Το Δυτικό Combatives δημιουργήθηκε στη σύγχρονη εποχή για να ανταποκριθεί σε σύγχρονα όπλα και συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι Αστυνομικοί και Στρατιώτες.
«Η κίνηση ακολουθεί την λειτουργικότητα.» – Louis Sullivan (Αρχιτέκτονας)
Αυτός είναι κανόνας στην Αρχιτεκτονική και ειδικά στην σχεδίαση του κινήματος Bauhaus. Ισχύει όμως και σε πολλούς άλλους τομείς.
Είναι από αυτή τη σκοπιά που θα το συζητήσουμε πρώτα πριν πάμε στις ανάγκες το πολίτη.
Από την σκοπιά του Combatives Group, η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ είναι ΠΑΝΤΑ το ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΘΕΜΑ. Για εμάς η μεθοδολογία Combatives μας δεν είναι μία «μορφή τέχνης» ή ένα «πνευματικό μονοπάτι», ένα “Do”, όπως το «Καράτε-ντο», το «Αϊκί-ντο», το «Τζού-ντο» κλπ. Το πνεύμα του Combatives μας είναι πλησιέστερο στον τρόπο σκέψης του κλασσικού «Τζούτσου», αποτελεί ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ μάχης (ένα μόνο από τα στοιχεία που υπάγεται στην Τέχνη του Πολέμου – Warcraft).
«Δεν χρειάζεται ούτε τέλειο να είναι, ούτε όμορφο, χρειάζεται να είναι αποτελεσματικό!!» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Αυτός είναι ο τρόπος προσέγγισης που χρησιμοποιούν οι στρατοί όταν εκπαιδεύουν μεγάλους αριθμούς στρατευμάτων.
Γιατί;
Διότι ελάχιστοι έχουν το χρόνο, τη διάθεση και τα μέσα να εκπαιδεύσουν απλούς στρατιώτες και μαζικά και λεπτομερώς σε μάχη σώμα-με-σώμα. Έτσι λοιπόν, είναι μάλλον απίθανο ο απλός στρατιώτης να λάβει εκπαίδευση άοπλης μάχης. Οι άνθρωποι που επωμίζονται την ευθύνη της εκπαίδευσης τους, έχουν κατά κανόνα να ετοιμάσουν το σύνολο των εκπαιδευόμενων στο απαιτούμενο επίπεδο ικανότητας το ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ δυνατόν. Σε κάποιους στρατούς η άοπλη εκπαίδευση σε Combatives περιορίζεται στις Ειδικές Δυνάμεις. Σε άλλους σοβαρούς επαγγελματικούς στρατούς ΟΛΟΙ περνάνε από εκπαίδευση Combatives.
Ακόμα και στις Ειδικές Δυνάμεις, η διδασκαλία της άοπλης εκπαίδευσης σε Combatives, δεν είναι υπερβολικά σκληρή, διότι η πιθανότητα τραυματισμού παραμονεύει.
Συχνά δεν διδάσκεται καν διότι η ερώτηση και προβληματισμός που γεννιέται είναι:
«Πόσο συχνά, θα χρησιμοποιηθεί επιχειρησιακά, ειδικά εφόσον ο στρατιώτης είναι πάνοπλος;» (Ο σωστά εκπαιδευμένος στρατιώτης θα προτιμήσει πάντα να χρησιμοποιήσει ΠΡΩΤΑ τα όπλα του.)
Η επιχειρησιακή ισχύς μίας μονάδας των Ειδικών Δυνάμεων, ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ όταν λείπει ένας άνδρας ή αντικαθιστάται από κάποιον άλλο, ο οποίος δεν έχει τον χρόνο να δεθεί με την ομάδα. Το τελευταίο πράγμα λοιπόν που θέλουν οι διοικητές τέτοιων μονάδων, είναι να έχουν τραυματισμένο προσωπικό, επειδή αυτό μειώνει την δυνατότητα ανάπτυξης σχηματισμού μίας καλά συντονισμένης μάχιμης μονάδας.
Η εικόνα που αντικρίζει ο πολίτης και, κατά την γνώμη μας, είναι λανθασμένα ονομασμένη ως «Πολεμική Τέχνη», είναι αυτή του Αθλητικού Συλλόγου και του Χόλυγουντ.
Συστήματα σαν το Ζίου Ζίτσου (Tζού Tζούτσου – Ju Jutsu), τα οποία αναπτύχθηκαν αποκλειστικά για μάχη κατά τη διάρκεια του Ιαπωνικού μεσαίωνα, έχουν αποκτήσει σήμερα το δικό τους «μοντέρνο» μερίδιο ανούσιων εντυπωσιακών αθλητικών «ακροβατικών». Πλέον, χωρίς το βάρος της πανοπλίας, παρακολουθούμε επιδείξεις, όπου εκτελούνται τέλεια χορογραφημένες τεχνικές Ζίου Ζίτσου και Wushu τέλεια και με εκτυφλωτική ταχύτητα.
Οι όποιες αθλητικές ομοσπονδίες Ζίου Ζίτσου που έχουν δημιουργηθεί είναι πρόσφατο κατασκεύασμα που δεν έχουν ιστορικό υπόβαθρο το Ζίου Ζίτσου, αλλά κάποιο καράτε και τεχνικές τζούντο. Απαγορεύουν τα κτυπήματα από την στιγμή που ο ένας αθλητής θα πιάσει τον άλλον από το σώμα ή ρούχα. Τέτοια δεν υφίσταται σε πραγματικό Τζού Τζούτσου όπως και οι λαβές με πίεση σε κλειδώσεις που διδάσκονται στο τζούντο είναι περιορισμένες μόνο στον αγκώνα, ενώ σε αυθεντικό Τζού Τζούτσου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΒΕΣ, αλλά ΑΜΕΣΑ ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΕΣ ΕΞΑΡΘΡΩΣΕΙΣ σε οποιαδήποτε κλείδωση. Επίσης, στο αυθεντικό Τζού Τζούτσου δεν υπάρχει η έννοια της λαβής ΚΑΤΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ή ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ή ΥΠΟΤΑΓΗΣ, παρά μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα για να εκτελεστεί το θύμα κυρίως με μαχαίρι.
Κάποιοι έχουν ξεχάσει τον λόγο δημιουργίας αυτού του συστήματος και διοργανώνουν ακόμα και αγώνες Ζίου Ζίτσου από ομώνυμες ομοσπονδίες (ας σημειώσουμε ότι νόμιμος κληρονόμος του Tζού Tζούτσου είναι το Judo). Οι δημιουργοί αυτών των εξαιρετικών και δοκιμασμένων στη μάχη συστημάτων, το ανέπτυξαν για μάχη ενός ΑΟΠΛΟΥ ή ΕΛΑΦΡΑ οπλισμένου ανδρός με πανοπλία, εναντίον ενός αντιπάλου ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΠΑΝΟΠΛΙΑ και ΒΑΡΥΤΕΡΑ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΥ. Ένας οπλισμένος άνθρωπος που φορά πανοπλία κινείται διαφορετικά και χρησιμοποιεί τις τεχνικές περιορισμού και αφοπλισμού εναντίων αιχμηρά όπλα σχετικά άφοβα διότι ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΚΑΛΑ.
ΑΥΤΟ ακριβώς είναι το πρόβλημα!
Μια εξέταση των τεχνικών που διδάσκονται ακόμη στο παραδοσιακό JuJutsu αποκαλύπτουν ότι υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες στην εφαρμογή τους από άνθρωπο που ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΠΑΝΟΠΛΙΑ. Ο λόγος για αυτό είναι το γεγονός ότι δεν έχει την προστασία της, πράγμα που τον αφήνει πολύ πιο ευάλωτο σε αιχμηρά/κοφτερά όπλα.
Το ίδιο ισχύει για αστυνομικό, που φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο. Αντέχει το κόψιμο, αλλά όχι το κάρφωμα, παρά μόνο αν είναι ενισχυμένο με κεραμική πλάκα. Και τότε, μόνο στο σημείο που υπάρχει η πλάκα. Όλες οι αρτηρίες των άκρων και του λαιμού παραμένουν ευάλωτες.
Επιστρέφοντας στον σύγχρονο στρατιώτη, φέρει επίσης το βάρος του εξοπλισμού που είναι υποχρεωμένος να μεταφέρει. Αποτελείται κατά βάση από τον βασικό εξοπλισμό τον οπλισμό και τα πυρομαχικά του. Μιλάμε για ένα βάρος που μπορεί να φθάσει μέχρι και 15-20 κιλά, ενώ μέλη των ειδικών δυνάμεων που δρουν βαθιά σε εχθρικό έδαφος μπορεί συνολικά να φέρουν το διπλάσιο και παραπάνω σε μερικές περιπτώσεις. Αυτό το βάρος τους επιβραδύνει και θέτει εκτός συζήτησης την πλειονότητα αυτών που διδάσκονται σε Αθλητικούς Συλλόγους. Η λαβή και, ακόμη και η απλή ρίψη γίνεται προβληματική στην εφαρμογή λόγο εξοπλισμού και απρόβλεπτων συνθηκών. Και δεν συζητάμε καν τα εντυπωσιακά υψηλά λακτίσματα και λοιπές «χορευτικές» δεξιότητες. Αυτά βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίωσης.
Είναι επάνω στο πεδίο της μάχης, που η ρήση του Σάλλιβαν:
«Η κίνηση ακολουθεί την λειτουργικότητα»
βρίσκει το νόημα της. Οι επιθέσεις μονάδων του σημερινού επιχειρησιακού στρατιώτη είναι συνήθως ΕΝΕΔΡΕΣ οι οποίες λαμβάνουν μέρος μακριά από κάθε είδους άμεσης υποστήριξης και σπάνια αντιμετωπίζουν πια σταδιακά ΚΛΙΜΑΚΟΥΜΕΝΕΣ καταστάσεις. Μόνο σε ειδικές «χειρουργικές» επιχειρήσεις φέρει τα απολύτως απαραίτητα από άποψη εξοπλισμού. Και, ακόμη και τότε, στηρίζεται στα πυροβόλα όπλα του και όχι στις άοπλες δεξιότητές του. Πρακτικά και ακόμη χειρότερα, δεν υπάρχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ εχθρός στο πεδίο της σύγχρονης μάχης που αναγνωρίζεται από την στολή του.
Στο αστικό περιβάλλον του πολίτη, το «πεδίο μάχης» είναι οι δρόμοι της πόλης, οι επιτιθέμενοι είναι συμπολίτες και τα βίαια περιστατικά είναι «ρευστές» καταστάσεις. Οι σημερινές επιθέσεις μεταξύ πολιτών είναι περισσότερο κλιμακούμενες με ξαφνικές επιθέσεις να ακολουθούν (το αιφνίδιο –«π******ο»- χτύπημα) και, λιγότερο καθαρά οπλισμένες ενέδρες.
Επειδή η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ και η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ, ο ΣΤΟΧΟΣ και το ΠΝΕΥΜΑ του Combatives μας είναι όμοια της στρατιωτικής και αστυνομικής εφαρμογής (αλλά με νομικούς περιορισμούς), η ΚΑΘΕ κίνηση δεν μπορεί παρά να είναι και ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ.
