Οι τεχνικές του Combatives
Η ιστορία και η εξέλιξη των τεχνικών του Combatives
Υπάρχουν πολλών ειδών Πολεμικές Τέχνες που προέρχονται από εξίσου πολλές χώρες (Δείτε – Πολεμικές τέχνες – Διαχωρισμός). Μεταξύ τους μπορεί οι τεχνικές να έχουν κάποιες μικρές διαφορές τεχνοτροπίας αλλά στο σύνολό τους η γροθιά παραμένει γροθιά και η κλοτσιά παραμένει κλοτσιά. Για το αν η μια εκδοχή είναι καλύτερη από την άλλη έχουν γίνει ατέλειωτες συζητήσεις. Οι ασιάτες είχαν αδιάκοπα αρκετούς αιώνες να δοκιμάσουν τις τεχνικές τους με κάθε τρόπο σε πραγματικές συνθήκες από τα αρχαία τους χρόνια μέχρι και την μεσαιωνική τους εποχή και σχεδόν μέχρι να ανοιχτούν στην δυτική τεχνολογία. (Ενώ οι κινέζοι είχαν εφεύρει το μπαρούτι και οι Ιάπωνες είχαν παλιού τύπου τυφέκια με τσακμάκι που τους είχαν πουλήσει οι πορτογάλοι, και οι δύο αυτοί λαοί δεν τα θεωρούσαν «σίγουρα» όπλα.)
Στον δυτικό κόσμο οι άοπλες πολεμικές τέχνες κατά μεγάλο βαθμό έπαψαν να έχουν μεγάλη σημασία μετά από την εφεύρεση του αξιόπιστου πυροβόλου όπλου. Αξιόπιστο θεωρείτο πυροβόλο όπλο που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μαζικά σε συστοιχίες ανδρών πετυχαίνοντας 5 βολές ανά λεπτό χωρίς προβλήματα για καλά εκπαιδευμένο Ευρωπαίο ή Αμερικανό τυφεκιοφόρο.
Οι άοπλες τεχνικές που είχαν αναπτυχθεί επί αιώνες στα πεδία μάχης της Ευρώπης παρήκμασαν, μέχρι που αναζωογονήθηκαν στις αρχές του 1900 (Bartitsu). Έκτοτε η φιλοσοφία και μεθοδολογία που ακολούθησαν, είχε και πάλι την δυτική προσέγγιση μάχης σώμα-με-σώμα με αποκορύφωμα αυτών στον Β’ ΠΠ μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο και την σημερινή εποχή.
Λίγες τεχνικές, γενικής φύσεως, καλά δουλεμένες, άκρως αποτελεσματικές, λυσσαλέα επιθετικότητα και εφαρμοσμένες με περίσσια «κτηνωδία» (brutality).
Βασικό κριτήριο για το Combatives δεν είναι ούτε πόσο τέλεια ασκείται μια τεχνική, ούτε πόσο όμορφη είναι μια τεχνική, αλλά ΜΟΝΟ πόσο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ είναι υπό πραγματικές συνθήκες πίεσης.
Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι οι τεχνικές που περιλάμβανε το σύστημα αυτό θα έπρεπε να διδάσκονται σε χιλιάδες σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι λογικό, λόγω των πιεστικών συνθηκών που αντιμετώπιζαν. Έτσι οι ιδρυτές του Combatives (τότε Φέρμπερν Σύστεμ – Fairbairn System) δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται, για να διδάξουν την παραμικρή λεπτομέρεια για κάθε τεχνική ενός μεγάλου ρεπερτορίου, όπως κάνουν στα ασιατικά συστήματα παραδοσιακών Πολεμικών Τεχνών.
Οι δυτικοί ομόλογοι του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συνολικά ίσως 10-12 ώρες για να κάνουν τους μαχητές τους αποτελεσματικούς πολεμιστές. Συνεπώς, «επιμένοντας» σε κάθε λεπτομέρεια σχετικά με την κάθε τεχνική ήταν μια πολυτέλεια. Αντί αυτού, «δυτικοποίησαν» τις τεχνικές τους για να γίνουν εύκολα «αντιγράψιμες» για τον μέσο στρατιώτη, πράκτορα ή μαχητή της κάθε αντίστασης. Έτσι μάλλον προέκυψε η έννοια του «δυτικού» συστήματος μάχης.
Όμως για να μην αγνοήσουμε την ανατολική επιρροή στην επιστροφή της άοπλης μάχης σώμα-με-σώμα στην δύση, χώρια την Θεία επιφοίτηση και μιλώντας πάντα ρεαλιστικά, είναι μάλλον απίθανο ότι ένα άτομο, ο Fairbairn, που είχε σπουδάσει 2 ιαπωνικά και 2 κινέζικα μαχητικά συστήματα επιμελώς για περίπου 17 χρόνια σε προσωπικό επίπεδο με τους καλύτερους εκπαιδευτές της εποχής του, ξαφνικά θα «εφεύρισκε» ένα ολόκληρο νέο σύστημα, χωρίς να έχει βασιστεί στην εμπειρία του, δηλαδή σε μια γνωστή αρχή, σώμα γνώσεων ή ποιοτική βάση.
Χρησιμοποιήθηκαν τεχνικές ανατολικής προέλευσης, αλλά απλοποιήθηκαν και απομυθοποιήθηκαν ώστε ο δυτικός να μπορέσει να τις αφομοιώσει, χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει τις ανατολικές τελετουργίες και εθιμοτυπίες που συνοδεύουν την ανατολική προσέγγιση.
Οι τεχνικές που διδάσκονται στο Combatives σήμερα έχουν αναμφίβολα τις δικές τους «διαφοροποιήσεις», αλλά είναι άμεσα αναγνωρίσιμες από έναν ασκητή Ju Jutsu, ως βασισμένες στο μαχητικό Ju Jutsu (Ζίου Ζίτσου ή Τζού Τζούτσου όπως είναι η σωστή ονομασία). Επίσης, οι περισσότερες τεχνικές είναι ταυτόχρονα και γενικές μιας και βρίσκονται όμοιες σε πολλά συστήματα σε όλον τον κόσμο ήδη από την αρχαιότητα. Σαφέστατα υπάρχουν και δυτικές τεχνικές, επιρροές και μαχητικές τεχνοτροπίες.
Τελικά, όλα έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν και μάλιστα στο μακρύ παρελθόν.
Αυτό που οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν ή αντιλαμβάνονται είναι ότι δεν είναι μόνο οι τεχνικές που χαρακτηρίζουν ένα σύστημα Combatives, αλλά οι ιδέες, η φιλοσοφία, η μεθοδολογία και η νοοτροπία με την οποία εφαρμόζονται.
«Μάχεσαι όπως Προπονείσαι» (δείτε – Ρεαλιστική Προπόνηση) λέει η παροιμία. Αυτό υπαγορεύει και η κοινή λογική. Έτσι λοιπόν, μικρές αλλαγές σε ένα υπάρχον σύστημα, σε αντίθεση με μεγάλες προσαρμογές είναι λογικό και αναγκαίο, τουλάχιστον αν θέλει να κάνει κανείς τις τεχνικές πιο απλές, πιο εύκολες να αντιγραφούν και, επομένως, να μαθευτούν και κυρίως να εφαρμοστούν αποτελεσματικά.
Είναι αρκετά προφανές λοιπόν ότι, αν και οι 2 από τους 4 ιδρυτές είχαν αναμφίβολα ένα στέρεο ιαπωνικό μαχητικό υπόβαθρο, έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν κάποια γεγονότα και αναγκαιότητες:
- Το αντι-Ιαπωνικό συναίσθημα.
- Μια ταχύρυθμη εκμάθηση για τα στρατεύματα.
- Την ευκολία εφαρμογής των τεχνικών.
- Την αποτελεσματικότητα της κάθε τεχνικής.
Για να ανακεφαλαιώσουμε τα προηγούμενα λοιπόν, είναι φυσικό και λογικό επακόλουθο ότι, για τη δημιουργία ενός «δυτικοποιημένου» και όχι «δυτικού» συστήματος μάχης, θα έπαιρναν ένα έτοιμο και δοκιμασμένο σύστημα (Μαχητικό Jujutsu), θα το περιόριζαν στα απολύτως απαραίτητα, θα το έκαναν «απλούστερο» και εύκολα «αντιγράψιμο» και θα το δίδασκαν όσο το δυνατόν ταχύτερα. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου προσέγγισης αποδείχθηκαν επανειλημμένα στα πεδία των μαχών ανά τον κόσμο, όπου τα συμμαχικά στρατεύματα τη χρησιμοποίησαν με επιτυχία στη σύγχρονη πλέον μορφή του Combatives.