Η αλόγιστη βία και οι συνέπειες της…
Υπάρχει ένα σημείο που θα πρέπει να μην είμαστε υπερβολικοί στις επιθέσεις μας, προκειμένου να μην θεωρηθεί ότι χρησιμοποιήσαμε υπερβάλλοντα ζήλο και να κατηγορηθούμε ως δράστες εμείς οι ίδιοι.
Σε αυτό το σημείο η κοινή λογική, η ορθή κρίση και ο έλεγχος της οργής μας πρέπει να μπουν στο παιχνίδι και να παύσουμε την επίθεσή μας (επιθετική άμυνα) όταν ο επιτιθέμενος είναι ή ΑΠΡΟΘΥΜΟΣ ή ΑΝΙΚΑΝΟΣ να συνεχίσει. Σύμφωνα με τον Ελληνικό νόμο (όπως και στις περισσότερες κοινωνίες), δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μια επίθεση όταν η απειλή εναντίον μας έχει πάψει ή ο κίνδυνος έχει εξουδετερωθεί. Αυτό εκλαμβάνεται ως «εκδίκηση» και επιφέρει ποινή.
Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι τη στιγμή που ο επιτιθέμενος είναι ανίκανος να συνεχίσει ή έχει βάλει τις φτέρνες στους ώμους για να σώσει το «τομάρι» του, πρέπει να τον αφήσουμε να φύγει!!
Φυσικά εκείνη τη στιγμή, αυτό δεν «κάθεται καλά» στους περισσότερους ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί, αλλά είναι ο νόμος! Υπήρξαν πολλά περιστατικά στο παρελθόν όπου άνθρωποι έχουν κυνηγήσει τους επιτιθέμενους και τους «σάπισαν» στο ξύλο ή τους σκότωσαν. Αυτό μπορεί να αποτελεί μια ηθική ικανοποίηση (μια μορφή εκδίκησης) για το άτομο που έχει δεχτεί την επίθεση, αλλά και ο νόμος είναι πολύ σαφής στο θέμα αυτό.
Άφησέ τον να φύγει!
Άλλωστε δεν υπάρχει κανένας λόγος να θέσουμε τον εαυτό μας σε μεγαλύτερο κίνδυνο κυνηγώντας τον. Ποτέ δεν ξέρουμε αν αυτό το αιφνιδιασμένο και απελπισμένο άτομο θα γυρίσει να μας αντιμετωπίσει για να πάρει τη ρεβάνς. Εδώ πιθανά δεν θα είναι πλέον η πρόθεση του απλώς να μας τραυματίσει, αλλά να μας σκοτώσει! Ακόμα κι αν δεν μας σκοτώσει και τον σκοτώσουμε εμείς, θα εκτίσουμε ποινή για ανθρωποκτονία, με δραματικές επιπτώσεις για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Τι λέει ο ποινικός κώδικας
Σε μια συζήτηση με τον δικηγόρο μου για το θέμα αυτό μου παρέθεσε τα εξής:
Άρθρα 22 & 23 του ποινικού κώδικα (δεν επεκτεινόμαστε στα αρ. 24, 25 και 32)
Άρθρο 22 Άμυνα
- Δεν είναι άδικη η πράξη (δηλ. έγκλημα) που τελείται σε περίπτωση άμυνας. (Προσοχή! Εδώ η έννοια της λέξης «άμυνα» δεν είναι αυτό που συχνά νομίζει ο καθένας, αλλά ακριβώς αυτό που ορίζει ο νόμος στη συνέχεια!)
- Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου, στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση, που στρέφεται εναντίων τους. (Προσοχή στην λέξη «αναγκαία»! Εδώ πρέπει να μπορείτε να αποδείξετε ότι βρισκόσασταν σε άμυνα και ότι δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Οι λέξεις «άδικη και παρούσα» πρέπει επίσης να αποδειχθούν.)
- Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από τον βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις λοιπές περιστάσεις. (Εν ολίγοις, δεν μπορείς να στείλεις άνθρωπο στο νοσοκομείο για ένα χαστούκι ή βρισιά όσο και να αγαπάς την μάνα σου! Επίσης, η επικινδυνότητα έχει να κάνει με άοπλους και ένοπλους. Το «είδος της βλάβης» αναφέρεται σε ελαφρύ, βαρύ ή θανατηφόρο τραυματισμό ο «τρόπος και ένταση» με λίγα ή πολλαπλά πλήγματα τα σημεία που τα δέχτηκαν και το πνεύμα με το οποίο εκτελέστηκαν. Προσοχή! Οι «λοιπές περιστάσεις» είναι αυτές που μπορούν να σε καταδικάσουν. Σημείωση – αν ο άλλος βγάλει κλομπ και εσύ μαχαίρι ή το αντίθετο και οι δύο θα φάτε καμπάνα για οπλοκατοχή, οπλοφορία και οπλοχρησία!! Κ.ο.κ.)
Άρθρο 23 Υπέρβαση της Άμυνας
Όποιος υπερβαίνει τα όρια της άμυνας, τιμωρείται, αν η υπέρβαση έγινε με πρόθεση (δείτε – «…τη στιγμή που ο επιτιθέμενος σας είναι απρόθυμος ή ανίκανος να συνεχίσει, ή έχει βάλει τις φτέρνες στους ώμους για να σώσει το «τομάρι» του…,»), με ποινή ελαττωμένη (άρθρο 83) (δηλαδή την ποινή δεν την γλιτώνετε…) και, αν έγινε από αμέλεια, σύμφωνα με τις διατάξεις τις σχετικές με αυτήν. Μένει ατιμώρητος και δεν καταλογίζεται η υπέρβαση, αν ενήργησε με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας του φόβου ή της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση (δηλαδή πρέπει να πείσετε έμπειρους ανακριτές, εισαγγελείς και δικαστές, που ακούν και διακρίνουν μπαρούφες καθημερινά, για το μεγάλο φόβο και τρόμο σας).
Σε γενικές γραμμές και στην κρίση του εκάστοτε δικαστηρίου, η έννοια της άμυνας κρίνεται από τον βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης (π.χ. χαστούκι ή πνιγμός, άοπλος ή ένοπλος κ.ο.κ.) και από το είδος της βλάβης που απειλούσε η επίθεση (π.χ. μώλωπες, εκχυμώσεις, σοβαρός ή μόνιμος τραυματισμός).
Όπως βλέπουμε, αν θέλει κάποιος να «τιμωρήσει τον «!@#$%&#!» που του επιτέθηκε, πρέπει ο ίδιος να τηρήσει το γράμμα του νόμου για μην βρεθεί κάτω από το βαρύ του χέρι.