Στην οικονομική θεωρία υπάρχει ένα αξίωμα σύμφωνα με το οποίο σε μια χώρα που παραμένει σε οικονομική κρίση, το επίπεδο της βίας συνεχώς μεγαλώνει. Η βία πλέον στην χώρα μας έχει γίνει τόσο έκδηλη που την βιώνει κανείς μέρα μεσημέρι στο μετρό, η μέσα στο σπίτι του και μάλιστα ενώ ο ιδιοκτήτης είναι παρών!
«Μια διαφορετική προσέγγιση για την αστική βία»
Η βία σε κάθε της μορφή εμπεριέχει ένα ρίσκο για τους εμπλεκόμενους, που μπορεί να οδηγήσει σε απειλή ακόμα και της ίδιας τους της ζωής. Αν το ζητούμενο στη ζωή μας είναι «η ευδαιμονία της ψυχής» κατά τον Αριστοτέλη, τότε οφείλουμε -για την ψυχική μας ηρεμία- να αποφεύγουμε την βία ή τουλάχιστον -αν εμπλακούμε- να γνωρίζουμε πως να την αποκλιμακώνουμε.
Τώρα θα μου πείτε, ωραία όλα αυτά αλλά αν είμαστε αναγκασμένοι να διαχειρισθούμε μια επίθεση κατά της σωματικής μας ακεραιότητας;
Τότε θα σας απαντήσω πως σ’ αυτή την περίπτωση αντί να ξέρω …κλασικό μπαλέτο, καλυτέρα να γνωρίζω μια πολεμική τέχνη!
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα ποιά τέχνη είναι κατάλληλη για παρόμοιες περιπτώσεις βίας στον δρόμο δηλ. αστικής βίας;
Το βέβαιο είναι ότι κάθε πολεμική τέχνη καθιστά τον κάτοχο της ικανότερο σε μαχητικότητα απ’ ότι εάν δεν γνώριζε τίποτα. Στο δρόμο όμως έχουμε να διαχειρισθούμε όχι έναν αθλητή απαραίτητα αλλά κυρίως ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους μπορούν να εμφανιστούν βίαιες και παραβατικές συμπεριφορές. Χωρίς κανόνες, χωρίς διαιτητές, χωρίς αθλητικό πνεύμα αλλά με διάθεση να κάνουν κακό.
Πόσο προετοιμασμένος ψυχικά και σωματικά είναι ένας αθλητής μαχητικών τεχνών (για την ενημέρωση σας ασχολούμαι με παραδοσιακό Καράτε 25 και πλέον έτη) για παρόμοιες καταστάσεις;
Και σε ποιο βαθμό η ψευδαίσθηση του γυμναστηρίου μεταφέρεται στην …πραγματική ζωή του δρόμου;
Εδώ μιλάμε για επιβίωση όχι για άθληση, ούτε για αγώνες. Συνεπώς και η προσέγγιση -ψυχική και σωματική- πρέπει να είναι προσαρμοσμένη και πλήρως συνειδητή προς την κατεύθυνση της επιβίωσης, του «όλα ή τίποτα». Η χρήση του δόλου στις περιπτώσεις αυτές, όχι απλά είναι θεμιτή αλλά και επιβεβλημένη, μιας και εδώ η θέση του Νίτσε «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» με βρίσκει πλήρως σύμφωνο.
Με βάση τα παραπάνω, η αντιμετώπιση καταστάσεων βίας σε αστικό περιβάλλον, πρέπει να ακολουθεί μια διαδικασία που πρωτίστως μεγιστοποιεί την επιβίωση μας η αλλιώς ελαχιστοποιεί το ρίσκο μας. Αυτή η διαδικασία που θα πρέπει να απαρτίζεται από πρωτοκολλά αποκλιμάκωσης, μπορεί να συστηματοποιηθεί και κατά συνέπεια να διδαχτεί στον μέσο πολίτη. Δεν πρόκειται για τέχνη που απαιτεί χρόνια εκμάθησης – και δεν θα πρέπει να είναι τέτοια- αλλά για ένα σύστημα λίγων βασικών τεχνικών, που μπορούν φυσικά να αναπαραχθούν αβίαστα σε κατάσταση ανάγκης. Και επειδή οι λέξεις … «δεν πονάνε», θα πρέπει κανείς να μπορεί να έχει αυτοέλεγχο και να κρατά τον εγωισμό του χαμηλά, όταν αντιμετωπίζει υβριστική συμπεριφορά από τρίτους. Πράγμα που και αυτό απαιτεί εκπαίδευση του εαυτού μας!
Ο κανόνας είναι:
«Αποφεύγω τον κίνδυνο και δεν εκθέτω τον εαυτό μου η την οικογένεια μου σε επικίνδυνες καταστάσεις.»
Και εδώ έχει εφαρμογή η ανατολική φιλοσοφία που πρεσβεύει ότι:
«Η καλύτερη μάχη, είναι αυτή που δεν έδωσες.»
Με απλά λόγια, δεν πηγαίνω γυρεύοντας να μου συμβεί το κακό, ούτε υιοθετώ μια προκλητική και αυθάδικη στάση απέναντι στους άλλους. Επιτρέψτε μου να πω ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την απόφαση μας από την ηρεμία στην …επίθεση. Ειδικά για ανθρώπους γραφείου σαν και εμένα, που έχουμε εκπαιδευθεί στην …διανοητική επίθεση των επιχειρημάτων, το να σηκώσεις το χέρι η το πόδι, φαντάζει πιο απόμακρο. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν για την περίπτωση μας, η γνώση ενός πρακτικού συστήματος αυτοάμυνας για αντιμετώπιση της βίας στον δρόμο.
Κάπως έτσι περιπλανώμενος στο διαδίκτυο, γνώρισα αρχικά το Combatives θεωρητικά και στην συνέχεια πρακτικά, αφού πλέον συμμετέχω στις προπονήσεις από το καλοκαίρι του 2018. Το σημαντικό με το Combatives Group και το σύστημά τους -και εδώ η διαφοροποίηση του με άλλα παρόμοιο συστήματα- είναι η έμφαση που δίνει στην θεωρητική κατάρτιση του εκπαιδευόμενου αναφορικά με την διαχείριση της αστικής βίας και τις μορφές της καθώς και το νομικό πλαίσιο γύρω από τις επιπτώσεις της. Όταν κανείς κατανοήσει τις εκφάνσεις τις ωμής βίας έστω και στο θεωρητικό της στάδιο, μέσα από τακτές παρουσιάσεις, δεν μπορεί παρά να δει την αναγκαιότητα της αποφυγής της με κάθε τρόπο. Πιστεύω πως και αυτή και μόνο η συνειδητοποίηση της αποφυγής συμπλοκών στον δρόμο, είναι από μόνη της ένα «μάθημα ζωής» στην κυριολεξία μέσα στα πλαίσια της Combatives εκπαίδευσης! Γι’ αυτό και εκτιμώ ιδιαιτέρως τις επιστημονικές τακτές παρουσιάσεις στο Combatives Group γύρω από το θέμα αυτό.
Θέλω λοιπόν να υπογραμμίσω ότι ακόμα και ένας αθλητής πολεμικών τεχνών ΔΕΝ πρέπει να τρέφει ψευδαισθήσεις όσον αφορά την διαχείριση της βίας στον δρόμο και να παρασύρεται από την αθλητική νοοτροπία του γυμναστηρίου.
Όμως και αυτή η διαφορετική στάση ζωής έξω, χρειάζεται εκπαίδευση, ειδική και διαφορετική από αυτή του αθλητή. Εδώ ένα σύστημα σαν αυτό του Combatives Group (και πιθανά και άλλα παρόμοιο με αυτό) έρχονται να καλύψουν το κενό και να προσομοιώσουν καταστάσεις δρόμου και πραγματικής ζωής μέσα από μια σειρά τεχνικών, αρχικά αμυντικών/αποτρεπτικών της βίας η/και ακραία επιθετικών στην συνέχεια, με σκοπό πάντα την συντομότερη παραμονή και διαφυγή από επικίνδυνες καταστάσεις.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια τοποθέτηση, που πιθανά σας φανεί ακραία και ανεδαφική. Και θα έχετε δίκιο γιατί όντως έτσι είναι μιας και πρόκειται για μια θεωρητική κατασκευή του μυαλού αλλά που κρύβει μέσα της μια αλήθεια:
Αν όλοι γνώριζαν αυτό το Combatives, δεν θα υπήρχε βία στο δρόμο!
Γιατί;
Μα γιατί το συγκεκριμένο σύστημα αυτό διδάσκει πρωτίστως την μη βία!
Προσωπικά αισθάνομαι μετά από μερικούς μήνες προπόνηση στην ομάδα του Combatives Group και το σύστημα αυτοάμυνάς τους, μια αυξημένη αυτοπεποίθηση στην διαχείριση εν δυνάμει βίαιων καταστάσεων στον δρόμο, όχι από έπαρση ή από …κατάκτηση του συστήματος, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι η βία εκεί έξω και η σωματική εμπλοκή, μπορεί να έχουν πολύ καταστροφικές για την ζωή προεκτάσεις και για τον λόγο αυτό πρέπει -at any cost- να αποφεύγονται.
Άλλωστε η βία γεννάει βία. Ας προσεγγίζουμε τους «θυμωμένους» μαζί μας με περισσότερη συναισθηματική νοημοσύνη και ενσυναίσθηση και μια δόση …αγάπης και το αποτέλεσμα θα είναι ανατρεπτικό! Χωρίς πάντα να ξεχνάμε πως όταν όλα τα πρωτόκολλα ειρηνικής επίλυσης των διαφορών έχουν εξαντληθεί και όλοι οι δρόμοι οδηγούν ανεπιστρεπτί σε εμπλοκή, τότε θα ευχόμαστε πάντα να ξέραμε …Combatives!!!
