Ένα βράδυ, σε ένα σπίτι που ήμουν καλεσμένος, με αφορμή κάποια γιορτή, συζητώντας με μία κυρία για διάφορα θέματα γενικού περιεχομένου, χωρίς να θυμάμαι τώρα πώς, φτάσαμε στο θέμα της αυτοάμυνας. Της μίλησα για το σύστημα Combatives στο οποίο εξασκούμαι και θέλοντας να μάθει περισσότερα την προέτρεψα να ανοίξει το ιστολόγιό μας -η τεχνολογία επιτρέπει την άμεση πληροφόρηση πια- για να πάρει μία γεύση. Αφού περιπλανήθηκε το βλέμμα της για κάποια ώρα στη σελίδα και σε όσα έβλεπε εκεί, σήκωσε το κεφάλι και μου είπε πως δεν της αρέσει η βία και είναι ενάντια σε αυτή. Ρωτώντας την τί εννοούσε ακριβώς, μου απάντησε πως δεν της αρέσει η χρήση βίας και ότι προτιμάει το διάλογο και τη συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων.
Μου έκανε εντύπωση η απάντησή της κι αισθάνθηκα πως, μάλλον, είχε παρεξηγήσει τα πράγματα. Γενικά, ακούω πολλές φορές τους ανθρώπους να λένε ότι είναι εναντίον της βίας, χωρίς όμως να έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα. Αν κοιτάξουμε γύρω μας -όχι μόνο στη πατρίδα μας- θα δούμε πως βία υπάρχει πολύ περισσότερη από όση αντιλαμβανόμαστε. Οποιοσδήποτε άνθρωπος εξαναγκάζεται με όποιο τρόπο να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του είναι μία μορφή βίας. Ας πούμε: ο μαθητής από το δάσκαλο, ο ένας σύζυγος από τον άλλο, ο υφιστάμενος από τον προϊστάμενο… και καθένας που υπόκειται στην ισχύ κάποιου που φέρει μία εξουσία. Πολλές φορές η ψυχολογική βία μπορεί να είναι εξίσου οδυνηρή, ή και περισσότερο, από τη σωματική. Από την άλλη, πρέπει να ξεχωρίσουμε τη βία που έχει σκοπό την επιθετικότητα, που έχει σκοπό να κυριαρχήσεις, να επιβληθείς, να κάνεις κακό στον άλλο, από την αμυντική βία που είναι απαραίτητη για να υπερασπιστείς τη σωματική σου ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια, την οικογένεια, τους φίλους, την πατρίδα και ό,τι άλλο καθένας από εμάς θεωρεί σημαντικό.
Εμείς, λοιπόν, στο Combatives, ασχολούμαστε με τη βία που είναι απαραίτητη μόνο όταν δεχόμαστε επίθεση και κινδυνεύουμε. Και πάλι, αυτή θα χρησιμοποιηθεί όταν όλοι οι άλλοι τρόποι έχουν αποτύχει. Δηλαδή όταν δεν έχουμε κατορθώσει να αντιληφθούμε μια επικίνδυνη κατάσταση που αρχίζει να γεννάται εκεί που βρισκόμαστε κι όταν πια αυτή ξεσπάσει εμείς δε μπορούμε να φύγουμε από το σημείο που εκδηλώνεται. Αν λοιπόν φτάσουμε να μας έχουν πιάσει στον ύπνο, όπως λέμε, και δεν υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής, προσπαθούμε τότε μέσω του διαλόγου και με τα κατάλληλα λόγια (εξηγώντας πως δεν έχουμε κανένα σκοπό να τσακωθούμε και ότι όλη η κατάσταση μπορεί να λήξει ήρεμα και το μόνο που θέλουμε είναι να γυρίσουμε σπίτι μας) να κατευνάσουμε τον επιτιθέμενο. Εάν παρόλες τις προσπάθειες μας, η επιθετική του διάθεση και η ενέργεια κλιμακώνεται και φτάνει στο σημείο της σωματικής επίθεσης τότε, και μόνον τότε, εφαρμόζουμε τις τεχνικές του Combatives, για να προστατευτούμε και να σώσουμε τον εαυτό μας. Και η χρήση τους φτάνει μέχρι το σημείο που θα μας επιτραπεί να φύγουμε από τον τόπο της επίθεσης όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν χρησιμοποιούμε δηλαδή τη βία για να πουλήσουμε μαγκιά, όπως λέμε λαϊκιστί, να κάνουμε τους έξυπνους, να ξεσπάσουμε τα ενδεχόμενα κόμπλεξ κατωτερότητος που έχουμε ή γιατί είμαστε ψυχασθενείς (βία χωρίς πραγματική αιτία, κάποιου είδους εγκεφαλική ή ψυχική παθολογία κρύβει από κάτω).
Ο για καιρό εξασκούμενος στο σύστημα αυτοάμυνας Combatives αποκτά αυτοπεποίθηση που έχει, σε κάθε περίπτωση, θετική επίδραση. Εάν πριν διακατεχόταν από επιθετικότητα, μετά από κάποιο διάστημα εκπαίδευσης αυτή καταλαγιάζει, πράγμα που τον καθιστά πιο ήρεμο και πιο κοινωνικό άνθρωπο. Αντίστοιχα, αν ήταν δειλός και φοβισμένος η αυτοπεποίθηση αυτή τον βοηθά να βγει απ’ το καβούκι του, να διεκδικήσει τα θέλω και τα δικαιώματά του με αποτέλεσμα, και πάλι, να είναι πιο ευτυχής, πιο ήρεμος και περισσότερο κοινωνικός.
Επιστρέφοντας στην ιστορία με την κυρία, ξέχασα να σας πω, πως αφού μου ανακοίνωσε πως ήταν κατά της βίας, διακήρυξε με το ανάλογο ύφος πως το πρότυπο που της αρέσει είναι αυτό του Γκάντι που, προσπαθώντας να διεκδικήσει την απελευθέρωση της χώρας του από τους Βρετανούς, έλεγε ότι δεν χρησιμοποιούμε βία. Της αντίτεινα τότε πως -απ’ ό,τι έχω καταλάβει- όταν ο συγκεκριμένος ηγέτης προέτρεπε και παρακινούσε τούς ομοεθνείς του πατριώτες να εναντιώνονται στα βρετανικά στρατεύματα χωρίς χρήση βίας και να δέχονται τις σφαίρες τους πέφτοντας νεκροί, εκείνος βρισκόταν στα μετόπισθεν σώος κι΄ αβλαβής! Προσέθεσα επίσης πως βρίσκω παράλογο κι απάνθρωπο το χαμό τόσων ανθρώπων στο όνομα της υποτιθέμενης μη βίας, ειδικά την ώρα που αυτοί δέχονται την πιο ακραία μορφή της.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να καταθέσω το εξής… Όταν την ρώτησα, σε ένα υποθετικό σενάριο, τι θα έκανε η ίδια εάν έμπαινε κάποιος σπίτι της και κινδύνευε η ζωή του παιδιού της κι εκείνη μπορούσε να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, μου απάντησε:
«Θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια.»
Τα συμπεράσματα δικά σας…