Η κατάσταση αμύνης (Αυτοάμυνα) δεν είναι είδος πολεμικής τέχνης, αλλά ΝΟΜΙΚΟΣ ΟΡΟΣ που περιγράφει μια κατάσταση στην οποία βρίσκεται κανείς. Η πράξη της αυτοάμυνας είναι οτιδήποτε ΚΑΝΕΙ κανείς στο στάδιο της απόκρουσης της επίθεσης (καταστολής) στην οποία βρίσκεται για να δημιουργήσει τις συνθήκες απόδρασης ή επιβίωσης από αυτήν. Το να λέει λοιπόν κανείς ότι «ΚΑΝΕΙ» αυτοάμυνα είναι λάθος αν δεν γίνεται ταυτόχρονα και εκτεταμένη εκπαίδευση που ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ και τους νόμους περί αυτοάμυνας αλλά κυρίως όλα τα «άλλα» που δεν διδάσκονται σε αθλητικούς συλλόγους.
Αυτός είναι και ο λόγος που σε σωστή εκπαίδευση αυτοάμυνας το πρώτο μάθημα είναι ακριβώς αυτό και, πρέπει να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές.
Τεχνικές μπορεί να διδάξει ο καθένας, υπάρχει πληθώρα από αυτές σε επίσης πληθώρα συστήματα που προωθούνται ως άθληση, πολεμικές τέχνες, μαχητική άθληση, αυτοάμυνα, ακόμη και πνευματική καλλιέργεια. Σκοπός τους γενικά είναι ο αθλητισμός, η ευγενή άμιλλα και η νίκη σε αγώνες. Όμως, χωρίς την σημαντικότατη παράμετρο εκπαίδευσης των νομικών θεμάτων περί αυτής, είναι όλοι όσοι ασκούν τέτοια συστήματα εκτεθειμένοι νομικά, ειδικά αν δεν έχουν πολύ αναπτυγμένες ηθικές αξίες και ειδικευμένη εκπαίδευση.
Συνεπώς, η ίδια η εκπαίδευση εφαρμογής τακτικών και τεχνικών (πρακτικές καταστολής) που διδάσκεται, πρέπει να περιλαμβάνει και μέτρο αναλογικότητας βίας και σημείο στο οποίο πρέπει κανείς να παύσει άμεσα την άσκηση βίας. Χωρίς αυτό κινδυνεύει ο καθένας να γίνει θύτης νομικά. Ολόκληρο άρθρο του ποινικού κώδικα έχει αφιερωθεί σε αυτή τη περίπτωση (Άρθρο 23 Υπέρβαση Αυτοάμυνας). Υπάρχουν δηλαδή και πράγματα τα οποία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ κανείς να κάνει. Και αν τύχει να τα κάνει, πρέπει να δικαιολογήσει λεπτομερώς τις πράξεις του και την ψυχολογική του κατάσταση. Πράγμα καθόλου εύκολο απέναντι σε έμπειρους εισαγγελείς και δικαστές.
Είναι προφανές όμως ότι κανένας αθλητικός σύλλογος δεν ασχολείται με τους νόμους. Και συχνά, αυτό φαίνεται στις επιδείξεις που κάνουν κατά καιρούς, ειδικά όσον αφορά επιθέσεις και άμυνα με όπλα.
Το είδος (στυλ) κάποιας πολεμικής τέχνης ή μαχητικής άθλησης δεν έχει καμία σχέση με την καθαυτού πράξη της αυτοάμυνας. Αυτό γίνεται προφανές από τις εκατομμύρια περιπτώσεις ανθρώπων που χρειάστηκαν να αμυνθούν χωρίς να έχουν καμία προηγούμενη σχέση με τις πολεμικές τέχνες. Συνήθως, είναι αφού έχουν δεχτεί κάποια επίθεση που αναζητούν εκπαίδευση σε κάποιο είδος πολεμικής τέχνης για να ενισχύσουν τις πιθανότητες τους σε κάποιο μελλοντικό ενδεχόμενο επίθεσης. Αυτό είναι θεμιτό μιας και αναλαμβάνουν δράση κάνοντας κάτι για τέτοια περίπτωση.
Όμως, τι ακριβώς προσφέρεται σε όσους ψάχνουν;
Τι προσφέρουν τέτοιες σχολές ή αθλητικοί σύλλογοι;
Οι πολεμικές τέχνες
Εάν συζητάμε για πολεμική τέχνη όπως είναι στη πραγματικότητα, είναι μια εκπληκτική δραστηριότητα που μπορεί κανείς να κάνει μέχρι και σε προχωρημένη ηλικία. Κάποιοι μάλιστα, τουλάχιστον όσοι δεν μπορούν να της αποχωριστούν για λόγους «αγάπης», μπορεί και μέχρι τη πολύ προχωρημένη ηλικία να ασχοληθούν. Είναι είδος που προωθεί κυριολεκτικά την ανάπτυξη του εαυτού ψυχικά, πνευματικά, και σωματικά. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε και τόσους προχωρημένους σε ηλικία πραγματικούς μάστερ του είδους. Ο όρος «μάστερ» δεν σημαίνει ότι έχει κυριαρχήσει στο είδος αλλά στον εαυτό του. Και αυτό, διότι η οποιαδήποτε τέχνη θέλει βάθος χρόνου και κυρίως αυτοπειθαρχία. Από πρακτικής άποψης, εάν κάποιος ρωτούσε ένα τέτοιο άτομο εάν θεωρεί τον εαυτό του μάστορα στην τέχνη του, η πιο πιθανή απάντηση θα ήταν «είμαι ακόμα μαθητής». Το γεγονός ότι μπορεί κανείς να είναι 80ετών και να ασκεί ακόμη την τέχνη της επιλογής του π.χ. Καράτε ντο δεν σημαίνει ότι σωματικά είναι ικανός να νικήσει έναν νέο άνδρα στη κορυφή των δυνάμεων και της ικανότητάς του. Παραμένει όμως ενεργός στο είδος βελτιώνοντας τον εαυτό του.
Η μαχητική άθληση
Εδώ τώρα μιλάμε για ένα είδος το οποίο κατεξοχήν θεωρείται και είναι «παιχνίδι νέων ανθρώπων». Αυτός είναι και ο λόγος που όσοι περνάνε πια την κορυφή των επιδόσεών τους ή αποσύρονται ή διδάσκουν όσα έχουν μάθει. Οι πιθανότητες να δοκιμάζουν τον εαυτό τους με πολύ νεότερους στην κορυφή των επιδόσεών τους είναι πολύ μικρότερη. Αυτό είναι φυσικό διότι γνωρίζουν ότι τα νιάτα έχουν πολλά πλεονεκτήματα στην αντοχή την ταχύτητα και κυρίως στην δυνατότητα ανάρρωσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι πια ικανοί να χρησιμοποιήσουν όσα γνωρίζουν, απλά γνωρίζουν και αποδέχονται τα όριά τους. Πολλοί είναι οι άνθρωποι της μαχητικής άθλησης κάθε είδους (μιλάμε για βαριάς επαφής), που έχοντας επενδύσει τόση προσπάθεια για έπαθλα, χρήμα ή και δόξα, έχουν πολλούς τραυματισμούς ή αναγκάζονται να περιοριστούν στην ένταση με την οποία προπονούνται αν συνεχίζουν, για το κέφι τους. Οι περισσότεροι αρκούνται στο να ξεκουραστούν ή να διδάσκουν όσα έχουν μάθει στην επόμενη γενιά αθλητών. Οι γνώσεις που έχουν αποκομίσει είναι πολύτιμες για τους νεότερους.
Τι άλλο προσφέρουν τέτοιες σχολές ή αθλητικοί σύλλογοι;
Το λέει η λέξη του καθενός (πολεμική) «τέχνη» και (μαχητική) «άθληση». Και τα δύο είδη υπάγονται στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν τη γραμμή και τα πλαίσια που τους θέτει. Και στα δυο είδη, αν είναι σοβαροί οι σύλλογοι, θα έχουν ένα καλό, ισορροπημένο πρόγραμμα εκμάθησης του είδους τους και, ένα σκέλος που ασχολείται με αγώνες.
Όλα καλά και θεμιτά μέχρι εδώ…
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι, κατά τα άλλα, αθλητικοί σύλλογοι εντάσσουν στα προγράμματά τους πράγματα που στη πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την άθληση. Π.χ. Σκέλος «αυτοάμυνας» και σκέλος ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ή και ΧΡΗΣΗΣ «όπλων αυτοάμυνας». Αυτά στη πραγματικότητα δεν έχουν καμία δουλειά σε τέτοιο περιβάλλον. Και μάλιστα, όσοι τα διδάσκουν αυτά, δεν έχουν ιδέα για τις δυσκολίες της κατάστασης αμύνης και σίγουρα για τις δυσκολίες της άμυνας εναντίων όπλου. Και, να μην αναφέρουμε και το πόσο έκτοπο είναι να διδάσκουν και ένοπλη επίθεση με μαχαίρι κτλ. Αυτό αναφέρεται διότι οι εκπαιδευτές του εκάστοτε είδους δεν έχουν δεχτεί τέτοιες επιθέσεις. Και επιπλέον, δεν υπάρχει περίπτωση τα όργανα τις τάξης να μην ενδιαφερθούν για τέτοια περιστατικά.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να διδάσκουν άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι αθλητές, άοπλη και ένοπλη αυτοάμυνα;
Η κοινή λογική υποδεικνύει ότι τέτοιες σκέψεις είναι ορθές και θεμιτές.
Όμως, τι λείπει στους αθλητικούς συλλόγους του «είδους»;
Τι δεν προσφέρουν τέτοιες σχολές ή αθλητικοί σύλλογοι;
Αν αναλογιστούμε λοιπόν, τι είναι στη πραγματικότητα η Αυτοάμυνα όπως αναφέρεται στην αρχή, θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί να διδάσκουν κάποιο είδος ΤΕΧΝΗΣ ή ΑΘΛΗΣΗΣ αλλά απέχουν πολύ από την ορθή διδασκαλία της αυτοάμυνας γενικότερα. Και συχνά, διδάσκουν πράγματα που βάζει τους μαθητές/αθλητές σε σοβαρό κίνδυνο για την ελευθερία τους, την υγεία, ακόμη και την ζωή τους.
Η κατάσταση αυτοάμυνας απέχει πολύ από το περιβάλλον και το πνεύμα ενός αθλητικού συλλόγου και δεν πρέπει ποτέ να το αψηφά ή το ξεχνά κανείς αυτό. Οι κίνδυνοι νομικών κυρώσεων, τραυματισμού, μόνιμης αναπηρίας, ακόμη και θανάτου είναι τεράστιοι και ειδικά τα τρία τελευταία συμβαίνουν σε δευτερόλεπτα. Οι νομικές κυρώσεις μπορεί να καταστρέψουν κυριολεκτικά τη ζωή ενός ανθρώπου.
Υπό το πρίσμα αυτής της αλήθειας είναι θέμα κοινής λογικής να λαμβάνει κανείς ειδικευμένη εκπαίδευση για αυτοάμυνα που θα καλύπτει πολύ περισσότερα από το πως να κλοτσά, να γρονθοκοπεί, να ανατρέπει, να εφαρμόζει λαβές και κατακρατήσεις κανείς τον «κακό». Θυμηθείτε τον στόχο και σκοπό της αυτοάμυνας όταν είναι καιρός να μάθετε πως να προστατευτείτε ή και να αμυνθείτε και σιγουρευτείτε ότι η προσέγγιση στο θέμα δεν είναι ούτε τέχνη ούτε άθληση. Το θέμα είναι πολύ βαθύτερο από τον να μάθει ή να γνωρίζει κανείς ή να κάνει τεχνικές.
Τι διδάσκουν σε σοβαρές οργανώσεις αυτοάμυνας
Σε τέτοιες οργανώσεις δεν προέχουν οι τεχνικές αλλά η καλλιέργεια καλών συνηθειών, οι ανθρώπινες δεξιότητες, οι ικανότητες διαπραγμάτευσης, οι έξυπνοι τρόποι να απεμπλακεί κανείς από μια σκατοκατάσταση. Όταν δεν πιάσουν αυτά, ακολουθούν ο στόχος της επιβίωσης, ο ψυχισμός (στάση), η νοοτροπία και η δέσμευση στον σκοπό μας, ο ΨΥΧΙΚΟΣ και ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ μας κόσμος. Και τελευταίο, αυτά που όλοι διδάσκουν πρώτα σαν να είναι το σημαντικότερο. Οι τακτικές και τεχνικές, δηλαδή οι ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ που πρέπει να εφαρμόσουμε σε κατάσταση άμυνας. Αυτό δηλαδή που πουλάνε οι πολεμικές τέχνες και οι μαχητική άθληση σαν αυτοπροστασία και αυτοάμυνα.
Όπως διακρίνουμε, υπάρχουν πολλά που δεν καλύπτονται από αυτούς.
Όταν εξετάζουμε το θέμα μας με αυτή την οπτική γωνία, διακρίνουμε ότι η αυτοάμυνα δεν έχει σχέση με ΕΙΔΟΣ ή ΣΤΥΛ, αλλά με ΠΝΕΥΜΑ και ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Οι τακτικές και τεχνικές δεν έχουν περισσότερη σημασία από όση ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ για να μπορέσει κανείς να είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ στην ΕΦΑΡΜΟΓΗ των όποιων θα χρησιμοποιήσει σε τέτοια ΧΑΟΤΙΚΗ και ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Χωρίς την νομική καθοδήγηση, τον ξεκάθαρο στόχο και σκοπό, την στάση, πρόθεση και νοοτροπία ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΜΕΝΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΜΥΝΗΣ, οι πιθανότητες αποχώρησης χωρίς νομικές κυρώσεις ή ακόμη και επιβίωσης είναι στη καλλίτερη αμφισβητήσιμες.