Απ’ τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς όταν αρχίζει να ασκείται στο Combatives, είναι η κρισιμότητα της ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ! Αναλόγως πόσο μακριά βρίσκεται ο εν δυνάμει επιτιθέμενος, είναι και ο βαθμός ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑΣ της κατάστασης και κατά συνέπεια βαθμός ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ του εν δυνάμει αμυνομένου!
Για ν’ απλουστεύσω πολύ τα πράγματα, θα έλεγα πως αυτή η απόσταση, εν δυνάμει επιτιθέμενου -εν δυνάμει αμυνόμενου- πρέπει να είναι είτε πολύ ΜΕΓΑΛΗ, είτε πολύ ΜΙΚΡΗ! Πολύ μεγάλη θα πρέπει να είναι όταν καταλάβουμε πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι μας κινεί υποψίες, σε κάποιο χώρο, σε σχέση με κάποιο άτομο ή άτομα και αποφασίζουμε να φύγουμε για να μην εμπλακούμε…
Η αυτοπροστασία είναι προτιμότερη της αυτοάμυνας και του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ!
Το ίδιο ισχύει και όταν η επικείμενη επίθεση είναι σαφής, αλλά ο επιτιθέμενος είναι οπλισμένος (κυρίως με μαχαίρι). Τότε, είτε (αν δεν υπάρχει διέξοδος) οπλιζόμαστε και εμείς, αν υπάρχει δυνατότητα, με κάτι που να μας κάνει αξιόμαχους και να μπορούμε να υπερασπίσουμε αποτελεσματικά την ζωή μας, είτε επιδιδόμαστε στο γνωστό, αποτελεσματικότατο, γρήγορο, 800αρι..! Όταν αυτή η απόσταση μειωθεί αρκετά και φτάσει σ’ ένα συγκεκριμένο επίπεδο και το άτομο που επιβουλεύεται την σωματική μας ακεραιότητα δεν κρατεί μαχαίρι (είπαμε, εδώ είναι πάντα προτιμότερο το τρέχειν μακριά), ΤΟΤΕ είναι η κατάλληλη στιγμή να κλείσουμε εμείς την απόσταση! Αυτό μπορεί ν’ ακουστεί περίεργο και επικίνδυνο, γιατί το ένστικτο αυτοσυντήρησης, μας προτρέπει να μένουμε μακριά από την πηγή κινδύνου. Έτσι, ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ, θ’ αποφεύγουμε καλύτερα τα χτυπήματα, με χέρια και πόδια, που εξαπολύει ο αντίπαλος προς εμάς.
Έτσι αισθανόμουν και πίστευα κι’ εγώ, πριν την ενασχόληση μου με το Combatives. Στην πραγματικότητα, όμως, ισχύει το ακριβώς αντίθετο! Θα έχετε δει πυγμάχους, όταν δυσκολεύονται απ’ τα συνεχόμενα χτυπήματα που δέχονται απ’ τον συναθλητή τους; Τι κάνουν…;
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ!
Αυτή είναι η καλύτερη λύση! Στο δρόμο, βέβαια, όπου ΔΕΝ συμμετέχουμε σε αθλητικό αγώνα, με κανόνες και διαιτητή, αλλά κινδυνεύει η ζωή μας… δεν αρκεί ΜΟΝΟ αυτό… Αρχικά, θα πρέπει να κλείσουμε την απόσταση εφαρμόζοντας έναν από τους τρόπους επιθετικής άμυνας που μαθαίνουμε στο Combatives. Ο καθένας οφείλει να βρει τον τρόπο που του ταιριάζει και να εξασκηθεί σε αυτόν, μέχρι να νιώθει ΑΣΦΑΛΗΣ και με ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, για να μπορεί να τον εφαρμόσει όταν χρειαστεί! Αυτό θα του επιτρέψει να κλείσει την απόσταση αποτελεσματικά αποφεύγοντας έτσι να γίνει βορά σε πολλαπλά χτυπήματα, να δώσει ένα πρώτο (δυνατό) χτύπημα στον επιτιθέμενο αναγκάζοντας τον, λόγο του πόνου και του ξαφνιάσματος, να χάσει την ψυχική, πνευματική και σωματική του ισορροπία και, να τον αρπάξει σφιχτά! (Λεπτομέρειες του «πως» στα Προγράμματα Αυτοάμυνας Combatives.) Μόλις τον αρπάξει, αρχίζει ένα συνεχόμενο, σαρωτικό, ολοκληρωτικό καταιγισμό χτυπημάτων με παλάμες, αγκώνες και γόνατα, μέχρι του σημείου να καταστήσει τον επιτιθέμενο ανίκανο ή απρόθυμο να συνεχίσει να επιβουλεύεται την ακεραιότητα του. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα «διευθέτησε» την «κατάσταση» και αφού έχει βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει άλλος κίνδυνος, σώος και αβλαβής, μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι του!