Τις περισσότερες φορές, η πραγματικότητα είναι ΠΟΛΥ διαφορετική από την θεωρία.
Αυτή είναι μια φράση που μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη φορά που την άκουσα (ή διάβασα, δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε γίνει) και από τότε της από δίδω πάντα τη δέουσα προσοχή. Παρ’ όλα αυτά όμως, αρκετές φορές, έχω εκπλαγεί, ευχάριστα ή δυσάρεστα, από γεγονότα που μου αποδεικνύουν, περίτρανα, την αλήθεια της!
Η τελευταία φορά ήταν πριν μερικές μέρες, κατά την διάρκεια της προπόνησης πάνω στις τεχνικές του συστήματος αυτοπροστασίας – αυτοάμυνας Combatives.
Εκτελούσαμε διάφορες εκδοχές απεμπλοκής από πνιγμό, όταν ο αντίπαλος μας έχει εγκλωβίσει στον τοίχο. Όλα κυλούσαν ομαλά και σύμφωνα με τα αναμενόμενα, παρόλο που προσπαθούσαμε να δυσκολεύουμε και να κάνουμε όλο και πιο σκληρά τα πράγματα…
Ο ένας κόλλαγε στον τοίχο τον άλλον, του έβαζε τον πήχη πάνω στον λάρυγγα και τον πίεζε δυνατά μέσα και πάνω μέχρι να στέκεται στα δάκτυλα των ποδιών για να τον «πνίξει». Ο άλλος συνασκούμενος, έκανε τις κινήσεις που πρέπει για να βγάλει το χέρι του επιτιθέμενου απ’ το λαιμό του και στην συνέχεια με διάφορους τρόπους να τον ρίξει κάτω και να «κλείσει» την άσκηση.
Οι ρόλοι επιτιθέμενου-αμυνομένου εναλλάσσονταν διαρκώς μεταξύ μας. Μέχρι που μου ζητήθηκε ν’ αλλάξω παρτενέρ (πάντα ασκούμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο στο Combatives για να παίρνουμε γεύση από διαφορετικού μήκους, ύψους, πλάτους, κιλών και δύναμης αντιπάλους) και να ασκηθώ με ένα κατά πολύ υψηλότερο μου «αντίπαλο» και κατά κάτι βαρύτερο.
Ανακάλυψα ξαφνικά…, πως τίποτα δεν ήταν ίδιο με προηγουμένως. Όταν έπρεπε να τον πνίξω εγώ, δεν ήταν εύκολο, γιατί δύσκολα έφτανα με τον πήχη μου στο λαιμό του και λόγο του ύψους και της γωνίας πίεσης, η δύναμη μου ήταν πολύ λιγότερη του κανονικού. Επίσης, μέχρι να κάνω την διαδρομή για να φτάσω στον λαιμό του και να τον κολλήσω πίσω για ν’ αρχίσω να τον πνίγω, αυτός είχε ήδη αντιδράσει και δεν προλάβαινα να κάνω, ουσιαστικά, τίποτα… Ήταν κάτι του τύπου «στάσου, φίλε, να σε πνίξω..!» Τα γνωστά εικονικά σενάρια διαφόρων σχολών πολεμικών τεχνών και μαχητικών αθλημάτων, που βλέπουμε σε παρουσιάσεις (ή σε ταινίες), όπου ο αντίπαλος, σ’ ένα είδος προ-συνεννοημένης χορογραφίας, συνεργάζεται απόλυτα μαζί μας και μας επιτρέπει να κάνουμε οτιδήποτε. Βλέπεις, π.χ. ελέφαντα να του στρίβει τη μουσούδα μικρό κοριτσάκι και αυτός να κάνει τούμπα στον αέρα και να προσγειώνεται «νικημένος» στο έδαφος! (και άλλες τέτοιες μαστεριές).
Απ’ την άλλη, όταν ερχόταν η σειρά μου να αμυνθώ… ήταν τόσο το βάρος του και τόσο μακρύς ο πήχης του συνασκητή που έπρεπε να διώξω απ’ το λαιμό μου, που στην αρχή μου φαίνονταν από πάρα πολύ δύσκολο… μέχρι αδύνατο. Μέχρι ν’ αρχίσω να αισθάνομαι πως «το ‘χω» και πως θα μπορούσα να αντιδράσω σωστά, εάν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, πέρασε πολύ ώρα έκπληξης και απορίας του:
«Τι ακριβώς γίνεται εδώ;!»
Και σημειωτέο, πως ο άνθρωπος δεν είχε το σημαντικότερο απ’ όλα…, την πρόθεση να με πνίξει ΑΛΗΘΙΝΑ, με όλο του το είναι..! Όπως θα έχει αυτός που θα θελήσει να το κάνει στην πραγματικότητα, για να μου πάρει μια φτηνοκάμερα, ας πούμε, τα ξημερώματα, που μισοκοιμισμένος θα πηγαίνω στο μαιευτήριο ν’ αντικρίσω, για πρώτη φορά, το νεογέννητο παιδί μου και την λεχώνα μητέρα του. Και που το μυαλό μου, εκτός απ’ τη θολούρα και την άργητα, εξαιτίας του ύπνου, που θα κουβαλάει, θα’ ναι και γεμάτο ροζ συννεφάκια, πιπίλες και φιλιά!
ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΘΥΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ!
Φανταστείτε πόσο ακόμα πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα, για τα κακοποιά στοιχεία, εάν στη θέση του θύματος είναι μια μικροκαμωμένη ΓΥΝΑΙΚΑ..!
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, οφείλουμε να είμαστε πάντα άγρυπνοι και να ελέγχουμε τον περιβάλλοντα χώρο, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες… αλλά και να ξέρουμε τι λειτουργεί στην σκληρή, πεζή και άσπλαχνη πραγματικότητα όταν κάποιοι επιβουλεύονται την ζωή μας (και όχι για χαζο-εγωισμούς ή ψευτομαγκιές, βέβαια)! Και αυτές που λειτουργούν, σίγουρα, είναι απλές, άμεσες και αποτελεσματικές τεχνικές που εκτελούνται με απλό, βάναυσο, γρήγορο και ολοκληρωτικό τρόπο! Τεχνικές και αρχές που διδάσκει το Combatives. Τις άλλες υψηλές και «μαστερικές» τεχνικές, ας τις αφήσουμε για τους “masters”… και για τις αίθουσες χορού!
Αν… και εκεί… οφείλουμε να έχουμε, πάντα, το νου μας.