Τον τελευταίο καιρό περνάω αρκετό από τον χρόνο μου μέσα σε ένα Ελληνικό φόρουμ πολεμικών τεχνών. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ένα νήμα πίσω από το άλλο. Τους ανθρώπους που γράφουν δεν τους γνωρίζω, αλλά ανάμεσα τους διακρίνω κάποιους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους σε μία ή και περισσότερες πολεμικές τέχνες. Γράφουν τίμια, στρωτά, έχουν μυαλό ανοιχτό και λογικά επιχειρήματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι και να ψάχνεις ακόμα παραπάνω. Πρόσφατα σε κάποιο νήμα είχα με κάποιον συμφορουμίτη μία ανταλλαγή απόψεων. Μου έγραψε ότι βλέποντας το βίντεο των combatives διαπίστωσε ότι το 80-90% των τεχνικών το γνώριζε ήδη μέσα από το ITF. Αυτό ήταν μια μικρή σπίθα στο μυαλό μου. Ένα έναυσμα να σκεφτώ κάποια πράγματα και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις.
Το βρίσκω 100% λογικό να υπάρχουν κοινά χτυπήματα. Δύο πόδια, δύο χέρια λέει ο Δάσκαλος και ψάχνοντας τους βέλτιστους τρόπους να τα χρησιμοποιήσεις δεν έχεις παρά να καταλήξεις σε ένα αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα αφού στοχεύει το βέλτιστο δεν θα διαφέρει και πολύ, άσχετα αν το σκέφτηκε κάποιος στην Okinawa της Ιαπωνίας ή στα μπουντρούμια του Κολοσσαίου.
Αλήθεια τι κάνει το γόνατο του combatives πιο δυνατό από το γόνατο του Muay Thai;
Θα σας έλεγα το εξής. Αν κάποιος έπαιρνε σαν μέτρο σύγκρισης, την δύναμη σε κιλά/τετραγωνικό εκατοστό τότε πραγματικά το combatives δεν θα είχε καμία τύχη, εκτός αν μιλάμε για εκπαιδευόμενο με προηγούμενη εμπειρία σε πολεμική τέχνη με τέτοια εξειδίκευση. Φανταστείτε αθλητές που αφιερώνουν άπειρο χρόνο στην εξάσκηση – τελειοποίηση του χτυπήματος αυτού. Χμμ τότε μήπως ο αγκώνας μας είναι καλύτερος. Πάλι όχι θα πω αν το κριτήριο είναι οι λίβρες/τετραγωνική ίντσα και αν και η μηχανική στην τεχνική είναι η ίδια (με κάποιες μικροδιαφορές), αυτό που το κάνει πιο αδύναμο είναι πάλι η έλλειψη εξειδίκευσης.
Οκ ρε παιδιά… και τι ακριβώς κάνουμε εμείς εδώ πέρα;
Αδύναμο το ένα αδύναμο και το άλλο μήπως να πάμε Thai box μπας και βρούμε την υγειά μας;
Υπάρχει τελικά κάτι που να κάνει το combatives δυνατό;
Η απάντηση είναι πως ναι υπάρχει. Απλά πρέπει να αλλάξει ο τρόπος προσέγγισης για να το δει κάποιος καθαρά. Και για να τα πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή, εδώ που τα λέμε μπορεί η αγκωνιά μας και η γονατιά μας να μην είναι το ίδιο δυνατή με αυτήν ενός αθλητή ταϊλανδέζικης πυγμαχίας, αλλά όλοι ξέρουμε ότι και οι δύο είναι τόσο δυνατές όσο χρειάζεται για να προκαλέσουν ζημιά. Όταν νιώθεις τράνταγμα και δυσφορία, μέσα απο ποιοτική ασπίδα 15 πόντων τότε καταλαβαίνεις ότι χωρίς προστασία κάνει ζημία. Μήπως τελικά η δύναμή του combatives είναι ότι, σαν πολεμική τέχνη χωρίς εισαγωγικά, έχουμε «κάθε δικαίωμα» να στοχεύσουμε σε περιοχές απαγορευμένες από τους κανόνες που διέπουν τα μαχητικά αθλήματα.
Ναι είναι και αυτό. Φανταστείτε ένα τέτοιο γόνατο να προσγειώνεται στα γεννητικά σας ή ένας τέτοιος αγκώνας στην καρωτίδα σας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η αιτία, γιατί από μόνη της σαν προσέγγιση δεν αποτελεί κάτι το τόσο δύσκολο να μάθει κάποιος, αν ασχοληθεί και το επεξεργαστεί στο μυαλό του. Όποτε ποιο είναι το μαγικό που μας κάνει τόσο ξεχωριστούς;
Τα ανοιχτά αυτιά και τα αετίσια μάτια είναι η απάντηση. Αν κάποιος από εσάς στα αρχικά επίπεδα, δουλεύει σκληρά, προπονείται ακόμα και μόνος του, φτιάχνει την φυσική του κατάσταση, τελειοποιήσει τα χτυπήματα του τόσο ώστε να βγάζει το μέγιστο της δύναμης του, φτύνει κυριολεκτικά αίμα σε κάθε προπόνηση, αλλά δεν ακούει και δεν διαβάζει αυτά που λέγονται και γράφονται, τότε να είναι σίγουρος ότι σε ενδεχόμενη συμπλοκή θα ανακαλύψει ότι είναι πολύ λίγος. Αν πέσει σε άνθρωπο αποφασισμένο, πιο δυνατό-βαρύ και ακόμα χειρότερα εκπαιδευμένο σε κάποιο σύστημα μάχης θα καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Δεν γινόμαστε μαχητές κύριοι επειδή έχουμε δυνατά πόδια ή δυνατά χέρια. Μαχητές γινόμαστε επειδή τα συνδυάζουμε αυτά, με μπόλικη θεωρία.
Αλίμονο σε αυτόν που θα ξεχάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού και του δόλου. Αλίμονο σε αυτήν που θα κάνει πίσω και θα λυπηθεί να χτυπήσει τον υποψήφιο βιαστή της. Αλίμονο σε εκείνον που θα αποφασίσει να αμυνθεί παίζοντας τίμια σε γύρους με τον επιτιθέμενο του.
Το combatives είναι απλό στην τεχνική του γιατί τεράστιο μέρος από το ζουμί του βρίσκεται στην φιλοσοφία του. Τα χτυπήματα πάνω κάτω είναι ίδια παντού, είτε μιλάμε για jutsu είτε μιλάμε για καράτε. Όμως κάθε σύστημα έχει τις αρχές του και επιδιώκει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Κάθε ασκούμενος έχει επίσης τις δικές του αρχές και προσεγγίσεις. Μπορεί ένα σύστημα να το βλέπει από την σκοπιά του αθλητή (στο combatives φυσικά αυτό δεν υφίσταται), του ανθρώπου που απλά θέλει να γυμναστεί, την σκοπιά του ακαδημαϊκού, του χομπίστα – του ανθρώπου που ψάχνει κάτι το πιο πνευματικό, αυτού που θέλει να ξέρει από αυτοπροστασία ή και αυτού που θέλει να κάνει συνδυασμούς των προηγούμενων.
Είμαι πεπεισμένος ότι ή συντριπτική πλειοψηφία των ασκούμενων όσον αφορά το combatives δίνουν κυρίως βάση στο κομμάτι της αυτοπροστασίας, μιας και το ίδιο το σύστημα δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτό το κομμάτι.
Οι αρχές του combatives ξεδιπλώνονται μέσα στην ιστορία του, και στον γραπτό και προφορικό λόγο του Εκπαιδευτή σας. Όταν ο εκπαιδευτής μιλάει εμείς ακούμε και όταν ακούμε σφιγγόμαστε και ακούμε καλύτερα. Και δεν το κάνουμε μόνο από σεβασμό. Το κάνουμε γιατί αυτά που λέει είναι πολύ πιο σημαντικά από μία τέλεια γονατιά. Η τέλεια γονατιά από μόνη της είναι άχρηστη όταν δεν ακολουθείται από χίλια δυο τέλεια πράγματα που αποτελούν την τεχνική κατάρτιση ενός αθλητή. Και ακόμα και η τέλεια τεχνική κατάρτιση σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποδειχτεί ανεπαρκής.
Σκέφτομαι τον εαυτό μου στα 17 μου. Γυμνασμένος δυνατός (judoka όπως έχω πει σε προηγούμενο άρθρο). Και με σκέφτομαι ενάντια σε εσάς… Τους ανθρώπους που ασχολείστε μόνο 6-7-8-9 μήνες, σε ένα σκοτεινό σοκάκι να σας έχω στριμώξει.
Και υπάρχουν δυο πιθανές καταλήξεις.
Ή μου επιτρέπεται να σας πιάσω στα χέρια μου.
Και πιστέψτε με το ότι είμαι μισή μερίδα δεν παίζει κανέναν ρόλο, γιατί είμαι στην εφηβεία μου, γυμνασμένος, γρήγορος, άγριος και μπορώ να σας φέρω στο έδαφος για πλάκα και να σας τιμωρήσω σαν κοριτσάκια που έκαναν σκανδαλιά.
Ή εναλλακτικά κάνετε ακριβώς αυτό που σας διδάσκουν.
Μόλις ενεργοποιηθεί η σκανδάλη σας μπαίνετε μέσα και με διαλύεται σε 5” δευτερόλεπτα κυριολεκτικά (τόσο θα έπαιρνε πάνω κάτω). Τρέμω στην ιδέα ότι θα μπορούσα να έχω συναντήσει κάποιον από εσάς σε κάποια από τις περιπέτειες μου. Γιατί εκεί πραγματικά αν κάνατε αυτά που σας λέει ο Εκπαιδευτής σας, τα χρόνια μου στο judo ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.
Όπως το ακούτε!
Μερικοί μήνες είναι αρκετοί κύριοι για να κατεβάσετε κάποιον που ασχολείται χρόνια ολόκληρα με το οποιοδήποτε σύστημα.
Αρκεί ο δόλος σας και η επιθετικότητα σας για να το κάνετε αυτό, αν ακολουθείται από την απλότητα και την βαρβαρότητα που σας χαρακτηρίζει (και μην ξεχνάτε δεν πρόκειται για σχολικό καβγά, πρόκειται για μάχη πιθανόν για την ζωή σας). Μην το παίρνεται ελαφρά. Και ακουστέ, διαβάστε, ακούστε και πάλι διαβάστε και αφού διαβάσατε και ακούσατε αράξτε σπίτι σας και μην κάνετε κάμψεις. Έχετε καιρό για αυτές. Απλά επεξεργαστείτε την πληροφορία και βάλτε την μέσα στην δική σας πραγματικότητα. Γιατί η πληροφορία που σας δίνεται είναι εκείνη που κάνει το σύστημα σας δυνατό.
Οι αρχές του είναι αυτές που έχουν τραβήξει τόσο κόσμο από τόσα διαφορετικά μαχητικά αθλήματα και αυτός παραμένει. Η θεωρητική του προσέγγιση είναι αυτή που θα σας σώσει την κακιά ώρα και θα κάνει την διαφορά.
Το combatives λειτουργεί αλλά υπό όρους όπως άλλωστε όλα τα πράγματα. Και οι όροι αυτοί βρίσκονται γραμμένοι μέσα στο site και ακούγονται σε κάθε κουβέντα του εκπαιδευτή σας. Μάθε καλά την θεωρία και εφάρμοσε τη κατά γράμμα στην δύσκολη!
ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ!!!
Και μην βιάζεστε, γιατί και η τεχνική κατάρτιση θα φτιάξει με την επανάληψη. Οι τεχνικές από επίπεδο σε επίπεδο πληθαίνουν και μόλις πατήσετε καλά στη βάση, ο συνδυασμός θεωρίας και σκληρής προπόνησης θα σας κάνει να εκτοξευτείτε. Δείτε απλά τους εκπαιδευτές σας για να καταλάβετε. Ακούστε τους και θα καταλάβετε καλύτερα. Τα κάνατε όλα σωστά. Πατήστε και εκείνον τον ρημαδιασμένο τον αστράγαλο. Συνηθίστε να τελειώνεται ότι αρχίζετε. Δώστε σημασία σε κάθε τι που σας λένε και όλα σιγά σιγά θα φτιάξουν προς το καλύτερο.
Και μια ενθάρρυνση, σκόπευα να γράψω ξεχωριστό άρθρο για αυτό, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Μετά τον εκπαιδευτή σας είμαι ο άνθρωπος που σας παρακολουθεί περισσότερο από όλους. Και διαπίστωσα ότι ακόμα και οι υποψήφιοι εκπαιδευτές στο Professional Combatives έχουν τεράστιες διαφορές από πέρυσι, ακόμη από μήνα σε μήνα! Για τους περσινούς αρχάριους δεν θα μιλήσω καθόλου. Το βλέπουν από μόνοι τους. Όταν βλέπω τον άλλοτε χοντρούλη φίλο μου να κάνει ρίψη uchi mata μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έστω και χοντροκομμένα πραγματικά τον θαυμάζω, μιας και είναι τεχνική που εγώ δεν τελειοποίησα ποτέ.
Κλείνοντας θα πω ότι ένα σύστημα δεν είναι τίποτα χωρίς τις αρχές που το χαρακτηρίζουν. Μάθετε καλά την θεωρία και μαζί με σκληρή προπόνηση θα μπορείτε όχι να αμυνθείτε, αλλά να μην χρειαστεί καν να μπείτε στην διαδικασία να φτάσετε εκεί και να αποφύγετε την συμπλοκή!
Τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές μου διαπιστώσεις και τοποθετήσεις. Δεν χαρακτηρίζουν το σύστημα combatives αναγκαία και φυσικά δεν έχω ιδέα αν αντιπροσωπεύουν στο 100% την γραμμή του εκπαιδευτή μου.
Σας ενθαρρύνω να γράψετε τις σκέψεις σας και εσείς μιας και η ανταλλαγή απόψεων μας κάνει όλους καλύτερους.