προσωπική απόφαση.
Κατά την προσωπική μου άποψη οφείλει να είναι όσο πιο σκληρή εξαντλητική γίνεται, διότι αν κάποια στιγμή βρεθούμε στην άβολη θέση του θύματος, αυτό δεν θα είναι η προσωπική μας απόφαση.