Το θέμα της ΕΓΓΥΤΗΤΑΣ ή αλλιώς ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ μεταξύ διαπληκτιζόμενων υπήρξε ανέκαθεν εμπόδιο.
Τελικά, χρειάζεται κανείς να είναι ΣΚΛΗΡΟΣ ή ΕΞΥΠΝΟΣ να την χειριστεί;
Μήπως βοηθάνε και τα δύο στο θέμα άμυνα με πιστόλι από επίθεση με μαχαίρι ή το ανάποδο;
Μήπως στην άμυνα με μαχαίρι εναντίων άλλου επίσης με μαχαίρι;
Μήπως στην άοπλη άμυνα σε επίθεση με μαχαίρι;
Θες δε θες, ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ να αντιμετωπίσεις αυτό το πρόβλημα όταν σου παρουσιάζεται.
Το ερώτημα βέβαια είναι ποιες πιθανότητες έχεις να σου παρουσιαστούν; (Σπάνιο έως μηδαμινό περιστατικό για την μεγάλη πλειοψηφία του μέσου πολίτη στην Ελλάδα.)
Ακόμη και σήμερα με όλες αυτές τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ και ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ, συγκριτικά με άλλες χώρες η χώρα μας ακόμη θεωρείται μιας από τις ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΕΣ για τον μέσο πολίτη. Από την άποψη του πολίτη αυτή η σύγκριση δεν του λέει τίποτα όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσει βίαιους παραβάτες και κακοποιούς. Για αυτόν, η ΑΣΦΑΛΕΙΑ προέχει και παρά το γεγονός ότι οι νόμοι της χώρας υπάρχουν και εφαρμόζονται σε κάποιους τομείς καλύτερα από άλλους. Βέβαια, εννοείτε ότι δεν εφαρμόζονται από αυτά τα παραβατικά στοιχεία.
Σεβαστό ποσοστό ανθρώπων στη κοινωνία μας ψάχνουν ΛΥΣΕΙΣ ώστε αν χρειαστεί ποτέ να κάνουν κάτι να υπερασπιστούν να μπορούν τουλάχιστον ΚΑΤΙ να κάνουν. Αυτό το «κάτι» όμως είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ για πολλούς και ΑΝΕΦΙΚΤΟ για τους περισσότερους, τουλάχιστον όπως τους παρουσιάζεται και διδάσκεται σε αθλητικούς συλλόγους.
Για να μην το πάμε πολύ μακριά:
Μπορεί κανείς να φανταστεί την 65χρονη μητέρα του να κάνει όσα έμαθε σε έναν νέο, δυνατό, μεγαλόσωμο και αποφασισμένο επιτιθέμενο;
Μπορεί να φανταστεί την έφηβη κόρη ή γιο του να κατατροπώνει τέτοια εγκληματικά στοιχεία;
Μήπως μπορεί το παιδί του δημοτικού;
Μήπως τον 70χρονο πατέρα του;
Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι η αυτοάμυνα όπως την καταλαβαίνει ο κόσμος, δεν είναι κάτι που όλοι μπορούν να κάνουν όταν διδάσκεται σε αθλητικό περιβάλλον.
Ποιος τον ακούει τον γέρο όταν τον βαρέσει το λουμπάγκο; [Η οσφυαλγία, από τις λέξεις οσφύς (μέση) και άλγος (πόνος)]
Ο καθένας δικαιούται να ασκήσει αυτοάμυνα, όμως, είναι η ίδια για όλους… ή μήπως πρέπει να προσαρμόζεται αναλόγως τις ανάγκες και ικανότητες του καθενός;
Εμείς στο Combatives Group από παλιά έχουμε πιάσει το νόημα και έχουμε βρει τον τρόπο που ΟΛΟΙ να μπορούν να κάνουν αυτό το «κάτι» που χρειάζεται να προστατευτούν ανάλογα με την ηλικία και φυσική κατάστασή τους.
Πρέπει να είσαι σκληρός ή έξυπνος στην αυτοάμυνα;
Με τα χρόνια θεσπίσαμε αλλαγές στη νοοτροπία της κλασσικής πολεμικής τέχνης που ασκούσαμε (Ju Jutsu), όπου κύριος σκοπός είναι η μάχη για την εξόντωση του εχθρού και, κινηθήκαμε καθαρά προς την αυτοάμυνα όπου Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΘΕΣΗ και ο στόχος είναι κυρίως Η ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ.
«Αν είναι να συμπεριφέρεσαι σα χαζό, φρόντισε να είσαι σκληρός!» – Mickey Davidow
Αυτό είναι σχόλιο που έχω ακούσει πολλές φορές από τον Mick καθώς μεγάλωνα στη σχολή του.
Γιατί είναι σημαντικό και πώς έχει σχέση με τον τίτλο;
Διότι ένα από τα κύρια θέματα που μου δίδαξε ήταν να ελέγχω την απόσταση, το θέμα της Εγγύτητας (Proxemics).
Έννοιες και αρχές όπως:
- Ο έλεγχος του κενού (μεταξύ μαχόμενων)
- Η είσοδος και έξοδος με σχετική ασφάλεια
- Η απουσία, αποφυγή και απόδραση από πίεση
- Να «παρακολουθώ» την κίνηση χεριών και ποδιών
Και πολλά περισσότερα…
Λόγω της πυγμαχικής του εμπειρίας, νομίζω ότι είχε συγκεντρώσει μια ασυνήθιστη ικανότητα στο να μετράει την απόσταση. Τελικά όλα είχαν να κάνουν με τον βηματισμό (footwork), την αμυντική κίνηση του επάνω μέρους του σώματος, την καλή κάλυψη και την ευθυκρισία.
Με τις μικρές αλλά ουσιαστικές του παρεμβάσεις και υποδείξεις η βελτίωση μου ήταν αισθητή μιας και τις «έτρωγα» όλο και λιγότερο. Όλα αυτά μου επέτρεψαν φαινομενικά να χειρίζομαι το «χάσμα» σχεδόν με ατιμωρησία, την επιμέτρηση μιας κλίμακας «αντίποινων» που μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τον ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΓΓΥΤΗΤΑΣ.
Με τα χρόνια θεσπίσαμε αλλαγές στη νοοτροπία της κλασσικής πολεμικής τέχνης που ασκούσαμε (Ju Jutsu), όπου κύριος σκοπός είναι η εξόντωση του εχθρού (όχι την πρόσφατη αθλητική «μορφή») και, κινηθήκαμε καθαρά προς την αυτοάμυνα όπου Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΘΕΣΗ και ο στόχος είναι κυρίως Η ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ.
Η ΣΤΕΝΗ εγγύτητα γίνεται σημαντική μόνο όταν είμαστε πλέον ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΜΑΧΗ για να μπορέσουμε να διαφύγουμε. Σε αυτό το σημείο η έννοια της εγγύτητας έγινε ακόμη σημαντικότερη. Στη πραγματικότητα, χρειάστηκα να γίνω και σκληρός και έξυπνος. Και σε αυτό συνέβαλλε με το παραπάνω ο δάσκαλός μου με σκληρές δοκιμές και προσεκτική καθοδήγηση.
Ο Mick έλεγε:
«Πρέπει να κάνεις τον χειρισμό του «χάσματος» ενστικτώδης, αν μπορέσεις να το κάνεις αυτό, μπορείς να κυβερνήσεις την μάχη!»
Το θέμα της Εγγύτητας έχει ακόμη βαρύτερη σημασία αν ο επιτιθέμενος είναι οπλισμένος.
Εγγύτητα και άοπλη άμυνα σε επίθεση με μαχαίρι
Είναι η μόνιμη γνώμη μας σχετικά με τις επιθέσεις με μαχαίρι ότι είναι πολύ καλύτερο να είσαι ΕΞΥΠΝΟΣ παρά ΣΚΛΗΡΟΣ. Όλοι οι Εκπαιδευτές μας είναι πολύ καλά εξοικειωμένοι με τους κανόνες επιβίωσης μας. Μπορούν να τους αναφέρουν «απ’ έξω».
Η απόσταση από την απειλή και τον κίνδυνο
Κατά κανόνα εμείς ΔΕΝ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ τους ανθρώπους μας να πιστεύουν ότι μπορούν να «χειριστούν εύκολα μια επίθεση με μαχαίρι». Από τη φύση του και μόνο, μια επίθεση με μαχαίρι είναι μια κατάσταση απειλητική για τη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο στο χειρισμό της, ειδικά αν είμαστε άοπλοι!! Κάθε κίνηση του καρπού και του βραχίονα είναι εν δυνάμει απειλητική για τη ζωή. Ωστόσο, υπάρχουν τόσοι πολλοί αυτοαποκαλούμενοι «μάστερ, δάσκαλοι και ειδικοί της μάχης με μαχαίρι (knife fighting) και άοπλης άμυνας» ενάντια στο μαχαίρι, που έχουμε κυριολεκτικά ΠΗΞΕΙ!
Συχνά αναρωτιέμαι ποια θα είναι η αντίδρασή τους αν αντιμετώπιζαν έναν επιτιθέμενο αποφασισμένο να τους σκοτώσει με ένα κοφτερό μαχαίρι 30 εκατοστών. Έχω επίσης αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε (αν δεν διωκόμουν νομικά), αν μόνο ένας από αυτούς θα ήταν διατεθειμένος να θέσει τον ισχυρισμό τους σε δοκιμασία. Θα έβγαιναν από την σχετικά άπειρη, αλλά σίγουρα αποφασισμένη επίθεση μου με ένα πραγματικό μαχαίρι αλώβητοι; Πράγματι…; Αναρωτιέμαι…;;
Σε αρκετές περιπτώσεις, μέλη μας έχουν γνωρίσει ή ακούσει για ανθρώπους που έχουν δήθεν εκπαιδευτεί σε «άοπλη άμυνα εναντίων μαχαίρι». Σχολές, σύλλογοι και σεμινάρια του είδους βρίθουν. Όλο και κάποιος προσθέτει την αντιμετώπιση ή χρήση του μαχαιριού στο ρεπερτόριο για να έχει κάτι παραπάνω να πουλήσει. Συχνά ισχυρίζονται ότι μπορούν να αμυνθούν αποτελεσματικά υποδεικνύοντας ένα σωρό τεχνικές του μακελειού που μπορεί να «κάνει» κανείς. Όμως, όταν τους δίνεται η ελευθερία να αντιμετωπίσουν λυσσαλέα επίθεση με πλήρη φυσική δύναμη, κανένας δεν έχει αποδείξει ότι είναι σε θέση να στηρίξει τον ισχυρισμό του. Ακόμα και αντιμετωπίζοντας ένα τυλιγμένο περιοδικό για να μη συζητήσουμε για εκπαιδευτικό μεταλλικό έλασμα.
(Εικόνα από καρφώματα με τυλιγμένο περιοδικό αριστερά και μεταλικό έλασμα δεξιά σε μάθημα, κι άλλο με περιοδικό στο στέρνο.)
Βέβαια, όταν σε «μαχαιρώνουν» και σε «κόβουν» με ένα μεταλλικό αντικείμενο πονάει σαν @#$%^&#! Πόσο μάλλον όταν «μαχαιρώνεσαι» δυνατά και επανειλημμένα σε όλα τα τρυφερά σημεία σου στη πραγματικότητα!!
Είναι η μόνιμη γνώμη μας σχετικά με τις επιθέσεις με μαχαίρι ότι είναι πολύ καλύτερο να είσαι ΕΞΥΠΝΟΣ παρά ΣΚΛΗΡΟΣ. Όλοι οι Εκπαιδευτές μας είναι πολύ καλά εξοικειωμένοι με τους κανόνες επιβίωσης μας. Μπορούν να τους αναφέρουν «απ’ έξω». Όλοι τους είχαν σε μεγάλο βαθμό την εμπειρία να έχουν δοκιμαστεί σε άοπλη άμυνα στα μαθήματά μας. Και λόγω αυτής της εμπειρίας, όλοι έχουν την ίδια γνώμη, χωρίς εξαίρεση,
«Απόδραση ή θάνατος!»
Ο σύγχρονος “Ultra Super Grandmaster” (χαριτολογώ βέβαια) του Combatives δεν θα μπορούσε να το θέσει πιο λακωνικά.
«…δεν υπάρχει σίγουρη άμυνα εναντίων του μαχαιριού…» – W.E. Fairbairn
Συμφωνούμε απόλυτα!
Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι η επίθεση με μαχαίρι είναι πιο συχνά μια κατάσταση ΕΝΕΔΡΑΣ. Κατάσταση όπου η ΕΚΠΛΗΞΗ, η ΣΥΓΧΥΣΗ, ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ και το ΣΟΚ είναι το πιο πιθανό να βιωθούν. Προσθέστε σε αυτούς τους ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ και το γεγονός ότι ο δράστης θα ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΑ. Δηλαδή, «λυσσαλέα», καρφώνοντας πολλές φορές σε διάφορους στόχους και από διάφορες κατευθύνσεις… και έχετε συνταγή καταστροφής για άοπλη άμυνα εναντίων μαχαίρι!
Και όλα αυτά είναι το σημείο ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ για την έναρξη μιας δήθεν «επιτυχημένης άοπλης άμυνας ενάντια σε μαχαίρι!»
Γνώμη μου είναι ότι είμαστε ήδη σε ένα βαθύ λάκκο που μοιάζει σχεδόν σαν τάφος… και αδελφέ… από εκείνο το σημείο… ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΦΟΡΑ!
Εδώ δίνω και μια μπουκιά τροφής ακόμη για σκέψη.
Τι κάνουμε εάν υπάρχουν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από έναν ένοπλο επιτιθέμενο…;
Η αλήθεια είναι π******, έτσι;;;
Είναι λοιπόν σαφές ότι, η ΑΠΟΣΤΑΣΗ (Εγγύτητα – Proxemics) και η επιδέξια διαχείρισή της είναι ο καλύτερος φίλος μας. Αυτό δεδομένου ότι μας δίνει το χρόνο να απορροφήσουμε αυτό που γίνεται ή πρόκειται να γίνει.
Πώς;
Λόγω της άσκησης επίγνωσης του περιβάλλοντός μας.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε;
Ποτέ!
Η Combative φύση μας δεν θα το επιτρέψει αυτό και οι απαντήσεις σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε βρίσκονται σε Αίθουσες Άσκησης Combatives, σε άρθρα που έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν και κάποιες από αυτές θα δημοσιευτούν μελλοντικά στην ενότητα αφιερωμένη σε αυτό το θέμα.
Εγγύτητα και άμυνα με πιστόλι σε επίθεση με μαχαίρι
Είναι σαφές ότι η ΕΓΓΥΤΗΤΑ ή ΑΠΟΣΤΑΣΗ διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στο να είναι κανείς σε θέση να αντιμετωπίσει επίθεση με μαχαίρι ή και πιστόλι. Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ πάντα ήταν και πάντα θα είναι το ΠΡΩΤΟ ΜΑΣ ΜΕΛΗΜΑ στην κοινότητά μας.
Εφικτό ή όχι;
Πριν από μερικές δεκαετίες (1988) εμφανίστηκε ένα βίντεο με τίτλο «Επιβιώνοντας τα κοφτερά όπλα» από την Calibre Press.
-“Surviving Edged Weapons” –
Αντίγραφο αυτού μου παραχώρησε το 1990 ο Μιχάλης Πετρόπουλος, φίλος και συνάδελφος το οποίο έδειξα σε μαθητές επί σειρά ετών για να μη παραμυθιάζονται από τις μπούρδες που πουλάγανε -και ακόμη πουλάνε- διάφοροι «μάστερ» και commando τις εποχής.
(Μέρος του Βίντεο “Surviving Edged Weapons”)
Το βίντεο ήταν εμπνευσμένο από τον υπολοχαγό Dennis Tueller του Αστυνομικού Τμήματος του Salt Lake City και, χρησιμοποιήθηκε προφανώς για να ενημερώσει τους αστυνομικούς στις Ηνωμένες Πολιτείες για τους κινδύνους που θα αντιμετωπίζουν. Τότε ήταν πολύ «χαλαροί» όσον αφορά την απόσταση και την επίθεση με μαχαίρι. Το εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ είναι καλοφτιαγμένο έργο, στόχος του οποίου ήταν να «επανεκπαιδεύσει» τους αστυνομικούς όσον αφορά την ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, την ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ και τις ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ τέτοιου ενδεχόμενου όπως και τον έλεγχο της εγγύτητας. Το συμπέρασμα για το τι έδειξε η έρευνα εκείνη την εποχή, ήταν ότι οι αστυνομικοί ΗΤΑΝ σε θέση να αντιδράσουν σε επίθεση με μαχαίρι αποτελεσματικά και χωρίς τραυματισμούς, ΜΟΝΟ εάν ο δράστης είχε κάποια ΑΠΟΣΤΑΣΗ.
Το αποτέλεσμα ήταν να θεσπιστεί ως ο «Κανόνας των 7μ» (21ft rule). Αυτή ήταν η σχέση απόστασης-χρόνου που απαιτείται για να ΔΟΥΝ την επίθεση να έρχεται, να ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ το όπλο τους, να κάνουν ΔΥΟ ΠΛΑΓΙΑ ΒΗΜΑΤΑ, ενώ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ στη κεντρική μάζα του επιτιθέμενου, ο οποίος έτρεχε προς το μέρος τους με πλήρη ταχύτητα κραδαίνωντας μαχαίρι στο χέρι.
Νεότερες έρευνες και πειράματα
Πρόσφατα ένα άρθρο είχε αναρτηθεί από τον Bob Irwin, ένας υπαστυνόμος με το Γραφείο Αστυφυλακής του Boulder (Colorado), ο οποίος στα 35 χρόνια καριέρας του, έχει διδάξει τακτικές όπλων και τη χρήση βίας σε 28 αστυνομικές ακαδημίες. Διδάσκει, επίσης, τους Εκπαιδευτές της αστυνομίας για την Nevada P.O.S.T. (Peace Officer’s Standards and Training) καθώς και εκπαιδευτές για πολίτες της οργάνωσης N.R.A. (National Rifle Association).
Το άρθρο έχει τίτλο:
«Αναθεώρησης του κανόνα των 21ποδιών – Δεν μπορείτε να αντιδράσετε σε μια επίθεση με μαχαίρι όσο γρήγορα νομίζετε ότι μπορείτε.» (“Rethinking the 21-Foot Rule – You can’t react to a knife attack as fast as you think you can”).
Ο Υπαστυνόμος Bob Irwin αναφέρει έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τον Δρ Bill Lewinski και τον Δρ Marvin Fackler του εργαστηρίου “The Force Science Research Center” (F.S.R.C. – σήμερα Force Science Institute). Η έρευνα έχει δείξει κατ’ επανάληψη ότι οι χρόνοι αντίδρασης των αστυνομικών σε επιθέσεις είναι ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ από ό, τι πιστευόταν πριν.
Οι λόγοι για αυτό;
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι αστυνομικοί στο βίντεο ήξεραν:
- Που ήταν ο ύποπτος
- Με τι ήταν οπλισμένος
- Και ότι ετοιμαζόταν να επιτεθεί
Επισημαίνουν ότι ο αστυνομικός αρχίζει να τραβάει το όπλο του, καθώς ο «ύποπτος» αρχίσει να κινείται κατ’ απάνω τους, πράγμα το οποίο εξαλείφει την πραγματικότητα των καθυστερήσεων όσον αφορά:
- Την αντίληψη της απειλής
Και μετά…
- Την λήψη της απόφασης να αμυνθεί με πυροβόλο όπλο.
Συγκεκριμένα, οι μελέτες και έρευνες της F.S.R.C. έχουν δείξει ότι ο μέσο όρος αστυνομικός χρειάζεται περίπου ΜΙΣΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ μόνο για να ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΙΛΗ και, στη συνέχεια, περίπου άλλο μισό δευτερόλεπτο για να ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ (1 ολόκληρο δευτερόλεπτο). Όλα αυτά πρέπει να συμβούν ΠΡΙΝ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΡΑΒΟΥΝ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ. Με βάση αυτές τις πληροφορίες, στη συνέχεια, στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι η απειλή έχει ήδη κλείσει την απόσταση στα 2μ (7.5ft).
Πλησιάζουμε δηλαδή τα 10.5μ (35ft rule).
Αυτό που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, είναι ο παράγοντας του ΑΓΧΟΥΣ. Υπό απειλή και με τη ζωή μας σε κίνδυνο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να τραβήξουμε το όπλο μας ομαλά και να πυροβολήσουμε με ακρίβεια (ειδικά όταν εξασκούμαστε αραιά αλλά και νωθρά).
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;
Σημαίνει ότι καθίσταται πλέον αναγκαίο να προσθέσουμε άλλα 3m (10ft) για να επιτρέψουμε για το γεγονός ότι ο δράστης θα συνεχίσει να καλύπτει την απόσταση προς τον αστυνομικό σε περίπτωση που:
- Ρίχνει δύο φορές και αστοχεί το κέντρο της μάζας
- Ή τον πετυχαίνει
- Ή τον τραυματίζει θανάσιμα…
ΑΛΛΑ ο δράστης εξακολουθεί να κλείνει την απόσταση αποτελώντας απειλή!!
Το βίντεο επάνω για όσους επαγγελματίες πιστεύουν ότι αν έχουν πιστόλι δεν έχουν ανάγκη να μάθουν περισσότερα.
Τώρα γίνεται κανόνας 14m (45ft rule)!
Επιπλέον, ο Bob Irwin αναφέρεται σε ένα σενάριο, το οποίο είχε ως στόχο να εκπλήξει τους δοκίμους σε μια αστυνομική ακαδημία, όπου ένας στόχος είχε τοποθετηθεί σε μια πλευρά του πεδίου βολής. Δύο ημέρες αργότερα, κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος στην εκπαίδευση, ένας εκπαιδευτής περνούσε πίσω από έναν ένοπλο δόκιμο και με ήρεμο τόνο του έλεγε:
«Ο μπλε στόχος στα αριστερά σου είναι απειλή. Πυροβόλησε τον δύο φορές… Τώρα!»
Ο μέσος χρόνος που καταγράφτηκε ανά δόκιμο για να ολοκληρώσει αυτή την άσκηση ήταν 2,6 δευτερόλεπτα. Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος των 2.6δευτ. για να τραβήξει και να πυροβολήσει μεταφράζεται σε περίπου 11μ (37ft) τα οποία έχουν καλυφθεί από έναν επιτιθέμενο που τρέχει καταπάνω τους.
Αυτό που είναι σημαντικό να εκτιμήσουμε είναι ότι ειπώθηκε στους μαθητές ότι υπήρχε απειλή (Ο μπλε στόχος στα αριστερά σου είναι απειλή…) και το μέγεθος της βίας να εφαρμόσουν (Πυροβόλησε τον δύο φορές…), και το επείγον της κατάστασης (Τώρα!). Ήταν μόνο το στοιχείο του αιφνιδιασμού, το οποίο προστέθηκε στο περιστατικό με τις πληροφορίες της απειλής και της διαταγής να πυροβολήσουν. Αυτό που θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε στη συνέχεια, είναι ότι χωρίς την εντολή του εκπαιδευτή («Ο μπλε στόχος στα αριστερά σου είναι απειλή. Πυροβόλησε τον δύο φορές… Τώρα!»), θα πρέπει να προσθέσουμε 2μ (7ft) για τον εντοπισμό της απειλής συν άλλα 2m (7ft), για να λάβει την απόφαση να πυροβολήσει.
Αυτό είναι σύνολο 15.5-16μ (51ft). Το διπλάσιο ΣΥΝ των 7μ (21ft)!!!
Λάβετε υπόψη ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν πυροβόλα όπλα λαμβάνουν ακόμη λιγότερη κατάρτιση από τους αμερικανούς δόκιμους αστυνομικούς και η συντριπτική πλειοψηφία δεν λαμβάνουν εκπαίδευση καθόλου!
Γιατί αναφέρω όλες αυτές τις πληροφορίες;
Για μια ακόμη φορά, να επιστήσω σε αυτούς που καύχιονται σε τρίτους για της ικανότητες τους με πυροβόλο όπλο στη σκοποβολή, ότι η αντιμετώπιση των επιθέσεων με μαχαίρι απέχει πολύ από ό, τι φαντάζονται.
Χρειάζεται απίστευτη ποσότητα εκπαίδευσης και ηρεμίας κάτω από ακραία πίεση να αντιδράσουμε με επιτυχία σε κοντινή απόσταση.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο ενός νεαρού άσσου πιστολέρο στη παλιά δύση (Far West) που καυχιόταν ότι μπορούσε να πυροβολήσει ένα κοράκι στον αέρα, στο οποίο σχολιάζει ένας «κωλοπετσωμένος» γέροντας:
«Ναι, όμως, σε πυροβολεί πίσω το κοράκι;»
Άνθρωποι που είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ και έχουν μια ΕΝΤΟΝΑ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ και ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ έχουν αμυνθεί με επιτυχία σε ΛΙΓΟΤΕΡΟ από 5μ (16ft).
Αλλά οι λέξεις-κλειδιά που πρέπει να θυμόμαστε είναι:
«…εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένοι…»
και
«…έντονα ανεπτυγμένη αίσθηση εγρήγορσης και ετοιμότητας…».
Αυτά καταλαμβάνουν πάρα πολύ χρόνο και δουλειά!
Πάρα πολύ συχνά οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κατέχουν αυτές τις ικανότητες πυροβολώντας χάρτινους στόχους με περιορισμούς χρόνου (against a clock) σε διαγωνισμούς κάπου-κάπου. Αποδεικνύονται τρανταχτά λάθος ως τραυματίες ή και τραγικά λάθος και νεκροί όταν πέφτουν πραγματικά στα βαθιά!
Είναι λοιπόν σαφές ότι για μια ακόμη φορά, η ΕΓΓΥΤΗΤΑ ή ΑΠΟΣΤΑΣΗ διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στο να είναι κανείς σε θέση να αντιμετωπίσει επίθεση με μαχαίρι ή και πιστόλι. Σε συνδυασμό με απίστευτα εκτεταμένη κατάρτιση υπό πίεση και πάνω απ’ όλα (εμείς ισχυριζόμαστε), μια διαρκή έντονα ανεπτυγμένη αίσθηση της επίγνωσης του περιβάλλοντος (παρατήρηση-εγρήγορση-επίγνωση), η διαχείριση του θέματος της απόστασης γίνεται πιο απτή.
Προσωπικό πείραμα με πρωταθλητή Πρακτικής Σκοποβολής
Πριν πολλά χρόνια, όταν ζούσα στη Νότιο Αφρική, έκανα πολύ παρέα με ένα ωραίο τύπο με το όνομα Mike. Ο Μάικ ήταν ο τύπος του ανθρώπου που του άρεσαν τα όπλα (πυροβόλα, μαχαίρια, τόξα κτλ. είχε μια μεγάλη συλλογή από αυτά) και είχε δικό του κατάστημα κυνηγετικών ειδών. Ήταν επίσης πρωταθλητής Combat Shooter με την IPSC σε μια εποχή που κάθε δεύτερος λευκός στη Νότιο Αφρική είχε στην κατοχή του πολλά πυροβόλα και ήξερε καλά πώς να τα χρησιμοποιήσει! Το αγαπημένο όπλο του, το Colt 1911, ένα εξαιρετικό όπλο!
Ο Mike ήξερε ότι είχα πάψει να φέρω το όπλο μου και είχα μόνο ένα χειροποίητο μαχαίρι μάχης (combat knife – άλλη χώρα, άλλες εποχές, άλλοι νόμοι, άλλη κατάσταση!). Μια μέρα λοιπόν, προέκυψε ο κανόνας των 7μ (21ft) μαζί του. Υποστήριξε ότι ένας καλά εκπαιδευμένος Combat Shooter θα μπορούσε να κερδίσει έναν άνθρωπο που θα τραβούσε μαχαίρι με σταθερή λεπίδα, ακόμη και στην απόσταση του ενός μέτρου. Να έχουμε κατά νου ότι το ένα μέτρο είναι η απόσταση ενός βήματος και «καρφώματος». Με κανένα τρόπο δεν μπόρεσα να τον αποτρέψω από αυτή τη πεποίθηση του. Κατανοητό δεδομένου ότι ο Mike μπορούσε σε απόσταση 5 μέτρων σε έναν παλμό της καρδιάς, να τραβήξει το όπλο του και να ρίξει δύο σφαίρες σε ένα στόχο με το φάρδος ενός δακτύλου μεταξύ τις τρύπες στη χειρότερη ημέρα του.
Το αποτέλεσμα της συζήτησης επήλθε με μια γρήγορη δοκιμή. Ο Mike έβαλε Dummy Round (ψεύτικο φυσίγγιο) στο Colt του και, εγώ όπλισα τον εαυτό μου με ένα ξύλινο μαχαίρι Tanto (στυλ ιαπωνικού μαχαιριού) που πούλησε στο μαγαζί του. Κυκλοφορούσαμε μέσα στο μαγαζί του σε απόσταση ενός μέτρου μεταξύ μας. Η συμφωνία ήταν ότι τη στιγμή που ένας από εμάς έκανε την παραμικρή ύποπτη κίνηση…, θα τραβάγαμε και οι δύο το όπλο μας και θα προσπαθούσαμε να πυροβολήσουμε ή να μαχαιρώσουμε τον άλλο.
Η ένταση αυξήθηκε καθώς συζητάγαμε για άσχετα θέματα έχοντας το νου μας ο ένας τον άλλο… Δεν μπορώ να πω ποιος κινήθηκε πρώτος. Αλλά το μόνο που έκανα ήταν βήμα προς τα εμπρός, καθώς τράβηξα το μαχαίρι με το δεξί χέρι ενώ με το αριστερό χέρι μου του χάλασα το δικό του τράβηγμα.
Πώς;
Πιέζοντας συνεχώς το χέρι πάνω του και σπρώχνοντας προς τα εμπρός. Τον «μαχαίρωσα» αρκετές φορές στην κοιλιά και το λαιμό, κρατώντας σφιχτά τον καρπό του, καθώς εκείνος πάλευε για να ελευθερώσει το όπλο από τη θήκη του. Προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποκρούσει το χέρι με το οποίο τον μαχαίρωνα καθώς συνέχισα να τον πιέζω προς τα πίσω. Όλο το διάστημα που συνέβαινε αυτό, τα μάτια του άνοιγαν όλο και μεγαλύτερα, καθώς ο πανικός και η απόγνωση του αυξανόταν.
Δεν υπήρχε κανένας λόγος να επαναλάβουμε αυτή την άσκηση διότι το δικό μου στοιχείο του αιφνιδιασμού είχε πλέον εξαλειφθεί. Όμως, είχε αποδειχθεί το σημείο της συζήτησης.
Πιθανά να περίμενε ότι θα τραβούσα μόνο το μαχαίρι μου χωρίς να τον αρπάξω και θα προσπαθούσα να τον καρφώσω από το 1 μέτρο ενώ αυτός θα είχε το πιστόλι του. Όμως, του στέρησα την ταχύτητα και την δυνατότητα κλείνοντας την απόσταση και χαλώντας το τράβηγμα. Του χάλασα την ισορροπία και του μείωσα την δύναμη της ορμής πιέζοντας τον ταυτόχρονα προς τα πίσω, καθώς κάρφωνα γρήγορα και επανωτά σε διάφορα σημεία, έτσι υπερφόρτισα το Συμπαθητικό Νευρικό Σύστημα του.
Θα μπορούσε να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα αν με είχε αποτρέψει από την αρπαγή του χεριού του, την πίεση προς τα πίσω και την ανελέητη επίθεση μου;
Ναι, φυσικά!
Στην πραγματικότητα, πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά. Αλλά μόνο εάν είχε εκπαιδευτεί επανειλημμένα σε ΣΧΕΤΙΚΑ και ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ σενάρια, τα οποία περιλαμβάνουν μεγάλη ψυχοσωματική πίεση.
Η πρόγνωση (foresight) που βασίζεται στην έμπειρη «υστερόγνωση» (hindsight-;;δεν βρήκαμε καλύτερη λέξη) είναι καλύτερη από την «υστερόγνωση» από μόνη της. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ο Mike πίστευε ότι οι γνώσεις και οι δεξιότητές του ενάντια στο ρολόι και έναν χάρτινο στόχο αρκούσαν. Προφανώς δεν τον είχαν προετοιμάσει για μια τέτοια περίσταση «ζωντανής αντίστασης» και προφανώς σήμερα, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν λανθασμένα πιστεύουν ότι μπορούν και ας μην έχουν αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο στη πραγματικότητα έστω και με παίξιμο Ρόλων, Προσομοίωσης ή και Σεναρίων.
Η ευκολότερη λύση στο πρόβλημα, κατά την εκτίμησή μου, ήταν να κρατήσει αποστάσεις διώχνοντας εμένα ή και το οπλισμένο χέρι μου με το ελεύθερο του χέρι, καθώς τραβούσε το όπλο του. Αυτό θα του επέτρεπε την αύξηση του διαθέσιμου χρόνου επιτρέποντάς του ταυτόχρονα και την «απορρόφηση» του τι συμβαίνει. Δηλαδή, αναγνωρίζοντας πρώτα την απειλή και, στη συνέχεια, να ανταποκριθεί σε αυτή με τον σωστό τρόπο.
Χώρια τις μαγκιές και τα κάθε είδους πειράματα, η ΑΣΦΑΛΕΙΑ πάντα ήταν και πάντα θα είναι το πρώτο μας μέλημα στην κοινότητά μας. Ειδικά όταν οι ασκούμενοί μας ασκούνται στις βασικές και πιο προχωρημένες τακτικές μας. Σε όλες τις πτυχές της εκπαίδευσης μας, ο υπ’ αριθμό 1 στόχος μας, είναι να βεβαιωθούμε ότι οι άνθρωποι μας θα φθάσουν στο σπίτι τους, στο τέλος της ημέρας άθικτοι.
Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε σε αυτό ως θέμα αρχής.