Στη πραγματικότητα σπάνια έχουμε γνώση όσον αφορά το ΠΟΙΟΝ έχουμε απέναντί μας και για ΤΙ είναι ικανός. Αυτά από μόνα τους μας αφήνει σε επισφαλή θέση. Αν αναλογιστούμε κάποιες αλήθειες, βλέπουμε ότι συνήθως δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για έναν ΑΓΝΩΣΤΟ με τον οποίο ερχόμαστε σε αντιπαράθεση.
Η κοινή λογική από μόνη της υπαγορεύει ότι ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ η κατάσταση. Γιατί λοιπόν είναι τόσο πρόθυμος ο κόσμος να αφήσει τον χειρότερο σύμβουλο, τον εγωισμό, να υπαγορεύσει τις επόμενες κινήσεις του;
Δεν θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε τον κάθε ανάγωγο, βλάκα ή τραμπούκο να φάει τα μούτρα του πέφτοντας σε κάποιον πολύ ισχυρότερο (π.χ. τις αρχές); Πιθανά μια τέτοια πράξη θα του μάθει καλύτερα όσα πρέπει, παρά να κινδυνεύουμε μπλέκοντας με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε μέχρι που είναι πρόθυμος να τραβήξει το σχοινί;
«Σου μουγκρίζει ένα μοσχάρι…, τι θα κάνεις; Θα ανοίξεις συζήτηση μαζί του; Μοσχάρι είναι!» – Γεωργία Αναγνωστοπούλου
Σκεφτείτε το λιγάκι…
Στο κάτω κάτω, ο καθένας μας φταίει για τις δικές του βλακείες όχι για τις βλακείες των άλλων. Ποιος ο λόγος να κάνουμε το ΔΙΚΟ ΤΟΥ πρόβλημα ΔΙΚΟ ΜΑΣ;
Συμβουλεύουμε σε κάθε ανούσια αντιπαράθεση ΑΠΟΦΥΓΗ. Διότι ο κίνδυνος αντιπαράθεσης με παράλογο άνθρωπο εύκολα οδηγεί σε κατάσταση που πιθανά να ΚΛΙΜΑΚΩΘΕΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ. Οδηγώντας τελικά στην επιτακτική ανάγκη ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ του όπου το τέλος μπορεί να αποδειχθεί ΑΒΕΒΑΙΟ.